Hallo even een vraagje? Wie heeft er hier ook bewust maar 1 kind? Ik kom met deze vraag,omdat wij vanmiddag op kraamvisite waren bij mijn schoonzusje en zwager.We waren net binnen en kreeg gelijk ons nieuwe neefje in mijn armen.Ik heb het 5 minuten vol gehouden en toen gauw de kleine man aan mijn man gegeven.Ik had er echt totaal helemaal niks mee. Nou moet ik erbij vertellen dat ik nooit echt een babymama ben geweest en het nu pas echt geweldig ga vinden.Onze zoon is inmmiddels 3,5jaar.We hebben ook niet echt de mogelijkheid tot een tweede financieel gezien en ook niet ivm met moeten verhuizen voor een tweede.Waren zelf ook al een beetje tot de conclusie gekomen dat er waarschijnlijk geen 2e komt,maar het werd voor mij vanmiddag zo duidelijk van dit nooit meer.dat ik me eigenlijk wel een beetje schaamden en het ook rot vond voor mijn zoontje. Wie kent dit gevoel?of zou ik me bewust er voor afsluiten,omdat ik weet dat het niet kan?
hier niet het geval, maar ik weet dat er bij de clubs 1 is van moeders (en vaders) die het bij 1 kindje laten, misschien vind je daar herkenning.
Ik denk dat je je er bewust voor afsluit! Lees maar eens wat je tikt. Toch lees ik enigszins twijfel. Ik had ook helemaal niets met baby's, maar nu wordt het allemaal steeds leuker. Omdat ze wat 'zelfstandiger' worden. Wij kregen de tweede pas toen mijn dochter, 3.5 jaar was. Bewust. Wij werden gek van vragen als, wanneer komt nummer twee? En zal je het niet leuk vinden dan, een broertje/zusje voor L? Ja, dat wel...maar toen nog niet. als het gaat kriebelen merk je dat vanzelf wel. En wat komt, dat komt toch wel. ruimte of niet..
Ps. Het is niet sneu voor je zoontje, het zal wel leuker voor hem zijn. maar daar moet je toch helemaal achter staan? Tenminste dat vonden wij. Het was niet de hoofdreden om er nog een kindje bij te plannen.
ja wie weet.. want na 5 minuten een baby van een ander vasthouden zou je denk ik niet zo snel iets hebben van 'nou dit nooooit meer'.
Nee vond het gewoon klein,en zo hulpeloos en had er echt een gevoel bij van heb ik dit ooit leuk gevonden.Moest ook gelijk denken aan 3 jaar geleden en had echt zoiets van nee dit is niks voor mij.Al die flesjes,slaapjes,alles op vaste tijden.bijna niks spontaan kunnen doen als je er zin in hebt.Dat gaat nu zoveel makkelijker.Als we nu zin hebben om nog even weg te gaan staan we in 5 minuten buiten.Met een baby ben je zo een halfuur verder voordat je weg kunt. Komt misschien ook omdat ik een pnd heb gehad en een rot bevalling en tijd in het ziekenhuis.Ik moet er echt niet meer aan denken.Ben blij dat die van mij zelfstandig aan het worden is.En gewoon kan vertellen wat hij voelt of wil.
Ik kan wel vertellen Charan, ik heb bij mijn eerste ook echt een rotbevalling gehad en ze was een huilbaby dus dacht van mezelf ook dat ik de babytijd vreeeeselijk zou vinden en vond mezelf ook helemaal geen 'babymoeder'. Ik raakte toen weer (gepland) zwanger en ons zoontje is nu alweer bijna 4 maanden en het is echt totaal anders als bij de eerste. Dingen gaan veel makkelijker, je bent zekerder over alles hoeft er minder bij na te denken en ben dus echt wel een babymoeder. Ook ik vind kindjes die iets groter zijn en dingen beter begrijpen leuk maar geniet nu ook ontzettend van de babytijd. edit: en baby's blijven natuurlijk niet altijd baby's. Het is een tijd waar je doorheen moet en dan zijn spontane uitstapjes inderdaad soms niet zo makkelijk. Al zijn we vanmiddag wel onverwacht lekker wezen winkelen en stonden binnen een half uur buiten.
Prima toch? Het is toch helemaal niet verkeerd om voor 1 kind te kiezen. Ik ben zelf enig kind (overigens niet een bewuste keuze van mijn ouders geweest), maar ik heb mijzelf nooit sneu of zielig gevonden. Ik had misschien juist daardoor veel vriendinnetjes en nog steeds heb ik een grote vriendenkring. Maar als je geen tweede wil om alleen de babytijd, bedenk wel dat babies ook groter worden. En dat vindt je wel leuk. Maar als je niet alles weer opnieuw wil meemaken en daarnaast ook financieel een tweede kindje niet trekt, dan lijkt het mij wel duidelijk. Dan zou ik mij gewoon neerleggen bij deze keuze en je niet meer gaan afvragen of je er goed aan doet.
