Ik zat me gisteren iets af te vragen. Waarom geloven zoveel mensen hun behandelend gynaecoloog op zijn/haar blauwe ogen. Altijd wordt er maar gezegd, hij/zij is de arts en heeft er voor geleerd. Artsen zijn ook mensen en kunnen fouten maken. Of moeten volgens een standaard protocol werken waarin weinig rek zit. We gaan wel voor een 2nd opinion als iemand ongeneeslijk ziek is verklaard; dan willen we wel bij de buren kijken. Maar zodra het om onvruchtbaarheid gaat dan is in heel veel gevallen een gynaecoloog onaantastbaar. Dit geldt ook voor de "service" (de manier waarop we behandeld worden) van de arts en het ziekenhuis. Als ik lees hoe sommige meiden behandeld worden door hun arts dan denk ik, als dit je in een restaurant gebeurt dan pik je het toch ook niet. Waarom dan wel door een arts? Ook als het om minder belangrijke dingen gaat zijn de meeste mensen niet op hun bekkie gevallen. Maar als het om hun toekomst en kinderen gaat dan laten ze het zich welgevallen. Ik ben dus benieuwd naar het waarom.
Tsja... Ik denk dat een ober wel wat minder heeft gestudeerd dan een gynaecoloog. Dus die vergelijking gaat m.i niet hélemaal op. Maar evengoed vind ik dat je wel een punt maakt hoor, soms lijkt het wel eens dat de gyn's wil wet is en hij/zij altijd maar gelijk heeft, terwijl je toch best wel eens kritisch mag zijn. Mijn gynaecoloog heeft me een keer verkeerd geprikt (da's natuurlijk een klein voorbeeld, maar toch) -voor een eventueel infuus voor in de ambulance, ik werd naar een ziekenhuis 1,5 uur rijden verderop gebracht- en daar aangekomen zeiden ze gelijk 'oh wat ben jij verkeerd geprikt, schandalig!' terwijl ik, toen ik er iets over zei tegen de gyn, hij boos werd dat ik me niet moest aanstellen.
Dat is een goede vraag, waar ik het antwoord niet op weet. Bij mij zijn in ons traject echt vreselijke fouten gemaakt, waardoor ik 2 keer onder het mes moest en nu 1 eileider moet missen. Had men geluisterd naar mijn klachten en er iets mee gedaan, dan was dat niet nodig geweest. Ik heb geinformeerd naar andere ziekenhuizen, en dat klonk echt veel beter dan bij mijn huidige ziekenhuis (wat betreft begeleiding, bij ons ben je gewoon een nummer), maar ik werk in hetzelfde ziekenhuis als waar ik onder behandeling ben. Het klinkt dom, maar vanwege het gemak blijf ik dus hier. Ik denk dat ik het traject veel minder goed zou trekken als er ook nog eens iedere keer al die reistijd bij komt. Wat betreft IVf-resultaten zit dit ziekenhuis goed, dus neem ik de onpersoonlijke behandeling op de koop toe. wel ben ik veel mondiger geworden en laat ik me niet meer alles gebeuren...
Ik vertrouwde mijn gyn niet... Hij zei dingen die niet klopte en deed dingen die hij niet vertelde... Ook heeft hij nog wat foutjes gemaakt mbt medicatie, inschattingsfouten bij behandeling en bepaalde belangrijke lab bepalingen niet gedaan van te voren... Beetje vreemd... Ik ben zelf vrij mondig en weet de juiste wegen te bewandelen binnen ziekenhuis wereld aangezien ik er zelf werkzaam ben.... Ik ben over gestapt naar een ander ziekenhuis.
