Eerst verlangde ik heel erg naar een kindje, man riep altijd 1 is genoeg! Na 4 jaar eindelijk zwanger van de eerste, alvrij snel had ik de wens voor een 2de man helemaal niet, uiteindelijk toch besloten voor een 2de te gaan mijn man zei wel gelijk hier blijft het bij hoor! Er komt geen 3de!. Maargoed ik heb nu heel erg weer de wens voor een 3de. Man dus niet, moet me erbij neerleggen dat het mooi is zo maar dat gevoel blijft zo sterk aanwezig. Blijft dit gevoel? Of gaat het vanzelf wel weer weg?
Ik had het zelfde ongeveer... Mijn man wilde écht geen derde,hij riep zelfs dingen als 'een knoopje erin leggen' ect En toen ineens naar een paar maanden hadden we het er weer eens over en was hij helemaal omgedraaid en wilde hij het toch wel. En toen was het ineens andersom, 'durfde' ik niet meer haha Maar nu zijn we er overuit en gaan we er toch voor Ik zie dat je zoontje 4 maanden oud is,nog best jong mijn man moest er toen nog helemaal niet aan denken. Toen beide kindjes begonnen met lopen ect begon hij er steeds over Bij onze eerste was dat toen ze bijna 1 werd en nu was dat toen onze zoon 19 maanden oud was Dus wie weet als je jongste wat ouder is dat hij het dan toch wel leuk vind
Ik zou ook even afwachten tot je zoontje wat ouder is, hoe je je dan voelt. Ik heb de eerste maanden na de geboorte echt kunnen huilen dat ik niet zwanger was (terwijl ik zwanger zijn echt niet prettig vond) en ik wilde zooooooo graag zo snel mogelijk een derde. Toen ze een maand of 6 was werden mijn hormonen wat rustiger en dat gevoel een stuk minder heftig. Wij wilden allebei wel een derde, maar tegen de tijd dat we er voor gingen stond ik er echte heel anders in dan de eerste maanden.
Hier wilde we ook erg graag een derde. Onze derde is nu 5 maanden en voor ons beiden voelt het nu compleet. Ik moet er ook echt niet meer aan denken om zwanger te zijn.... Maar voor iedereen is dit natuurlijk anders. Baby's bij een ander vind ik erg leuk en een vierde kindje ook maar niet bij mezelf....
Of het blijft, dat gevoel weet ik niet, maar net als jij was ik steeds degene in de relatie met een enorme kinderwens. Bij nr 1 moest ik mijn man echt overtuigen, maar toen ik hem voor het blok zette, wilde hij opeens ook graag. Bij nr 2 had ik al veel eerder de kriebels dan hij en zijn we uiteindelijk ook eerder begonnen dan hij in eerste instantie voor ogen had. En na de geboorte van nr 2 had ik al meteen zoiets: het is nu wel heftig met alle drukte en slaap tekort, maar nr 3 moet er komen (wat mij betreft dan). Helaas valt het mijn man zwaar: werken, studeren, twee slechte slapers. Terwijl ik al maanden campagne loop te voeren voor een derde, geeft hij nog steeds aan dat hij helemaal niet weet of hij een derde wil. En dat doet pijn! Wij wachten dus weer een paar maanden voordat we de balans gaan opmaken en hij aangeeft of hij er voor wil gaan, ooit en wanneer dan. Bij mij neemt het gevoel (die behoefte aan een derde baby) niet af helaas. Maar ik herinner me wel dat ik dat gevoel de eerste maanden na de tweede ook erg had en dat het daarna even weggeweest is. Hormonen doen ook een hoop met je.
Ik denk dat elke vrouw op een ander moment wel of niet nog een kindje wil, dus je gevoel is in dat opzicht altijd 'normaal'! Het zou heel goed kunnen dat je hormonen nog erg invloed hebben op je wens, tenminste, als ik het vanuit mezelf bekijk Ik had een vreselijke kraamperiode, laat staan die eerste 3 maanden, en toch wilde ik meteen een tweede. Gelukkig trok dat later bij! Het was in ons geval namelijk echt niet verstandig geweest gezien alle drukte rondom de oudste. Bij mij waren dat puur de hormonen die nog door mijn lijf gierden. Ik kan me goed voorstellen dat het nu nog iets te heftig is om na te denken over een derde, aangezien de jongste nog zo klein is. Wie weet denkt je man er over een aantal maanden weer heel anders over. In de tussentijd lijkt het me voor je best lastig als je die gevoelens hebt. Daar wilde ik je in elk geval wel sterkte mee wensen
Bij mij is de wens ook alweer een HEULE tijd terug, deze keer voor een vierde.... Ik moet zeggen dat ik wel altijd al wist dat ik 4 of 5 kinderen wou...heb je dat niet ook misschien altijd gehad en dat je daarom nu dus toch weer het verlangen hebt? Omdat je denkt nu kan het niet meer?
Pff, meteen na de geboorte van mijn derde kindje had ik het al over een vierde. Het zal wel met mijn leeftijd te maken hebben. Mijn derde zwangerschap heb ik heel bewust meegemaakt. Tijdens mijn eerste twee was ik vrij jong (20 jaar en 25 jaar). Door studie en werk heb ik niet volledig van het moederschap kunnen genieten. Mijn jongste is van mijn huidige partner, die was eigenlijk ook klaar mee. Maar de laatste paar maanden begon hij zelf over een vierde! Dus we gaan er weer voor. Ik moet zeggen dat het gevoel bij mij nooit helemaal weg is gegaan. Maar omdat mijn partner niet meer wilde had ik me erbij neergelegd. Ik voelde me ook gezegend met drie kids en vond niet dat ik moest zeuren. Veel mensen hebben er geen één! Maar nu we er samen achter staan gaan we ervoor.
