Sinds onze zoon geboren is, 4 maand terug, hebben wij nog geen weekend zonder visite gehad. Dan met name de zondag. Wij wonen een uur van familie / ouders af. Nu willen mijn ouders dus elke week langs komen! Twee week terug zou mijn nicht komen, ze kon niet dus belde die ochtend af, dus wij dachten..'heerlijk even lekker een dagje voor ons zelf'. Hebben ze dus met elkaar gesproken, en mijn ouders belden dat ze wel even langs kwamen. Deze week hadden we visite van vriend's zijde ivm met zijn verjaardag en is dit dus weer het eerste weekend 'vrij'. Maar.. omdat ik me ook wel lullig voelde dat mijn ouders er mee zitten dat ze hem 2 weken niet hebben gezien, belde ik ze zojuist op met de medeling dat we zondagochtend langskomen, kunnen we smiddag's nog even lekker wandelen ofzo. Gaat mn vader dus lekker op mijn schuldgevoel inspelen. Dat hij de kleine zo enorm mist, en dat hij het zo erg vind dat hij vorige week niet langs kon komen, dat hij elke dag aan de kleine denkt.. Ik had dus ook gewoon een zondag vrij kunnen hebben he! Bel ik ze op..krijg je gezeik toe. Ik vind het hartstikke tof dat ze zo dol op hem zijn maar mijn vriend heeft ook familie. Ze kunnen toch niet van ons verwachten dat we en sochtend's visite ontvangen (mijn ouders dus) en dan s'middags mijn vriend's familie. Wij werken ook gewoon.... Heb ook een keer gezegd dat ik ziek was.. toen zeiden ze: "Moet je overgeven?" .."Euh... nee"..."Dan komen we, we hebben ons er al op ingesteld." Werkt dus ook niet.. Nu moet ik het natuurlijk gewoon zeggen, maar wil ook niemand voor de kop stoten. Hoe kan ik dit nu het beste aanpakken? Heb echt serieus de neiging om een weekendje weg te gaan om wat rust te krijgen.
Probeer anders een compromis te sluiten, bijvoorbeeld dat ze om de week komen, dat jullie het anders te druk vinden?
Jeetje wat lastig, anders gewoon een keer zeggen dat jullie die dag weg zijn en dat ze een weekend later alsnog gerust langskunnen komen.. Een weekendje als gezin zijnde lijkt me wel lekker voor jullie!
Euh, wat houdt je tegen? Gewoon duidelijk zeggen tegen je ouders dat je geen zin hebt in iedere zondag visite, dat je ook wel eens een weekend gewoon vrij wilt zijn, en met je eigen gezin door wilt brengen. Moeten ze maar gewoon accepteren hoor! En anders plan je gewoon gezellig een dagje dierentuin ofzo? Dat zij er klakkeloos vanuit gaan dat jullie thuis zijn en je maar aanpassen aan hun, da's hun probleem. Jullie hebben je eigen leven, dus doe waar jullie je goed bij voelen!
Tja, mij lijkt eerlijkheid de beste aanpak... Als je gewoon uitlegt dat jullie op deze manier voor je gevoel nooit even op adem kunnen komen, lijkt me dat ze daar toch ook begrip voor op moeten kunnen brengen. En dat op je schuldgevoel spelen zou ik meteen afkappen! Natuurlijk begrijp je dat ze dol op hem zijn, maar jullie zijn een gezin en moeten ook wel de kans krijgen af en toe wat tijd als zodanig, dus met z'n 3en, door te brengen. Over de reactie toen je zei dat je ziek was ga ik niks zeggen, want dan zou ik je ouders beledigen, vrees ik, en dat is ook weer niet nodig
Wij hebben hetzelfde probleem gehad en er helpt maar één ding en dat is duidelijk zijn! Gewoon eerlijk zeggen dat je even wat tijd wilt met zijn drietjes...
