Wie ook rond aug./sept. de volgende IVF/ICSI?

@ Ieoor: Dat zou wel erg teleurstellend zijn, als jullie moeten stoppen met de stimulatie! 9 eitjes die al klaar liggen... Wat ik vaak irritant vind, is dat de artsen zulke verschillende meningen hebben. Nu is het natuurlijk zo, dat de huisarts en de fertiliteitsarts niet met elkaar te vergelijken zijn, maar toch. Is het voor nu definitief, dat je moet stoppen met de stimulatie of kijken ze het nog even aan? Sterkte in elk geval.

@ Allemaal: De spanningen lopen al weer hoog op voor iedereen -voor zover ik het heb kunnen volgen- Sterkte en succes! En een heel fijn weekend.

x M

 

M&M: het ziet er niet goed uit voor ons.
De fertarts wil dat we stoppen. Hij heeft contact gehad met de internist in het ZH. Daar kunnen we nu maandag met spoed terecht.
We hebben nu afgesproken toch door te spuiten, en de afspraak van maandag af te wachten.

Ik ben me inmiddels in de materie aan het verdiepen (schildklier) en ons prbleem is nu vele malen groter geworden.
Tot gister hadden we enkel slecht zaad. Nu is daar dit ineens bij gekomen. Schijnbaar is zwanger worden, maar ook zwanger blijven met een problematische schildklier ook een groot probleem.
En zwanger worden met de de onjuiste waardes qua schildklier zijn weer slecht voor het vruchtje......
Ik pieker met suf. Maar vrees dat we maandag te horen krijgen dat we echt moeten stoppen.
En dan moet eerst, maar dat moet sowieso, mijn schildklier juist ingesteld gaan worden...

Ik zal blij zijn aan het maandag is.


Hoe is het met de rest van de meiden?
Het is zo stil.

Fijn weekend.

 

oh nee toch Ieoor, wat een rotnieuws!
Ga voor je duimen meid dat het toch allemaal mee gaat vallen.
Heel veel succes maandag, ik denk aan je.

xxx Maaike

 

Lieve Ieoor, heel veel sterkte en ik hoop dat je schildklier snel stabiel is. Het zit allemaal niet mee. Ik denk aan jullie. x M

 

Ieoor, wat een tegenvaller weer zeg. Hoop dat je maandag meer duidelijkheid krijgt. Succes met alles!! Liefs Linda

 

Wat balen Ieoor dat je moet stoppen! Je was al zo goed op weg. Hopelijk krijg je snel duidelijkheid.

 

Meiden; dank jullie wel voor het meeleven en de lieve woorden.

Hier nog steeds depressief....
Normaal gesproken zouden mijn schildklier waardes binnen de grenzen van het acceptabele liggen. Echter voor een vrouw met kinderwens is het beter dat de waardes lager zijn.
Er schijnt een véél grotere kans op miskramen te zijn, innestelingsproblemen en voor het vruchtje achterstand in de hersenontwikkeling. Behoorlijk ernstig is dat dus.

Zelf zijn we eigenlijk al wel zo ver dat we weten dat we moeten stoppen.
We hopen nog op een wondermiddeltje morgen bij de internist. Maar anders zit er niets op dan stoppen, en een pauze inlassen tot mijn schildklier op orde is. Dat kan wel tot 6 maanden duren dus we balen echt enorm.
Ik zit er helemaal doorheen. En zie het allemaal helemaal niet meer zitten. Heb zelfs gister hardop uitgesproken; 'zullen we er anders maar helemaal mee stoppen'.......

 

Ieoor: doet me echt pijn je zo te horen meid! ik kan het me goed vorostellen dat je je zo voelt, maar geef niet op meid! misschien komt het best snel goed met je schildklier, hebben ze de goede balans gevonden en kun je weer door.
Maar je moet wel geod naar je lichaam luisteren! veel sterkte en ik hoop dat je morgen goed nieuws krijgt!

 

Ieoor: Ik hoop op beter nieuws vandaag, ik denk aan je, sterkte meid!

 

Ik ben al vanaf 08.30 uur aan het bellen, naar ziekenhuizen waar ik ooit geweest ben, de huisarts, labs.
Wat een lange wachttijden overal, en wat een betonnen muren.

Om half 11 dacht ik (wantrouwend als ik ben), laat ik de assistente van de internist maar eens bellen hoe laat hij ons gaat bellen, en hoe laat we daar moeten zijn. Nou, je raadt het al; bellen? Hij belt jullie niet hoor. Langskomen? Vandaag? Nee hoor, woensdag kunnen jullie pas langskomen......

