ja had ik gelezen ja. sommige dingen zit ik ook echt met verbazing te lezen. ik heb ook al opmerkingen gehad zoals: waarom ben je aan een tweede begonnen en dat gedoe. wat een onzin! ik ben wel heel blij met mijn kind hoor. met allebei! en ook iemand die zegt dat je zo snel niet over een deressie kan praten....nee die krijg je pas na een jaar ofzo? hoeveel vrouwen hebben geen depressie na de bevalling?! maar goed.....ze weten niet beter denk ik dan maar.
Tuurlijk ben je blij met je kinderen. Ik begrijp je heel goed hoor. Ik had de eerste weken met mijn zoontje emotioneel ook heel zwaar. Mijn leven was even helemaal op z'n kop. En dan zullen velen hier zeggen dat ik weet waar ik aan begonnen ben toch? Nou nee, volgens mij weet je niet van te voren wat voor impact het op je hebt. En dan nog je bent net bevallen en er gieren nog allemaal hormonen door je lijf, dus je bent gewoon niet jezelf! Het heeft hier een paar weekjes geduurd en toen mijn baby eenmaal zijn ritme heeft gevonden, en dat was gelukkig snel, ging alles weer super. En als je zoals jij nog een kind erbij hebt lijkt het mij helemaal super zwaar. Ik vind helemaal niet raar dat je ouders even een nachtje oppassen. Het zijn tenslotte je ouders niet vreemden of zo hoor. Ik heb vanavond mijn zoontje naar mijn ouders weggebracht en als ik zie hoe hij aan het stuiteren is zodra hij mijn ouders zit dan raak ik helemaal vertederd. Hij heeft er zo naar zijn zin dus hoezo is het niet goed voor je kind als opa en oma een nachtje op je kind passen?! Maar het neemt niet weg dat ik ook kan begrijpen dat sommigen ervoor keizen om dat niet of nog niet te doen. Maar wat kunnen sommigen toch ontzettend kortzichtig zijn zeg. En vooral nul inlevingsvermogen hebben.
niks te danken meid, ik vind het niet normaal hoe harde en gemene opmerkingen sommige mensen hier in dit topic kunnen maken! Kan t me voorstellen dat het je raakt! Vooral iets wat je niet moet hebben als je al in een depressie zit. Maar gelukkig zijn er genoeg mensen die jou gelijk geven dus trek je er gewoon maar niks van aan jij als mama weet wat het beste is voor je kind
@mejon, ik begrijp dat je door het ziek zijn van je oudste nog niet echt lekker tot rust gekomen bent, en je schrijft dat je moeder graag wil helpen, kan ze niet overdag een paar uuur op beide meiden passen zodat je lekker wat voor jezelf kan doen ? lekker naar de kapper of schoonheidsspecialist, even sporten, zwemmen, een massage, gewoon wandelen of thuis op de bank met een boek. misschien heb je dit allang zelf bedacht. maargoed, je weet maar nooit
Nogmaals.....bij ons liep het ook verre van op rolletjes en hebben wij ook een hele zware tijd gehad, en nog steeds. Mijn zoon heeft heel veel gehuild en hij is nog steeds een onrustige baby. Eerste weken een uurtje of 3 slaap per nacht. En dochterlief met twee keer een dubbele oorontsteking..... Maar eerlijk gezegd denk ik dat je na twee weken nog niet van een depressie kunt spreken. Ik denk dat die periode dan nog te kort is omdat te kunnen beoordelen. Ik heb er hier ook echt doorheen gezeten hoor, en ik ben een jaar of 6 geleden depressief geweest en daardoor werd ik door mijn man extra in de gaten gehouden. Maar samen met mijn man zijn wij deze periode wel doorgekomen. Door elkaar op te beuren en elkaar 's avonds en in het weekend 's nachts af te wisselen. En tegen elkaar te zeggen "kom op, hier hebben we samen voor gekozen, en we gaan er ook samen even voor, even de schouder eronder!" wat ik wel zeggen is, als je het een beetje positief benaderd wordt, en jezelf voor houdt dat dit tijdelijk is, dan kun je veel meer aan. Relativeer het, ik hoor je niet over een huilbaby, en je hebt twee gezonde kids, jouw slaap komt wel weer. En anders laat je je man in het weekend 's nachts voor de kleine zorgen, kun jij weer een paar uurtjes extra pakken en voel je je een heel ander mens!
