Is dit normaal? Zoonlief is nu 2,5 jaar en ik ben 4 weken zwanger Hij weet niet meer waar hij het moet zoeken en hij is erg prikkelbaar... Hebben nog meer moeders dit meegemaakt met hun zwangerschap van de 2de ?
mijn zoon is 17 maanden en ook erg hangerig sinds ik zwanger ben... als iemand aan mij komt raakt ie helemaal in paniek. hij lijkt ook moeilijk zn rustte vinden op het moment.
heb je hem al verteld dat er een baby bij komt ?? heb een tip, betrek hem pas veel later met je zwangerschap.. kindjes nemen veel op, zonder er echt met hem er over te hebben.. onze dochter is dan 3.5 jaar, was ook erg onrustig maar nu is ze erg begrip vol en weet dondersgoed dat er een babytje bij komt, je kan hem later meer betrekken bij de bezoeken aan de verloskundige en de babykamer inrichten... maar praat er vooral nu nog niet (teveel) met hem over.
Lijkt me erg vroeg om een 2 jarige nu al te vertellen over de zwangerschap.Het kan namelijk nog alle kanten op.Hier zijn de kinderen 6 en 8 jaar en wij hebben het pas verteld met 13 weken zwangerschap.Vroeg genoeg want het duurt allemaal al lang genoeg voor de kinderen.
Ik heb het mijn dochter pas verteld toen je het kon zien, eerder zou ze het toch niet begrijpen en nu kan ik het aanwijzen en vertellen wat het is. Daarbij is het hele tijdsbesef van die kleintjes nog niet zoals die van ons, dus 8 maanden wachten op een broertje/zusje is niet te bevatten.
Tenzij je bedoeld dat je nog niks hebt gezegd maar je kleintje het aanvoelt? Dat komt inderdaad vaker voor
hoe jong ze ook zijn dat maakt niet uit, je moet het hen zeggen ookal denk jij dat ze er geen snars van snappen, ze snappen meer dan je denkt. Ook zo als je zou verhuizen of iets, dan moet je het je kleintje ook vertellen, hoe klein ze ook nog zijn. klinkt misschien dom en raar maar het is gewoon zo, je moet ze inlichten en erbij betrekken. mijn zoontje is 16 maand en ben 16 weken zwanger en vanaf we het wisten hebben we het hem ook verteld en gaat hij elke keer mee naar de gyn en totaal geen probleem met hem. ik zeg niet dat dit door het "vertellen" komt maar het kan zeker ook geen kwaad. probeer het maar.
mijn zoontje prikt steeds in mijn buik en zegt baby baby .. en hij is meegeweest naar de echo ( tja geen oppas) de rest van de 4 kinderen weten nog van niks laatste keer toen ik zwangerwas van de tweeling kwam het hard aan bij mijn oudste( 8 jaar) dus nu wacht ik met vertellen tot ik een week of 12/13 ben en neem haar dan ook mee naar een echo zodat ze kan zien dat het goed is . de andere 3 kids van 6,4,2 hadden er weinig besef van en mijn zoontje van 17 maanden ( toen 14.15 maand) voelde dat er wat was die kwam steeds bij me hangen en begon dan te huilen .. kleine kinderen voelen veel aan en laten het allemaal blijken op een andere manier
mij lijkt t juist verstandig het erover te hebben als je kleintje zo van slag is... kinderen snappen meer dan je denkt. leg maar gewoon uit dat er een baby in je buik groeit en dat t net als hem ook een kindje gaat worden en dat er dan een speel kameraadje gaat komen en dat t super gezellig word en dat mama dan nog steeds heel veel van hem houd (want dat is vaak een soort angst van kinderen, er komt een "vervanging" van mij) ja ik zou gewoon praten hoor!
ik heb het er wel met mijn dochter over gehad hoor dat ik weer zwanger was... ook al was ze toen nog maar 12 maanden en snapte ze het niet zo goed... later was ze wel groter toen je het kon zien... dan ging ze kusjes aan de baby geven...
de baby een speelkameraadje noemen is juist niet verstandig. Het eerste jaar is de baby nog geen speelkameraadje, pas veel later...
