Hallo allemaal, Inmiddels ben ik bevallen van een prachtig zoontje. Echter is de zwangerschap mij zwaar tegen gevallen en is het niet zo zoals vele zeggen, als de kleine er is ben je alles vergeten. Ik ben vanaf week 6 t/m 9 maanden doodziek geweest. Zo ziek, dat je het leuke van het zwanger zijn totaal niet meer ziet. Ik ben alleen maar bezig geweest met bedenken hoe je de dag weer door komt. Het gros van de dag draaide om overgeven en weer opnieuw proberen iets binnen te krijgen. Ik kon niets verdragen en vooral niet in mijn eigen huis, met name geurtjes waren vreselijk! Met 6 weken werd ik voor de eerste keer opgenomen in het ziekenhuis wegens uitdroging en mijn spieren werden afgebroken omdat de baby geen voedingstoffen meer had. Zo kan ik nog wel even door gaan.. Nu heb ik nogsteeds bij bepaalde geuren in mijn huis dat ik weer gelijk terug denk aan die vreselijke tijd, ik kan het niet meer verdragen. Zijn er nog meer mensen die ervaringen willen delen..
Ik, vanaf 7 weken tot de bevalling. Ik blijf met dat rotgevoel rond lopen 😢 M'n kabouter is inmiddels bijna 7 Als je wilt mag je me een pb doen
Herkenbaar. Hier hetzelfde gehad. Het is vooral bezig zijn met overleven. Het meest irritante zijn de mensen die zeggen dat zwanger zijn zo fantastisch is.... Grrr Ik geef toe dat ik mezelf wel eens een tweede miskraam gunde om me maar beter te voelen. Dit durfde ik overigens tegen niemand te zeggen. Ik snapte ook wel dat je dat niet hoort te denken. En natuurlijk ben ik nu onwijs blij met ons prachtige zoontje, maar de zwangerschap en dramatische bevalling vergeet ik echt niet. Het houdt me nu ook tegen bij het gaan voor een tweede... Ik moet er echt niet aan denken.
Zwanger zijn met HG is ook niet leuk. Ik heb het nog geen moment leuk gevonden iig. Ik hik er tegenop dat ik nog 5 weken moet... Ik heb ook hardop uitgesproken "haal hem er maar uit" waarop ik een foldertje kreeg over psychische moeilijkheden bij acceptatie van de zwangerschap, grr
Ik heb geen HG gehad, wel ertegenaan gezeten constant. En ik kijk ook niet happy terug op mijn zwangerschap en daar ben ik ook eerlijk in als mensen ernaar vragen. Na 10 maanden kon ik het een plekje geven dat het zo gegaan is in de zwangerschap. Wel vanaf begin van de test superblij met het kindje!
Als ze je zo'n folder geven dan begrijpen ze echt niet wat het is om HG te hebben! Ik was nooit boos op het kind maar wel heel erg klaar met ziekzijn. Ik lag zo'n beetje de hele dag op de bank. Kon nauwelijks wat eten of drinken of het lag er weer uit. Beetje internetten, o.a. Marktplaats afspeuren om vervolgens manlief op pad te sturen om het op te halen en veel series op de tv kijken. Ik probeerde zo laat mogelijk op te staan en vroeg naar bed.... Dan was de dag weer wat sneller voorbij.
Zo herkenbaar, ik heb ook een aantal keer gehoopt tijdens een echo, laat het maar klaar zijn! ik dorf dit ook echt niet uit te spreken. Maar het ziek zijn brak zo vreselijk op, dat je de leuke dingen gewoon niet meer ziet. spulletjes uitzoeken voor de kleine vond ik vreselijk, 1ste kamertje wat ik zag vond ik prima, ik had er echt geen fut voor. Zo zonde, het kan allemaal zoveel mooier zijn.. Toch zijn er wel verlangens naar een 2de maar als ik er aan denk word ik al bang. Ik kon destijds niet eens voor mezelf zorgen. nu heb ik er nog 1 rond lopen waar voor gezorgd moet worden. En begrip met zon foldertje is inderdaad erg ver te zoeken, ik voelde me vaak ook onbegrepen tijdens een ziekenhuisopname, net of zoiets tussen de oren zit. Ik heb een keer artsen horen smoezen op de gang, "hier ligt dat meisje met Hyperemesis, naja ik zal er maar even langs lopen werd gezegd". ik lag daar doodziek, toen werd me verteld dat ik misschien maar is leuke boekjes moest lezen over zwangerschap en positief moest proberen te denken. Dit is niet iets wat je zelf kan beïnvloeden, je voelt je gewoon zwaar k*t.