Maar TS heeft dit al eerder meegemaakt...ze weet dus hoe t voelt..waarschijnlijk (h)erken je t dan ook eerder..Anders loop je er eerst tijden mee rond...:'waarom voel ik mij zo?'...'ach t gaat wel weer over!'....'wat heb ik toch?'...En dan na een half jaar trekken ze (vaak de ha) de conculsie 'je hebt een depressie'. Terwijl je er dus al maaaanden mee rondloopt! Beetje een dom voorbeeld misschien, maar t is toch t zelfde met t schoppen van de beeb in je buik? Vrouwen voelen t bij hun eerste kindje vaak na 25 weken zeg maar..en bij de 2e al bij 15 weken misschien. Je herkent t gewoon eerder! Been there, done that
Tja en dit zijn waarschijnlijk van die mensen zonder inlevingsvermogen, gaan alleen van hun eigen situatie uit...
pff idd, waarom doen sommige mensen niet iets meer hun best om hun inlevingsvermogen wat op te schroeven, of in elk geval om dingen anders te brengen. Meid, je weet altijd zelf wat het beste voor jou en je beebje is, en dat gevoel moet je gewoon volgen. Niemand weet hoe jij je voelt dus niemand kan daar over oordelen. Laat maar lekker lullen hoor!
en je moeder die een nachtje bij jullie komt logeren zou dat niet een betere oplossing zijn? ik zelf moet er niet aan denken ommijn kindje al uit logeren te doen zelfs niet bij ouders maar dat is natuurlijk mijn mening. en slaaptekort tjaaaaaa das iets waar alle kersverse ouders mee te maken hebben.
En sommige mensen hebben ook soms een klein schopje onder hun kont nodig! Met soms een beetje relativeren en laten zien dat we dit allemaal hebben gehad proberen haar weer wat te motiveren. Waarmee ik niet wil zeggen dat ik haar gevoelens onderschat, ik denk juist dat ik precies weet hoe ze zich voelt omdat ik hetzelfde heb meegemaakt. Maar haar proberen in te laten zien dat ze even de schouders eronder moet zetten..... Want als je na 2 weken er al doorheen zit zou ik me zorgen gaan maken over alle komende periodes..... Kom op meid, even doorzetten en afspraken met je man maken zodat jullie allebei kunnen bijtanken en dan ziet de wereld er al weer heel anders uit!
Ja en JUIST omdat ze zich zorgen maakt over de komende periodes trekt ze tijdig aan de bel Ik snap jou ook wel, maar ik snap haar ook wel!
Wow wat 'n flinke discussie. Ik snap allebei de kanten wel. Een kennis van ons bracht haar kinderen (vanaf baby af aan) elke week 2 nachten (dus 3 dagen) naar opa & oma en dat vind ik persoonlijk wat veel, maar das 'n ander verhaal. Als je het gevoel hebt dat je er doorheen zit kan je best je baby 'n nachtje naar opa & oma brengen, want slaapgebrek.. het hoort erbij dat weet iedereen maar je kan er ook aan onder doorgaan ! En zeker als je tegen 'n depressie aanzit. Meid ik hoop dat je 'n beetje bij kunt tanken en voel je er niet schuldig over ! Geniet van je nachtrust en pak elk uurtje slaap wat je kan !