Als je geen reden hebt tot wantrouwen...waarom zou je dan naar een ander gaan. Ik wantrouw mijn huisarts ook niet, net als mijn tandarts en net als mijn opticien. Zou ik reden hebben tot een second opinion, dan gaan we naar een ander. Dat is bij de gyn niet anders dan ergens anders. Eigenlijk vind ik deze stelling dus juist een beetje gek. Je doet namelijk alsof je altijd zou moeten twijfelen / verder zou moeten kijken....in elk geval meer dan in een andere situatie. Ik denk dat je bij twijfel altijd een second opinion aan zou moeten vragen (of bij een hele ernstige diagnose) en bij twijfel sowieso. Misschien heb ik het getroffen mijn onze diagnose (hahah..nouja, getroffen hihi) of met de manier waarop we zijn behandeld. Elmo
Ik wil zeker niet zeggen dat je je behandelend arts moet wantrouwen. Maar wat ik niet begrijp is dat er zoveel meiden zijn die niet fatsoenlijk behandeld worden en dit accepteren. Of keer op keer dezelfde behandeling krijgen omdat dit het protocol is in het betreffende ziekenhuis en daar niet van afgeweken mag worden maar het resultaat dus elke keer hetzelfde is, niet zwanger. Dan ga je toch verder kijken? Als de stratenmaker 3x bij je tuin komt straten en het resultaat is nog steeds niet zoals jij het wil maar de stratenmaker zegt dat dit het standaard straatje is zoals zij het altijd doen dan ga je toch ook verder kijken. Ik weet het, het is een lastige vergelijking maar ik hoop dat dit wat duidelijker is. En Islah, tuurlijk is het zo dat de gyn langer gestudeerd heeft dan de ober maar ze moeten beide klantvriendelijk zijn. In mijn ogen is het trouwens ook niet zo dat als iemand langer gestudeerd heeft hij betrouwbaarder is.
Ladouche, Juist daarom begrijp ik je "oproep" niet zo. Het werkt met je gyn toch net als bij elk ander. De een is natuurlijk ook wat mondiger dan de ander en heeft soms misschien een steuntje in de rug nodig...maar meestal ben je met z'n tweeen en zal je dus samen in moeten schatten of iets door de beugel kan of niet.
Denk idd dat het veel met mondigheid te maken heeft en ook met onwetendheid. Wij hebben er niet voor geleerd en dus vertrouw je op degene die dat wel heeft gedaan. Lijkt me in eerste instantie logisch. Door schade en schande wordt je wijs en na een aantal behandelingen denk je: Huh?!??!, volgens mij klopt er hier iets niet. Dan ga je verder kijken. Net als bij de stratenmaker: de eerste keer mislukken denk je: mmm, die heeft zn dag niet gehad en bij de tweede keer krab je je achter je oren en ga je een ander zoeken. Maar goed, snap wel wat er bedoeld wordt. Ik denk dat dat ook ' uit het verleden' komt. Vroeger had niemand geleerd en doktoren of leraren hadden hoog aanzien. Nu denken mensen meer zelf na...
Mij verbaasd het me ook vaak als ik hier dingen lees. Ik snap je topic dus wel. Ik ben zelf een eigenwijze patiënt. ik denk zelf mee en zoek wetenschappelijke teksten op internet, surf over Nederlandse, Duitse en Engelstalige forums. Ben weggegaan uit het zh in nl en ben naar dd gegaan. Heb gestaan op een hystroscopie, 3 emmy's per keer tp'en, ah, immuunonderzoeken en prednison gebruik. En zou nooit pikken om voor de 13 weken met utro te gaan stoppen. Ja, ik ben eigenwijs, trek van alles in twijfel. Maar ook Ja met een hoofdletter. Ik zou zeker niet zwanger zijn geweest als ik een slachtoffer van de behandeling zou zijn geweest ipv de actieve houding die ik heb gehad. Nu was het dikke mazzel dat het gelukt is, groot geluk... H
*iPhone doet soms kut* Het in mijn ogen dus niet zo dat als je minder assertief bent dat dat dan de reden is dat het niet lukt. Wel is het in mijn ogen zo dat er soms heel veel ellende bespaard kan blijven als je als patiënt meedenkt, meeleest, meebepaald enzo...
Het is best moeilijk. Ik wantrouw dokters bij voorbaat al, daarom ga ik er ook zelden heen. Bij de laatste zwangerschap (drieling) had ik een geweldige gyn, ik vertrouwde hem ook. Ik moest natuurlijk vaak heen voor een echo, en bij de laatste echo (voordat ik ziekenhuis in moest, 34 weken) had ik een andere gyn en tijdens de echo schudde hij zijn hoofd..zo van...tjonge jonge, (Amy is tijdens de zwangerschap altijd de kleinste geweest, maar niet zo dat ik mij zorgen hoefde te maken, ze groeide haar eigen tempo). De gyn zei dat ik opgenomen moest worden zodat ze elke dag ctg's van de baby's konden maken, en dat ze gingen bespreken wanneer ze gehaald zouden worden Ze wilde dat ik dezelfde dag nog het ziekenhuis inging. Dat weigerde ik , want had ook nog kinderen thuis lopen en moest dingen regelen. Ik was ook diep teleurgesteld, de zwangerschap ging goed en ik kon nog goed lopen. Ik ging er vanuit dat ik wel de 36/37 weken zou halen Ik was echt verbaasd, hele zwangerschap ging het lekker relaxt. Er was tegen mij ook nooit gezegd dat ik mij zorgen moest maken ofzo. Ik hoefde gelukkig niet plat, woe ging ik het ziekenhuis in en di zijn ze gehaald met 35 weken. Toch had ik nog vertrouwen in mijn gyn, hij was ook 1 van de dokters tijdens de keizersnede. Achteraf na de bevalling had ik meer vragen moeten stellen wat ik dus niet gedaan heb. Was allang blij dat alles goed was.