Positief denken hè... Pff praat me er niet van. Normaal ben ik een optimistisch mens, maar als mensen na ruim twintig weken HG durfden te beweren dat het vast binnenkort beter zou gaan dan geloofde ik daar echt niets van. Ik dacht ik stel me maar in op negen maanden ziek, mocht het korter zijn dan valt dat mee. En dan had je ook nog van die mensen die dan zeiden ' je hebt vast een makkelijke bevalling want je hebt het nu al zwaar gehad'. Nou zij moeten hun glazen bol gaan oppoetsen, want mijn bevalling was dramatisch met uiteindelijk kunstverlossing, hartritme en ademhalingsproblemen bij kleine en een rit naar de ok voor placenta verwijdering en hechten (de lappen hingen erbij). Daarna langzaam herstel o.a. Door extreme bloedverlies en dus ijzer tekort. Volgens mij komt dat smoezen doordat het medisch lastig te verklaren is. Eigenlijk weet men niet hoe het komt. Ze zeggen hormonen, maar hoe kan het dan dat het direct over is als het kind eruit is? Die hormonen zijn dan echt nog niet weg. Ik had o.a. Te maken met een arts in opleiding die het heel erg interessant vond. Hij zei dat er ook iets mechanisch was wat voor de klachten zorgt. Misschien het verschuiven van organen door de groeiende baarmoeder.... Maar de medische wereld weet niet echt wat precies. Wel fijn als een arts eerlijk durft te zijn. Ze namen in iedere geval mijn klachten serieus, maakten vaak een extra echo om er zeker van te zijn dat de zwangerschap goed ging, en ik kreeg massa's medicijnen die gelukkig uiteindelijk ook aansloegen. Oh ja en ze dreigden met sondevoeding via maagsonde als ik niet wilde eten... Dan ga je toch wel weer iets proberen. Gezond eten heb ik los gelaten. Ze zeiden ook op een gegeven moment als je maar calorieën binnen krijgt, maakt niet uit wat. Soms zag ik humor er van in; lekker chocola eten... Daar kom je toch niet van aan, want het ligt er straks toch weer uit... Als je je zo voelt word je vanzelf cynisch.
Ook al is de jongste 4, ik zal het nooit vergeten. Hoe vaak ik niet heb gedacht, breek de zwangerschap maar af, als dit maar over is! Je gaat het uiteindelijk een plekje geven, maar vergeten, echt niet.
Mei78, had jij het allen bij de zwangerschap van je jongste of bij allebei? Vergeten doe je het inderdaad niet. Op dit moment hik ik heel erg tegen de gedachte aan om mogelijk weer ziek te zijn mocht ik voor een tweede willen gaan... Dat zie ik nu echt niet zitten!
Ik wil je niet ontmoedigen, maar ik was bij beiden heel ziek. Alleen had ik bij mijn eerste zwangerschap de luxe me op te sluiten in huis, liggend op de bank, sabbelend aan een druif of knabbelend aan een tuc-je als de dag het toe liet. Mijn dochter was net een jaar toen ik weer zwanger bleek. Niets geen rust, wegkruipen op de bank etc. Dus toen ging het helemaal mis. Ziekenhuisopnames, medicatie, bijvoeding etc. "Gelukkig" werd het na 25 weken wel draagster. En kon ik op goede dagen weer eten en niet overgeven.
Een goede vriendin van mij had dit, ik kan alleen maar respect voor jullie hebben... Misschien is het een idee om met een klinisch psycholoog te praten om het te verwerken. In ieder ziekenhuis zit er een als het goed is. Sterkte!
