In juni 2006 is mijn spiraal eruit gegaan. We hadden er rekening mee gehouden dat het wel even kon duren, maar toen er na een jaar nog geen sprake van een zwangerschap was, ging ik me wel zorgen maken. In de tussentijd had ik 1 keer positieve testen gehad, maar werd ik diezelfde dag toch ongesteld. Op de valreep van naar de dokter gaan, onze huisarts had manlief z'n zwemmers al laten onderzoeken en vond dat we toch maar is verder moesten laten kijken, raakte ik zwanger. Helaas ging dit met 6 weken mis. Een flinke teleurstelling. Maar ja, het komt nogal is voor bij een eerste zwangerschap, dus ik ging met frisse moed verder. In november, 8 maanden later, was ik weer zwanger. Maar weer ging het met 6 weken mis. De gyn heeft toen chromosomen onderzoek gedaan en stollingsonderzoek. Alles was goed. En in januari was ik weer zwanger. Dit bleef goed gaan en september 2008 ben ik bevallen van een heerlijke dochter. In september het jaar erop gingen we voor een tweede. Wéér had ik positieve testen en werd ik toch ongesteld. Dat was in maart. Maar ze waren nog zo licht, dT ik daar eigenlijk geen aandacht aan besteed heb. Maar 2 weken later bleven de ovutesten maar positief. Een zwzngerschaptest wees uit dat ik toch echt weer zwanger was. Maar een echo met 6 weken boorde alle hoop de grond in. Er zat niks. Dun baarmoederslijmvlies en geen vruchtje. Ik was helemaal uit het lood geslagen. Weer een miskraam. Na een week ging ik ook flink vloeien. Maar de buikpijn bleef uit. Ik kreeg weer hoop. Misschien toch te vroeg? Maar met 8 weken zwangerschap werd ik met spoed geopereerd aan een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Ik ben toen ook gecurreteerd, omdat er vanalles in m'n baarmoeder zat. Na de operatie wilde m'n hcg niet dalen. Er was schijnbaar restweefsel achter gebleven. Het geeft 3 maanden geduurd tot m'n hcg weer kleiner dan 5 was. En toen.... Niks! Ik werd niet meer ongesteld. Bij een hystero bleek ik asherman te hebben. M'n baarmoederhals was helemaal verkleefd en nadat ze een deel opengeknipt had durfde m'n gyn niet verder, uit angst voor perforaties. Ik werd weer geopereerd. Zowel hysteroscopisch als laprascopisch hebben ze het nodige gedaan en ja hoor, ik werd weer ongesteld! 2 weken terug mocht de koperspiraal eruit en weer werd ik ongesteld. Ik was zowaar hoopvol. Vandaag zou ik de controle hystro hebben. Maar m'n ei was al gesprongen, dus dat wilde ze niet doen. M'n baarmoederslijmvlies is dun, 4,3cm maar. Dit is echt weer zo'n enorme domper! 2 december is de nieuwe afspraak voor een hystro. Dan volgen ze ook m'n cyclus. Als m'n slijmvlies weer zo dun is, wordt ik overgedragen aan het feetiliteitsteam. Ws staat dit los van de asherman, omdat het bij m'n vorige zwangerschap ook al zo dun was. Sorry voor het lange verhaal. Maar ik zie het even niet meer zitten. Tegenslag op tegenslag. Ik voel me zo leeg....Hoe gaan jullie ermee om?want ik weet t even niet meer.
He Zena, Ik las je berichtje op het werk, maar kon niet reageren. Zie nu dat ook nog niemand dat gedaan heeft, vandaar dus toch even een krabbel. Ik weet niet of ik je heel veel hoop in kan spreken. Ben op het moment ook zo'n beetje aan het einde van mijn krachten. Je gevoel van wanhoop is wel heel herkenbaar. Helaas hebben wij nog helemaal geen kindje en hebben we net als jij al het 1 en ander mee moeten maken. Ik ben op het moment herstellende van een laparoscopie en 6 december hoor ik of ik ook nog een grote buikoperatie krijg ivm verklevingen. Bij zowel mijn man als mij zit een 'probleem'... In april heb ik een miskraam gehad, na ruim 2 jaar proberen en sindsdien is er elke maand wel iets mis. Echt om wanhopig van te worden. Met name de onzekerheid of het ooit nog gaat lukken is killing. Ik weet eigenlijk niet zo goed hoe ik er mee om ga. De ene week beter dan de andere... Ik wil je heel veel sterkte wensen en hoop dat je een goed ziekenhuis hebt dat je verder kan helpen. Kijk ook vooral om je heen naar andere ziekenhuizen en behandelingen. Niet elk ziekenhuis heeft dezelfde kijk op bepaalde problemen. Dikke knuffel!
Ik weet niet zo heel goed hoe ik moet reageren. De manier waarop iemand met tegenslagen omgaat, is heel individueel. Wat voor mij werkt, kan voor jou totaal niet werken, enzovoort. Ik ben wel verdrietig als een poging niet is gelukt, of toen ik een miskraam kreeg, maar na even (meestal een halve dag) zie ik de toekomst weer vrolijk in en raap ik mezelf bijeen. Hoe ik dat doe? Ik weet het niet, ik sta mezelf toe verdrietig te zijn, maar me niet te verliezen in mijn verdriet. (overigens, hier is in november 2006 het spiraal eruit gegaan en inmiddels zijn we 3 miskramen, 16 IUI's en 1 IVF verder... maar behalve een hoop levenswijsheid, geen baby...)
Bedankt meiden. Zie het vandaag weer veel zonniger in. Gelukkig. We gaan er gewoon weer met frisse moed tegenaan. En ik prijs mezelf heel gelukkig met onze dochter. Maar al het gedoe breekt me soms op.
Kan ik me voorstellen Zena. Dat je het vandaag weer zonniger inziet is denk ik typerend voor dit proces. De ene dag zit je zo diep dat je je afvraagt of het ooit nog goed komt, de volgende dag zet je toch je schouders er maar weer onder. Heel veel meer kun je ook niet doen. Voel je vooral niet schuldig dat je het af en toe niet meer ziet zitten. Je hebt het recht om af en toe te treuren, zeker na zo veel verlies. Voor de buitenwereld is het soms makkelijk praten: 'kijk naar wat je hebt! Je hebt toch al een dochter...'. Maar als voor je gevoel je gezin niet compleet is, dan is dat een gevoel waar je niet omheen kunt.