Mijn bevalling van Milan; Donderdag 20 september, ik heb de hele dag al harde buiken, dit heb ik wel vaker, maar vandaag voelen ze anders, alsof er iedere keer een band heel strak om mijn buik wordt gespannen. Tegen de avond beginnen ze wat meer pijn te doen, ze komen ongeveer om de 10 minuten. Als ik op bed lig blijven de harde buiken komen tussendoor slaap ik wel wat, maar om 02.00 uur worden ze heftiger, maar ze komen niet dichter op elkaar. Voor de zekerheid belt mijn man de verloskundige, dit omdat het met onze 2e zoon op het laatst heel snel ging. Om 02.30 is ze er, ze gaat inwendig voelen, baarmoederhals is wel verstreken, maar nog geen ontsluiting. Afwachten dus. De volgende dag heb ik een afspraak staan bij de vk om half 10, ben nog langs gegaan, vk heeft nog weer getoucheerd, maar nog steeds geen ontsluiting. Weer naar huis. Heb nog even in de kamer gezeten en ben toen naar bed gegaan. Om half 2 's middags ongeveer , ik lag wat te dommelen, voelde ik dat mijn onderbroek nat was, ben opgestaan, en inderdaad mijn vliezen waren gebroken. Het vruchtwater was helemaal groen, dus dit werd geen thuisbevalling helaas. Naar de vk gebeld en we mochten meteen naar het ziekenhuis gaan. Daar aangekomen direct aan het ctg apperaat gelegd, de kleine deed het nog goed gelukkig. Om 14.15 weer getoucheerd en nog steeds geen ontsluiting, wel weeen, maar niet regelmatig genoeg. Kreeg van de gynecoloog het advies om een pijnstillende prik te nemen. Heb deze gekregen, dit was om de scherpe kantjes eraf te halen. Vanaf toen werden de weeen sterker en kwamen ze steeds vaker, kreeg ook rugweeen en wist op een gegeven moment niet meer waar ik het moest zoeken, zat echt in een weeenstorm. Om ongeveer 17.15 zat ik bij elke wee op mijn handen en knieen in het bed, dit was voor mij de enige manier om ze nog op te vangen. Om 17.30 kreeg ik drukgevoel, zuster opgepiept, en die ging de gynecoloog oppiepen. Moest de persweeen proberen weg te zuchten, maar hier is geen beginnen meer aan, na 3 persweeen komt dan eindelijk de gynecoloog eraan en mag ik gaan persen. Een paar persweeen verder is op 21 september om 17.57 Milan geboren, alles was helemaal goed met hem, hij had gelukkig geen meconium ingeslikt en hoefde zelfs niet uitgezogen te worden. Ik ben er ook zonder knip of scheur vanaf gekomen, dus dat viel gelukkig weer mee. Milan woog 3370 gram en was 52 cm. Het is echt een heerlijk mannetje en zijn beide broers zijn ook superblij met hem.
Jammer dat t geen thuisbevalling is geworden, maar lekker dat alles voor de rest goed en vlot is verlopen. Geniet lekker van je jongens!