Na veel 5en en 6en hebben we de arts gelukkig toch gesproken.
Volgens hem heb ik de ziekte van Hashimoto niet (en ook nooit gehad), en is er dus weinig aan de hand.
Nieuw plan is nu; door blijven spuiten. Woensdag naar de internist met hopenlijk álle labuitslagen van mijn schildklier tot nu toe.
Misschien toch weer een beetje hoop op een goede afloop.
Dit gedoe is frustrerender dan de wachtweken kan ik jullie melden.....

 

Meiden jullie zijn allemaal heel lief. Dank jullie wel.
xxx

 

Ieoor, Ik duim voor je dat de uitslagen positief zullen zijn. En als je toch moet stoppen, laat dan de moed niet zakken meis! Hoe moeilijk ook, geef je lichaam de tijd om in balans te komen en ga er dan weer helemaal voor.
x M

 

Ieoor een hele dikke knuffel! Jeetje zeg, dat zou echt vreselijk zijn als je moet stoppen! Pfff die onzekerheid! Heel veel sterkte deze dagen!


Confidence ik ben ook echt heel onrustig. Maar ook gespannen. Maar ben me ervan bewust dat dit 'pas' onze 1e poging is, dat scheelt wel een klein beetje. Hoewel t ook wel weer spannend is, wat staat ons te wachten. Hoe gaat alles in zijn werk. Kan echt al zenuwen voelen met betrekking tot de punctie en wachtdagen, terwijl we nog moeten beginnen en eerst maar moeten afwachten of we zover komen natuurlijk Ik moet ook savonds spuiten (tussen 16:00 en 24:00 op een vast tijdstip) Maar heb jij dan een ander soort behandeling?

Kreeg een sms van een vriendin dat ze groot nieuws had.. ze is zwanger en is in maart uitgerekend. Moet eerlijk zeggen dat ik sindsdien best heel verdrietig ben. Iedereen om me heen wordt maar 'zomaar even' zwanger. En terwijl ze weet wat er allemaal speelt en het toch echt wel een goede vriendin is, krijg ik toch zo'n leuk smsje met: we hebben groot nieuws!!! Dat vind ik best even slikken (dat dat via een smsje moet, en dan ook nog zo'n superblij smsje..) Maar goed, komt gewoon ff op het verkeerde tijdstip. De spanning van het bijna starten speelt natuurlijk ook mee..

 

Hoi Confidence,

Heerlijk hè, die rotzooi (maar niet heus hoor). Maar om iets mooi te maken, moet je vaak eerst in de zooi zitten. Als alles klaar is kan je er volop van genieten. Succes met de verbouwing.

Rustig een poging in gaan... Tsja... Dat gaat volgens mij nooit op. Het enige is dat je wel moed moet houden, ook al is het al de zoveelste poging. Maar zelfs dat vind ik moeilijk.

Ik kan alleen uit mijn eigen ervaring spreken, dat ik er in elk geval niet meer zo mee bezig wil zijn als bij onze 1e IVF. Dat heeft me zoveel energie en verdriet gekost.

Aan de ene kant vond ik het zo ontzettend spannend en had ik alle hoop en aan de andere kant had ik bij alles wat er gebeurde iets van "o, doe ik het wel goed?" of "o jee, volgens mij gaat het nu al mis". En toen het eenmaal duidelijk was dat alles tot en met de TP goed was gegaan en ik een beetje rustig was geworden, de emotie bij het eerste bloedverlies zo groot en heftig was (ik wist gewoon niet dat ik me zo kon voelen, dat had ik in de 2 jaar ervoor nog niet gevoeld -waarschijnlijk omdat ik door mijn medische verleden ergens wel wist dat het zo toch niet zou lukken), dat ik zelfs erover dacht er maar helemaal mee te stoppen. Maar ja, dat wilde ik natuurlijk ook helemaal niet... Zo dubbel allemaal.

Om het van me af te zetten, ben ik gaan solliciteren. Achteraf is het niets geworden, maar het heeft me wel echt even van het IVF afgeleid.

De 2e TP was wel weer erg verdrietig bij het eerste bloedverlies, ook weer meer als dat ik had verwacht. Het voelt ook elke keer een stukje dichter bij een leven zonder kinderen. En dat idee maakt het wel moeilijk.

Nu bij de 2e IVF ben ik er eigenlijk heel nuchter ingegaan. Nooit verwacht dat dat zou lukken, maar ik was zelfs één keer vergeten te prikken. Gelukkig kwam ik er op tijd achter toen ik naar bed ging. Dus niet echt te laat (ik prik om 22.00 i.v.m. mijn werk), maar een uur of zo, wat geen kwaad kon volgens de arts, maar wel echt even vergeten. Na een week prikken moest ik dan stoppen i.v.m. de cyste, maar zelfs dat kon ik heel nuchter opvatten. Wat gelukkig ook helpt, is dat dit niet tot een poging gerekend werd, anders was het denk ik wel anders geweest.

