Hey lady's, Kennen jullie dat? Dat je af en toe die angst heb dat het niet zal lukken? Het is een heel naar gevoel en zo ken ik mijzelf niet. Moet wel zeggen dat er ook een en ander aan voor af gegaan is: Eerst de plotselinge epilepsie van mijn man. Toen na een jarenlang zoektocht uitgekomen op IVF. Vervolgens blijk ik Graves te hebben en moest de poging gestaakt worden. Nu zijn we in afwachting van wanneer etc. Maar ik heb zo'n panische angst dat het gewoon niet zover zal komen. dat er een of ander onaangename verassing tussendoor komt. Bah, echt heel vervelend zulke gedachten. Ik ontdekte bij mijn man gisteren ineens een bobbel in zijn boven arm en alle alarmbelletjes gaan bij mij dan rinkelen. Hij sport heel veel en is nogal gespierd dus ik hoop dat dat het is.....maar door alles van de afgelopen tijd ga ik meteen van hele enge dingen uit. En dan komt dat gevoel weer naar boven: het is gewoon niet de bedoeling dat we samen een kindje krijgen en iedere keer zal daar iets tussen komen. Behoorlijk fatalistisch i know, maar ik wil het even van mij afschrijven.
hier precies dezelfde angst, elke keer weer ellende en tegenslag, en nog steeds geen antwoord waarom, en het enige antwoord wat ik kan bedenken is dat wij samen geen kindje mogen ontvangen, maar ik wil zooooooooo graag dat dat niet waar is en dat het wel goed gaat, maar om me heen niets anders dan zwangeren en mensen die elkaar net een jaar kennen en hop zwanger, enz. en wij moeten dat alsmaar lijdzaam aanzien, ik denk ook echt soms, wat nou als het echt nooit gaat gebeuren? het doet gewoon zo'n pijn... en dan tref je me precies vandaag, dat ik echt nu even een flinke dip heb na een tijdje dat ik wel wat positiever was, is al mijn positiviteit weereens van tafel geslagen...
Herken het op dit moment heel erg, zie mijn topic. Steeds had ik zoiets het gaat ooit een keer goedkomen, nadat de 1e IVF mislukte realiseer ik mij dat ik dat nu niet meer kan geloven, ik kan alleen nog maar hopen.
Lynn77 en Linda, ik was zo superpositief en daar is echt niets van over nu. En ik kan echt wel tegen een stootje, maar nu heb ik er even genoeg van. Ik had verwacht deze maand nog te mogen beginnen maar vanwege allerlei procedures moet er eerst een gesprek met een van de artsen plaatsvinden. En dat is pas in december! Dus we kunnen op z'n vroegst in januari starten....het duurt allemaal zo lang en gaat allemaal zo traag. En ondertussen staan de ontwikkelingen in je leven ook niet stil.
Hallo Dames, Ik wil jullie even een beetje ondersteunen, als ik dit allemaal lees laten jullie toch een beetje de moed zakken. Ik kan alleen maar zeggen vertrouw op jullie eigen gevoel! Dit is namelijk mijn werk en het is vaak ook zo dat er dan nog een reden is waarom je nog geen kindje mag krijgen. Het kan zijn dat je ng eerst enkele lessen moet doormaken voordat het zover is, klinkt heel raar maar het is echt zo. Het kan ook in jou onderbewustzijn zo zijn dat je eigenlijk wel graag wilt maar toch bang bent, of het de juiste man is of dat je het aan kunt, of dat er lichamelijke dingetjes aan de orde komen die eerst onder controle moeten zijn. Ik ben zelf ook nog geen moeder en al bijna 6 jaar bezig, 32 jaar en nu gaan we starten met ivf. Toch weet ik dat het goed komt. Allemaal heel veel succes en kop op
Herkenbaar hoor! Hier ook eerst de Graves bij mij. Daarna de azoöspermie bij mn man (0 zaadjes) Dan denk je ook, wat is het volgende? Ik ben altijd heel positief ingesteld en zoek altijd het positieve in dingen, maar kan nu gewoon niks positiefs bedenken eraan. Ik heb niet zoiets van wij mogen geen kinderen krijgen om een reden ofso. De gedachte schiet soms wel eens door mn hoofd van slechte karma misschien, maar ik heb daar verder niks mee. Maar kan het me wel voorstellen. Je zoekt gewoon een reden, een antwoord. Maar dames, probeer positief te blijven he!
he meiden, Ik voel gewoon jullie verdriet en angst uit mijn computer komen. Ik heb inmiddels een zoontje en heb daar 3 jaar voor in de MMM gezeten. Ik zat destijds ook zo in een enorm zwart gat en had ook vaak de angst dat het nooit meer goed zou komen. Blijf hoop houden! Wil jullie allemaal heel veel succes wensen. dikke knuf voor jullie
@main: ik ga ervan uit dat ik weer positiever word naarmate ik dichterbij de volgende poging kom. zelf merk ik heel erg dat ik tot nu toe steeds dacht, er is een reden waarom het nu steeds niet is gelukt, met onze 1e ivf ronde hadden we een eerste echte kans, het MOEST in mijn hoofd gewoon nu heet moment zijn, onze allereerste echte kans maar nee, dat doet pijn, het vertrouwen in mijn lichaam terugvinden is erg lastig, ik heb er een gedichtje over geschreven hoe ik me nu voel, ik ga ervanuit en ik werk er hard aan om weer positiever te worden. Als ik jouw berichtje lees is er misschien een reden voor dat ik nog geen kindje heb, maar is die allesoverlopende liefde dan niet voldoende? Ik zou echt eerlijk waar, als ik nog zo kritisch naar ons kijk, niet weten waarom wij er niet klaar voor zouden zijn. Vroeger durfden ik nog te dromen, dromen, durf ik nu niet meer. Gelukkig kon nog wel geloven, geloven, lukt niet nog een keer. Ik blijf wel hopen, hopen op het geluk voor ons. Het doet alleen, ontzettend veel zeer.
