Nou ik heb het afgelopen jaar dus ook geen contact gehad met mijn moeder... Er zijn in het verleden wat zaken voorgevallen en vorig jaar dus weer, ik was er dus ook echt helemaal klaar mee. Ook ik heb regelmatig gesprekken gehad met mensen die zeiden "maar het is toch je moeder"... Ik heb het gewoon van haar af laten hangen, afgelopen kerst heeft ze contact gezocht waarna we hadden afgesproken daar hebben we getracht e.e.a. uit te spreken. Ze heeft mij daarna een hele lange e-mail gestuurd, waarbij ik ook echt even heb moeten nadenken wat ik ermee moest. Toevallig heb ik net geantwoord, ik wil het gerust proberen maar zij zal er moeite voor moeten doen... Wie weet help dat voor jou ook... haar de moeite laten doen, en zo niet dan kan je het misschien beter loslaten. Als zij geen contact had gezocht had ik dat verder ook niet meer gedaan (ondanks de op hande zijnde bruiloft en zwangerschap). Geniet van de mensen die jou plezier geven ipv pijn en verdriet, als zij deel van jouw leven wilt uitmaken laat eht dan van haar kant komen ipv dat jij er alle moeite voor doet wat toch niet word gewaardeerd! Sterkte en heel veel succes!
Klopt en dat maakt alles knap lastig. Wil van de ene kant mijn kinderen niet hun oma ontnemen. Maar aan de andere kant maakt ze het mijn kinderen ook moeilijk, door al haar frustraties over het geen contact er uit te gooien bij mijn oudste. :x
En dat is ook niet eerlijk..dat komt ook op zijn schouders. Het is ook enorm lastig..ik bereikte op een gegeven moment na elke keer weer teleurgesteld te worden en mijn grenzen verlegd te hebben, het punt van: nu is het genoeg. Je zou kunnen proberen duidelijk grenzen aan te geven, je verwachtingen bij te stellen en het oppervlakkig houden, dat er een minimum aan contact is..misschien dat dat werkt..maar meer kun je niet doen denk ik? Het blijft pijnlijk als het contact niet gaat worden wat je had gewild.
Hebben wij toevallig niet dezelfde moeder...? Ben er verder niet zo open over maar je mag me altijd Pb-en.
Klopt en dat heb ik mijn moeder ook aangegeven, meerdere malen zelfs, dat ze mijn kinderen niet moet opzadelen met volwassen problemen. Maar ze geeft geen enkele respons terug. Ze negeert mij compleet. Op dit moment ben ik dus zo ver dat ik twijfel of ik het contact dus helemaal moet afkappen.
Ik heb sinds 11 jaar ook geen contact meer met mijn moeder. Jou verhaal, klinkt al het mijne. Tuurlijk heb ik er in het hele begin wel moeilijk mee gehad, maar sta nu nog altijd achter mijn beslissing. Iemand moet iets kunnen toevoegen aan je leven en dan heb ik het niet over last. Ik zag haar soms nog wel op de verjaardag van mijn neefjes, maar inmiddels hebben mijn beide zussen ook het contact met haar verbroken. Ik voel geen wrok, gun haar het beste maar ze hoeft geen deel uit te maken van ons leven. Veel sterkte meid, het zal niet altijd meevallen maar als iemand je alleen maar verdriet doet, dan denk ik dat er uiteindelijk alleen maar een last van je schouders valt.
Ik heb ook het contact met mijn moeder verbroken, wil het via pb wel uitleggen Heel veel sterkte en ik begrijp je keus volkomen!
Ik heb zelf een goede band met mijn moeder, maar minder met mijn vader. In het verleden ook vaker op het punt gestaan om het contact te verbreken, maar toch niet gedaan. De eerste keer heeft mijn moeder me de vraag gesteld: wat als hij komt te overlijden. krijg je dan spijt dat je hem niet nog iets hebt kunnen zeggen/vragen/zien? Later hielp het me om me af te vragen of het me ook niet heel veel energie zou kosten om hem niet te zien (gedoe om verjaardagen van zussen en hun kids bijvoorbeeld). Ik denk dat het allerbelangrijkste is dat mijn verwachtingspatroon van hem heb aangepast. Ik zie hem nu als een mens aan wie ik op een rare manier nou eenmaal vastzit, en blijkbaar ook vast wil zitten. Ik begrijp nog altijd geen bal van de keuzes die hij maakt(e), maar ik zie ook in dat hij niet anders weet/kan.. Hij is wie hij is en ik kan dat niet veranderen, maar wel accepteren (hoe graag ik ook had gewild dat hij anders was) Dus nu heb ik een goede band met hem die mij heel weinig energie kost Ik zie hem niet heel vaak, maar we gaan heel gezellig met elkaar om. klinkt makkelijke he? als je meer wil weten mag je me altijd pb'en
Ik overweeg al enige tijd dit te doen, een echte beslissing heb ik nog niet gemaakt. Ondanks dat ik diep van binnen weet dat de situatie niet gaat veranderen, blijf ik hoop houden.
