uiting van frustratie....

Meis,ik leef met je mee. Ik heb zelfs een keer vijf eitjes gehad en veel seks gehad maar zwanger worden,ho maar. Dank denk ik echt: wat mankeert er toch aan mijn lijf? Vriend heeft ook geen goed zaad hoor maar ik ben de grootste oorzaak bij ons En dat overslaan is ook echt niet leuk he? Moet ik ook al voor de 2e keer. Als ik jou was zou ik toch nog 2x de IUI doen,doe ik zelf ook en probeer maar zo te denken dat IVF de oplossing is. Ook niet goed natuurlijk maar dan is de teleurstelling bij de IUI's niet zo groot als je weer ongi word. Heel veel sterkte..

 

Ik herken je bui!
Gooi het eruit, dan kan je straks weer verder..
sterkte!

 

Ik herken ook je teleurstelling, klappen in je gezicht. Hoge pieken en nog diepere dalen.

Kom maar lekker even bij en heel veel succes.

 

oooh heel frustrerend!!!!! Ik kan het me zo goed voorstellen. Hier een hele andere situatie (IUI hebben we nooit gehad want dat kon al niet meer) en voor ons is de kans heel groot dat zelfs ICSI niets gaat opleveren. Met 2 buisjes zaad, waarvan inmiddels eentje gebruikt, schiet het niet op. Ik ben nu in wachtweek maar ik voel/merk aan alles dat ik ongi begin te worden....

ja, gooi het er maar lekker uit meid; think about you..

 

Hallo lotgenoten,

Ik ben nieuw hier dus zal mijn verhaal kort doen.
Ik ben bijna 35 en sinds 6,5 jaar met mijn vriend. Sinds augustus 2009 is mijn spiraal er al uit. Al die tijd lukte het niet.
Ik ben vervolgens getest en bij mij was alles goed. Mijn vriend werd getest en zijn kwaliteit was zeer slecht. Hij blowde veel dus spraken af dat we terug zouden komen voor een hertest als hij clean was.

Dit jaar is hij afgekickt in een afkickcentrum (hij blowt al niet meer sinds 2 januari, roken en drinken doet hij ook niet). Daarna zijn we gelijk naar het ziekenhuis gegaan. Zijn kwaliteit blijkt nog steeds slecht, 20 zaadjes en 4 zwemmers. Dit viel heel erg tegen. Nu moeten we in augustus voor een nieuwe test omdat hij dan langer clean is. Als het zo blijft dan is er geen andere optie dan Icsi, en dan naar het radboud ziekenhuis met een kans dat zijn zaad uit zijn zaadbal wordt gehaald.

Ik word er soms zo verdrietig van. Om me heen raakt iedereen maar zwanger, allemaal oeps per ongeluk, nooit gemeenschap en dan toch direct zwanger, mijn schoonzus wordt al zwanger als mijn zwager knipoogt en ga zo maar door. Ik gun het iedereen maar voel toch bij iedere zwangerschap in mijn omgeving een steek. Mooi ook die opmerkingen van die mensen, laat het los, je bent er te veel mee bezig..

Ik zou zo graag de garantie hebben dat het ooit raak is, dat zou al zoveel stress schelen want dan zou ik het geduld kunnen opbrengen.

Ik hoop hier een beetje steun te vinden want jullie begrijpen alle onzekerheid en verdriet als geen ander!

p.s. net weer een geboortekaart gekregen van een oud collega, heeft een tweeling. Met al die mensen om me heen die zomaar direct zwanger worden, word ik af en toe echt chago, het steekt gewoon..

waarom is het ons allemaal niet zo gemakkelijk gegund

 

Dag meiden,

Ook mijn man en ik zijn al sinds 2010 bezig met zwanger worden.
Begin dit jaar naar een fertiliteitsarts geweest.
Bij mijn man en mij was alles goed.
Heb een HSG ondergaan en ook deze was goed.
Het is zo moeilijk dat 't niet lukt om zwanger te worden terwijl alles goed lijkt te zijn

Deze maand is het 2 jaar geleden dat ik ben gestopt met de pil.
Ik had mijn leven heel anders gezien.
Helaas heeft het nog niet zo moeten zijn.