Hier precies zo, dat gevoel was een tijdje weg maar kwam toch weer verlangend terug. Beiden ervaren we dat😍 en gaan we er nu ook voor. Zo spannend weer!
Ik had het ook, wilde heel graag een 4e maar mijn ex man niet. Het duurde een tijd en ik heb er echt moeite voor moeten doen maar dat gevoel is verdwenen. Nu een nieuwe partner met kinderwens. Moet eerlijk zeggen dat ik doordat ik er echt bewust afstand van gedaan heb, het nu moeilijk omschakelen is.
Nee, bij mij niet. Had wens voor 3 kinderen, zijn we ook voor gegaan. Na de 3e bevalling in een roze wolk even gedacht over een 4e (hormonen... ), maar toen al met mezelf afgesproken dat ik eerst volledig zou ontzwangeren voordat ik iets met dat gevoel ging doen. Een jaartje later kon ik alleen maar denken: hoe heb ik ooit een seconde nagedacht over een 4e!? Hoe ouder mijn jongste wordt en ik vrijheid terug krijg, hoe sterker de overtuiging dat ik absoluut GEEN kind meer wil. Ben er echt klaar mee, ik vind 3 al behoorlijk 'aanpoten'. Als ik nu ook zwangeren/baby's zie, denk ik: leuk voor je, maar jij liever dan ik! Laatst kraamvisite van goede vriendin en dan is het een heel schattig baby'tje, maar ben zo opgelucht dat ik niet meer hoef ... (BV, gebroken nachten, krampjes etc, etc)
Hier is de wens voor een kindje ondanks 5 kinderen nog steeds aanwezig en ik vrees dat ik zo'n vrouw ben die dat altijd blijft houden. Helaas vind mijn man 5 kindjes echt genoeg dus wij houden het bij 5 kinderen, maar het kost mij heel veel moeite (soms ook tranen) om die wens opzij te zetten, maa rje moet met z'n tweeen willen ook ben ik al gezegend met 5 kinderen dus mag ik niet zeuren, maar de wens bleef bij mij na alle kindjes, behalve na onze 4de toen was hij weg, maar bleek ik ondanks gebruik van de pil zwanger te zijn. Onze 4de was toen net 10 maanden dus nog wel erg klein en was er vanwege alle zorgen niet mee bezig. Ik herken je gevoel dus helaas en kan je dus niet zeggen dat het na een volgende kindje wel weg is.
He wat fijn om te lezen! Ik herken me echt in sommige verhalen. Ook hier na de bevalling al heel snel weer de wens voor een tweede kindje. Nu mijn hormonen rustiger zijn geworden is die sterke wens gelukkig wel getemperd. We willen wel een tweede kindje, maar het mag rustig pas over een jaartje. Dus TS, ik denk dat het gevoel bij jou ook wel gaat minderen.
Bij mij is t een beetje dubbel en weet ik niet of er ooit nog een kindje had gekomen,onze jongste is 2,5 bijna en 2 weken geleden is mijn baarmoeder verwijdert dus zal het nooit meer gaan. Ik vind dat best moeilijk maar aan de andere kant kan ik me bij kache aansluiten,mijn nichtje is vorige week geboren en er komt nog een neefje of nichtje aan en dan denk ik wel,pff liever jij als ik met die gebroken nachten etc en ook wij krijgen steeds meer vrijheid nu onze kids ouder worden dus voor mij een beetje dubbel,maar daar heb ik maar mee te dealen...
Nee. Toen wij twee kinderen hadden waren wij er over uit dat we compleet waren. Totdat mijn man zei graag nog een derde kindje te willen. Ik heb ee even over nagedacht, maar kon geen goede argumenten vinden waarom niet... Al snel was ik zwanger van onze derde. Na onze derde wilde ik echt geen vierde kindje meer. Toen ik wel zwanger bleek, vond ik dit echt niet leuk en ik heb het er ook wel moeilijk mee gehad. Totdat mijn moeder zei dat ik mij daar snel overheen moest zetten, omdat het anders de hele zwangerschap zou gaan overschaduwen. Na de eerste echo met 8 weken zagen wij een mensje. Ik heb mij er toen overheen gezet en ben nu ook echt blij dat we deze baby gaan krijgen. Maar ik had er nooit bewust voor gekozen.
Hier moeder van 4 kinderen Ze zijn 9,,8,6 en 1,5 na de 3e had ik zoiets zo is het goed tot hij bijns na school ging en me man over een 4e begon ervoor gegaan meteen zwanger moest in begin wel wennen omdat meteen raak was haha maar al meteen heel blij Nu hadden we laatst over een 5e en ik twijfel soms denk ja we gaan ervoor als het ons gegund is natuurlijk maar dan denk toen ik zwanger was van vierde en me jongste toen al hele dagen naar school ging het best fijn was zo de gehele dag tijd voor mezelf huishouden gewoon even rusten wanneer ik wou nu net een dreumes toch wel weer druk en dan zou ik dat straks weer hebben Ik ben nu 30. Als ik een baby zie of zwangere dan kriebelt het wel hoot maar dat heb ik altijd gehad voorlopig wachten we nog even heb ook nog steeds gebroken nachten hi krijgt bv Rn slaapt nog niet door Ik denk dat wanneer hij een jaa of 5 is we het nog is gaan proberen maar misschien sta ik er dan anders tegen over