Hoi! Mijn naam is Mila, 25 jaar en nieuw op dit forum. Ik ben erg benieuwd naar jullie ervaringen en advies. Ik zal mijn situatie even uitleggen en hopelijk kunnen we onze ervaringen delen. Ik heb een relatie met de aller liefste vent die ik me maar kan wensen en over een paar maanden zijn we alweer 3 jaar samen. We wonen nu bijna een jaar samen en dat bevalt erg goed. Ik heb altijd al geweten dat ik (jong) moeder wilde worden, maar gelijkertijd ook dat ik pas aan kinderen wil beginnen op het moment dat ik het alles zou kunnen geven. Inmiddels heb ik een vast contract op m'n werk, hebben we een appartementje en heeft mijn vriend zojuist ook een nieuwe baan. Toen we net samen gingen wonen waren we er kort van overtuigd dat ik zwanger zou zijn. Ik was over tijd en zijn reactie verbaasde me. Hij was er duidelijk in dat hij liever een paar jaar zou willen wachten, maar als ik het kind wilde houden dat hij achter mij zou staan. Uiteindelijk was het vals alarm en hield ik in mijn achterhoofd dat het onderwerp kinderen over +/- 2 jaar wel weer ter sprake zou komen. Wat ik niet had verwacht was dat ik sindsdien steeds meer aan kinderen begon te denken. Het is er in geslopen, van af en toe naar inmiddels elke dag. Het afgelopen half jaar voornamelijk ben ik er continue mee bezig en, ook al ben ik me er van bewust dat het niet de beste manier is, zei ik er tussen neus en lippen steeds wat over tegen mijn vriend. Aan de ene kant komt hij soms ineens met wat namen die hij wel leuk vindt, aan de andere kant roept hij soms geïrriteerd dat hij er niet klaar voor is. De laatste tijd probeer ik mezelf in te houden en er helemaal niks meer over te zeggen omdat ik hem niet (indirect) met mijn probleem wil opzadelen. Ik wil hem heel graag vertellen dat ik een enorm sterk gevoel heb om ineens zwanger te raken en een gezinnetje met hem wil starten. Elke dag sta ik op het punt om er over te beginnen en elke dag krijg ik het niet over mijn lippen. Ik ben zo bang voor zijn reactie! Hij hoeft echt niet te zeggen dat hij er direct voor wilt gaan, dat verwacht ik ook niet. Maar ik ben bang dat hij het gevoel gaat krijgen gepust te worden. Daarbij is mijn angst dat hij de discussie aangaat waarom het nu niet kan (groter huis, nieuwe auto, vast contract, vrijheid, geen juist moment). Ik wil hem gewoon laten weten waar ik mee zit en om te weten waar hij staat. Heeft iemand hier ook ervaring mee? (Of gehad?) Liefs, Mila
Hoi! Allereerst: welkom op het forum Ik begon ook heel sterk over een kindje krijgen na te denken, nadat we een tijdje dachten dat ik zwanger was (ook vals alarm), het enige verschil is dat ik daarvoor eigenlijk nooit over kinderen krijgen na had gedacht, vond het maar een eng idee, zo'n grote buik, spugen, een bevalling moeten doorstaan en daarna weg met je vrijheid. Ik ben er daarna wel altijd heel open over geweest.. Wellicht zelfs te open, want ik merkte dat mijn vriend ook steeds geirriteerder reageerde, omdat hij zich ook gepusht voelde.. Hij wilde mij geen pijn doen door me te laten wachten, maar hij wilde ook geen keuze maken waar hij niet achter stond met zijn eigen gevoel. Uiteindelijk hebben we er een heel lang en serieus gesprek over gehad, wanneer het voor ons de tijd was om te beginnen, en waar het vanaf hing.. Hij wilde graag samenwonen, ons appartement helemaal af hebben, dan nog wat kunnen genieten van de tijd samen en mij een beetje laten inburgeren/wennen aan de taal, en daarna beginnen. We zouden in december beginnen, maar uiteindelijk ben ik per ongeluk nu al zwanger.. We woonden gelukkig wel al samen en in ons eigen appartement, deze is nu ook bijna af, en de taal krijg ik steeds beter onder de knie.. Hij schrok er natuurlijk wel van, maar stond er wel helemaal achter. Hij heeft ook altijd gezegd: ALS het eerder gebeurt, dan gaan we er gewoon voor!, maar ik was toch wel bang dat ik de schuld zou krijgen of dat hij misschien toch zou willen dat ik het weg zou laten halen (dan was ik overigens bij hem weggegaan, want ik ben erg tegen abortus).. Ik zou dus zeggen, ga met elkaar rond de tafel zitten, en neem echt de tijd om het te hebben over jouw wens en wat het is dat hem tegenhoudt.. Hopelijk komen jullie dan uiteindelijk tot een beslissing. Succes!
Hoi Micchan, Wat leuk je reactie te lezen en gefeliciteerd! Met hoe veel weken kwam je er achter? En aan je schrijven is niet te merken dat de Nederlandse taal niet je moedertaal is, waar kom je vandaan? Ik weet dat ik er met m'n vriend voor moet gaan zitten, het lijkt wel alsof het nooit het juiste moment is . Dan denk ik ja ik ga het nu zeggen! En dan durf ik weer niet... En dat terwijl ik absoluut niet op mijn mondje gevallen ben zo raar! Hoe gegeerde jouw vriend toen je het de eerste keer opbracht? Was hij bijvoorbeeld verbaasd of zag hij het wel aankomen? Wist hij zich geen houding te geven, of was het eigenlijk wel een prettig gesprek? Bedankt voor je reactie en heel veel geluk met jullie zwangerschap!