Ook denk ik dat het bij een laatste poging ook wel erg moeilijk zal worden om er geestelijk niet mee bezig te zijn. En iedereen zegt ook inderdaad, niet aan denken, maar dat kan echt niet! Ze komen met alle verhalen over anderen die er ook zo mee bezig waren, wat dan niet lukte en toen ze het hadden opgegeven en er dus niet mee bezig waren... toen waren ze ineens zwanger! Zelf al in de MMM. Maar daar luister ik al niet eens meer naar, want dan hebben ze ook niet naar mij geluisterd. Ik kan echt niet zonder hulp in verwachting raken! Oké, de wonderen zijn de wereld echt nog niet uit, maar als ik daar mijn hoop uit moet halen, dan... Nou ja, je kent het allemaal wel.

Wat een verhaal is het inmiddels geworden! Sorry...

Wat ik nog wel even wil zeggen, is dat ik voor mezelf wel al doelen heb gesteld, voor het geval het in zijn geheel niet zal gaan lukken. En met dat in mijn achterhoofd, zie ik mijn toekomst ook goed in zonder kinderen. Al blijft mijn grootste wens natuurlijk toch minstens één wondertje. En ik probeer er niet meer zoveel over te praten, mits mensen er naar vragen. Dit geeft ook enige rust. Voor mij dan. Ook al ben ik nu wel weer actief op het forum, maar ik houd het wel bij alleen dit topic.

@Sinja,

Ook nog even terugkomend op jouw reactie.
Het is ook bijna niet te geloven dat er zoveel mensen om ons heen zwanger zijn. Dat is nog wel het meest confronterende. Jammer dat je vriendin het op deze manier moest melden, persoonlijk had denk ik wel beter geweest. Dan had je je vreugde voor haar én jou verdriet met elkaar kunnen delen. Maar ik denk dat welke wijze dan ook, het verdrietige gevoel zal blijven overheersen. Misschien dat ze zelf ook niet wist hoe ze je het moest vertellen. Want ik denk dat het niet alleen voor ons moeilijk is, maar voor je beste vrienden ook. Ik denk zelfs dat ik het moeilijk zou vinden om op het forum te melden dat ik zwanger zou zijn en ik ken jullie niet eens. Het blijft allemaal zo dubbel.

Voor jou in elk geval ook veel succes de aankomende tijd. Houd je taai!


Ik wil iedereen nog even een dikke knuffel geven en heel veel succes en sterkte wensen in deze "emotionele rollarcoaster".

x M

 

@ Ieoor: Ik duim ook voor je meid, die onzekerheid is echt killing. Knuf!

@ Confidence: Ik ben eigenlijk wel redelijk relaxed en ontspannen betreft de 1e IVF. Was wel bij de 1e 3 IUI's vreselijk gespannen. Bij de laatste 3 was dat veel minder. Het zal er ongetwijfeld mee te maken hebben dat het pas onze 1e IVF is. Ik weet niet wat ik moet verwachten dus ga er blanco in. En ben van mezelf oo een heel nuchter persoon, kan goed relativeren. Ik weet natuurlijk niet hoe ik me straks voel als ik vol zit met hormonen en middenin de onzekerheid van een behandeling zit. In ieder geval ga ik er redelijk rustig in, met af en toe een vlaag van angst voor de punctie of voor als het nooit mag lukken. Mijn man en ik zijn ook al plannen aan het maken voor als het niet lukt, dat geeft mij ook een stukje rust. We zijn gelukkig samen en hoe erg het ook is als er geen kindje komt we moeten door. We hadden het toevallig met onze ouders erover zaterdag. Mijn schoonouders bagataliseren het soms een beetje van 'komt wel goed'. Maar mijn man heeft nu duidelijk gezegd dat we 2,5 jaar bezig zijn en als we over ongeveer een jaar of iets langer nog niet zwanger mogen zijn het waarschijnlijk nooit zal gebeuren. Dat het dan over is, klaar. Daar schrokken ze wel even van denk ik. Ze vonden ons te nuchter en zeiden dat we hoop moeten houden. Ik heb toen gezegd dat we absoluut hoop houden, maar niet gefocused kunnen blijven op 1 wens. Dat maakt je uiteindelijk kapot als het niet lukt, vandaar dat we ook andere plannen maken. En last but not least ben ik christen. En dat kan vreselijk moeilijk zijn omdat je dan soms met nog meer vragen zit, waarom laat God dit toe etc. En ik ben met tussenpozen ook best weleens boos op God, dan vraag ik: 'Waarom wij?' maar eigenlijk weet ik dan het antwoord al: 'Waarom wij niet?'. We leven nou eenmaal niet in een volmaakte wereld. God kan dit gebruiken om ons te sterken in het leven. Ik kan heel veel rust halen uit mijn geloof en mijn man ook. Wij geloven dat het leven hier op aarde maar tijdelijk is en we daarna naar de hemel gaan. God zegt in de bijbel dat we het soms zwaar te verduren krijgen hier op aarde maar dat hij voor ons een hoopvolle toekomst heeft. En daar hou ik aan vast. Het is niet mijn bedoeling om te preken hier, maar dit is waar ik me aan vast hou en hoe ik mijn rust krijg. Ik laat in onze gemeente (kerk) weleens voor ons bidden. En dat geeft zoveel rust en vrede. Echt. Nog nooit heb ik ergens zoveel vrede en rust ervaren dan als je dichtbij God bent. Hij is namelijk niet een tiran die ergens ver weg woont. En als wij Hem zoeken ervaren we dat. De oudsten (soort ouderlingen) leven heel erg met ons mee en mailen ons zo nu en dan en laatst kregen we een kaartje. En er zijn heel veel bevriende christenen en christenen in de familie die voor ons bidden en dat sleept ons er doorheen en geeft ons rust.

