Hoi meiden, Ons zoontje was gisteren een half jaar. Jeetje, wat vliegt de tijd... Ik geniet volop van hem, het is het meest heerlijke mannetje Mijn man heeft al regelmatig gevraagd of ik een tweede kindje wil, wanneer, enz. Ik blijf er maar een beetje omheen draaien, ik weet het gewoon niet... Als ik foto's van die pasgeboren hummeltjes zie denk ik 'oh, dat wil ik ook nog een keer'! Nog een keer zwanger, bevallen, zo'n klein wondertje in mijn armen mogen nemen. Maar als ik er dan dieper over na ga denken, kom ik iedere keer op 'nee' uit. Dan moet ik stoppen met borstvoeding, dan doe ik mijn zoontje tekort, het traject weer in, de hoop, de vraag of ik sowieso nog wel te stimuleren ben, van een tweede kindje kan ik nooit zoveel houden, enz. Ik vind het zo moeilijk. Wil mijn man graag een antwoord kunnen geven, maar mezelf ook eigenlijk wel. Ben ik er niet aan toe? Wil ik het niet? Is het gewoon angst voor weer dat grote vraagteken of het wel gaat lukken. Ik blijf ook maar het gevoel houden dat een tweede kindje er nooit gaat komen, dat ons mannetje ons cadeautje is geweest. Doe ik aan struisvogelpolitiek en wil ik gewoon niet weten dat ik wel een tweede kindje wil? Ik vind het echt een moeilijke beslissing... Is dit herkenbaar voor iemand? Hoe ben jij er mee omgegaan?
Ik heb hetzelfde, ik weet het gewoon ook niet, als ik heel eerlijk ben naar mezelf wil ik echt niet meer. We hebben nog 1 cryo maar ik weet het gewoon niet......een hele nieuwe icsi spuitende ga ik zowiezo nooit meer doen dat weet ik echt heel zeker, dat kan ik gewoon niet meer. En die cryo.....????? Geen idee ik weet het echt niet...ik weet wel dat als we het al willen, ik het zeker niet eerder wil dan dat ons wondertje rond de 3 jaar is zoiets, nu zeker nog niet, ik wil even rust en 'gewoon' leven.
Hoi Kiek Hier vooral angst. Weer die onzekeeheid of het gaat lukken, steeds naar t zkh, wat als het op een teleurstelling uitloopt, zouden we ooit nog een wonder nog zoveel geluk kunnen hebben... Ik neig er heeeeel sterk,naar dat ons meisje alleen blijft.. Hoewel mn hartje diep van binnen nog wel wil maar get gewoon niet zo plausibel acht...
Ik denk ook steeds dat ik mss tevreden moet zijn met wat ik heb.. En dat ik dat prima kan met mn meisje Mss struisvogel, mss zelfbescherming, mss gewoon realistisch, ik weet t niet
Herkenbare gedachten dus... Juffie, 1 cryo, wat lastig. Als ik een cryo had, zou ik het wel weten. Helaas hebben wij die nooit gehad. Maar ik kan me je gevoel wel goed voorstellen. Eindelijk weer een 'normaal' leven, zonder ziekenhuis, echo's, medicatie, enz... Sophy, ook al dezelfde gedachten... Tevreden zijn met wat ik heb kan ik ook zeker. Ons zoontje is zo'n heerlijk kereltje Jij hebt echt hetzelfde: ergens diep van binnen wel willen, maar het gevoel dat het nooit gaat gebeuren. Ik heb er nog eens goed over nagedacht en het is angst. Angst om weer die strijd aan te gaan. Als ik die aan ga, dan ga ik die ook echt aan, dan bijt ik me er in vast. En daar zie ik tegenop. Niet het spuiten, niet de ziekenhuisbezoeken, dat maakt me allemaal niet uit. Maar de angst, de hoop, het verdriet. Dat sloopt zo enorm... En ik heb een heerlijk kereltje. Ik heb het gevoel dat ik het lot dan ga tarten, dat ik niet tevreden kon zijn met wat ik nu heb. Maar dat is het niet, ik ben super tevreden. Maar ik gun ons mannetje ook een broertje of zusje en die, heel diep van binnen mezelf ook... Maar de daadwerkelijke stap zetten, pffff. Geen idee of en wanneer dat gaat gebeuren. Helaas heb ik niet veel tijd om er over na te denken gezien mijn POF-status. Ik weet het niet...
