Let op; lang verhaal... (ik heb geen idee of het hier goed staat maar ik wist niet welk onderdeel ik dan moest kiezen) Ik hoop hier wat herkenning, ervaring of ieder geval steun te vinden.. Sept. 2012 begon onze kinderwens, sept.2013 zwanger. Voor mij was dit een lang jaar, ik was er vanaf dag 1 nonstop mee bezig. Ik weet dat het niet lang is maar goed zo voelde dat toen wel. Prima zwangerschap gehad tot wk 36, toen zwangerschapsvergiftiging gekregen en met 37.5 ingeleid, na een pittige bevalling, met weeenstormen maar héél langzaam vorderende ontsluiting, uiteindelijk ruggenprik met gevolg weer véél te snel vorderende ontsluiting, mijn bloeddruk wat wegviel, uiteindelijk volledige ontsluiting en mogen persen maar conditie van ons meisje was zwak, zuurstof te laag en hartslag wat steeds meer dipte waardoor ik uiteindelijk met een spoedkeizersnede onder narcose ben bevallen. Ze was 4 uur oud voordat ik ze zag. Toen we na 4 dagen eigenlijk naar huis mochten had zij geelzucht dus overgeplaatst naar kinderafdeling en na 8 spannende dagen mochten we gelukkig naar huis, even mogen ruiken aan de kraamtijd maar op dag 11 hoge koorts dus weer opgenomen met borstontsteking, blaasontsteking en vermoedelijk baarmoederontsteking. Al met al een heftige start. Ons meisje deed het vanaf toen we weer thuis waren super goed, borstvoeding was eindelijk ook goed op gang gekomen dus wat dat betreft geen reden tot klagen. Mijn herstel duurde lang, heel lang. Ik bleef maar moe, lusteloos, weinig energie, soms zelfs somber. Toch maar doorgehobbeld, met de gedachte dat het wel beter zal worden na 9 maanden/ 1 jaar. Nog een bijkomend ding was dat wij in de zwangerschap al geen gemeenschap konden hebben, dit deed ontzettend pijn. Daar toen niets mee gedaan, we dachten hoort er misschien bij, je bent moe e.d. Ook na de bevalling lukte het niet, maar ook toen dachten we dat het misschien nog moest komen (de zin, opwinding, herstel). Uiteindelijk na 11 maanden toch naar de huisarts gegaan hiermee, zij heeft mij direct doorgestuurd naar de bekkenbodemtherapeut omdat mijn bekkenbodem helemaal verkrampt is waardoor er niets in kan. Sinds 4 maanden ben ik nu dus in therapie en samen zitten we bij een seksuoloog, ik moet leren ontspannen, en weer toestaan dat er iets in komt.. Dit gaat heel langzaam, soms 2 stappen vooruit, weer 1 terug, het kost enorm veel tijd én geduld. Daarnaast ben ik doorgestuurd naar de internist vanwege de vermoeidheid en ook onverklaarbaar afvallen ná het stoppen van de borstvoeding. Ik heb bloedonderzoek e.d. gehad nu vermoeden ze dat ik diabetes insipidus heb (een ziekte waarbij je lichaam al het vocht verlies waardoor je dus risico loop om uit te drogen, vermoeidheid en afvallen + de bekkenbodemproblemen kunnen een symptoom hiervan zijn) hiervoor moet ik binnenkort opgenomen worden in het ziekenhuis om dit verder te onderzoeken. Echt, het is me gewoon eigenlijk te veel allemaal.. Ik zou zo graag willen dat alles normaal is, dat we gewoon gemeenschap kunnen hebben en ik hopelijk weer zwanger kan worden want de kinderwens voor een 2e kindje is héél groot maar ik vraag me nu af of er ooit nog een kindje kan komen.. Ik word helemaal depri ervan. Mijn man was altijd sterk maar is dit weekend ook ingestort, ook wat problemen op zijn werk e.d. het gaat me een beetje boven mijn hoofd momenteel. Zelf denk ik eigenlijk (maar dat durf ik verder niet te noemen in mijn omgeving) heb ik een postnatale depressie doorgemaakt (of nog) of komt de somberheid gewoon door alles wat op ons pad komt? Ik wil gewoon genieten van de dingen die we wél hebben, ons lieve vrolijke meisje, lieve familie en vrienden, werk.. Maar het lukt me niet (niet altijd laat ik zo zeggen) Ik weet niet wat ik hier mee wil bereiken.. het heeft me in ieder geval wel opgelucht dit hier van me af te schrijven.