Mensen om mij heen zeggen ook dat ik me niet druk moet maken. Dat ik er teveel mee bezig ben. Dat ik 't moet loslaten.
Dat kan ik gewoon niet
Ook geven ze mij een schuldgevoel dat ik lange tijd de pil heb gebruikt en dat 't waarschijnlijk daardoor komt dat het niet lukt.

Het doet zo'n pijn
Vandaag weer een veeg bloed en dus weer een menstruatie op komst.

In september moeten wij terug naar 't ziekenhuis voor inseminatie.
Hopelijk zal hierdoor onze hartewens wel in vervulling gaan.

Kon iemand ons maar vertellen dat 't goed komt, maar helaas kan dat niet.
Heel veel sterkte dames!
Jullie staan er niet alleen voor.

 

@mysteriousgirl moeilijk hè als iedereen maar zeurt dat je er te veel mee bezig bent. 'gelukkig' voor jou is er bij jullie beiden niets medisch mis maar daarom doet het niet minder pijn dat je zo lang moet wachten..

Sommige dagen maakt het een mens echt depressief. Pas bij mijn groep vriendinnen en 1 is in 3 jaar tijd 3x oeps zwanger geworden en daarvan 1 mk, 1 is ook oeps zwanger geworden en de andere is na een mk snel weer zwanger geworden. Dan denk ik echt van, WAAROM IK NIET.. als het mij niet gegund word, weet ik ook niet of ik echt oud wil worden. Klinkt cliche, maar heb al zoveel tegenslagen gehad. Mijn moeder verliezen op mijn 29e is nog wel de meest ingrijpende geweest

En het ligt aan mij misschien, maar als ik een babyshower heb, zie ik er al tegenop. Zeker als moeder van de zwangere er is.. dat is voor mij dubbelconfronterend en het liefste wil ik dan van de aardkloot verdwijnen.

Hebben jullie nou ook weleens van die dagen dat je niets meer positief kunt zien?!

 

@poppetje natuurlijk ben ik blij dat er niets aan de hand is. Sorry als dit ondankbaar overkwam.

Wat erg van je moeder. Dat maakt 't allemaal niet makkelijker.

Er lopen zoveel mensen rond op deze aarde die ongewenst zwanger raken, maar daarentegen ook zoveel mensen die zo graag een baby willen hebben maar het niet lukt. Helaas is het niet altijd even eerlijk, maar alles gebeurt met een reden. En ik denk dat onze tijd ook wel komt. Wij zullen er in ieder geval zo klaar voor zijn als maar kan.

Ik heb zo veel dagen gehad dat ik t niet zag zitten. Dat ik een pijnlijke HSG moest ondergaan. Telkens de pijn van een eendebek moeten verdragen. Zoveel verdriet elke keer als ik ongesteld ben. Maar dan denk ik aan waar ik t voor doe.

 

Mysteriousgirl,wat jij schrijft is ook herkenbaar. Zo een klote HCG, in mijn geval een THL,nog iets erger,dan die eendebekpijn,nu weer bloed moeten prikken,misgeprikt en een paarse arm en pijn en dan idd dat verdriet van ongesteld worden. En als het nu iets opleverde ok,maar dat doet het niet!

poppetje,ik heb nog respect dat je naar een babyshower gaat. Mijn vriendinnen doen er gelukkig niet aan maar als ik er een had zou ik niet eens gaan. Ik zou gewoon een ander keertje komen kijken. Ook heel erg dat je moeder is overleden. Doet nog een keer extra zeer.

nana80,pfoe jij hebt het ook niet gemakkelijk. Zo rot dat je man een operatie heeft moeten ondergaan. Ik hoop dat jullie dromen ook mogen uitkomen maar kan me voorstellen dat je het niet meer ziet zitten soms.

