Hallo allemaal. Vandaag ben ik 8weken zwanger van mijn derde kindje. Ik kom erachter dat er weer heel veel emoties loskomen bij het terug denken aan de bevalling van mijn zoontje. Dingen die ik verdrongen had die ik eigenlijk heel erg vind. Mijn zoontje woog 4830kg, dat was niet het enige, hij had enorm brede schouders, mijn man noemde hem popeye bij de geboorte. Vandaag geprobeerd te praten over de bevalling, maar hij is bijna alle dingen vergeten die mij veel hebben gedaan. Inmiddels weet ik wel dat ik geen begrip moet verwachten, denk dat de meeste mannen dat moeilijk vinden, maar wil toch graag mijn verhaal kwijt, dat er wel maar gehoord word. De bevalling begon sochtends vroeg 6uur met een weeën storm. Ik moest naar het ziekenhuis want ik had koorts/griep, eenmaal in het ziekenhuis ging ik aan de monitor, baby aan de monitor. De weeën vorderde niets en omdat de baby in het vruchtwater had gepoept en ik koorts had moest hij met spoed geboren worden. Dus ik kreeg een flinke boost weeenopwekker. Uiteraard kon ik de pijn niet opvangen ivm koorts. Dus kreeg ik morfine achtige pijnstilling. Toen kwamen de weeen erg snel achter elkaar en erg heftig. De persdrang kwam snel, bij het persen uitgescheurd, mijn zoontjes hoofd was eruit en 1 schouder. De verloskundige kreeg de andere schouder er niet uit. De volgorde weet ik niet meer, maar ik weet dat ik ingeknipt ben, dat er flink op mijn buik is geramd, dat ik op een po moest gaan zitten, benen in mijn oren moest leggen, en op mijn zij moest gaan liggen, niets hielp. De hartslag van mijn zoontje zakte dus ging de verloskundige hulp roepen, ik weet nog dat ze vroeg om verantwoordelijke gynaecoloog. Deze had geen tijd ofzo, dat weet ik niet meer. Ze heeft toen met al haar kracht en hele gewicht de schouder terug het geboortekanaal ingeduwd. ee heeft toen met haar handen de schouders van mijn zoontje inwendig kunnen draaien dat hij alsnog geboren werd. Als klap op de vuurpeil nog even de navelstreng van zijn nek afgehaald. De verloskundige (of is 2e graads een gynaecoloog geweest?) had het zweet op haar hoofd staan, en mijn man zei:je wilde hem dood hebben he, zulk grof geweld kwam eraan te pas. Hoe dan ook niets slechts over de verloskundige, ze heeft enorm haar best gedaan. Een dag later kwam ze bij me aan bed zitten, over dat ik groei echo's moest doen bij een eventuele volgende zwangerschap. Ik heb nu op dit moment de nog tranen in mijn ogen staan, omdat ze de enige is die weet hoe verschrikkelijk dit is geweest, en ze zo haar best had gedaan. Mijn zoontje zijn gezicht was opgezwollen met blauwe plekken, dikke oogleden, rode ogen, van de stuwing, zeiden ze. Dan nog niet te spreken over mijn onderste.. Mijn zoontje heeft het eerste jaar enorm veel gehuild, maar lichamelijk er niets aan over gehouden. Hoe dan ook, ik wil hier geen mensen mee afschrikken en het is niet de bedoeling om vrouwen te treffen die nog nooit bevallen zijn. Als dat wel zo is, luister naar je lijf, en bovenal neem jezelf serieus! Ik kon niet meer, en toch met 41weken doorgelopen, ik mocht namelijk blij zijn dat mijn buik niet zo dik was. En de baby zou toch max 6.5pond wegen volgens hun.. Mijn doel van het delen van dit verhaal is, hoe sluit je het af zonder wrok te houden naar bepaalde opmerkingen en in angst te zitten omdat mijn vertrouwen zo geschaad is.
Meid dat klinkt echt als een nare ervaring! Wat jammer dat je die ervaring niet meer zo met je man kunt delen. Al begrijp ik niet zo goed... ook al kan hij het zich niet meer zo herinneren, hij kan je toch wel aanhoren en serieus nemen? Ik zou er in elk geval goed over praten met de vk / gyn. die je begeleid, maar misschien is het een oplossing om hier hulp voor te zoeken? EMDR therapie schijnt heel goed te zijn, voor het verwerken van traumatische ervaringen. Maar ook gewoon praten met en tegen iemand, die je aanhoort, serieus neemt en met jou naar verwerking kan "werken", lijkt me echt wel zinvol. Ik wens je een fijne zwangerschap!
