Hallo dames, Even van me afschrijven, voel me een beetje ontredderd vandaag. Wij hebben een hond, Joy, een Golden Retriever reu van bijna 14 jaar oud (1 september a.s.). Het is eigenlijk mijn hond, al wil m'n vriend dit niet echt weten , ik nam hem mee toen ik 6 jaar geleden ging verhuizen van Friesland naar Zeeland voor de liefde. Toen Joy 9 weken oud was kwam hij bij mij en mijn man-nu-ex wonen. Dolgelukkig was ik met 'm, we kregen hem in de periode dat ik thuis zat i.v.m. een burn-out en hij heeft me er kortgezegd eigenlijk weer bovenop geholpen doordat ik weer een doel had en naar buiten moest met 'm en mijn tijd aan hem kon besteden. Joy was een echte reu, sterk en groot maar ook ontzettend aanhankelijk en lief. Ook had hij behoorlijke dominante trekjes, maar doordat we gelijk op cursus zijn gegaan en dat jaren zijn blijven doen, net als behendigheidstraining, ging die dominantie er helemaal uit en hadden we - zonder overdrijven - de meest geweldige hond die er was. Hij luisterde perfect, was heerlijk actief en lekker gek en wild af en toe, was fantastisch met andere honden (mits ze hem niet eerst pakten want dan pakte hij ze terug ) en ook met kinderen, leerde enorm graag en was tegelijkertijd de trouwste hond die je je kon wensen. De jaren verstreken en wat hebben we genoten van die heerlijke wildebras, die lieverd en wat was het een aanwinst. Hij was er toen mijn vader overleed. Eerlijk gezegd is er niemand die me toen zo goed aanvoelde en heeft kunnen troosten als Joy. Ook toen ik ging scheiden van mijn ex was hij mijn rots in de branding. Mijn ex liet hem bij mij achter, wetende dat ik 'm had opgevoed en verzorgd dus vanaf toen waren we met z'n tweetjes. Heerlijk was dat... op een bepaalde manier, hij liet me meer mezelf zijn dan ik misschien wel in jaren was geweest. Moeilijk uit te leggen, maar een dier hoeft geen uitleg en houdt toch wel van je, hoe je je ook voelt of wat je ook doet. Onvoorwaardelijke liefde in een moeilijke tijd. Maar de zon brak weer door toen ik mijn vriend leerde kennen! Hier in Zeeland hebben we samen ook van alles meegemaakt. Een nieuw huisje, een nieuwe omgeving, een (stief-)kindje wat ineens in ons leven kwam, allemaal nieuwe mensen leren kennen, toen een aantal miskramen en uiteindelijk het grootste geluk wat we ons konden indenken; de geboorte van Dennis. Wat prijs ik me gelukkig dat die 2 elkaar nog mogen hebben leren kennen, ook al weet Dennis het later niet meer, Joy was zijn maatje, z'n oude vriend en Joy nam die rol serieus op. En nu.... Joy is Joy niet meer. Hij is oud... zo oud dat hij bijna niet meer kan lopen. Hij wil liever niet meer naar buiten... terwijl dat normaal gesproken 4 x op een dag niet lang genoeg voor 'm kon. Zijn linker achterpoot sleept steeds meer en hij kan er niet meer op staan. Soms staat hij buiten ineens stil en begint zomaar over te geven... waarschijnlijk van de pijn of zo, maar dit laat hij ons nooit merken. Hij laat zijn eten staan... misschien wel het meest opvallende van alles. Ook al was een enkele keer ziek, eten deed hij altijd, tegen beter weten in soms - dan vond ie op straat een appel of boterham... en ook al gaven wij hem dan even niets om z'n maag tot rust te brengen, dan vond ie zelf wel iets. Wat me het meest verontrust is dat ie ook niet meer wil drinken, pas als ik de bak voor 'm zet als ie ligt drinkt ie een paar slokjes. Hij is niet ziek, dat weten we al. Maar hij is op, zijn oude lijf wil niet meer wat hij wil en ik zie aan 'm dat het 'm allemaal teveel moeite kost. Ik ben bang voor wat komen gaat want ik zal hem zo missen, maar hij gaat nu dagelijks zo achteruit dat ik vrees dat we één van de komende dagen weer een telefoontje zullen plegen met de dierenarts, om 'm dan uiteindelijk te moeten laten gaan. Het voelt gek om het op te schrijven, maar ik zit hier al maanden tegenaan te hikken, het gaat steeds minder met 'm en ik wil niet dat hij me helemaal ontglipt, dat hij straks zo ziek wordt of pijn krijgt dat hij het niet meer aankan. Ik wil dat hij met dezelfde gratie het leven uitgaat als dat ie erin is gekomen, de Joy zoals ik hem altijd heb gekend. Maar op dit moment voelt het als een hele bittere pil en kan ik nog niet volledig aan het idee wennen om het straks voortaan zonder mijn maatje te moeten doen. (Eerste foto met m'n zoontje, vorig jaar december. Tweede foto van 2009 voor een fotoshoot van Pedigree waarmee we de landelijke dierenbladen hebben gesierd)
Oh god meid.. Ik zit gewoon met tranen in mn ogen!! Zo verdrietig en de liefde spat van het scherm.. Sterkte ermee.