@ Sinja, Knuffel meid, word gewoon al een beetje verdrietig als ik jouw berichtje lees. Waarom kunnen mensen geen rekening met ons houden. Als je het via een sms doet prima, maar stuur dan niet zo'n vrolijke sms. Snappen ze niet hoe pijnlijk dat is?

@ MenM: Ik begrijp precies wat je bedoelt. Al die mensen die er van overtuigd zijn (zelfs mensen in de mmm) dat het wel even lukt als je er niet mee bezig bent. Zucht.....ik ga daar tegenwoordig niet eens meer op in. 9 van de 10 keer wordt het gezegd door mensen die in een scheet en een zucht zwanger zijn.

 

Hoi meiden, een hoop bekende hier (helaas) ik wilde jullie even heel veel succes wensen en ik hoop dat jullie wat hoop putten als je naar mijn onderschrift kijkt, de 3e IVF, we waren ons echt al aan het instellen op het feit dat we misschien geen (eigen) kinderen zouden krijgen en toen...

Ik weet uit ervaring dat je dan soms denkt, tja maar nu moet het nog bij mij gebeuren maar meidne het kán!!! Daarom doorstaan we dit allemaal omdat er reeele hoop is!!!

Dikke knuf voor jullie, jullie gaan deze zomer heel mooi afsluiten!!!

 

Dank je Linda!

 

En Miepje 1 hoe ging het vandaag de eerste spuit er weer in? Hier toch even weer met klamme handjes maar ging goed.

Confidence, dat onrustige gevoel herken ik ook. Omdat het gewoon zo onzeker is allemaal. Je hebt het totaal niet zelf in de hand. Het is bij mij nu wel wat minder gespannen omdat ik weet hoe het gaat. Maar het vertrouwen wordt wel steeds kleiner dat het ooit lukt. En ja ik spuit savonds. Als ik thuis kom van mijn werk.
X

 

Dank je wel Linda, hopelijk gaan we je allemaal volgen!

Hier zit de eerste spuit er ook weer in, Herma. Bij mij ging het ook prima. Wel even weer klamme handjes inderdaad, maar het ging gelukkig goed. Ik lees hier dat een aantal van jullie 's avonds moet spuiten, maar ik moet 's ochtends. Zou dat het beleid van het ziekenhuis zijn, of zou daar een speciale reden voor zijn? Ik 'heb nu nog vakantie, maar volgende week ga ik weer aan het werk. Vanaf dan spuit ik voordat ik naar het werk ga, om 7.00 uur. Om er niet teveel verschil in te laten zitten, moet ik dus nu al elke dag mijn wekker zetten. Toch jammer in de vakantie Dan is 's avonds toch prettiger denk ik. Hoewel, als je dan iets hebt afgesproken, moet je weer om die spuit denken. Dat hoef ik dan dus niet meer. Ach ja, zo heeft beide ook weer een voordeel en een nadeel.

@Confidence: ik voelde me de afgelopen week ook een beetje onrustig. Maar nu de eerste spuit gezet is, wordt ik weer wat rustiger. Ik ben me deze keer echter wel meer bewust van wat me te wachten staat. De vorige keer heb ik het eigenlijk allemaal maar over me heen laten komen, maar nu weet ik wat er kan gebeuren. Ik ben nu toch wel heel bang voor een herhaling van de overstimulatie en alles wat dat met zich heeft meegebracht. Dus wat dat betreft ben ik toch niet helemaal rustig. Maar goed, we proberen wel positief te zijn en we hopen op een goede afloop!

Liefs Miepje