hey dames, er waren wel wat topics over, maar die zijn allemaal gesloten ik wil ook graag kletsen!!!! vorig jaar januari kreeg ik na jaren met vage klachten naar de huisarts gaan de diagnose fibromyalgie. Ik had het idee dat er 100 dingen mis waren met me, maar dat bleek ineens allemaal onder dezelfde noemer te vallen. op zich wel fijn, maar ook naar dat je ineens een ziekte blijkt te hebben waar niets aan te doen is en je waarschijnlijk de rest van je leven mee moet doen. ik heb toen besloten om na mijn BSc (waar ik al 6,5 jaar over doe) geen MSc te gaan doen. ik zag niet helemaal in waarom ik nog zo veel moeite zou moeten doen om een mastergraad te halen waar ik niets mee zou kunnen. Ik kan echt niet fulltime werken en op dat niveau wordt je meestal niet voor 12 uur per week aangenomen. uiteindelijk heb ik dan maar lekker besloten me op het moederschap te richten. en tot onze grote verrassing raakte ik per ongeluk zwanger in december. 15 september verwachten mijn man en ik ons eerste kindje. ik moet nu nog wel mijn bachelor scriptie afmaken (meer afraffelen ). gelukkig kan ik leuk schrijven en verwacht ik vrij makkelijk een 6 te moeten kunnen halen. Het is alleen erg vervelend dat mijn begeleider mijn ziekte niet snapt en niet wil snappen. Hij zei steeds "maak nou een planning en houd je daar aan". Ja ik doe mijn best, maar als ik een paar slechte dagen heb kan ik echt niet veel doen. nu met de zwangerschap heb ik weer een paar weken weinig gedaan, maar ik probeer het wel weer op te voeren. de pijn valt aardig mee (gewoon van die pijn die op de achtergrond is en niet heel erg hindert), maar de vermoeidheid is wel dubbelop. nu begint dat wel wat beter te worden. en ik ben dolblij als ik weer eens de sauna in kan! dat is echt zo heerlijk tegen de pijn!!! ik ben benieuwd hoe het met anderen gaat!!! liefs, sarah
Hoi hoi, Hier ook een zwanger fibromyalgiemuts Bij mij is de diagnose al wat langer bekend, maar idd niets aan te doen. Ik heb helaas niet minder last tijdens de zwangerschap, jij? Doe je wel voorzichtig met de sauna? Liefs
Gefeliciteerd met je zwangerschap! uiteraard doe ik voorzichtig Klachten zijn bij mij ook niet minder, maar ook niet veel erger. Behalve die vermoeidheid dan, eerste trimester kon ik vaak bijna niets doen. Frustrerend is dat! Nu is de vermoeidheid wat minder en ben ik supertrots als ik een paar uur iets nuttigs heb gedaan het scheelt bij mij wel dat ik al heb moeten leren naar mijn lichaam te luisteren. Veel vrouwen moeten dat nog leren als ze zwanger zijn.
Haha nou ik heb het nu (gediagnostiseerd) 6 jaar en kan nog steeds niet naar mijn lijf luisteren. De Fibo is voor mij dan ook een grote straf, ik ben een druktmaker en kan niet goed stil zitten. Ga dus met grote regelmaat over mijn eigen grenzen heen. Zit vandaag ook thuis met harde buiken, tóch weer te veel gedaan de afgelopen dagen. (ben wel zo verstandig geweest om me vandaag ziek te melden, had anders nog een slaapdienst moeten doen hihi) Heb je de spastische darmen er ook bij gekregen? Het vermoeid zijn heb ik nog steeds.
Hey wat leuk! Eindelijk een FM clubje Ik zal mij voorstellen. Ik heb een zoon van nu 14 maanden en zwanger van nummer 2. Toen ik jong was heb ik vermoeddelijk jeugdreuma gehad (ik heb daar nooit aandacht aan geschonken, wat is reuma?) Dat is over gegaan toen ik in de puberteit terecht kwam (dan is de puberteit alsnog ergens goed voor). In oktober 2004 waren wij, mijn ouders zusje en ik, op vakantie in Turkije. En daar kwamen de klachten weer. In juni 2005 is bij mij in het Meander ziekenhuis door de reumatoloog fibromyalgie vast gestelt. Keuze was medicijnen of niet? Aangezien mijn moeder ook medicijnen had gebruikt en die zo vaak is geswitcht van medicijnen omdat ze na 3 maanden niet meer werkten (spreek dan wel over 10 jaar geleden dat het bij haar is vastgestelt na een heel lang traject vol "het zit tussen je oren") heeft mij de keus doen maken om geen medicijnen te gebruiken. Thuis hebben wij een infraroodsauna waar ik regelmatig in ging in slechte tijden. Bij de eerste was mijn fibo zo goed als weg. Maar nu. Mijn hemel!!!! Ik kan nu ook niet meer uit auto's komen met een lage instap (gelukkig staat sinds zaterdag een hoge instapauto voor mij tot beschikking) Ik weet niet hoe oud jullie zijn. Maar kregen jullie ook te horen dat jullie 'te jong' voor fibo zijn? Mijn reumatoloog vond mij voor fibo destijds jong. Ik was toen 19.