Ja mischien heb je een punt, maar mischien kun je ook slecht oordelen over iemands gevoelens vanachter internet. Een opkomende depressie is niet iets wat je moet negeren of iets at op te lossen is door een goede schop onder dr kont. Ik zou mijn kleine meid ook niet vrijwillig na 2 weken bij mijn ouders hebben laten slapen, maar dat ben ik...en ik heb nog nooit last gehad van slapeloze nachten op een opkomende depressie. Dus ik zal nooit andere op zo'n toon veroordelen.
daar heb jij weer gelijk in, ik kan inderdaad moeilijk oordelen over iemands gevoelens. Ik doe dat alleen op basis van hoe ik het ervaren heb. En ik wil haar proberen duidelijk te maken dat het er nu misschien wel heel zwart uitziet, maar als je dadelijk wat meer rust en ritme krijgt dat het er wel heel anders uit kan zien. Nogmaals KAN.... En ik hoop dit ook voor haar, en brengt haar misschien wel tot net dat beetje positieve wat ze nodig heeft.
Sorry, maar dit vind ik iets wat kortzichtig. Je kunt niet van achter je scherm over iemand oordelen. Ook al heb je het zelf meegemaakt. Je bent haar niet. Je bent iemand anders, dus met andere gevoelens andere grenzen etc etc. Om nu te zeggen dat ze een schop onder een kont nodig heeft vind ik zo onaardig. Je weet niet wat door haar heen gaat, dat weet alleen zij. Dus het zou fijn zijn om niet meteen met je oordeel klaar te staan maar de zaken wat breder te bekijken en niet alleen vanuit je eigen perspectief.
Daar heb je gelijk in. het enige wat ik probeerde te bereiken is haar misschien net het zetje te geven die ze misschien nodig zou kunnen hebben. Haar te laten zien dat deze periode ook voorbij gaat. Ik weet inderdaad niet hoe ze zich voelt.
ik weet dat het een periode is waar we doorheen moeten en die nachtvoedingen vindt ik ook helemaal niet erg om te geven (al zou het lekker zijn als die te vervallen komt), maar wat steeds het 'probleem' is: de oudste slaapt bij opa en oma heerlijk door, maar thuis wordt ze regelmatig wakker en alswe naar haar toe gaan dan gaat ze weer lekker liggen, maar niet veel later komt ze weer. en dat houdt ze lang vol. en ook als de kleine wakker wordt dan wordt de oudste dat ook. ik vraag me ook af of anderen dit ook hebben gehad en of dat dat te maken heeft met wennen of een andere reden kan hebben. wat ze eraan hebben gedaan/tips? als de oudste gewoon lekker zou blijven slapen dan was een groot deel van het probleem opgelost.
dat vind ik een vooroordeel ik schreef dit naar aanleiding van haar topic, niet naar de berichten die ze erna had gepost ik kon de eerste weken ook echt geen oog dicht doen snachts heb misschien in 1 week maar 4 uur geslapen.... en volgens mij geldt die zware periode voor iedereen, natuurlijk ben je dood op en natuurlijk zit dat niet lekker maar toen ik haar bericht na die van mij had gelezen, zag ik ook meer in dat het ECHT niet anders kon.. want je kan inderdaad niet voorspellen dat je depressief raakt na de bevalling hoop ik dan maar ik wou nog wel even kwijt dat ik het wel heel kut voor je vind, dat je je zo onzeker erover voeld maar ik denk dat als de vk en de kraamzorg zegt dat dat niet hoeft, dat het dan niet erg is toch denk ik wel dat ze raar hadden opgekeken als je je beebje naar je ouders bracht in de kraamweek
Poeh zeg wat een discussie. Het gaat hier om 1 nachtje bijtanken Mijn dochter heeft de eerste week in het ziekenhuis gelegen. Ik zag haar dus niet dag en nacht. De hechting is hier prima tot stand gekomen Als mama lekkerder in haar vel zit, dan is dat voor het kindje het allerbeste En opmerkingen als 'als je het nu al niet kan dan maak ik me zorgen over de komende tijd' maakt iemand naar mijn mening alleen maar onzeker Sterkte meid, de eerste tijd is loodzwaar en alle beetjes hulp werken (nog een tip: heb je wel eens aan een bedweekend gedacht? Dan blijf jij lekker in bed en wordt je kindje alleen gebracht voor de voedingen en het knuffelen, zie je toch je hummel en kan je lekker veel slapen) Liefs v Treintje