beste meiden, ik begin langzaamaan de hoop op een goede afloop te verliezen en dat wil ik niet. ik ben 35, word in oktober 36 en heb vorg jaar een iskraam gehad na een zwangerschap in ronde 1. helaas een miskraam met 8 weken, maar ik wist zeker dat ik gauw weer zwanger zou zijn. niet dus. ben nu bijna anderhalf jaar verder en niks meer. mijn gynaecoloog zette me met beide benen op de grond en zei dat ik een regelmatige cyclus heb en dat we bewezen vruchtbaar zijn. dat het een kwestie is van geluk hebben. hij wil wachten tot na de zomer en dan ergens in december pas weer opnieuw gaan kijken wat er scheelt mocht het niet raak zijn in die tijd. ik raak de moed kwijt, en ook de lol en ook het idee dat het ons wel gegund is. dat laatste vind ik zoooo pijnlijk! dat was het eigenlijk. bah. morgen is mijn ongesteldheid klaar en ga ik maar weer een ronde in. hopelijk met moed en plezier.
Wat naar! Tot december wachten vind ik wel heel lang. Kun je niet naar een andere gyn? Die zou best alvast wat testjes kunnen doen vind ik... Succes!
Beste Gnoetje, ik reageer wel op je bericht, maar weet eigenlijk helemaal niet zo goed wat ik moet zeggen... behalve dat je niet alleen bent meid.. Hier ondertussen ook ruim 1.5 jaar bezig en 3 miskramen verder... Een (gezonde) zwangerschap is helaas niet voor iedereen weg gelegd.. Laat je niet te veel afschepen door je dokter hoor!! Goed voor jezelf opkomen, want als je niets onderneemt, gebeurt er ook niets, dat heb ik al wel geleerd. Neem het innitiatief in eigen handen, er zijn voldoende doktoren die je kunnen onderzoeken.. Niet gaan zitten afwachten is mijn advies! Nou meid, kop op... Blijf proberen vooruit te kijken.. Dikke knuffel!
dank voor jullie berichten. punt wil dat mijn partner eigenlijk ook wil wachten. hij gelooft heel erg in het genieten van elkaar en wil niet dat het een ding wordt. ik vind dat enerzijds helemaal waar, maar aan de andere kant hebb ik heel veel twijfels. hij wil er ook niet steeds over praten. dat is zijn goed recht, en ik ga voor een groot deel met hem mee. maar vandaag, weet ik veel waarom vandaag, heb ik ineens het zware gevoel in mijn lijf dat het aan mij ligt dat het niet lukt. ik had het me zo anders voorgesteld na die eerste miskraam, ik kon me troosten met de gedachte dat het gauw wel weer opnieuw zou gebeuren, want wie raakt er nu in ronde 1 zwanger??? ik hou mezelf voor dat ik het tot na de zomer geef en dan opnieuw met mijn partner in gesprek ga. het heeft een behoorlijke weerslag op onze relatie en dat is niet fijn. hij voelt waarschijnlijk ook ergens dat het aan hem kan liggen en daardoor een faler. in plaats van dat te erkennen steekt hij een beetje zijn kop in het zand. overigens drie miskramen... ik moet er niet aan denken. sterkte meid! brrrrrr...
Ook ik wil even reageren om je hoop misschien weer een beetje op te doen leven. Ik kreeg in augustus 2008, ik was 37, mijn tweede miskraam. (Mijn eerste miskraam heb ik in 1999 al gehad, was met mijn ex-partner). Ruim een half jaar later (april 2009) mijn derde. Ik dacht ook echt dat het niet meer zou gebeuren, had het ook naast me neergelegd eigenlijk, maar we 'gingen wel door'. (Ik wilde geen medische molen, het was spontaan zwanger of niet, ik heb een stiefzoontje van 12 en zou ik er een van mezelf bij mogen krijgen zou dat een bonus zijn) In mei 2010 (dus ook ruim een jaar later!) raakte ik weer zwanger en zie daar... januari 2011 werd Dennis geboren. Het kan echt nog wel... blijf moed houden. Sterkte en ik hoop dat je snel weer zwanger mag worden.
Het is wel heel erg lastig dat je hier niet goed over kunt communiceren met je vriend.. Moeilijk hoor!! Ik snap dat hij niet wil dat het een ding wordt, maar let's face it, 'een ding' is het al, iig voor jou!! En ook voor hem, maar hij steekt idd gewoon zn kop in t zand! Ik snap dat je misschien een beetje terughoudend bent ten opzichte van je vriend, omdat het als een zware last is voor jullie relatie, maar let wel op dat je er zelf ook niet in je eentje aan onderdoor gaat.. Ik denk dat het wel belangrijk is dat je hier open met je vriend over praat en dat je samen afspraken maakt over hoe jullie dit verder gaan 'aanpakken', want uiteindelijk gaan jullie het samen moeten doen.. Tja en waarom je de eerste keer dan wel in 1 ronde zwanger was...? Wat vreselijk frustrerend zeg, pfff... Ik heb er de eerste zwangerschap ruim een half jaar over gedaan en de 2e en 3e zwangerschap in 1 keer raak!! Raar he..??! Was ik toen wel heel dankbaar voor.. Na de 3e miskraam eerst allemaal onderzoeken gehad en nu mogen we weer verder proberen.. Zit net in de 2e ronde, maar ben ook een beetje bang dat het misschien zomaar heel lang kan gaan duren, mijn geduld is deze maand ook een beetje aan het einde hoor... Had me dit ook echt heel anders voorgesteld toen ik 1.5 jaar geleden met de pil stopte, bah!!