Welkom!!! Dit is mijn tweede zwangerschap, eerste kindje. Ik kon merken dat ik zwanger was, doordat ik weer fikse pijn kreeg. Dit hield eventjes aan en is nu gelukkig stabiel. Bij mij slaat het heel erg op mijn knieën. Even hurken is een drama. Ik merk, naarmate ik dikker wordt, dit steeds moeilijker gaat. Maar ach, zolang het zo blijft vindt ik het prima. Ik ben 27 jaar en al 6 jaar gediagnostiseerd met fibo. Nooit gehoord dat ik daar te jong voor zou zijn. Bij mij is het begonnen rond mijn 16e denk ik. Lang omgemodderd en gehoord dat ik me aanstelde. Ik heb nu ook erg last van de spastische darm. Jullie ook? Liefs
Hoi hoi, Allereerst allemaal van harte gefeliciteerd met jullie zwangerschap! Wat een wonders he!? Weet niet of ik echt actief mee kan schrijven, want heb al een paar clubjes waar ik druk mee ben, maar ook ik heb fibromyalgie. Pijn begon toen ik 12 jaar was en we zijn 7 jaar bezig geweest om nou uit te vinden waar het vandaan kwam. Er werd soms zelfs gezegd dat het tussen mijn oren zat! Gelukkig was er toen ik 19 was (10 jaar geleden nu) een reumatoloog die fibromyalgie diagnostiseerde! Eindelijk, het had een naam, maar nog steeds veel onbegrip! Hebben jullie dat ook?! Je ziet niks, dus zal er wel wat zijn? Nu zwanger van de 2e en het is echt hel! Heb ook nog ernstige bekkeninstabiliteit dus jullie kunnen nagaan hoe het gaat. En heb er dus al eentje rond lopen van bijna 17 maand! Ik probeer wel echt te genieten van dit kindje in mijn buik, want lichamelijk gezien gaat een 3e niet gebeuren. Dus ik vind zwanger zijn op zich heerlijk!!! Sta voor de klas en zit nu in de ziektewet, alhoewel ik nog wel gewoon op school ben op maandag en dinsdag. Als een soort intern begeleider. Moet maar even kijken hoelang ik het nog volhoud. De pest is dat ik zelf heel druk ben en slecht mijn eigen grenzen aan kan geven. Ook ik luister slecht naar mijn lichaam. Bikkel te lang door en moet het dan later bezuren...Wil graag iedereen tevreden stellen en vergeet dan mezelf...nie slim he?! We zullen zien hoelang ik het nog vol kan houden, maar ik zit nu wel op het punt dat ik echt denk: ze bekijken het allemaal maar, ik doe nie meer!!! haha! Liefs Loesie
Gefeliciteerd met de zwangerschappen allemaal! Dat aanstellen heb ik ook lang gehoord ja. Tot ik een paar jaar geleden een andere ha kreeg. Die nam al die vage klachten eindelijk eens serieus en verwees me door naar de reumatoloog. Toen we een folder over fibro mee naar huis kregen viel alles ineens op z'n plek. Ik dacht altijd "wat is er toch veel mis met mijn lichaam" maar dat bleek allemaal onder 1 ziekte te vallen. Mensen vragen ook vaak "waar komt het dan door?"...tsja, als we dat nou eens wisten. Ik zeg altijd dat het waarschijnlijk een neurofysiologisch probleem is (want na veel onderzoeken te hebben gezien heb ik het idee dat het in de hersenen zit). Ik baal vooral dat het door het rijk niet erkent wordt want ik kan echt niet veel werken. dan maar lekker thuis zijn voor de kids en manlief het brood op de plank laten brengen
Welkom, Ik herken het zeker dat mensen je niet serieus nemen. Zelfs mijn eigen vader vindt me soms een aansteller. Ik benoem het ook al niet meer, alleen als ik echt veel pijn heb. Het hoort er een soort van bij. Haha ik zou het geschreven kunnen hebben, te lang door bikkelen en dan gestrekt op de bank te moeten.
Ik werk 21 uur per week. Heb onregelmatige diensten en ik merk dat dat prima te doen is. Zolang ik in m'n prive maar wat rust inbaken. Voor nu draai ik geen slaapdiensten meer, dat is tijdens de zwangerschap niet te doen. Maar normaal vind ik dat heerlijk. Je pakt in een keer 14 uren! Maar ik ben wel zo reeel dat ik straks, als de kleine man er is, ik eens goed moet kijken of het werken icm de kleine ook nog te doen is... Ach thuis zijn is ook niet heel erg vervelend toch?
ik heb dit jaar echt een periode gehad dat ik niets kon. toen ben ik onder begeleiding weer gaan bewegen waardoor ik in steeds betere conditie kwam. maar ik weet zeker dat werken en een gezin/huishouden voor mij niet vol te houden is. ik ben wel aan het kijken of ik thuis wil werken, misschien als gastouder of misschien als vertaler. ik merk trouwens ook dat sommige mensen wel erg bezorgd doen. als we dan een stuk gaan wandelen wordt er steeds gevraagd "gaat het nog?" "kun je het nog wel aan?". dus ik heb maar heel duidelijk met mensen afgesproken dat ik het zelf wel aangeef als het niet meer gaat alleen nu met de zwangerschap doet helemaal iedereen alsof ik een porseleinen popje ben hahaha. mijn man heeft dat gelukkig afgeleerd zo, pauze voorbij, ik ga weer aan mijn scriptie!