Ik herken vele punten uit je verhaal hier ook zo... Mijn ouders accepteren mijn geloof en mijn man niet...we zijn in maart 12jaar getrouwd en hebben 2 kids Mijn vader heeft de kids nog nooit gezien en ik heb hem al zeker 10jaar niet meer gezien alsook mijn broer Mijn halfzus is thuis weggegaan dus die al zeker 15jaar niet meer Mijn moeder nu ondertussen al 2jaar niet meer en mijn andere zus ong 5jaar... de periodes ervoor mijn moeder ook een keer 2 jaar en ook eens 3jaar...er komt telkens een verzoening maar is steeds van korte duur...deze keer blijft het ook zo...heb eens flink mijn gedacht gezegd (ik had een hele moeilijke jeugd) maar dat werd zomaar in de wind gegooid! Nu heeft ze mijn zoon ook nog nooit gezien. Daarin tegen heb ik een hele lieve schoonfamilie en heb ik ineens 5schoonzussen en lieve schoonouders die alles voor ons zouden doen...het zijn de ouders waarvan ik altijd heb gedroomd Indien vraagjes mag je me altijd pb'en
Ik meld me ook even aan Ik ben in 2002 van huis gegaan toen ik nog minderjarig was (dat was al een grote aanwijzing voor haar als moeder zijnde) en had het contact dik een jaar verbroken. Daarna probeerde ik het opnieuw, maar probeer sinds 2006 met man en macht van haar af te komen omdat het altijd en alleen maar aan mij ligt, nooit aan haar en ze na elke ruzie/bedreiging/kwetsingen net doet alsof haar neus bloed, nooit iets uitpraat en nog wel meer van dat soort zaken (ik herken je verhaal dus wel ontzettend). Ze verteld je op maandag dat ze wilde dat je dood was, je waardeloos bent en dat je jezelf van kant maakt - ik was toen erg suïcidaal en depressief - om vervolgens op woensdag te bellen en te vertellen hoe het met haar gaat en dat ze naar de kapper was geweest. Nou lekker boeiend. Sinds 2006 probeer ik haar op zoveel mogelijke afstand te houden. In 2009 heb ik elk contact verbroken en is ze mijn stalker geworden. Ik heb tig andere telefoonnummers gehad, ben een aantal keer verhuisd, heb een nieuw e-mailadres (of 3) en nog steeds kom ik niet van haar af. Ze zoekt via werkgevers, studie, instanties en blijft maar provoceren en zoeken. Ze valt familie en vrienden lastig en wanneer mijn tante haar verteld dat het goed met mij gaat en dat ik een partner heb, gaat ze zowel mijn partner of schoonfamilie ook ontzettend stalken en lastig vallen. Vooral nu ik een kindje heb, waarvan zij vind dat ik haar rechten op hem ontneem, blabla. Ik heb zes telefoonnummers van haar geblokkeerd op mijn huidige nummer en hoop niet dat ik nog een keer van nummer moet wisselen. Dus ik heb mooi aangifte gedaan van stalking - al hoor ik daar niks meer van En dat hielp; een beetje. Ze heeft sindsdien in plaats van 90x op een avond nog maar 2x gebeld. Dus dat is wel prettig. Maar goed, hierbij je morele steun Beter geen ouders dan slechte ouders. Je kunt het je niet veroorloven om telkens een rotgevoel te krijgen of gevoelens van schuld/schaamte aan te laten praten. Je hebt wel wat anders te doen en je bent meer waard dan dat! Trek haar moederlijke rechten in, verklaar jezelf wees en wanneer iemand vraagt waar je moeder is; dan roep je gewoon heel hard dat ze is overleden en stop je je vingers in je oren en doe je heel hard: LALALALALA roepen wanneer iemand beweert dat dat niet zo is. Dan heb je de het-blijft-toch-je-moeder-gesprek niet. Die heel veel idioten je toch op denken te dringen omdat zij zelf ook een moeder hebben die 'niet spoort', in plaats van 'je reinste psychopatisch' is en daarom jouw situatie bagatelliseren en weg-relativeren.
