Ik heb eigenlijk nooit een goeie band gehad met mijn moeder zolang ik mij kan herrinneren. Tuurlijk kan ik me ook wel wat leuke dingen herrinneren maar de herrinneringen aan alle negatieve dingen die ze gezegd en gedaan heeft zijn er veel en veel meer. Ik heb al meerdere keren met haar geprobeert erover te praten maar ze wil het er nooit over hebben, noemt het ouwe koeien, zegt dat het mijn schuld was, dat het lijkt alsof ze nooit wat goed heeft gedaan. Ik heb altijd het idee dat ze heel erg veel zelfmedelijden heeft en niet echt kan inleven hoe bepaalde dingen voor een ander zijn. Zelf heeft ze ook nooit een goeie band met haar moeder gehad, we gingen altijd naar oma omdat dat hoorde en kregen thuis dan vanalles te horen waar ze het niet mee eens was. Ze heeft ruzie gehad met haar zus en elkaar jaaaaren niet gesproken. Toen mijn ouders 3,5 jaar geleden gingen scheiden is het pas weer goedgekomen met haar zus. Een paar jaar geleden heb ik een fikse ruzie met haar gehad en het contact verbroken, dit heeft denk ik een half jaar geduurd tot ik van mijn broertje(12 jaar oud) hoorde dat ze het er zo moeilijk mee had en ik niet gewoon weer langs kon komen. Toen heb ik omdat ik het zo sneu vond voor mijn broertje(die al zwaar de dupe van de scheiding is door mijn moeders zelfmedelijden) toch weer contact met haar opgenomen. Kort praatje gehad en sja, met doen alsof er niks aan de hand is ging het best aardig. Echter ben ik me sinds die tijd steeds meer aan mijn moeder gaan ergeren. Alles wat ze doet en zegt schiet bij mij in het verkeerde keelgat en het lijkt altijd alsof ze er nog een 2e bedoeling bij heeft. Nu ben ik zwanger en vind ik het extra moeilijk omdat ik absoluut een veel betere moeder wil zijn dan dat zei voor mij was... Nou ben ik er wel van overtuigd dat niemand het perfect kan doen en er heus nog wel ergere moeders zijn dan die van mij maar ik maak me er wel heel erg druk om. Inmiddels is er een hoop gebeurd en al een aantal misverstanden waar ik me erg kwaad om maakte. Nou heb ik haar vanavond weer gebeld om het een en ander uit te praten, iets wat een week geleden gebeurd was noemde ze al oude koeien en ze schoot gelijk weer in haar slachttofferrol. Heb huilend gezegd dat het mij heel veel verdriet deed en ik wou dat we een betere band hadden maar ze schiet gelijk weer in de verdediging. Ik heb ook tegen dr gezegd, ik zit er mee en wil er over praten, ik kan niet zomaar doen of bepaalde dingen niet gebeurd zijn. Ze zei gelijk dat dat mijn probleem was en ik haar niet een rotgevoel moest geven en ze heeft de telefoon opgehangen. Een paar weken geleden heb ik al gedacht gewoon het contact te verbreken en eigenlijk weet ik het na dit telefoontje van vanavond zeker. Ik heb er nu eigenlijk spijt van dat ik dat toen niet al gedaan heb. Ik ben er echt helemaak klaar mee. Ik heb een geweldige vent, in verwachting, woon op een geweldige plek, leuke beesten en leuke schoonfamilie, ik heb al die drama niet nodig. Ik denk dat het mij een hoop rust zou geven als ik gewoon de knoop doorhak en gewoon het contact verbreek, ik heb het nou al zo vaak geprobeerd het beter te maken maar dit lukt gewoon niet en doen alsof er niks aan de hand is dat KAN en WIL ik gewoon niet. Zijn er meer mensen die definitief het contact met hun moeder verbroken hebben en hoe voel je je er onder? Ik krijg vaak te horen, ja maar het is je moeder, ja dus? Zo heeft ze zich (vaak)niet gedragen en daarom zou ze een vrijpas hebben voor alle shit? Nou bij mij niet. Beetje morele steun is wel welkom...
