Ik ben nog herstellende van een burn out... vind het ook nog wel moeilijk om er over te praten, maar ik merk wel dat het elke dag een beetje beter gaat. Ik loop nu bij een psych en die zegt me rustpauzes in te plannen en te kijken naar wat ik wil, in plaats van wat ik moet. Van belang is het evenwicht te vinden in het leven. Dit is heel moeilijk. Maar probeer dingen te vinden waar je energie uithaalt, zodat je weer energie hebt om dingen te doen. Ik heb zo bijvoorbeeld het zingen ondekt, waar ik heel mijn emotie enzo in kan leggen. Dit zorgt ervoor dat ik weer ruimte heb voor andere zaken... maar nogmaals ieder zijn eigen ding... bedenk goed dat je pas iets kan veranderen, wanneer je beseft en inziet dat er een probleem is. Kleine dingen als een agenda of een anoniem gesprek kunnen al veel dingen op een rijtje zetten. Een huisarts kan zo'n gesprek al voeren en is erg verhelderend... Sorry dat ik je misschien niet meer van dienst kan zijn, maar voor vragen of een gesprekje ofzo ben je altijd welkom... Liefs
Ook ik ben herstellende van een burn-out. En ohhhh, wat is het een vreselijk moeilijk iets! Vorig jaar is mijn vriend overleden. Mijn werkgever hield geen rekening hiermee en probeerde mij zelfs uit het bedrijf te werken!. Noa was net drie maanden toen hij overleed. Dat ik naast het verlies van mijn maatje ook nog eens moest opboksen tegen een bedrijf wat je weg wilt werken, dan komt de hamer al heel snel. Ook mijn meisje had mij heel hard nodig. In totaal ben ik 9 maanden op therapeutische basis blijven werken bij dat bedrijf, omdat ik mezelf niet wilde laten kennen. Ik wilde mijzelf bewijzen dat ik het werk wel aankon, ondanks het verdriet, chaos op het werk en tegenwerking van een werkgever. Negen maanden later stortte ik in op mijn werk. Ik kreeg een gigantische paniekaanval, hyperventileerde, had hartkloppingen en viel gewoon om! In de maanden daarvoor was ik doorlopend aan diaree, was vaak ziek en kon gewoon geen pap meer zeggen. Nadat ik instortte ben ik 6 maanden volledig ziek thuis geweest. Ik heb helemaal niks meer gedaan twee maanden lang. Ik heb alleen maar geslapen en mijn moeder heeft de zorg van Noa uit handen genomen. Wat ben ik haar ongelofelijk dankbaar! Zonder de hulp van mijn ouders kon ik het echt allemaal niet. Zij kookten, deden het huishouden en verzorgen Noa. Na die twee maanden ben ik met het rouwverwerken aan de slag gegaan en heb ik voor mijzelf op een rijtje gezet wat ik nu wilde met mijn leven. Dit heeft geresulteerd in een nieuwe baan als bedrijfsleidster bij een audicien. Hartstikke leuk en het geeft ontzettend veel voldoening. De opleiding voor audicien ga ik nog volgen binnenkort. Ik werk nu vier dagen in de week en mijn meisje gaat naar het kdv. Het is druk, maar ook erg leuk allemaal. Ik merk dat ik nog herstellende ben, moe zal ik altijd wel blijven. Maar ik zorg ervoor dat ik in balans blijf met mezelf, door te bewegen, goed te eten en mijn ontspanningsmomenten in te bouwen. Ik ga langzaam vooruit, maar er is een stijgende lijn. Als ik een terugval heb, dan kan ik altijd een beroep doen op mijn ouders, lieve vrienden en het kdv. Ik ben altijd blijven communiceren met mijn omgeving. Ik had hen tenslotte nodig! Als ik aangaf waar ik behoefte aan had, dan wisten zij waar ze aan toe waren. Ze konden nou eenmaal niet in mijn hoofd kijken. Een burn-out is een moeilijk iets. Ik heb gemerkt dat er erg weinig aandacht voor is. Het is een ongrijpbaar iets, waar vooral werkgevers niets mee kunnen.
ik zit op dit moment in de zw vanwege oververmoeidheid. tis nog geen burnout maar mn ha zei dat als ik door zou blijven gaan zoals ik deed het er wel eentje ging worden. nu na 2weken thuis merk ik al dat ik iets rustiger ben. ik zit nu te wachten op een oproep van de arbo arts maar ik ben als de dood dat ie zal zeggen dat ik weer moet gaan werken. ik werkte (maar) 3dagen, maar eigenlijk vanaf het moment dat ik na mn verlof weer moest gaan werken was het drama. na 3maanden werken ging liep bij mij het emmertje over. iedere dag dat ik moest werken was het huilen smorgens. ik was net een klein kind dat niet naar school wil. nu ben ik bezig om alles op een rijtje te zetten en te kijken wat ik wil en hoe ik het wil. alles waar ik mee zit ga ik opschrijven en dat neem ik ook mee naar de arbo. ik merk dat erover praten heel moeilijk is, het liefste heb ik het over andere dingen, want als ik het over mn werk heb of over mezelf schiet ik in de stress. succes ermee. liefs doris
de arbo arts is er ook voor jou Bespreek met hem hoe je je voelt en wat jou klachten zijn en wat er misschien nodig is om sneller te herstellen. Ik had het geluk dat mijn arbo arts heel goed naar mij geluisterd heeft en ik dus in 7 maanden tijd weer op kon krabbelen. Nu nog doet hij heel veel voor mij . En je hoeft niet via je werk gever contact met hem op te nemen hoor je mag hem/haar altijd zelf ook bellen. Neem je tijd en kom voor jezelf op en zoek dingen uit .