Oh ik zou gewoon eerlijk zijn, het zijn toch je ouders? Dat moet toch kunnen? Zeg gewoon dat je sinds de geboorte nog maar heel erg weinig tijd samen hebt gehad en je dat ook graag een keer wilt. Dat ze best langs mogen komen, maar dan graag weer volgend weekend, want dit weekend is het 'familie Desii tijd'.
tja niet zo direct en met een smoes: verloskundige vind dat je meer rust moet hebben omdat je niet zo lekker gaat en heeft je verplicht om voorlopig geen visite te ontvangen op zondag. boodschap over laten brengen door man.... en een weekendje weg kan ook gewoon thuis toch? gewoon telefoon niet opnemen (thuis laten liggen oeps) lekker even wandelen, rustig eten met elkaar, de hele dag in bed liggen.... (jaja, ik weet het, niet netjes enzo)
Weet je, kleine baby's veranderen nog ongeveer per dag. Mijn (schoon-)ouders zeiden echt elke keer als ze onze zoon zagen "Hij is echt alweer anders." En dat was ook zo, terwijl er soms maar een paar dagen tussen zaten dat ze hem zagen. Dus ik snap wel dat ze hem gewoon geregeld willen zien. Het is tenslotte ook hun kleinzoon. Ik zou dus proberen wat flexibeler te zijn. Vraag alle grootouders eens op hetzelfde moment, ben je er in één keer vanaf. Of ga er zelf eens op een vrijdagavond naartoe ofzo. Je geeft zelf al aan dat je het fijn vindt dat ze dol op hem zijn. Gun ze het dan ook hun kleinkind te zien opgroeien.
Nou ja zeg, net alsof ze het haar ouders niet gunt om de kleine te zien opgroeien. Ze hebben nog geen enkele dag voor zichzelf gehad, dat hoort er ook bij hoor.
Nog geen dag voor zichzelf? Die mensen vragen om 1x per week hun kleinkind te zien. Het is niet alsof ze elke dag op de stoep staan, als ik het verhaal goed lees. Zo bizar vaak is het toch niet om wekelijks je kleinkind te zien? (Zeker die eerste weken / maanden.)
Zoals ik het begrijp gaat het om de weekenden. Ze willen een weekend voor zichzelf, zonder visite. De weekenden sinds de geboorte zijn gevuld geweest van visite. Als ik het verkeerd begrepen heb moet je het zeggen hoor. Dat is toch niet zoveel gevraagd, één weekend zonder visite? Ik moet er zelf ook niet aan denken dat onze ouders ineens elke week op de stoep staan! Dat deden ze normaal gesproken ook niet. Daarnaast werken TS en haar man doordeweeks ook, je hebt ook nog het huishouden, en ik weet van mezelf dat ik vier maanden na de bevalling nog steeds aan het bijkomen was (oa door al die visite dus).
als het bij mij zo straks gaat dan zou ik gewoon zeggen ik wil nu is een weekend met het gezin ( bij mij zal ook veel bezoek komen ) zoals ik merk heb je geen moment rust als je dan thuis bent het klinkt dan wel hard maar je moet ook aan jezelf denken
@Tupp, ze staan inderdaad niet iedere dag op de stoep en het is ook echt niet zo dat ze niet welkom zijn. Samen met schoonouders willen ze zelf niet, plus dat de kleine niet zo goed tegen teveel mensen tegelijk kan. Maar.. ik kan gewoon geen rust vinden in mijn hoofd. Het voelt voor mij alsof ik niet de tijd heb gehad even rustig te op de laatste paar weken terug te kijken. Ik heb ze ook zelf gebeld om ze op te zoeken juist omdat er een week tussen heeft gezeten en ik het niet leuk voor ze vind dat ze hem een week hebben moeten missen. Het gaat mij erom, dat ik alles doe binnen onze mogelijkheden om iedereen tevreden te krijgen en dat ze dan ook nog min of meer teleurgesteld zijn. De keuze is hoe dan ook fout. Laat ik ze een weekendje niet komen, dan zitten zij er mee. Laat ik ze een weekend wel komen zit ik er mee.