main, ja ik begrijp wat je bedoelt...maar ik denk er anders over.... natuurlijk komt het wanneer het komt....of niet. En natuurlijk moet je positief blijven, maar als vaak aan een elastiek trekt is de rek er op een gegeven moment uit. Wat ik hiermee bedoel is zelfs als je positief ingesteld bent ( en ik ben absoluut positief ingesteld) dan kan het soms gewoon teveel worden dat je bij je zelf afvraagt: moet ik het gewoon niet opgeven? want blijkbaar is het dus niet de bedoeling dat we een kind krijgen samen.En met opgeven bedoel ik het opgeven van de kindwens, want elkaar opgeven zullen we never nooit doen....daarvoor houden we zielsveel van elkaar
Dreamer83, je hebt van die momenten he? Maar dan raap jejezelf weer bij elkaar en praat jezelf moed in en dan gata het wel weer. Maar soms kan het ineens getriggerd worden door iets kleins.
heel herkenbaar, de hoop tijdens een nieuwe poging. het verdriet na het mislukken, de gedachte dat het misschien nooit zal lukken. positief blijven is heel moeilijk, en soms onmogelijk. soms zie ik het ook niet meer zitten, kom er gelukkig iedere keer uit. wat main zegt, ik kan me er wel in vinden, die gedachtes heb ik soms ook, zal ik het wel aankunnen, zijn we wel de goede "match" enz. heel moeilijk. toch proberen om maar van me af te zetten.
Ja heel herkenbaar. Ik heb nog geen IVF ofzo gehad, woensdag horen we of we voor IUI of IVF in aanmerking komen of dat we nog verdere onderzoeken moeten. Dus zal niet zeggen dat ik weet hoe jij je voelt. Maar ik ben wel al ruim 2 jaar bezig, we hebben wel al allerlei slechte/mindere uitslagen gehad, we hebben een miskraam te verwerken gehad, we hebben iedereen (letterlijk) om ons heen zwanger zien worden. En ik moet eerlijk bekennen dat ik op dit moment ook een dip heb. Ik ben bang dat het niet gaat lukken, ik ben jaloers op de mensen in mijn omgeving bij wie het wel is gelukt, ik denk er de hele dag aan en kan huilen op commando. Ik zie als een berg op tegen de komende weken/maanden waarin ik buiken van anderen ga zien groeien. Enz enz Klinkt misschien alsof ik alle hoop heb opgegeven, maar nee. Ondanks dat ik me nu zo verdrietig, bang en alleen voel zit nog steeds ergens diep van binnen dat geloof, die hoop.... die kinderwens! Ik BEN al moeder, ik heb alleen nog geen kindje. Maar als ik me ZO sterk moeder voel, dan kan het niet zo zijn dat de wereld mij geen kindje gunt, dat weiger ik te geloven! Ik denk dat het soms aankomt op wilskracht. Niet dat je met wilskracht een baby maakt, maar wilskracht om jezelf staande te houden op de slechte momenten. Dus geef lekker toe aan je dip, doe ik nu ook, ben een mens en mag me soms best een tijdje rot voelen. Maar dan weer langzaam opkrabbelen (schop onder je kont geven noem ik dat altijd ;o). Ik ben er ook van overtuigd dat mensen uit elke tegenslag kracht kunnen halen, soms moet je alleen even goed zoeken. Heel veel sterkte meid! X Cin
Hoi Smoeltje, Ik zit momenteel ook in een dipje. Ergens weet ik dat het waarschijnlijk wel goed komt, maar de onwetendheid en de twijfel en angst slaat er gewoon soms in. Maar ik denk dat dat juist de beproevingen zijn om jezelf daar doorheen te slaan. En hou je niet teveel vast aan je gevoel van 'het is ons blijkbaar niet gegund'. Je gevoel kan er ook heel erg naast zitten. Dit zei laatst mijn echoscopiste tegen mij (zijzelf werd precies na 3,5 jaar zwanger). Ik vertelde namelijk dat ik er niet meer zo'n hoop in had dat het ooit nog gaat lukken. En voor dat gesprek zei ik ook dat ik tijdens mijn zwangerschap zo'n ontzettend goed gevoel had en dat het helemaal goed zou komen. En zo voelde het ook ècht. Nou, zat ik er dus even verschrikkelijk naast want het mocht niet zo zijn. Snap je wat ik bedoel? Ons gevoel hoeft dus niet altijd te kloppen. Hou je sterk meid en hou de moed erin, hopelijk komt je droom snel uit. Liefs Vanilia
@cjtp: dat gevoel is zo herkenbaar, iedereen om je heen zwanger zien worden/moeder zien worden, terwijl jij alleen maar verdriet te verwerken hebt, en het ergste is dat je je jaloers voelt, terwijl je je helemaal niet zo wíl voelen, en anderen ook nog haast vinden dat je niet jaloers mag zijn want je moet gewoon geduld hebben...ja geduld, terwijl het bij veel mensen om je heen allemaal heel makkelijk gaat, en je zelf al 2 jaar geduld zit te hebben, dan is het moeilijk om positief te blijven. Uiteindelijk raap je je zelf inderdaad wel weer bij elkaar (keer op keer, helaas)