Hier ook, in het begin viel het nog wel mee...maar nu is ie zo aanhankelijk. Alles is MAMA en papa mag niets meer!Hij zei een paar dagen geleden: "mama ik ga je missen" ik zeg hoe bedoel je dat? toen zei hij "als je naar ziekenhuis moet voor de baby" Dus hij is er heel erg mee bezig, ben heel benieuwd hoe het gaat als de baby er is!
Ja, hier wel hetzelfde, maar ik denk dat ze mijn stemming oppikt, want ik ben, na 3 miskramen vorig jaar, gewoon behoorlijk gespannen. Verder ben ik erg moe, wat ook zijn weerslag heeft op wat ik wel en niet doe met 'r. En dat heeft, lijkt mij, weer alle effect op haar stemming. Wij hebben uiteindelijk 'pas' vorige week verteld dat er een baby komt, omdat we de kritieke termijn eerst voorbij wilden zijn en het anders gewoon veel te lang duurt voor de baby er is en ze daar nog weinig van snappen op deze leeftijd, (meegemaakt met mijn stiefkids toen hun moeder een baby kreeg: ze wisten dat met 4 weken al en snapten helemaal geen donder van hoe lang dat wel niet duurde en werden daar stikchagrijnig van vaak. En die waren dan al 4 en 6 toen hun halfzusje geboren werd).
wij hebben het nu vroeg verteld aan de oudste (net 3) dit ook omdat ik bij de vorige zwangerschappen vroeg last had van BI en ik hem nu niet meer kan tillen. ook weet hij dat hij niet op mijn buik meer mag springen en duwen. hij heeft al een broertje dus hij weet ook dat het nog wel even duurt. wij hebben een zwangerschapsfoto van de jongste in de kamer hangen en hij weet dat mijn buik eerst zo groot moet groeien voor dat de baby komt. hij pakt het goed op. maar misschien is het ook even een fase waar hij nu doorheen moet. zit hij even met zichzelf in de knoei. kan hij moeilijk emotities tonen, of je niet goed duidelijk maken wat hij nou eingelijk bedoeld. het kan helemaal los staan van het feit dat je zwanger bent, hou daar ook rekening mee.. Succes en hij groeit er wel weer overheen
Het komt ook wel weer goed,maar vind het gewoon sneu voor hem Jammer dat de oei ik groei boek maar tot een bepaalde maand gaat Het kan eigenlijk ook zijn peuterpubertijd zijn? Ik vertel het hem wel gelijk,en hij geeft ook al kusjes op de buik hij houd rekening met het spelen met mama dat hij zich niet op mijn buik laat vallen of duwt op mijn buik Hij huilt veel als hij zijn zin niet krijgt,en laat zich vallen dat is de pb Maar dat hij constant bij mama wil hangen,kan een sprong zijn? En toch is hij heel sfeer gevoelig en kan hij onze vrolijkheid waarschijnlijk wel aanvoelen
hier nog zo'n voorbeeld. Zoontjelief is vorige week zaterdag 3 jaar geworden en hij snapt dus ook al veel... Toen we pas vernomen hadden dat ik in verwachting was hebben we het dan ook stilaan tegen hem verteld met te zeggen dat er in mama haar buik een baby-tje zat... In het begin werd hij boos en weende dat dat niet mocht omdat hij mama hare schat was vertelde hij dan! Dit is zo'n paar weken na elkaar hetzelfde gebleven. Ook was hij constant hangerig en altijd maar zeuren voor zijn mama.. Toen dacht ik aan een leuke manier om hem te kunnen laten inzien dat hij echt niet aan de kant geschoven ging worden dus kocht ik een boekje over een konijn wat een zusje ging krijgen.... Daar stond dan in hoe grote zus haar kleine zus mocht verwelkomen en mama mocht helpen om het flesje te geven, de baby in badje te stoppen, de pamper te verversen enzovoort. Sindsdien is grote broer superfier dat er in mama haar buik een baby-tje zit en de dikke buik van mama krijgt van hem soms aaitjes en kusjes. Ook is hij nu heel trots als hij andere mensen verteld dat er bij mama een baby in de buik zit