Ik heb wel 10x gedacht dat ik er een eind aan wilde maken,vooral vorig jaar toen ik zó ziek was dat ik niet dacht er nog uit te kunnen komen. Toch ga ik maar weer door. Tenslotte wacht ons hopelijk allemaal een wondertje! Ik zal voor iedereen hier duimen.

 

hebben jullie dat nu ook: dat je super pissig kan zijn maar dat wil/moet onderdrukken en het lukt maar net??? Pfff, ik ben wel een tikkeltje scherper en egoistischer geworden hoor. Heb totaal geen zin meer in ongeinteresseerde mensen; vandaag nog mijn schoonzus moeten ontvangen die onverwachts op visite komt met haar baby. WAT EEN ONGEINTERESSEERD WIJF!!!!!!! '''hoe gaat het met jullie ICSI'?'' (al kijkend naar haar eigen baby en met een verveelde toon). ''Dan heb je toch meer kans dan bij IVF''? HOU JE KOP, TRUT, WAT WEET JIJ ER NOU VAN. STOP MET DIE BELEEFDHEID-VRAGEN!!!!!!!!!!!!!!

Zo. Dat is toch even lekker zeg om dit te kunnen tikken. HEERLIJK!

 

@Adriana76 blijf moed houden meid!
@Nana1980 you go girl!!

 

Je had het eigenlijk gewoon tegen d'r moeten zeggen! Niet met 'trut' erbij maar ze had best d'r plaats even mogen weten! Ik heb gelukkig nog niet van die slome koeien in mijn omgeving maar als ik van die gare opmerkingen krijg trek ik mijn mond open,leren ze het meteen af

 

Heel veel sterkte meiden in deze moeilijke en pijnlijke situaties.

Mijn verhaal het kort: Heb een zoon van 6 jaar en bijna 4 jaar bezig voor een broertje of zusje. Ik heb alle onderzoeken gehad. alles was prima. En nu komt het: Manlief wil niets weten van de medische molen. Zelfs een zaadonderzoek zit er niet in. Dit legt zoveel druk op de relatie, om alles eigenlijk.
Mijn verdriet is echt onbeschrijfelijk. Ik ben nu zelfs angstig geworden voor de menstruatie: omdat ik weet dat ik dan weer heel veel pijn en intens verdriet zou hebben.
Ik weet dat ik in een "luxe"positie verkeer omdat ik al een zoon heb ( binnen 3 maanden was ik zwanger) maar de wens voor een broertje of zusje is inmiddels zo groot geworden dat ik nergens meer aan kan denken.
Nogmaals heel veel sterkte. Fijn dat ik ook even van me heb kunnen afschrijven.

Cecila

 

@Cecila100 wat vervelend dat je man je niet steunt. Heb je hem verteld dat t voor jou zo belangrijk is? Hopelijk gebeurt er een wonder en hoeven jullie de MMM toch niet in. Ik zal voor je duimen!

 

Hey meiden, jullie frustraties zijn zooooo herkenbaar! Ik (wij) hebben een hele geschiedenis in de MMM met onverklaard niet zwanger worden, IUI's, daarmee zwanger maar herhaalde miskramen, IVF, 2e poging zwanger maar weer een miskraam maar nu, na een cryo van de 2e IVF, wel zwanger! Dus ik heb "makkelijk" praten, maar weet denk ik wel wat jullie voelen. Dat het allemaal een beetje naar de achtergrond raakt als je eenmaal goed zwanger bent, daar hebben jullie helemaal niks aan op dit moment, wel misschien aan wat van mijn tips/adviezen, die althans mij goed geholpen hebben.

