Afgelopen zaterdag ben ik verhuist en ben gaan samenwonen met me vriend. Dit heb ik voor ons kindje gedaan omdat we geen plek haddeb in ons andere huizen (wonde bij onze ouders) Nu hebben we er erg hard voor gewerkt om het een mooi huisje van te maken. Voordat ik ging verhuizen zat ik al elke keer met de gedachtes van ben ik er wel klaar voor om al samen te wonen. Ook hebben wij nog maar een relatie van 10 maanden dus kan vanalles nog gebeuren. Toch dacht ik van ach zal wel goedkomen als we er zitten dan zijn we weer erg gelukkig. toen we eindelijk klaar waren om alles over te brengen dacht ik heerlijk straks huis alleen voor mij en me vriend en de kleine in me buik. Tot me ouders weggingen, zakte meteen in een diep gat.. Raakte half in paniek, wou niet dat ze weggingen. Even doorbijten dacht ik morgen zal het wel minder zijn. Die nacht heb ik wel gewoon geslapen was helemaal op! En dan word je wakker met het gevoel van ik wil dit helemaal niet. Ik weet zit er nog maar net maar het achtervolgd me echt heel erg, alsof ik niet blij ben om samen met me vriendjelief te zitten. Ik ben echt wel gek op me vriend maar ik heb zoveel twijfels er ook bij en ben zo onzeker, bang dat het toch niet gaat... Ik heb deze dagen elke dag al me moeder gezien ik vlucht als het ware nog steeds naar me ouders huis toe. Zo blij als ik weer 'thuis' ben. In het huis van ons gaat het wel goed voel me wel thuis maar nog mis ik echt heel erg me moedertje om mee heen, echt mama's kindje (a) Maar ik voel me nu echt ongelukkig en zou zo graag weer terug willen naar huis. Alsof ik helemaal.gek word! Spullen pakken en snel weer terug vluchten!!! Ook deze dagen ben ik echt helemaal op me lichaam zegt echt op dit moment stop! Erg last van me bekken, stuitje en billen dat ik af en toe erdoorheen zak. Volgena mij heb ik er meer moeite mee dan me moeder zelf dat ik uit huis ben... Iemand tips om erdoorheen te kunnen komen?..
Ik heb hier zelf geen last van gehad, maar hoor wel vaker dat de eerste tijd toch eenzaam kan zijn, ondanks het feit dat je samenwoont. Als je bij je ouders woonde toen je zwanger raakte is dat toch ook heel logisch, je hebt lief en leed met ze gedeeld en nu moet je het voor je gevoel alleen gaan doen. Ik zag mijn moeder in het begin ook iedere dag en anders hing een van beiden wel aan de telefoon. Geef jezelf de tijd om eraan te wennen, want sinds zaterdag is natuurlijk niet zo heel lang. Misschien valt alles over een paar weekjes op z'n plek en over een tijdje zijn jullie een gezinnetje
ik heb geen tips , maar dit had ik totaal het tegenovergestelde , ik was juist blij om toen van mij zeurende kwebbelende mamma weg te zijn (nu mis ik der soms wel hoor 180 km uit elkaar) goh ik kan alleen maar zeggen sterkte en doe waar j gelukkig van word...
Je moet het even tijd geven denk ik. Er veranderd zoveel, en als je alleen je moeder gewend bent, dan is een andere persoon om je heen ff wennen. Ik zou alleen wel zorgen dat dit niet de overhand gaat krijgen. Op een gegeven moment moet je echt zelfstandig worden. Je krijgt een kind, dus samen met je vriend een eigen gezin. Je moeder krijgt een andere rol, jij krijgt een andere rol. Zorg dat de bezoekjes naar je moeder tot een minimum beperkt worden voorlopig (hou het bv. alleen bij bellen). Niet om lullig te doen, maar anders ga je never nooit wennen aan je nieuwe omgeving. Ik ken het niet overigens, ik wat dolblij toen ik op mezelf ging. Natuurlijk was mijn moeder in de buurt als vraagbaak, maar ze bleef zelf ook op "gepaste afstand" ... ik moest uiteindelijk toch ook leren op mezelf te wonen.
