En heeft iemand ook een idee hoe ik het mijn zusje goed moet uitleggen? Ze weet dat onze vader het heeft, ze ziet dat hij achteruit gaat, maar op de 1 of andere manier, heeft ze niet echt het besef dat het nog erger gaat worden.Onze neef is 7 jaar geleden overleden en ze kan hem niet meer echt herrineren. Ik ben er vanaf dat ik het wist, heel eerlijk to haar over geweest, ook to mijn oudste van 15. Waar ik heel bang voor ben is dat ze hem vandaag of morgen dood vind door een hersenbloeding, dan is ze getraumatiseerd voor de rest van haar leven. Ik heb dit wel met haar besproken hoor, en gezegd dat mocht ze hem vinden, ze direct naar buiten moet gaan naar de buren en daar 112 moet bellen, daarna mijn tante (die woont het dichtsbij ) en daarna pas mij. Dan is er nl iemand bij haar. Maar het lijkt wel of ze niet beseft dat hij dood gaat heel vreemd eigenlijk. Sorry voor mijn gezeur hoor dames, maar zit hier flink over te piekeren allemaal.
misschien kan je eens een afspraak maken bij de huisarts om samen met je zusje eens te gaan praten? Misschien als ze het van een proffesional hoort dat het wel doordringt?
Dat is op zich geen slecht idee, maar niet echt haalbaar helaas. Ik denk ook niet dat dat zou helpen eerlijk gezegd. Ik heb het haar uitgelegd (meerdere keren zelfs) en ze vond het wel meevallen hoe hard hij achteruit gaat, totdat ik van de week tegen haar zei, weet je nog hoe hij was toen ik trouwde? Hoeveel hij toen nog kon? Ja, dat wist ze nog wel, dus ik zei vervolgens, dat is nog geen 4 jaar geleden! Ik denk dat ze er wel erg van is geschrokken, maar soms moet ik haar wel even met de neus op de feiten drukken. Niet leuk, maar ik moet wel.
Ik kan je niet zo goed helpen maar wat een moeilijke situatie zeg, wat een zorgen . Mijn vader is ook ernstig ziek geweest, inmiddels overleden, en hij had ook dagen dat hij helemaal zichzelf niet meer was - heel erg moeilijk vond ik dat. Ik probeerde altijd maar zoveel mogelijk mee te gaan in wat hij zei om hem niet nog meer te frustreren of in de war te maken. Maar het is zo ontzettend pijnlijk. Mijn moeder heeft er (3 jaar na dato) nog steeds nachtmerries van . En mijn schoonvader is 2 weken geleden overleden en die was ook zo koppig, wilde niets, ook voor de familie zo moeilijk.... Nou ja ik leef met je mee, dat wilde ik zeggen . Knuffel!
Ja meis, een zieke ouder is echt niet makkelijk. Mijn vader heeft de ziekte van parkinson en zit inmiddels in een verpleeghuis op een pg afdeling. Hij is nog niet echt dement maar begint langzaam vergeetachtig te worden. De zorg werd vooral te zwaar voor hem in het vorige huis waar hij woonde en vandaar dat hij daar nu woont. Mijn schoonmoeder heeft een zusje van de ms (sle) hierdoor kan ze de ene dag zelfstandig lopen en de andere dag nog geen kopje koffie vastpakken, daarnaast 2 weken geleden te horen gekregen dat bij mn schoonvader de kanker terug is en er alleen bestraald kan worden om tijd te rekken. Dit alles doet wat met je. Probeer er met iemand over te praten, schrijf het van je af of probeer het op een andere manier te verwerken. Het is ontzettend moeilijk, maar helaas heb je geen andere keus. Dit is de situatie en daar zal je het mee moeten doen. Bij mij duurt dit nu al jaren en elke keer dat 1 van de ouders weer een stukje achteruit gaat krijg je een klap. Helaas is het voor hun ook niet altijd makkelijk. Misschien beseffen ze zelf nog wel het meest van hun beperkingen en/of veranderingen. Ik weet niet hoe het bij huntington is maar ik denk dat het niet makkelijk is om met iemand te leven die deze ziekte heeft. Probeer te genieten van het feit dat je nog een vader hebt en probeer je op het moment zelf niet zo druk te maken. Al is het natuurlijk niet leuk. Praat achteraf er met iemand over dat kan echt opluchten! Uiteraard wil ik je wel veel sterkte wensen en je een knuffel geven!
Dank je wel voor je lieve berichtje. Die koppigheid maakt het eigenlijk het lastigst. Hij maakt het voor zichzelf nog extra moeilijk zo en het is pijnlijk om dat aan te moeten zien. Gecondoleerd met je schoonvader.
dank je wel, het doet me echt goed dat iedereen zo lief reageert, en probeert mee te denken, heel erg fijn.