Wat ongelooflijk vervelend allemaal! Geen complete herkenning, maar ook hier onverwachte complicaties, vooral tijdens de zwangerschap. Het was voor mij teveel, gelukkig geen postnatale depressie, maar ptss. Hoewel, ik weet niet of dat echt gelukkig is, ik ben blij af en toe te kunnen genieten. Jij vervalt van het ene drama in het andere. Dat is echt heel zwaar. Je hebt gewoon geen tijd om bij te komen. Is de ene heksenketel net even rustiger, komt de volgende. En als je dan je best doet bij de seksuoloog, blijkt strams dat je er niks aan kan doen! Ik ben bang dat je je droom van een gezin met kindjes snel achter elkaar even in de ijskast moet zetten. Ook dat is een domper. Maar zwanger worden terwijl je lichaam eigenlijk geen kracht heeft, lijkt me nog zwaarder. Misschien voor psychische hulp naar de huisarts? Ik heb nu EMDR therapie en voel me af en toe wT minder stresserig. Ik hoop dat dat voor jou ook nog komt. Heel veel sterkte! Digiknuf
Bedankt voor je lieve reactie, Baby 2! Inderdaad is het net een achtbaan en ik zou willen dat die even stil stond en er gewoon 'niets' aan de hand is. Wat bedoel je precies met de zin: je doet je best bij de seksuoloog en straks blijkt dat het voor niks is? Bedoel je dat dat vaak geen nut heeft? Ik heb nl. ook het idee dat we in die 4 mnd weinig opgeschoten zijn. De bekkenfysio en de seksuoloog hebben mij ook al verteld om de kinderwens nu even achterwege te zetten maar ik vind dit enorm lastig. Al mijn vriendinnen en andere bekenden zijn zwanger of hebben net een kleintje, dat maakt het niet eenvoudiger. Ik kan het niet accepteren, hoe stom dat ook klinkt. Wat houd een ptss precies in en zou zo'n EMDR therapie ook voor mij iets zijn? Ga zo even googelen.
Wat ontzettend vervelend voor je! Ik ken het gevoel dat je gewoon normaal wilt genieten van je kindje en het gewone leven. Het voelt waarschijnlijk ook heel oneerlijk dat het jou niet gegund is. Ik hoop dat er iets uit het onderzoek komt en anders is het een goed idee om met iemand te gaan praten. Misschien geeft het je ook rust als je probeert te accepteren dat je tweede kindje iets later komt. Dat is natuurlijk heel makkelijk gezegd, maar het is belangrijk dat je eerst zelf helemaal in orde bent. Veel sterkte meid.
Wat naar, sterkte. Zou best kunnen dat je postnatale depressie hebt (gehad), ik had zelf ook een hele zware bevalling met een nare week ziekenhuis, maar ik voelde me meteen prima zodra we thuis waren... Goed dat je nu precies laat uitzoeken wat er lichamelijk met je is. Misschien is het wel snel te behandelen en kan je straks gewoon weer een kindje krijgen. Met nieuwe energie, want die heb je dan ook nodig
Bedankt voor jullie lieve reacties! Inderdaad, ik ben aan het proberen om mijn gedachten om te schakelen. Ik word morgen opgenomen voor onderzoek dus eerst maar daar de aandacht op richten.