- Zoek afleiding. Klinkt als een dooddoener, maar echt, ga wel door met je leven. Plan vakanties en andere leuke dingen, ook al ben je misschien dan wel zwanger. Want misschien ook niet, en dan heb je wel een leuke vakantie.
- Zoek hulp van bijvoorbeeld een maatschappelijk werker. Niet heftig graven, maar gewoon, om te horen dat je zelf verdriet mag hebben en om wat tips te krijgen om het voor jezelf draaglijk te maken.
- Accepteer dat het niet niks is en dat niemand je zekerheid kan geven. Ook een dooddoener, maar jezelf vastpinnen in een behandeling die "vast en zeker helpt" is ook frustrerend.
- Mensen die "goede adviezen" geven (want die-en-die is er ook zwanger mee geworden, yeah right) heel duidelijk maken dat je snapt dat ze je willen helpen, maar dat dat wat ze zeggen ook niet helpt, dat het helaas niet zo makkelijk gaat allemaal en dat ze je beter helpen door geen adviezen aan te dragen.
- Positief blijven! Lastig, maar door positief in het leven te staan, maak je het jezelf wel makkelijk. Hoe je dat doet? Tja...daar is geen kant en klaar recept voor, maar hangt erg af van wat jou helpt. Mij helpt: lekker op vakantie gaan, leuke dingen doen, er op uit, samen leuke dingen doen, noem maar op.
- je hoeft niet altijd aardig te zijn tegen iedereen. De schijn hoog houden kost zoveel energie, die je beter aan andere dingen kunt besteden.
- je mag echt verdriet hebben, het is nogal wat zeg!
- openheid geven heeft mij altijd goed geholpen, ook op mijn werk en zo. Door te zeggen hoe het zit, snappen mensen je soms beter als het even tegen zit, je ongesteld bent geworden enz. en het voorkomt pijnlijke vragen.

Sterkte meiden! Ik denk aan jullie!

 

Ik hoop ook van harte op een wonder. Maar de stress van de onzekerheid heeft zo'n enorme invloed op mijn gemoedstoestand dat, ook al blijkt er niets aan de hand te zijn met ook mijn man, ik door de enorme stress niet meer geloof in zwanger worden. Ons huwelijk heeft hierdoor een enorme klap gekregen. Ik doe mijn best om het vol te houden, maar ergens denk ik dat het beter is als ieder zijn eigen weg gaat. In moeilijke tijden kom je erachter wat je aan elkaar hebt, zeggen ze weleens. Nou, dat gaat in ons geval echt op.

Mijn man is heel principieel wat medische zorg betreft. Hij is nog nooit in zijn leven bij de huisarts geweest en hij is al ver in de 30. Ik word dit jaar 33.

Ik heb alle onderzoeken gehad, zelfs een HSG. Maar alles was oke. Ze kunnen verder ook niets doen zolang mijn man niet is 'gezien'.

Liefs Cecila

 

Dank voor je tips en adviezen! Ik heb er echt iets aan, vooral die laatste.

 

@cecila: wat moeilijk voor je om er zo alleen in te staan; je kinderwens is een belangrijk deel van wie jij bent; ik zou nieuwsgierig zijn of je daarover kan praten met je man (dus nog niet over de vervolgstappen, maar eerst 's over het onderwerp zelf) zodat het eerst ''benoemd'' kan worden. Mannen moeten soms wennen aan het idee; het moet even ''in de week gelegd worden'', zeg maar. Ik zou ook willen weten of hij bang is, bang voor wat hem te wachten staat als hij MMM in zou gaan. Kun je ruimte geven aan zijn angst? Sterkte meid!

@dopey: dank je voor je tips/adviezen!

@adriana: tja, ik ben te geremd van aard om het hardop te zeggen; de boosheid kwam pas later ook bij mij opborrelen. Maar inmiddels ben ik wel assertiever geworden, hoor, dus af en toe krijgt iemand ook zeker een pittige opmerking van mij terug. Alleen deze schoonzus...apart geval, zeg maar, dus kan ik beter maar niet te ad rem zijn.