dankjewel! overigens... veel mensen me teen burnout hier maar weinig met een partner met burnout terwijl dat ook best heftig is weet ik uit ervaring daarentegen is het als partner ook prettig om te praten met iemand met een burnout omdat het erg moeilijk voor te stellen is als je het zelf nooit gehad hebt. en niemand die de partner bijstaat op de momenten dat het moeilijk is terwijl ervaring hier leert.. dat dat ook echt neit makkelijk is omdat je soms gewoon echt niet weet wat je met dingen aan moet
Ja, dat heb ik ook! Weet soms echt niet hoe ik moet reageren enzo. Gelukkig heb ik met vallen en opstaan veel geleerd, maar soms is het nog wel heel moeilijk. Ook dat je eigenlijk niet kunt helpen, maar dat wel graag wilt, vind ik lastig. Soms heb ik echt zo iets van waarom doe je nou niet zus of zo, maar ja dat werkt niet... Saskia, heeft jouw partner wel psychische hulp gezocht?
@rosae: "voordeel" is dat het bij mijn man uiteindelijk echt mis ging op werk. dus dan stuurt je werkgever je meteen door richting arbodienst en die naar de psycholoog EN bijkomend prettig voordeel hij bleek volledig op 1 lijn te zitten met de psycholoog. Buiten dat hij sowieso altijd wel geinteresseerd was in dat soort dingen had het nu ook direct invloed op zichzelf Dus ging hij daar altijd graag heen. (en voor mij was het prettig.. want hij was daarna altijd stuk relaxter toch... maarja laatste afspraak is inmiddels geweest en hij mag het nu dus zelf doen ) maar het is best erg hoe verschrikkelijk boos je kan zijn op iemand waar je van houd om iets waar hij eigenlijk niets aan kan doen maar mensen met een burnout hebben de neiging nogal egocentrisch te denken/doen/zijn.. en dat is erg vervelend als je er mee in 1 huis moet wonen merk wel dat ondanks dat hij officieel nog niet 100% genezen is het wel een heel stuk beter gaat al soms ngo wel uitvallen waar ik heel triest van word.. maar meest van de tijd gaat het eigenlijk best goed en wat wij tegenwoordig ook doen.. vaak uit werk gaat job nog even voor het eten gewoon in zn upje boven zitten zn eigen dingetjes doen zonder dat iemand hem stoort ondertussen maak ik dan eten, voed ik anne en tja.. stuff eigenlijk voor beide partijen erg prettig ik merk dat ik er ook aardig aan gehecht begin te raken dat het gewoon ff rust is in huis
Hi, zat idd steeds te denken dat ik nog even moest reageren. Maar er speelt zoveel momenteel dat ik er gewoon niet aan toe kom. Ik merk ook dat ik sommige dingen ook moeilijk vind om op te schrijven. Voelt dan een beetje als geklaag... Saskia, ik herken wel heel veel van wat je schrijft. Ik heb ook soms dat ik denk: waarom doe je nou niet dit of dat . En soms irriteer ik me er vreselijk aan. Mijn vriend heeft soms ook uitvallen dat ie vreselijk geirriteerd is opeens. Vooral omdat ie soms minder geduld heeft. Waar ik ook nog vaak tegenaan loop is het te veel rekeningen houden met mijn vriend (zonder dat hij er om vraagt). En dat gaat dan ten koste van mezelf merk ik nu. Ook geen goeie situatie!
@rosao: dat klinkt heel bekend ja en ergste is nog.. het wordt ook nog eens niet altijd gewaardeerd als je rekening houd met iets
Hallo dames, Even dit topic weer omhoog halen. Wat een herkenbare situaties allemaal he! Er zijn idd veel mensen die in een overspannen of burn-out situatie zitten. Heel herkenbaar ook wat sommigen van jullie schrijven dat je rekening gaat houden met je partner, soms ten koste van jezelf. Je partner vraagt er niet om om rekening mee te houden, maar uit jezelf ga je dat doen. Nu heb ik uiteraard geen partner, maar ik merk het wel in mijn omgeving, dat zij dat deden. Ik heb toen zelf aangeven dat ze dat niet moeten doen. Ik wilde namelijk niet met washandjes aangepakt worden. Wat ik nodig had (en nog nodig heb) is juist iemand die mij motiveerd. Het is heel belangrijk voor iemand die in een burn-out zit om weer in balans te komen. Met balans bedoel ik inspanning en ontspanning. Diegene kan namelijk niet meer tot rust komen en is daardoor opgebrand. Ik heb geleerd dat ik zelf lichamelijk bezig moet zijn en na lichamelijke inspanning kun je namelijk ook ontspannen. Ik deel mijn dag dus nu in volgens de methode: inspanning - ontspanning - inspanning - ontspanning etc......Dit werkt hartstikke goed! Ik begin steeds meer de balans te vinden en wordt ook assertiever, dat is namelijk ook een reden geweest voor de burn-out, ik kon gewoon geen "nee" zeggen en liet volledig over mij heen lopen. Nu kom ik op voor mijn eigen belangen en dat voelt toppie! Ik ben er nog lang niet, dat merk ik heel goed. Mijn energie is nog lang niet wat het zijn moet. Maar ik ben op de goede weg en dat is het belangrijkste...