Vervelend he.. Vooral omdat je partner het met de gyn eens is. Je hebt nog wel eventjes, maar zou niet te lang wachten.. Wij hebben er 13 jaar overgedaan, via ICSI en IUI-D, 5 missed abortions verder nu goed zwanger van onze 2e zoon. Vorig jaar zijn we na 4,5 jaar adoptieprocedure eindelijk ouders mogen worden van een prachtige zoon.. Je hebt nog wel een paar jaar, maar je eitjes worden van kwaliteit gewoon minder. Ik zou wel even doorzetten. Stel dat jullie een beetje hulp nodig hebben van het ziekenhuis, dan ben je ook niet in 1 keer zwanger (intake, onderzoeken, behandelingen die ms niet in 1 keer aanslaan)...je bent zo 2 jaar verder namelijk... Heel veel sucses en hoop dat je gewoon snel zwanger bent zonder al die romslomp.
Hi, ik wil je even een hart onder de riem steken. Ik was ook de eerste ronde zwanger en kreeg toen een mk. Dacht dat het snel weer raak zou zijn, maar dat duurde dus nog 13 rondes, maar zie mijn bannen nu! (ik ben 31) Wij waren wel net daarvoor naar gyn gestapt en die was begonnen met de standaard onderzoekjes. Misschien gaf het psychisch rust dat we daarmee bezig waren ofzo, want in die maand dus spontaan zwanger! Toch zou ik je aanraden om met je partner te praten en z.s.m naar gyn te gaan. Je gaat dan waarschijnlijk een traject in met onderzoek (begint allemaal vrij onschuldig met bloed Afnemen, uitstrijkje, etc) Maar kan wel weer tijdje duren voordat je uitslagen krijgt enzo ene bent toch al iets ouder... Succes!
Ik zou ook alvast de onderzoeken inzetten als je het zelf wilt en je vriend er mee instemt. De tijd gaat verder en je eicellen gaan niet beter worden van kwaliteit. Het is wat Lex zegt: sommige uitslagen laten een hele tijd op zich wachten. Je bent zo weer vier maanden verder zonder dat er echt iets gebeurd is. Misschien word je in die wachtmaanden wel zwanger, wie weet. Sterkte en succes.
lieve gnoetje, ook ik wil je een hart onder de riem steken. Ik was in september 2009 in de eerste ronde zwanger en in week 10 bleek er geen hartactie te zijn. Vermoedelijk heb ik daarna nog 2 maal een miskraam gehad maar omdat ik pas na 40 dagen test (ivm wisselende cyclus) is dat niet met een test bevestigd. Vorig jaar werd ik 35 en ook bij ons gold spontaan of niet. In juni zijn wij wel naar de gyn gegaan om te kijken of het uberhaupt nog mogelijk was medisch gezien. Bij de afspraak waar we de uitslagen zouden krijgen, bleek ik spontaan zwanger. En niet zomaar zwanger|: zwanger van een tweeling! Uiteindelijk heeft het bij ons dus ook ruim 1,5 jaar gekost na de miskraam. Ik ken de frustraties en wanhoop maar hou vol. Er moet een moment komen dat je weer een positieve test in je handen hebt. Ik duim voor je!
Ook ik wil je graag even een hart onder de riem steken. Hier ook de eerste ronde zwanger, helaas een buitenbaarmoederlijke zwangerschap en heb ik een eileider moeten inleveren. Ook ik dacht dat ik zo weer zwanger zou zijn. Helaas duurde dat hier ook nog 13 rondes, net als bij Lex. Alles heb ik geprobeerd, ovutesten, gemeenschap tussen dag 8 en 18 om de dag, iedere dag, heb op mijn kop gestaan, getempt, vitaminepreparaten van visolie tot vitamine e en multivitamine. Maanstenen, rozenquarts bij me gedragen, yoga etc. Ik heb gehuild, gebeden geschreeuwd en gesmeekt maar het lukte niet..Ik was er alleen maar mee bezig weer zwanger te raken en kon nergens anders aan denken. De maand dat ik zwanger raakte heb ik een acupunctuur behandeling gehad en voor mijn gevoel was ik wel wat rustiger. Door mijn leeftijd had ik ook het gevoel dat de tijd begon te dringen. Wij waren ook net daarvoor terug naar gyn geweest, we waren begonnen met de onderzoeken. Wij hadden het zo afgesproken dat we alle onderzoeken af zouden hebben gerond zodat we na een jaar evt met iui zouden kunnen starten. Ik had op een gegeven moment het idee dat we voor IVF nog te laat zouden komen. Toen ik voor het laatste onderzoekje kwam en de moed had opgegeven was ik zwanger, op mijn 36e! Als ik jou was ging ik of terug naar de gyn of ik zocht een andere. Het is jouw lijf meid, jouw leven! Ik weet hoe verdrietig het kan zijn. Geef de moed niet op en wie weet geeft het wat rust dat er een gyn met jullie meekijkt, mss is er maar iets heel kleins aan ed hand en zijn jullie al met een hele kleine aanpassing geholpen. Ik wens je heel veel kracht en nog veel meer succes! Liefs