Ja ik vorig jaar. Het lijkt bij jouw verhaal alsof ik mijn eigen moeder lees. Bij mij knaagt het soms nog wel. Heb mijn moeder na mijn bevalling nog gemaild om mijn hart te luchten, en op een mail kon ik even alles kwijt wat ik kwijt wilde. Maar heb niets terug vernomen, ze negeert alles compleet. Dat terwijl ze wel gewoon contact op whatsapp heeft met mijn oudste, en al haar frustraties er bij hem uit gooit. Waar ik haar ook op gewezen heb, niet te toen. Mijn partner heeft mij gezegd dat ik mijn best genoeg gedaan heb en het nu moet laten rusten, maar is makkelijker gezegd dan gedaan.
Heb er 3jaar geen contact mee gehad ..toen 2009 weer beetje opgepakt en sinds oktober niks meer..en ook me broertje sinds oktober niet meer me pa sinds drie jaar oom niet meer
Een relatie/band/vriendschap mag best energie kosten maar je moet er ook weer energie uit kunnen halen.. In jouw geval kost het je duidelijk alleen maar een hoop energie en daar gaat het mis. Ik weet niet of ik definitief met mijn moeder zou kunnen breken,gewoon geen contact meer opnemen en het daarbij laten zou voor mij genoeg zijn. Sommige dingen (zoals de band met mijn moeder) wil ik niet onherstelbaar kapot maken, je weet nooit hoe het leven loopt. Nu lijkt mijn moeder niet op jouw moeder en kan ik absoluut niet zonder haar dus het is een lastige vergelijking..
Ik heb toen ik 8 was de beslissing gemaakt om bij mijn vader te gaan wonen, en blijkbaar vond mijn moeder dat geen probleem, dus sindsdien geen contact meer. Na alles wat ze gedaan heeft heb ik ook nooit meer het contact willen herstellen. Wel vond ik het moeilijk toen ik zelf net moeder was. Ik miste iemand om raad aan te vragen, maar het lukt prima zonder haar.
Ik heb al bijna 11 jaar geen contact met mijn moeder, vader, oudste zusje en sinds 2 jaar met mijn jongste zusje. Er is heel veel gebeurd maar om het kort te houden, ze accepteerde mijn man niet toen ik met hem wilde trouwen. Om uithuwelijking met een ander te voorkomen ben ik van huis weggelopen en ben ik met mijn man getrouwd waar mee ik 10 jaar getrouwd mee ben en zielsgelukkig mee ben. Tot op de dag van vandaag geen spijt van gehad. Ik mis wel mijn zusje maar die kiezen de kant van mijn ouders. Contact met familie van mijn vader en mijn moeder is er ook niet. Op een paar na van mijn vaders kant. Tuurlijk mis ik wel een moeder en vader rol in mijn leven maar niet MIJN ouders want met hun wil ik niets mee te maken hebben. Ben gelukkig, krijg mijn 3e kindje een prinsesje, ben getrouwd en heb de liefde van mijn leven... Je mag mij altijd pben voor steun want ik begrijp je heel erg goed...
Ikzelf niet maar mijn hele familie is zo een beetje verscheurd. Mijn tante en 1 van mijn ooms hebben sinds een 20 jaar geen contact meer met mijn oma. Mijn moeder heeft daar veel onder geleden want ook zij werd vaak benadeeld door haar moeder maar ze bleef wel sterk en heeft mijn oma altijd gesteund in goede en slechte tijden. Ik heb dat allemaal gezien want wij woonden met de ganse familie samen in 1 gebouw. En mijn zussen hebben lang geen contact gehad met mijn vader omwille van hun moeder (stiefzussen). Pffft. Eerlijk gezegd, ik ben in deze situatie opgegroeid en ik ben er immuun voor geworden en tegelijkertijd ook a-familiaal. Dat merk ik sinds ik samen ben met mijn vriend wiens familie wel hecht is. Hoezo verjaardagen met familie vieren? Dat doe je toch met vrienden? Hoezo elke 2 weken bij je ouders gaan eten? Waarom? Hoezo... etc. Ik kan natuurlijk niet over jouw situatie meespreken. Maar ik zou er wel voor zorgen dat je kindje er niets van merkt.
