Hoi lieve meiden, ik loop nu een paardagen al met de zenuwen rond, ik had gehoopt op gewoon een spontane bevalling, aangezien ik dat het fijnste idee vindt (natuurlijk). Mijn eerste kindje hadden de vk en ook de gyn, een inschattingsfout gemaakt over de grote van de baby en mijn uitgang, het paste uiteindelijk niet bepaald, dus ik had een totaal rup. en ons kindje is met geluk gezond geboren, navelstreng in de buik al door geknipt ook ivm, 2x strak omstrengeld door de navelstreng en niet ingedaald.. 31u over gedaan. (3710gr is mijn zoontje geboren) Nu bij de groeiecho, op 6september, meten ze de baby op 3200gr, wat ze dus te groot vinden en besloten hebben mij aankomende vrijdag in te gaan leiden. Nu wilde de VK mij gister toch nog even zien en gaan strippen, dus die poging heeft ook plaats gevonden gister. ( bij 38w + 3dgn), alleen zonder resultaat, ze kwam in mijn baarmoeder, maar van de rest zat alles POTDICHT! Dus naar huis toe gegaan, zonder enig effect, alleen nog met een vervelend gevoel die ik had opgebouwd voor het strippen. Ik ben helemaal eigenlijk géén angsthaas en totaal niet bang (heb bij mijn zoontje ook geen pijnbestrijding genomen terwijl de bevalling vanaf minuut 1 pittig was, en ik 3 nachten geen slaap gevat heb). Alleen nu heb ik toch opeens de zenuwen. Nu weet ik dat ze in het ziekenhuis waar ik ga bevallen sowieso met Gel werken of een balonnetje inbrengen. Maar ik vraag mezelf af als ik daar nou kom, en ik heb geen ontsluiting en alles zit potdicht, wat dan? Ik ben eigenlijk helemaal niet zo goed ingelicht ook erover.. Weet helemaal niet wat me te wachten staat. Hoop dat jullie je ervaringen willen delen met me. Ik ben ook erg benieuwd naar ervaringen waar ook totaal geen ontsluiting was en verweking. Mvg, Priscilla
Bij mij zat alles ook nog echt potdicht toen ik werd ingeleid (41+4). Het ziekenhuis waar ik was werkt met gel, ballonnetje of pillen. Ik kreeg de pillen, maar het meisje in het bed naast mij een ballonnetje. Wat bij mij en het meisje naast mij gebeurde, was dat we het pilletje (en zij het ballonnetje) kregen en goed in de gaten werden gehouden met ctg. Daarnaast ook regelmatig getoucheerd. Het was afwachten tot de boel zich een klein beetje open begon te stellen in mijn buik, zodat de verloskundige de vliezen kon breken. Dat duurde bij mij twee dagen. In die tijd mocht ik gewoon door het ziekenhuis lopen (niet van het terrein af), zolang ik maar op de afgesproken tijd op de kamer was voor controles. Ik had wel wat krampen, maar meer zoals een menstruatie. Goed te doen. Toen de vliezen eenmaal gebroken konden worden, in de middag van dag 2, kwamen bij mij de weeën vanzelf direct op gang. Als dat niet was gebeurd, zou ik vanaf dat moment een infuus met weeenopwekkers krijgen. Ik heb wel een ruggenprik gehad, en uiteindelijk is mijn zoontje met de vacuumpomp en een flinke knip gehaald, diezelfde avond. Ik hoop dat je wat hebt aan dit verhaal! Veel succes in ieder geval, als ik zo lees wat je eerder hebt meegemaakt, moet je dit toch ook helemaal aankunnen