Ik snap dat je het je ouders gunt, maar vergeet niet dat je deze tijd met je baby niet over kunt doen. En als je dan dus nooit eens lekker een dag/weekend met z'n 3-tjes kunt hebben is toch te gek. Doen je schoonouders ook zo moeilijk? En een tip: vertel niet wat je met wie in welk weekend afspreekt, dan hoef je ook geen excuses te verzinnen als dan iemand afbelt en die je ouders weer spreekt zodat zij denken: leuk, gaan wij heen. Nee, je kunt dat weekend / die zondag niet. PUNT. Waarom niet? Nou, dan heb je al een afspraak (en of dat dan een afspraak is met visite of een afspraak met jezelf doet er niet toe)
Opdringerige ouders ik herken het!!! Mijn ouders met wie ik nu al 3 jaar geen contact mee heb en ook helemaal niet meer wil zien, waren hartstikke opdringerig! Toen ik contact met ze had, moesten wij elke dag wel iets van ons laten horen, niet meer normaal!! Elke dag belde ze wel thuis op (die moeder van mij)! En om ook te vragen of wij bij hun kwamen eten ect. We wonen 10 min van hun vandaan. Als wij de telefoon niet opnamen, werden ze pislink en kregen ze meteen argwaan. Als wij zeiden dat het niet uitkwam op dat moment, omdat wij met z n 2en wilden zijn, dan was er meteen ruzie. Dit is althans eigenlijk niet alleen de reden waarom wij geen contact met mijn ouders hebben. Er speelt zoveel!! Wat ik jou adviseer, is om met he ouders te gaan praten. Volgens mij vinden jullie echt wel een oplossing en valt er ook met jou ouders te praten. Geef aan wat je wensen zijn en geef ook duidelijk aan dat je ook wat ruimte wil met je gezinnetje. Als zij het daar niet mee eens zijn, dan hebben ze een probleem. Succes als je gaat praten! Oh ja wat ik mij afvraag, waren zij ook zo voordat jullie kindje er was?? Liefs,
Is het een mogelijkheid om een keer door de week af te spreken? Misschien ook niet ideaal vanwege werk enzo. Maar als je een keer afspreekt dat ze bij jullie komen eten ofzo (zien ze de kleine vast ook even in wakkere toestand) Dais het door de week even drukker, maar heb je wel een keer een heel weekend rust. Ik snap je best hoor, vond het in het begin ook een beetje schipperen en "moeten". Maar ik snap hun ook, dat ze hun kleinkind willen zien. Nu gaat dat allemaal wat makkelijker, maar beide grootouders zien hem nog steeds zo goed als wekelijks. Soms zit er 1,5 week tussen als we een keer door de week en daarna in het weekend afspreken. Maar de keren dat er meer tijd tussen zit zijn echt op één hand te tellen. (En dat was een paar keer door hun eigen vakantie.) Onze ouders helpen ons trouwens ook vaak. Ze passen geregeld op. Dus ik ben nu heel blij dat we (zeker in het begin) echt moeite hebben gedaan om de verstandshouding goed te houden. Ik zou dus echt gaan proberen op zoek te gaan naar een oplossing die voor iedereen werkt.
Pfoe, elke week... ik word al moe als ik eraan denk. Mijn moeder zien we gemiddeld eens in de 2 a 3 weken. Mijn vader eens in de 1 a 2 maanden en mijn schoonouders..... ach, zoals het uitkomt Iedereen is hier dik tevreden, hoor. En toekomstig oppassen hangt echt niet af van al dan niet elke week opzitten en pootjes geven. Als dat wel zo is, zit er in mijn ogen echt iets niet goed in je familie-verhoudingen. Mijn moeder past met alle liefde op als het nodig is en voor haar uitkomt, maar ze is zeker ook realistisch genoeg om te beseffen dat wij ook tijd nodig hebben als gezin. Ik vind het raar als je dat zou moeten opofferen om je eigen ouders te vriend te houden.