Ik denk dat het de onwetendheid van de patiënt is. Toen wij te horen kregen dat we aangewezen zijn op ICSI, ben ik meteen het internet gaan afstruinen naar informatie en ervaringen van anderen. Niet iedereen doet dat, die laten het over zich heen komen en horen wel wat de arts zegt. Ook kijken veel mensen op tegen artsen, zij hebben ervoor geleerd en zullen het dus wel weten. Helaas heb ik al veel te veel negatieve ervaringen met artsen, waardoor ik goed weet dat zij ook niet alwetend zijn. Bovendien staat de ene arts wel achter een bepaalde behandeling en de ander weer niet, waardoor je jezelf ook kunt afvragen waar je dan goed aan doet. Zo schrijft Maartje over die utrobollen, ik heb mezelf nu al voorgenomen dat ik het ook bespreekbaar ga maken om, als het goed mag gaan, ze dan zeker tot 12 weken te gebruiken. Baat het niet, dan schaadt het niet! Helaas kijken veel artsen ook naar het kostenplaatje en laten ze zich daar door leiden, alsof zij het zelf moeten bekostigen!
Ik zie nu pas het onderwerp waarin deze topic staat Dacht dat het een algemene vraag was, niet specifiek vruchtbaarheidsbehandelingen. Sorry hiervoor!
Brezjika, maakt toch niet uit meid. Ik heb het hier geplaatst omdat ik er vanuit ga dat de meeste meiden die bij een gyn lopen in de mmm zitten. Van mij uit dus ook niet goed doorgedacht want als je een meerling krijgt ben je ook onder controle bij een gyn. Ik vind het trouwens wel interessant om de verschillende reacties te lezen. Hopelijk volgen er nog meer.
Je vertrouwt een gynaecoloog (en andere artsen of wie dan ook) in eerste instantie altijd. Zij/hij heeft ervoor geleerd en dan ga je ervan uit dat ze weten wat ze doen. En als het ook wel goed gaat met de behandeling, zoals bij mij dat ik in ieder geval wel zwanger raakte, dan raak je je vertrouwen ook niet zomaar kwijt. Op een gegeven moment ben ik na de vele MKen wel op internet gaan kijken en zelf wat actie ondernomen op bijv. schildkliermedicijnen. Door internet en bijvoorbeeld hier te lezen op ZP ga je je ook wel dingen afvragen en dingen onderzoeken, maar ik denk dat je daar ook voorzichtig mee moet zijn. Het is zeker goed om dingen te lezen, maar we moeten ook niet doorslaan. Op een gegeven moment zou je ook moeten accepteren dat dingen zijn, zoals ze zijn. Wel ben ik absoluut van mening dat op het vlak van kinderwens / onbegrepen onvruchtbaarheid / vruchtbaarheidsbehandelingen ze in het buitenland veel meer doen dan hier in Nederland. Nederland loopt wat dat betreft enorm achter. Had ik dat eerder geweten, dan hadden wij wellicht ook een stap naar het buitenland gemaakt. Maar helaas zit dat voor ons er niet meer in. Je mag de moed opgeven, maar nooit de hoop verliezen!