Klinkt "bot" wat ik nu ga zeggen.. maar ik ben stiekem blij om te lezen dat ik niet de enigste ben op dit moment. Ik sta op het punt om het contact met mijn moeder te verbreken, ik weet alleen niet hoe ik dat moet doen. Ik vind mijn moeder zielig.. ze drinkt/blowt/slikt zich weg in zelfmedelijden. Zij denkt alleen aan zichzelf en nooit eens aan mij of mijn gevoelens. Toch ben ik zo bang dat als ik de keuze maak om het contact te verbreken zij nog verder in de shit zakt. Ze is zo onstabiel en kwetsbaar. Aan mij laat zij toch een hele kant zien, want zelfs een telefoontje krijg ik niet. De redenen waarom ik het contact wil verbreken zijn heel simpel: Ik ben mishandeld op verschillende manieren toen ik klein was, dit zag zij niet zei ze. Yeah right! toen ik 12 was dumpte ze me in een huis dat zo smerig was.. dat ik zelfs de kopjes uit de kast nog een keer moest afwassen en de vlooien over me heen sprongen. Ik hapte gewoon naar lucht voor dat ik de deur open maakte. Zij ging toen bij haar nieuwe N**kmaat (haar eigen woorden) liggen rollenbollen en van de wap af zijn. Vervolgens kwam hij me vertellen dat mijn zusje en ik bij hem moesten komen wonen, want het huis was te vies voor woorden. Hun kregen uiteindelijk toch een "lat" relatie want mijn moeder kreeg een eigen huis.. alleen, zij ging toch altijd naar hem. Gaf mij geld en bleef een week weg terwijl ik toen 13 was. Daardoor ging ik de verkeerde kant op en werd uithuis geplaatst. Ik heb al die jaren er mee lopen worstelen tot nu.. Zij heeft nooit naar me om gekeken, terwijl ik van leefgroep naar zorggezin in nl, belgië en frankrijk werd gesleept. Zelfs een "hey hoe is het met je?" moest ik zelf om vragen bij haar. Nu ben ik uithuis en ik erger me dood aan haar.. Genoeg reden om het contact te verbreken zou je denken? Zij veranderd toch nooit. Dat is ook zo, maar ik ben stiekem zo bang dat ze nogmeer gaat drinken etc. uit zelfmedelijden. Wat me ook dwars zit.. Als ik het contact verbreek heb ik niemand meer, behalve mijn vriend. Ik ken mijn eigen vader ook niet. Hoe gaan jullie hier mee om?
Ik heb ook het contact verbroken met mijn vader en broers, dus heb ook geen familie meer, alleen mn vriend en schoonfamilie. Ik moet het zelf nog een plekje zien te geven om er beter mee om te gaan. Op dit moment heb ik ups en downs.
Ik heb vandaag dit topic aangemaakt: http://www.zwangerschapspagina.nl/de-lounge/493876-steun-nodig-wil-tijdelijk-breken-moeder.html Nu zie ik deze staan. Hoe rot ik het ook vind voor jullie, ben ik ergens toch blij om te lezen dat ik niet de enige ben. Dikke knuffel allemaal!!
Ik al meer dan 10 jaar geleden. Op 11/12/2013 is ze onverwacht overleden en ik heb haar ook niet meer gezien daarvoor. Nou dat heeft er flink in gehakt... Achteraf gezien had ik beter het contact tot een absoluut minimum beperkt ipv volledig te verbreken. Maar of dat zou gelukt zijn weet ik natuurlijk niet... Veel succes ermee! Zijn echt kl#te situaties hé...
Ik heb geen contact meer met mijn vader, nu al 7 jaar niet meer. Heb er geen moment spijt van gehad. Ik zou geen contact houden omdat het "toch je moeder is". Sommige dingen kunnen niet vergeven worden en soms is het, het beste voor jezelf om dan geen contact meer te hebben met die persoon. Maargoed, ik ben daar best hard in. Hoop dat je een keuze kunt maken waar je 100% achter staat.