@Kiekske: Wat jij schrijft is precies wat ik in het eerste jaar na de geboorte van mn dochter schreef!! Ik wild eigenlijk ook heel graag een tweede, maar niet weer al die MMM ellende, de pijn en het verdriet. Omdat ik al snel een cyclus had zijn we het toen eerst een dik jaar zelf gaan proberen, uiteraard weer zonder succes. Toen mn dochter ruim een jaar was, werden de kriebels toch zo groot dat ik ze niet langer kon negeren en zijn we schoorvoetend de MMM weer ingegaan. De eerste maanden vielen nog wel mee, maar na een paar maanden en zeker de bbz kwamen alle ouder gevoelens weer opnieuw boven. Toch konden we ook niet zomaar stoppen, daarvoor was de wens te sterk. Ik zou zeggen, beslis nu nog even helemaal niets. Je kindje is nog zo jong en alles is nog zo kort geleden, het kan best dat je er over een half jaar of een jaar anders over denkt. En ja, dan kan het weer heel zwaar worden, maar het feit dat je dan van die kleine peuterarmpjes om je nek krijgt en af en toe een lekkere dikke zoen maakt het wel draaglijker. Ik wens he heel veel geluk en succes wat je uiteindelijk ook beslist!
Herkenbaar hoor! Het gaat mij ook niet om het fysieke maar het emo gedeelte van de mmm. Ik denk daar gewoon geen zin meer in te hebben. Dst voelt ook als loser, geef ik het nou zomaar op? Maar ik heb al 4jr gestreden en geniet nu heerlijk van mn kindje Kan me overigens ook heeeeel goed voorstellen.. Nu ben je mama, die angst om met lege handen te blijven staan is weg en dat scheelt vast enorm. en dat de wens voor een tweede kindje mss steeds sterker wordt En dan zie je hier soms anderen er toch weer voor gaan.. waarom zou je niet nog een keer zoveel geluk hebben
Deels herkenbaar. Niet de vraag of ik een tweede kindje wil, want die wens is er zeker. Maar wel wanneer we er weer voor gaan. Omdat ik een keizersnede heb gehad, moet ik een jaar wachten. Eerst vond ik dat vreselijk, want in mijn hoofd had ik het plannetje al klaar. Geen AC en maar zien wat er gebeurt. Maar nu vind ik het eigenlijk wel heerlijk zo. Geen gedoe met cyclussen, spanning en teleurstelling. Ik wil me nooit meer zo voelen als de dag dat onze allerlaatste poging was mislukt. Daar ben ik bang voor. Wat als we niet nog een x geluk hebben, kan ik het dan wel naast me neerleggen? Ik ben zo vreselijk blij met mijn kleine wonder, maar wil ook echt graag een broertje of zusje voor hem. Ergens schaam ik me dat ik dat graag wil. Menig andere vrouw zou een moord doen voor 1 kindje. Ook in die positie heb ik gezeten. En toch kriebelt het.... Al heb ik misschien makkelijker praten dan een ander die ICSI/IVF moet ondergaan. Waarschijnlijk begin ik weer met DHEA rond de eerste verjaardag van mijn knul en dan zien we wel. Ik ga proberen niet te obsessief te worden en maar hopen op nog een wonder. Moeilijk he.
Ik weet heel zeker dat ik me nooit bedenk, ik wil en kan dit niet meer echt, ik was een wrak last van hyperventilatie, angst, bang, overgeven, misselijk, ziek, ziek, ziek dat doe ik mijn lijf niet meer aan, mijn vriend niet en mijn kleine meisje zeker niet! Als het even kan willen we met z'n 3e 100 worden en ik vraag me af als ik nog meer rommel hormonen in me spuit of dat dan nog wel gaat lukken
Ik heb besloten het even te laten rusten. Dit heb ik ook tegen mijn man gezegd: ik wil er nu gewoon niet mee bezig zijn, maar echt volop genieten van onze kleine man. Dit snapt hij gelukkig ook. Bij mij werkt het namelijk zo dat als ik me onder druk gezet voel, ik een enorme weerstand ga voelen en mezelf er alleen maar tegen af ga zetten. Dan zal ik ook nooit het gevoel krijgen. Ik merk dat ik nu al veel meer rust heb, nu ik simpelweg deze knoop voor mezelf heb doorgehakt. Ik zie wel wanneer het gevoel komt, maar ik heb zo'n vermoeden dat het wel gaat komen... Helaas hebben wij geen enkele kans op een natuurlijke zwangerschap, anders was ik ook gewoon lekker weer dhea gaan slikken en had ik het op zijn beloop gelaten. Helaas werkt het hier niet zo