Ik zou het zo fijn gevonden hebben als deze mij in het ziekenhuis had opgezocht. Daar werd ik echt als medisch probleem gezien, niet als zwangere mama die het heel moeilijk had.
Gezond eten had ik ook maar los gelaten, het rare was "als" (kwam niet vaak voor) ik ergens trek in had was het iets vettigs of chips met gewone cola ofzo. daarna kwam het er weer veelvuldig uit haha Gek dat je daar dan ineens naar kan verlangen maar hoorde er meer vrouwen over. en inderdaad er van aankomen doe je toch niet. Ik zou ook heel graag nog een 2de willen, maar alleen die gedachte maakt me al heel bang. Geen idee of ik dit nogmaals aandurf.
Wat mij heel erg heeft geholpen is een diëtiste (ziekenhuis). Nu ben ik vaker bij verschillende diëtistes geweest en ik dacht toen ik moest "wtf moet ik nou nog bij een diëtist". Het waren de beste gesprekken van mijn hele hg zwangerschap. Deze is dan ook wel erg goed. Heeft me medische drinkvoeding voorgeschreven, tips gegeven voor thuis (koelkast kouder, magnetron aanschaffen etc). Dankzij haar ben ik niet verder afgevallen. Ik moest ook absoluut roomboter op brood, krentenbollen, junkfood... En groente en fruit laten varen zolang ik drinkvoeding had. Ik stopte niet met overgeven maar wel met afvallen omdat ik iets binnen hield Ik wilde altijd 2 kinderen maar sinds de HG weet ik het niet meer (eerst maar eens 1 op de wereld zetten). Wel denk ik dat ik met de kennis van nu er een stuk beter voorgestaan had kunnen hebben. eerst shoppen voor een gyn die vanaf week 13 zofran wil voorschrijven (zonder ervoor te smeken), alle eettips van de diëtist opvolgen, en proberen rechtop te blijven zitten en bewegen. Ik zeg niet dat ik niet ziek thuis ben dan, maar misschien kunnen we het randje "ik ga dood" en "haal hem er maar uit" er wel van af schaven
HG heeft zo veel impact, echt super naar. Ik merk het nu soms nog! Ik heb nadien alles besproken met een psycholoog, dat heeft erg geholpen. En praten met mensen die het ook hebben gehad, dat vond ik zo'n eyeopener! Dat mensen wisten wat ik door had gemaakt. Op facebook is ook een besloten groep: https://www.facebook.com/groups/516260578435716/ en er is een site over HG: Steunpunt hyperemesis gravidarum - Hier trouwens ook junkfood wat nog net ging soms (bbq worstjes, hoe verzin je het hihi).
Hier nog een slachtoffer... Zit er op het moment middenin, met nog 15 weken te gaan. Vanaf week 6 doodziek, niets binnen kunnen houden. 3 ziekenhuis opnames vanwege dehydratie, daar behandeld met emesafene, cyclizine, primperan en zofran. Prima tijdelijke oplossing, maar zodra ik thuis kwam was het weer feest. Tijdens opnames heb ik altijd het gevoel gehad dat er naar me geluisterd werd en dat zij misschien ook wel meer in paniek waren dan ik (mijn staat van dehydratie is net de Walking Dead zegt men...), echter bij de gynaecologen voel ik me een aansteller en vinden ze het allemaal wel best. Psychisch is het zo ontzettend zwaar, misschien wel zwaarder dan het lichamelijke. Wat voel ik me een falende moeder en kansloos dat ik zo niet kan genieten van de "mooie tijd". Ik heb ook geregeld geroepen, haal het er alsjeblieft uit en ik wil het niet meer. Ik wil zo graag een gelukkig, gezond kindje op de wereld zetten, maar alles geeft mij het gevoel dat het niet zo is of kan. Ik heb 50% van de tijd positieve ketonen, honger en zo'n kramp in mijn slokdarm en maag.. Oh, hoe houd ik het vol. Ik heb morgen een afspraak met de huisarts en diëtist voor het aanleggen van een sonde. Blijkt dat tussen de 60 en 200 kcal per dag niet voldoende zijn, echter vind mijn gynaecoloog het wel prima zo... Wat haat ik dat mens, sorry. Ik weet niet of mijn klachten minder worden, ik hoop het zo! Maar ben zo bang voor een psychische na sleep na de bevalling.. Misschien dat ik het de kleine wel kwalijk neem ofzo, je weet het gewoon niet. Ik krijg goede ondersteuning vanuit de pop-poli en dat helpt om te ventileren, maar niet om op langer termijn te kijken en dat is ook lastig. Dat geldt ook voor positief blijven.