Hey wat een verhaal zeg! Ik begrijp dat er nu dingen boven komen die je dacht weggestopt te hebben. Ik had ook een traumatische 1e bevalling maar daar ga ik je niet mee vervelen. De gynaecologen waar ik op controle stond wisten hiervan af en zij hebben er alles aan gedaan mij iedere controle en wanneer ik dat nodig achte me gerust te stellen. Bespreek je angsten met je vk of gynaecoloog zij kunnen je misschien helpen. Ook heb Ik wel vaker gehoord over de bevalling probleem die jij had met je zoon. Je kunt aansturen tot een geplande keizersnede. Het probleem wat je zoon misschien heeft ervaren na de bevalling was misschien wel het Kiss syndroom. Misschien kun je hier wat meer over lezen. Weet niet of dat nut heeft nu nog. Succes met alles en hoop dat je net als ik de trauma's van die nare bevalling kan aanvullen met mooie herinneringen. Liefs
Oh meid, wat een nare bevalling heb jij gehad Helaas zijn er meer vrouwen die het ook zo erg ervaren hebben en volgens mij is er ook een groep op fb die daar met elkaar praten, elkaar steunen en troosten, maar ook elkaar het vertrouwen weer terug geven. Bevallingstrauma's worden steeds serieuzer genomen. Het is iets dat diep in je leven kan ingrijpen en grote gevolgen kan hebben, zoals je zelf nu helaas ervaart. Ik zag al emdr voorbij komen, dat is absoluut een optie. Zelf heb ik die therapie ook gehad na het traumatische overlijden van mijn dochtertje en het heeft mij heel goed geholpen. Leuk wordt het nooit, maar je leert daar ernaar te kijken zonder oordelen, waardoor je het op een of andere manier beter kunt accepteren. Wbt deze zwangerschap, ik zou zeker je zorgen bespreken met de vk/gyn. En als je zelf al informatie hebt verzameld (bv via die fb groep, ik zal de naam zo even voor je opzoeken) dan sta je al sterker, omdat je weet wat de opties zijn. Kennis is macht in deze. Het is jouw lijf, jouw bevalling. Sterkte!
Super bedankt voor al deze tips! ik ga er zeker wat mee doen, en ik ben benieuwd naar die facebook pagina.
Jeetje, wat heftig!!! Snap dat je nu bang bent. Je staat er toch niet meer zo onbezorgd in nu, logisch natuurlijk. Toen ik deze keer in verwachting raakte had ik erg veel stress en paniek om dit kindje ook te verliezen. Toen inderdaad EMDR gehad en man wat een verschil. Ik was zo bang dat het weer mis zou gaan, zo bang dat mijn lichaam me weer in de steek zou laten. Het heeft me goed geholpen, na 1 keer EMDR en 1 keer nabehandeling was ik er vanaf. Het relativeren gaat een stuk gemakkelijker. En dan moet je weten dat het verliezen van mijn kindje al 7 jaar geleden was. Maar weer naar boven kwam tijdens deze zwangerschap, dus ik begrijp je volkomen. Succes!!!!
Jeetje wat een nare ervaring. Wellicht is een cursus hypnobirthing wat voor je? weer vertrouwen in je lichaam en je kindje met een passende cursusleider moet dat echt goed komen! Je mag me gerust pb doen (hb docent)
Ow klinkt idd als een helse bevalling! Vooral het weer omhoog duwen en draaien, wat je hebt moeten doorstaan is niet niks! Ik zou idd wat de andere ook adviseren goed alles bespreken met je verloskundige! Duidelijk aangeven hoe het nog voor jou voelt! Hopelijk kunnen ze je beter begeleiden met extra groeiecho's en dergelijke je Ook geruststellen! Zou idd ook eens kijken naar zo'n emdr therapie of misschien gesprekken met een andere therapeut, soms is het luisterende oor en de bevestiging van jou pijn/angst/verdriet van iemand anders al fijn. (Zelf ook wat therapie gehad na een dramatische bevalling, en ik vond het luisterende oor heel fijn, ben wel samen met mijn man naar de sessies geweest zodat voor hem ook al mijn angsten duidelijk waren, thuis praat je daar soms moeilijker over of luister je slechter naar elkaar dan als je uit je vertrouwde omgeving bent!) Wil je een hele fijne zwangerschap wensen.