Vond op zich de baby heel lief en ben ook oprecht blij voor hun.Ik weet hoeveel moeite ze er voor hebben moeten doen om een tweede te krijgen,maar ik had echt niet zo van oh dat wil ik ook nog 1 keer.Voelde me heel ongemakkelijk met de baby op schoot en klinkt stom,maar het leek net of ik niet meer wist hoe het ook alweer moest.En dus uit onzekerheid de baby maar aan mijn man gegeven. Hun vorige zoontje scheelt maar 1 week met die van ons.Dus kon me ook inleven in hun zoontje en hoe hij het allemaal vindt.En heb zoiets daar is die van ons nog helemaal niet aan toe.Hij was trouwens wel er lief voor de baby,maar na 2 minuten had hij het wel weer gezien. Ik geloof ook wel dat een 2e makkelijker is,maar heb bij de 1e zo'n depressie gehad dat ik zelfs mijn man heb opgebeld je moet nu naar huis komen anders is je zoon er dadelijk niet meer.Ik ben denk ik ook gewoon bang dat dat bij een 2e ook gebeurd.Heb wel hulp gehad,maar daar heb ik ook weinig aangehad,omdat ik met niet serieus genomen voelden.En dan ook nog is dat het financieel niet kan en we ook te weing woonruimte hebben is de keus dus bewust voor ons geen 2e en ik kan hier echt prima mee leven.We zijn heel gelukkig met elkaar en zijn blij dat we alledrie gezond zijn.
Ik hou het bewust bij 1 kindje (ik zeg ik omdat mijn vriend op zich wel een 2de zou willen). Ik vind het zo gewoon makkelijker. Ik vond mijn zwangerschap echt heerlijk, heb er echt van genoten, de bevalling was lang en zwaar maar als ik het nu bekijk zou ik het wel over kunnen/willen doen. En van de babytijd heb ik ook echt genoten, en het is ook steeds meer en meer genieten van zo'n kleintje. Maar ik wil gewoon niet meer. Ik vind mijn gezinnetje compleet zo. Ik vind het heel leuk om op kraamvisite te gaan en kan dan echt genieten van zo'n kleintje, maar voor mij hoeft het niet meer, ik krijg er iig geen rammelende eierstokken van. Ik zeg niet dat er nooit meer een kindje bij zal komen, want wie weet krijg ik over 5 jaar wel rammelende eierstokken (ben 28 dus dan zou het nog gewoon kunnen) maar ik denk dat het er echt niet meer in zit.
Hier kan ik me dus helemaal in vinden.Heb ook echt zoiets van ik wil niet meer.Ook ondanks bevalling en rottijd erna.Die zou ik wel voor lief nemen als mijn kinderwens echt groot zou zijn,maar mijn gezin voelt ook compleet.
ik had toen mijn dochter geboren werd ok, dit is m'n eerste, en m'n laatste kindje...Ik had nooit wat met kinderen t klinkt misschien raar voor sommige maar ik had in het begin zoiets; je bent m'n kindje, daar zorg ik voor....Hoe meer ik met haar bezig was en deed verzorgen hoe meer ik mijzelf ging open stellen naar haar, en steeds meer van haar ben gaan houden....Wat ik nu voel voor haar daar kan niks en niemand tegen op, wat ook normaal is, maar bij mij heeft t echt moeten groeien..Zij is mijn alles zij is mijn leven en t allerbelangrijkste en mooiste wat mij is over komen....Van die roze wolk ben ik hard afgevallen in t begin...Maar geloof me ik zit er op En nu zou ik ooit als ik een goede en stabiele relatie heb, zou ik rustig een (half) broertje/zusje willen voor m'n meisje....
Ik hou ook heel veel van mijn zoon hoor.Heeft inderdaad moeten groeien,maar kom nu niet aan mijn kind want ik doe je wat. Hebben al het nodige meegemaakt in ziekenhuizen met hem.
Ik ben ook absoluut geen babymama. Nu we een baby hebben van 11 weken kan ik niet wachten tot we vsn de flesjes afzijn, maar nu ze wat meer mens begint te worden vind ik het toch wel leuk en kan ik stiekem niet wachten tot we voor nummer 3 gaan.
sorry ik wilde t niet laten overkomen dat je niet van hem houd haha, ik wilde even m'n verhaal doen haha xxx
wij hadden nooit een kinderwens maar op een gegeven moment toch de kriebels gekregen. gelukkig maar wand zijn nu allebei dol en dol gelukkig met onze kleine meid. zelf willen we het bij 1 kindje houden maar ik hou van alle kids van vrienden vriendinnen en ben verliefd op elke baby. bij ons is gewoon de keuze om het bij 1 te houden ons gezinnetje is compleet ook al zal ik nooit meer nooit zeggen dat heb ik al eerder gezegt namelijk