Onze oudste dochter komt als ze in de nacht wakker wordt ook altijd bij ons in bed liggen. Geen problemen mee. Nu slaapt ze weer wat beter door dus dat is wel fijn. Maar ik slaap evengoed als ze bij ons ligt.
Mijn zoontje heeft fases dat hij ineens 's nachts bij ons wil slapen. Vind ik prima, omdat ik weet dat het vanzelf weer over gaat. Meestal zijn die fases ook wel goed te verklaren (ziekte, grote veranderingen, etc.). En soms gaat hij ook uit zichzelf weer terug als hij last heeft van zijn vaders gesnurk. Dan geeft hij hem meestal eerst een duw en als dat niet werkt, gaat hij weer in zijn eigen bed verder slapen. Moet daar altijd wel om lachen, ik heb mijn vriend in de loop der jaren ook al aardig wat duwen gegeven en herken zijn irritatie helemaal
Mijn zoon heeft tot dusverre sinds zijn baby-tijd niet meer bij ons geslapen, aangezien hij ons bed als een speeltuin ziet.. Het zou van mij echter wel mogen als hij daar behoefte aan zou hebben, gewoon omdat ik me heel goed kan herinneren dat ik het echt heel fijn en veilig vond om soms bij mijn moeder te slapen. En dat gun ik hem ook, dus als hij later al hij niet lekker is of naar gedroomd heeft of zo en dan bij ons in bed wil, dan zal ik daar niet snel een punt van maken. Ik geloof niet dat dat echt snel problematisch wordt, tenzij iemand zich er zelf niet fijn bij voelt. Dat blijft de doorslaggevende factor...