hier ook geen contact met moeder beetje hetzelfde alleen dan heb ik ook in totaal maar 6 jaar thuis gewoond ze heeft borderline. het heeft lang geduurd om afstand te doen tot dat ik iedere keer weer klaar stond haar hoofd boven water te houden en toen opeens de meest verschrikkelijke woorden naar me gegooid kreeg vanaf dat moment heb ik 6 jaar twijfelen ineens over boord gegooid en het contact verbroken. jammer genoeg heeft ze nou mijn broertjes tegen me opgezet willen ze en mogen ze geen contact met me hebben. ik heb het een plekje gegeven en ben blij met deze keuze het heeft me zoveel rust gegund en ik weet hoe ik het niet moet doen iedere keer als ik mijn meisje aankijk ben ik trots op mezelf wat ik wel niet allenmaal voor elkaar heb gekregen.
Poeh toch een aantal dezelfde verhalen en ook weer een paar totaal andere. Fijn om te lezen dat ik niet alleen ben en het heel erg oplucht. Ik denk dat ik al vanaf mijn 12e meerdere keren aan haar heb gevraagd of ze alsjeblieft hulp ging zoeken maar dit heeft ze nooit gedaan. Ook gevraagd of mijn ouders alsjeblieft konden gaan scheiden want het was gewoon evht niet leuk thuis. Uiteindelijk 12 jaar later heeft mijn vader pas de knoop doorgehakt om te gaan scheiden en mijn moeder snapt het tot op de dag van vandaag niet.... Mooie uitspraak inderdaad dat een relatie best wat energie mag kosten, maar je er ook wat uit moet kunnen halen en haal er nu alleen maar negatieve dingen uit. Gisteravond to h wel echt een definitief besluit genomen en even heel lang heel hard gehuild maar toen dat over was heb ik vannacht heerlijk geslapen, zonder enig piekeren. Ik weet nu in ieder geval hoe ik het absoluut niet wil doen met mijn kindje. Het belangrijkste, ik ga het alle liefde geven die ik nooit gehad heb. En naar mijn kind luisteren als het iets dwars zit en het troosten als het zich rot voelt. Dat zijn nog de dingen die ik het meest gemist heb.
Heel herkenbaar en ik heb al 20 jaar geen kontakt meer met mijn moeder. Ze heeft mij op mijn 17e het huis uitgezet, om echt een k*treden, daarna had ze spijt maar ik wou niet meer. Aan iedereen heeft ze verteld dat ik aan drugs was en alleen maar ging stappen ed. Wat helemaal niet zo was. Iedereen stond aan mijn kant, zlfs haar eigen moeder en tante. Ze is nooit een moeder voor mij geweest en wil nu graag een oma zijn voor mijn dochter. Daar had ze eerder aan moeten denken. Heel heel soms heb ik een zwak moment en denk ik zal ik toch kontakt opnemen, maar al snel denk ik dan weer aan alles wat is gebeurt en doe ik het toch niet. Ik ben erg gelukkig zo. Het is erg moeilijk, maar soms moet je idd voor jezelf kiezen. Als je er alleen maar negavtieve energie van krijgt is het niet goed, soms is het dan beter om het kontakt te verbreken. Mijn dochter heeft geen "echte" oma maar wel hele lieve surogaat opa' s en oma's. (Want helaas hebben we ook geen kontakt met schoonouders) sterkte en luister goed naar je eiegen gevoel.