Na twee jaar ben ik overgetapt naar een andere kliniek,....puur omdat ik me diep ongelukkig voelde met de manier van werken in het ziekenhuis waar ik liep. Ik werd na mijn iedee een beetje aan m'n lot over gelaten, probeer maar een paar maanden dit (zonder controle) oh, werkt dat niet,....nou dan probeer maar een paar maanden dit, weer zonder controle. Op een gegeven momen werd ik naar huis gestuurd met de mededeling,...ga eerst maar afvallen en kom dan maar terug, Okee,....hij heeft er voor geleerd, dus ik naar de dieetist,....afvallen hoooooo maar,.....na 2 maanden weer terug, leugentje dat ik wat was afgevallen,....zei hij dood leuk,....oooh had ik dat dan gezegd,.... we beginnen maar met clomid,... had ik net een jaar gebruikt en had al een paar rondes puregon gespoten,......dit was echt de druppel. Ik ben heel erg blij dat ik ben over gestapt ookal lukt het daar ook nog niet, maar ik voel me wel serieus genomen en kan meedenken en er wordt naar je geluisterd! De vraag,.....waarom ga je niet verder ga kijken,........tja,....dat is voor iedereen anders. Maar vanwaar jou vraag, als ik vragen mag,....heb je dit zelf ook meegemaakt? (kon ik zo niet terug vinden)
ik denk dat alles draait om vertrouwen en relatie/contact!! Ik ben zelf psycholoog en ik denk dat er een hoop gezegd kan worden over de psychologische aspecten van medische hulp (in het algemeen en bij vruchtbaarheidsbehandelingen). Fouten worden overal gemaakt ,dus ook bij artsen. Dat is niet zo raar. Maar zodra het contact word verstoord door wantrouwen, irritatie e.d. is het eigenlijk nodig om daar met een psychologische bril naar te kijken: hoe komt het, hoe voelt ieder zich erbij, wat zijn de mogelijke vervolgstappen??? En tja, dat is natuurlijk niet een gewoonte die iedereen heeft. Ik wil niet generaliseren maar tot nu toe is mijn ervaring in de MMM (nog vrij kort trouwens) dat artsen hun werk goed willen doen, maar die psychologische kant (''de relatie'') mag nog wel wat meer aandacht krijgen. Ik ben overigens ook een kritische patient (denk ik) maar mijn uitgangspunt is dat de arts in principe weet wat hij/zij doet. Als ik daar anders over denk, zal ik dat op tactische wijze met hem/haar bespreken...
Rissy, mag je best vragen hoor. Nee, ik heb het zelf eigenlijk niet zo meegemaakt. Op mijn 42e heb ik een ma gehad, kort na mijn 43e verjaardag bij de gyn geweest omdat het nog steeds niet lukte en hij dacht juist enorm met ons mee omdat hij juist aangaf om met mijn leeftijd niet te wachten en direct door te gaan voor IVF in Belgie. Ok, onze 1e IVF was een combi van NL en Belgie maar ivm verzekering bij behandeling 2 helemaal overgestapt naar het UZ Gent en daar tot nu toe heel erg tevreden over, ondanks dat ik nog niet zwanger ben. Ik kwam juist op deze vraag omdat ik er eigenlijk eens over liep na te denken dat men onvruchtbaarheid eigenlijk niet als ziekte ziet. En dat is het misschien ook niet maar je bent er wel voor onder behandeling. Als mensen de diagnose kanker krijgen dan gaan ze 9 van de 10 keer toch naar een ander ziekenhuis voor een 2nd opinion. Maar bij een vruchtbaarheidsprobleem doen ze dat vaak niet. Dan wordt het gewoon geaccepteerd. En dat vond ik dus zo vreemd. Een arts is ook maar een mens en kan ook fouten maken. Op dit forum ben ik al zo veel soms schrijnende verhalen tegen gekomen dat ik benieuwd was naar de beweegredenen van mensen om bij een gyn te blijven of juist waarom ze veranderd zijn van behandelaar.
sommige zaken krijgen specialisten met een eigen maatschap idd niet vergoed Overigens ben ik het niet eens met wat ts zegt dat men mondiger moet worden, wij kenne eiegenlijk alleen maar behoorlijk mondige mensen, daar komt bij dat mijn man van oorsprong arts is dus er is hier enige achtergrond kennis Wel denk ik dat veel artsen vragende en kritische patienten irritant vinden en daar niet goed mee omgaan. Het probleem zit mijns inziens dus niet bij de patienten, maar bij de opleiding voor de artsen waar veel meer tijd moet worden gestoken in omgaan met de patient, klachten, vragen en informatie geven. Daar zijn, als je medicijnen studeert al colleges voor, maar ik heb soms het gevoel dat veel artsen licht autistisch zijn en de inhoud van dat college helemaal niet snappen Daarnaast: artsen zijn geen alwetende orakels of medicijnmannen en hebben nou eenmaal niet voor alles een pasklare oplossing, integendeel, zo ontzettend veel is nog onbekend, zéker als het gaat om fertiliteit.