Ik denk dat je hormonen ook wel een loopje met je nemen. En tuurlijk is het normaal. Ik stond echt te huilen toen mijn ouders weg gingen en ik alleen met me vriend achterbleef die eerste dag. Geef het de tijd. Probeer het thuis gezellig te maken. Je mag best naar je ouders toe gaan, maar probeer niet te vluchten. Denk niet dat dat helpt.
Helemaal mee eens. Het wordt hoog tijd om zelfstandig te worden en de navelstreng met je moeder door te knippen. Je wordt binnenkort moeder, woont samen...je moet je verantwoordelijkheden nu nemen en je eigen boontjes leren doppen. Dus idd afstand nemen van je moeder en een 'gezonde' relatie met haar opbouwen als de volwassen vrouw die je nu behoort te zijn. Misschien kan je afspreken voortaan gewoon 1x per week langs te komen, misschien op een vaste dag en tijdstip. Dat geeft jou ook houvast en hopelijk rust.
Klinkt een beetje als heimwee? Kunnen volwassenen ook erg veel last van hebben hoor. Alleen wat doe je d'r aan.. Doorzetten is het beste denk!
Ik herken het. Bij mij is het vanzelf over gegaan alhoewel ik mijn moeder nog steeds elke dag even bel (al meer dan 7jr)
Vanaf zaterdag is natuurlijk nog niet zo lang zou het nog even de tijd geven. Het is nu tijd voor je eigen gezin en je moeder die op een gepaste afstand oma word.
Klinkt niet gek. Je hebt afscheid genomen van je jeugd.. En nu begint er een ander leven. En wat belet je om nog regelmatig naar je ouders te gaan,.
Precies hetzelfde gevoel wat ik had, toen ik op kamers ging wonen. Ik was 17 jaar en kwam uit een 'internaat'. Mijn stiefvader had me mee geholpen met de verhuis. Toen hij weg was kon ik alleen maar huilen. Ik heb zelf gebeld of hij me aub weer kwam halen dat ik die nacht weer daar sliep. Hij zei: je moet nu even door zetten. Het is een nieuwe fase waar je in terecht bent gekomen en daar moet je even aan wennen. Ik ben heel blij dat hij me niet heeft opgehaald, en het heeft een dikke week geduurd voor ik een beetje mijn draai kon vinden. Het is voor mij dus normaal wat je nu voelt.. Een nieuwe fase.. Gun jezelf de tijd om er aan te wennen!
Het is weer een nieuwe stap in je leven, dat kan even wennen zijn. Heimwee met zwangerschapshormonen, daar kun je van slag van raken, maar ik denk dat het snel zal wennen, sterkte!
Ooh... dat klinkt zo lief heh, en zo begrijpelijk! Super dat je zo'n band hebt met je ouders!! Maar zoals er al gezegd is zou ik het wel gaan beperken en je richten op de nieuwe dingen. Geef het de tijd en vlucht er niet van weg. Bellen kan idd ook gewoon... Ga leuke dingen doen met vriendinnen of gewoon je vriend... en blijf vooral praten met je vriend dat je hier moeite mee hebt.
Tis ook wel veel in 1x. Net 10 maanden samen, zwanger, weg bij je ouders. Logisch dat je ff tijd nodig bent. Als het goed zit tussen jou en je vriend, dan komt dit ook echt wel goed.