Ik kan vanaf alle kanten meepraten helaas.. Mijn tweelingzus heeft geen contact meer met mijn moeder. Ze woonde eerst vrij dichtbij mijn moeder maar is sinds 2 weken naar de andere kant van het land verhuisd. (en ik woon al 1 uur rijden van mijn moeder vandaan) Ik heb contact, maar dit kost mij veel energie en heel veel schipperen. We verschillen nogal van mening rondom de opvoeding van Joshua, maar ook op allerlei andere vlakken. Dat ik nog contact heb is omdat het me nog meer energie zou kosten als het niet zo is. Op dit moment weiger ik weer de persoon te zijn die weer contact zoekt, wat resulteert in 2 whatsapp berichten in de afgelopen weken.. Mijn vader heeft al 11 jaar geen contact met zijn eigen moeder, ik heb contact met beide. Ook moeilijk. Heb zelf ook een knipperlicht relatie met mijn vader, jaren niet, jaren wel. Daarvoor was het een oom, die in Amerika is gaan wonen en z'n hele familie niet sprak. Die heb ik voor het laatst gezien toen ik 2 was, en dat weet ik alleen van foto's maar de pijn binnen de familie heb ik zeker wel meegemaakt. Broertje woont nog thuis en heeft ook geen contact met mijn zus. Ik zelf sporadisch, omdat ik genoeg aan mijn eigen hoofd heb om haar ellende op facebook er nog bij te lezen. (het is je zus, in mijn geval tweelingzus, dus het doet wel wat met je) Zwager heeft ook geen contact met zijn familie, die waren er zelfs niet bij op hun trouwdag. (mijn familie op de mijne overigens ook niet) Mijn hele familie bestaat dus uit scheuren en muren. Mocht je willen, kan je altijd een PB sturen.
Precies zo dacht ik ook toen ik zwanger was en doe ik nu ook. Het is zo iets moois je eigen kindje, ik kan mij gewoon niet indenken dat je niet van je kind kan houden, dat je je kind zo kan behandelen als mijn moeder gedaan heeft. Je red het wel zonder je moeder!!
Hier geen contact meer met mijn ouders. Ik zal je de details besparen, maar ik herken heel veel in jouw verhaal. Van begin 2007 t/m eind 2009 geen contact gehad. Ze hebben de zwangerschap en de eerste twee jaar van onze meid niet meegemaakt. Toen werd ik ernstig ziek en begon het contact weer te ontstaan, waarna we hebben geprobeerd om het weer op te bouwen. In maart 2012 is het contact definitief verbroken. Gelukkig een hele goede band met mijn schoonouders. Als ik anderen met hun ouders of moeder zie, dan mis ik dat soms wel. Ik had ook zo graag een hechte band willen hebben met mijn eigen ouders. Mijn ouders persoonlijk mis ik niet. Als je jezelf, je eigen leven en gezondheid moet opofferen voor een ander, moet je heel goed bedenken of dat het allemaal waard is... Nu we geen contact meer hebben, geeft dat juist een stuk rust en zit ik beter in mijn vel. Ook andere familieleden hebben problemen met mijn ouders en daardoor geen contact meer. Dus ik ben niet de enige, helaas. Met de rest van de familie heb ik juist wel weer een goed contact, ik heb een hechte band met mijn oma en tante. Sterkte!
Ik ook met beide ouders niet. Mijn vader liet ons zitten na hun scheiding (ik was anderhalf) en met mijn moeder heb ik zes jaar geleden gebroken. Met name omdat ze altijd heel negatief en narcistisch was, niks was goed, keek niet naar ons om, ze dronk te veel. Ik mis een moeder figuur in mijn leven, heel erg zelfs, maar die rol kon zij nooit vervullen, dus het is niet haar die ik mis. Hier geen spijt..want contact houden was voor mij geen optie meer..ook wou ik mijn kinderen er niet aan blootstellen . Sterkte en succes!
Hier ook op mijn 17e het huis uitgezet. Heb het destijds geaccepteerd, maar sinds ik nu zelf moeder ben, begin ik het steeds meer te verwijten naar haar.
Ze weten niet beter..de jongste is vijf, die heeft haar nooit gezien..de oudste is tien en herinnert haar ook niet meer. Dus ze missen haar niet of zo, gelukkig. Bij jou ligt dat anders lees ik..sterkte daarmee!