Ik heb het beide zwangerschappen gehad. Ik hoopte heel erg dat ik het de 2e keer niet zou hebben. Ook hield ik er aan vast dat het het waard zou zijn. Dat zinnetje heb ik ook heel vaak in mijn hoofd gezegd als ik mij zo beroerd voelde (het is het waard het is het waard het is het waard) Omdat ik stapelgek ben op mijn 1e en dus wist dat ik dat ook zou zijn op de 2e. Ik heb altijd 3 kinderen gewild maar toen ik voor de 2e keer wéér zo ziek was (of eigenlijk nóg zieker) heb ik gelijk gezegd: nooit meer! Ik heb 2 kinderen, een jongen en een meid. En eigenlijk moet ik gewoon tevreden daarmee zijn. Het was ook heel zwaar om nog eens zwanger te zijn terwijl er een jochie rond liep laat staan dat ik het nog eens moet doen met 2 kinderen. Ik kon niet meer voor mijn eigen zoontje zorgen, dat deed familie en mijn man, heb mij erg schuldig gevoeld.
Misschien positief voor sommigen om te weten: ik ben tijdens mijn eerste zwangerschap vanaf 8 weken tot de bevalling doodziek geweest. Ik vond het echt overleven en heb m'n zwangerschap dan ook als vreselijk ervaren. Bij de tweede werd het na een week of 26 echter stukken minder! Ik bleef wel misselijk, maar ik hoefde niet meer de hele tijd over te geven en kon weer af en toe de deur uit. Het hoeft dus niet altijd net zo erg of erger te zijn. Overigens heb ik geen 'trauma'. Ik heb zwanger zijn 2 keer ellendig gevonden, maar zodra ik me na de bevalling in 1 klap weer normaal voelde was het ook klaar. Misschien was ik ook ook nog wel een beetje extra gelukkig (naast vanwege de baby) met het feit dat ik me weer goed voelde en iets kon eten. Het houdt me echter wel tegen om eventueel voor een derde te gaan. Ik zou er graag 1 hebben, maar nog een zwangerschap, daar moet ik niet aan denken.
Hier ook heel veel herkenning. Steeds net niet HG, wel continu beroerd. Ok... tussen week 20 en 26 ben ik een paar weken redelijk fit geweest. Daarna ging het 'vrolijk' weer door. Ik liep 11 dagen overtijd... hittegolf was killing. Sliep en at op het eind bijna niet. Terrorbevalling gehad (weeënstorm van uren die niks deed, ruggenprik die niet werkte tijdens spoedkeizersnede, 21 uur bezig geweest, enz.) en inderdaad... ik heb nog steeds last van hoe de zwangerschap was. Daarnaast kon ik niet slapen van de adrenaline toen ons mopje geboren was en zit ik nog steeds aan de slaapmedicatie. Horror alom. Niks grappigs aan. Maar! Het kleine meisje maakt het wel de moeite waard. Zij doet het vanaf de eerste minuut fantastisch. Ik had 21 uur hel gehad en zij werd na de keizersnede volkomen rustig duimend op m'n borst gelegd. Liefde. Ik hoop dat je wat aan alle verhalen hebt van de dames hier. Het neemt alle herinneringen nooit weg, maar verzacht misschien het leed. Oh en wat ik helemaal spuugzat ben; de meiden om me heen die nu zwanger zijn zonder een centje pijn en dan zo semi medelijdend naar mij kijken en semi schuldig. Sorry... ik voel me gewoon heel goed tijdens m'n zwangerschap! I know. LEKKER VOOR JE. (einde hormonenstortvloed) Stik er lekker in. Ik ga even mediteren adem in. Adem uit.