Ach lieverd, sterkte ermee het is ongetwijfeld heel moeilijk. Maar de grootste blijk van liefde die jij nog aan hem kunt geven,is hem te laten gaan. Het zal zeker leeg zijn zonder je grote vriend. Maar je hebt een geweldige tijd met hem mogen hebben. Sterkte met het afscheid nemen.
Wat een verdriet straalt je stukje uit, maar wat hebben jullie veel bellefd samen en liefde is ook los laten als het niet meer gaat. Joy is hartstikke oud geworden en zoals ik het lees is zijn leven nu niet meer fijn voor hem. Heel veel sterkte met het nemen van deze moeilijke beslissing en met het gemis van je vriendje straks. En Dennis kan het misschien niet echt herinneren later de foto`s zullen ook hem een fijn gevoel geven en dan kun jij hem vertellen over zijn grote oude vriend. Sterkte!
Jeetje tranen in mijn ogen wat een liefde hebben jullie voor elkaar. Ik weet dat dit een moeilijke beslissing is maar dit is iets wat je niet lang meer uit kunt stellen vrees ik. Sterkte meis
heel veel sterkte, hier ook met tranen in mijn ogen... pfff mijn hondje is word bijna 3.. hoop hem nog lang hier te hebben.. ga hem zo even een extra knuffel geven..
Zo mooi omschreven en zoveel liefde. Een hond is een maatje voor het leven maar helaas worden ze niet zo oud als de mens. Kies een juist moment op de dierenarts te bellen,volg daar je gevoel in.
Erg is dat he??Hier 2 weken geleden afscheid moeten nemen van onze oude kater van bijna 14 jaar.Hij was heel erg ziek.Ik had het beestje al 13 jaar en we hebben dus erg veel meegemaakt, zowel verdriet als vreugde.Hij bood troost.Hij zat me altijd op te wachten op de vensterbank als ik weer thuis kwam uit mijn werk.Onze andere poes doet dat niet.Ik mis onze Pebbles heel erg.We hebben hem laten cremeren en zijn as zelf uitgestrooid.Een deel van zijn as zit in een zilveren hangertje aan mijn ketting. Ik wil je veel sterkte wensen voor de komende tijd.
Tranen in mijn ogen.. Ik weet hoe je je nu voelt. Ik heb ook een oude hond waarbij het niet lang meer gaat duren. Ik wil je sterkte en kracht toewensen.. Je weet welke keuze je moet maken.. Maar het doet zo een pijn dat is met geen woord te beschrijven. Sterkte! Groetjes
Wat een heftig verhaal! Kan me heel goed voorstellen dat het je enorm veel verdriet doet. Soms is houden van iemand laten gaan.....
Heel veel sterkte. Het is altijd zo verdrietig als je afscheid moet nemen van je huisdier. Het is echt of je een vriend kwijt raakt. Gelukkig heeft hij een goed leven gehad bij je.
Wat heb je dat mooi en liefdevol omschreven, Joy had geen betere vriendin kunnen treffen dan jou!!! En wat is het moeilijk om zo'n vriend af te zien takelen, je gaat je echt vasthouden aan de goede momenten hè? Het mooiste wat je nu nog voor 'm kan doen is 'm laten gaan, hoe moeilijk dat ook zal zijn voor jou. Ik wens je veel sterkte toe in deze moeilijke tijd. De hond van mijn ouders hebben ze 5 jaar geleden in laten slapen en ik merk nu pas dat ik niet iedere keer als ik de schuur in kom lopen naar beneden kijk om te zien of hij ook op me staat te wachten. En ja, hij was maar een vogel, maar onze Agapornis is een 1,5 maand terug dood gegaan. En nog vind ik het vreemd dat er geen geschreeuw is als ik thuiskom en kijk ik naar de hoek waar zijn kooi stond. Wij hebben bijna 12 jaar van 'm mogen genieten...