Ja ik heb echt heel erg heimwee. Vanmiddag weer geweest en ging 'voldaan' naar huis, echter rond een uurtje of 8 ging het weer mis... Voel me echt niet op me gemak en niets gaat zoals we hadden afgesproken. Na het eten heb ik gezegt dat we gaan uitpakken omdat we dat niet doen. Natuurlijk ik gekookt, tafel klaar gemaakt en eten op tafel gezet. Na het eten dacht ik hij zal wel even afruimen en de afwas doen omdat meneer dat ook nooit doet altijd ik... ik ging uitpakken en hij gaat op de bank zitten. Dus heb tegen hem gezegd als je slim ben doe je alvast de afwas (ik had allang de tafel weer afgeruimt) alles uitgepakt en hij blijft lekker zitten. Hij laat al zijn troepjes voor mij liggen en ik kan er als een schoonmaakster achteraan huppelen, en nee dit helpt me helemaal niet met hoe ik me nu voel. Ook hebben we nog even zn klein 2 persoonsbankje want onze bank moet nog geleverd worden, zo erop liggen en niet opzij gaan als ik erbij wil zitten. Ik zit nu al met een dikke kussen op de bank want heb eeg last van me rug en elke keer gaat hij leunen op me en kutten en hele bank in beslag nemen. Heb het al vaker gezegd dit niet te doen we leven nu eenmaal samen... Word niet begrepen... Of ik dit zo wil nee, voor mij ook nieuw en al helemaal geen schoonmaakster dus is al moeilijk zat, maar zijn moeder raapte altijd alles voor hem op dus hij denkt dat zal zei ook wel doen... thuis maakte ik ook nooit schoon of ruimde ik het niet op (pas als het teveel werd) Ook gaan we vrijdag naar duitsland omdat zijn familie daar woont en iemand die gaat trouwen, zo jij gaat mee en we blijven daar slapen... onbekend huis, onbekende mensen en ook nog eens ik versta er helemaal niets van. Fijn ik voel me al zo rot en ik moet mee, ik twijfel of ik wel mee wil ik wil ook niet eens mee. Moet nog wennen aan me eigen huis en dan word ik weer overal heen gesleept. Vind het eigenlijk niet echt een goeie timing, wil het liefst gewoon thuis zijn bij me vader en moeder... Weet niet wat ik ermee moet, aan vriendlief heb ik ook geen steun, hij kan moeilijk tot niet praten als ik ergens mee zit praat ik tegen de muur... als we praten gaat het meestal over gamen en ze 'matties' en ons vogeltje zo onwijs gesloten is hij. Bij hem kan ik me ei ook niet kwijt..
Oef meisje toch, als je na 10 maanden al niet meer kunt praten met je vriend.. Dat is toch wel heel belangrijk, vooral omdat jullie samen een kindje krijgen. Weet hij hoe erg je je moeder mist?
Ik herken je gevoel wel. Had ik ook in mindere mate toen ik net samenwoonde met mijn man. Hij had het veel erger als ik. Hij moest echt wennen aan een andere stad en huis. En de verantwoordelijkheid die het met zich meebrengt. En dan gaat het bij jou allemaal een stuk vlugger lees ik.. en ook zwanger erbij. Nee, dat gaat je niet in de koude kleren zitten. Maar probeer echt goed met je vriend te gaan praten, dat is erg belangrijk. Jullie wonen nu samen en samen moet je het zien te redden. Ook de huishoudelijke taakjes dus.
Ik herken het ook, ik had ook veel heimwee! Ik miste echt alles! Ik heb ook geen tips, alleen dat het vanzelf over gaat maar dat duurt wel even. Ik ging heel vaak op visite bij haar (bijna elke dag haha). Ze woont maar op 10 minuten rijden van mij vandaan! Ik zie haar nu 2 a 3 keer in de week en we bellen bijna elke dag
Dit klinkt nou inderdaad niet als de vaste stabiele basis die je je ongeboren kind toewenst. Maar goed, dat is nu te laat dus ik zou alles op alles zetten om dit te laten slagen zodat je kind kan opgroeien in een liefdevol tweeouder gezin. Dat betekent dat jullie beiden toch echt héél snel volwassen moeten worden (volgens mij zijn jullie dat nog geen van beiden) en ook als zodanig moeten zullen gaan communiceren. Desnoods ga je naar de huisarts en schakel je hulp in maar er zal in elk geval iets moeten gebeuren! Heel veel sterkte en wijsheid toegewenst.