Hoi Dames, Ik moet hier echt effe mijn ei kwijt.. Ik ben namelijk verschrikkelijk jaloers en zelfs een beetje haatdragend..(oef..dat klinkt echt heeeeel erg heftig..) Het zit zo: wij hebben best een behoorlijke vriendengroep, waar inmiddels al een aantal babies in geboren zijn..Vanaf dat wij ook actief bezig zijn om onze kinderwens in vervulling te laten gaan, zijn er ook alweer 3 zwanegrschappen bijgekomen..Iedere keer weer frustrerend om te horen..'heej..wij zijn zwanger'..Met die eerste twee had ik niet zo heel veel moeite, maar die derde???!!! Nu is een meid zwanger waar ik het echt niet goed mee kan vinden..ik erger me altijd dood aan haar..Ze is altijd zo ontzettend overdreven en gewoon echt gruwelijk dom!! Gewoon niet mijn slag mens zeg maar..Toen ik vorige week hoorde dat uitgerekend ZIJ zwanger was..(binnen 2 maanden, uiteraard, want zo gaat dat in onze vriendengroep) werd ik gewoon echt een beetje boos..Super gefrustreerd eigenlijk..Ik vond het gewoon niet eerlijk..Uitegrekend zij!! Natuurlijk gun ik iedereen een beebje, maar van haar kan ik het gewloon niet zo goed hebben.. Sorry voor m'n lange verhaal, maar ik MOEST het echt effe kwijt.. Hah..dat lucht op.. Liefs, Anna
Ik kan het me wel voorstellen, je wil nu ook dat jullie zwanger zijn, en waarom dan uitgerend zij, die je niet moet. Ik snap je. Het is ook niet dat je het haar niet gunt maar je gunt het jullie zelf ook. Hoop dat het gauw raak is voor jullie meid.
hee ik snap je helemaal. Ik kan het op dit moment ook maar moeilijk opbrengen blij voor iemand te zijn omdat je het zelf zo graag wilt. Het lijkt ook wel ineens of iedereen zo maar zwanger schijnt te worden.. nu snap ik ook wel dat je er nu meer op let omdat je zelf ook bezig bent maar toch.. je gevoel heh.. Ik kreeg eergisteren een sms van een collega die zwanger was geworden terwijl ze het veilig deden, ze wist niet goed of ze er blij mee moest zijn. Ik werd er echt even verdrietig en boos van en vond het echt geen leuk sms je omdat ze weet dat wij ook al even bezig zijn. Ik zet me er maar overheen en feliciteer haar en denk daarbij voor mij zal het ook ooit raak zijn. In ieder geval fijn om hier op het forum even te kunnen spuien!!
oh Anna, ik ken het! Vooral bij mensen die ik helemaal niet zo mag... ggggrrrr zo frustrerend ik kan het ook niet van iedereen hebben hoor. Er zijn ook mensen waarvan ik denk 'oh als zij maar niet eerder zwanger word'... erg he..
Kan je gevoel goed voorstellen hoor, maar probeer vooral wel optimistisch te blijven. Ik weet als geen ander hoe moeilijk dat is hoor, maar helaas heb je geen invloed op anderen... Sterkte, hoop echt dat het snel raak is voor je!
Ik mag dan (nog) niet bezig zijn met klussen voor een kindje, want vriendlief wil nog niet, maar ik kan het vaak ook niet uitstaan... Dan ben ik inderdaad ook erg verdrietig, boos, alles tegelijk... Meer het gevoel, van waarom zij wel en ik niet.... Ik hoop voor iedereen dat er snel een dag aanbreekt dat jullie ook kunnen vertellen dat er een kindje op komst is.. Dikke kus, Julie
Ik kan me helemaal vinden in je verhaal! Mijn schoonzusje kwam me een paar maanden terug heel blij vertellen dat zij onverwacht zwanger zijn van de 2e... ze waren er niet eens voor bezig... Beetje erg frustie zeg maar...
Een boel tijd geleden, na mn tweede miskraam was er een msn vriendinnetje die vertelde dat ze ongewenst zwanger is geworden (zij was toen 22) en ze het weg zou laten halen. Dacht echt dat ik gek werd van verdriet, ik moest mijn kindje "inlveren" en zij wil de hare niet. Heeft lang geduurt voor ik dat enigzins kon "relativeren". Ik snap jou dus ook helemaal!
Ik snap je frustraties ook heel goed. Vanwege mijn opleiding (kinder & jeugd psychologie) zie ik ook gevallen waarbij ik denk: waarom kunnen zulke mensen wel kinderen krijgen?? Bijvoorbeeld een 18 jarig meisjes met borderline met een autistische vriend..... Of ouders die hun kind zwaar mishandelen..... Het is gewoon niet eerlijk! Elke keer als ik een zwangere vrouw zie, steekt het eerlijk gezegd wel een beetje.
Ik herken het gevoel hoor. Een aantal vriendinnen en mijn zus waren zwanger, ik heb er geen probleem mee gehad. Ja oke, ik heb het best even moeilijk gehad toen ze het vertelden, maar daar was het dan ook klaar mee. Maar ik heb 1 vriendin en mijn schoonzus die zwanger waren/zijn en daar heb ik me echt heel slecht bij gevoeld. Maar gek genoeg zijn dit ook wel vrouwen die heel erg op de voorgrond willen staan, zij vinden hun zwangerschap het belangrijkste op de hele wereld en zullen je dat ook laten weten door er alleen maar over te willen praten en geen rekening te houden met jouw verdriet over dat zwanger worden niet wil lukken. Aan hun twee erger ik me dan ook groen en geel, ik heb ze beiden lichtelijk genegeerd tijdens hun zwangerschap om mezelf geen verdriet en frustratie aan te doen
Ik herken je verhaal ook heel goed! Het is gewoon heel moeilijk, omdat je het zelf ontzettend graag wilt! Ik heb er zelf ook altijd last van, en kan soms nogal fel uit de hoek komen of ineens in tranen uitbarsten als mensen bepaalde opmerkingen maken. Toen ik erachter kwam dat een bepaald iemand in onze omgeving zwanger was zakte mijn wereld in... Waarom ZIJ wel en wij niet?!!! Ik was boos en super verdrietig.. Opzich gaat het nu wel, er zijn nog 3 vrouwen in onze omgeving zwanger en het doet pijn. (1 is er uitgerekend rond de tijd dat wij uitgerekend zouden zijn ) Maar onze tijd komt vast ook snel!! @Emma, Kan me jou verhaal ook goed voorstellen dat je je groen en geel aan die 2 ergert. Ik hou ook niet van dat soort mensen. Wel knap dat je ze lichtelijk hebt kunnen negeren!
Ik ben gelukkig niet de enige..En da's erg fijn om te horen..Het kan gewoon super confronterend zijn af en toe..En da's moeilijk..Maaja, we kunnen helaas niets anders dan het maar gewoon accepteren en hopen dat onze tijd ook snel komt!!
o meiss zo herkenbaar De eerste maanden ben je nog blij en babbel je mee want "hey binnenkort hoor ik er ook bij" en dan duurt het en duurt het. Ik ben met de pil gestopt in nov 08, 2! collegas van mij in maart 09 en onmiddellijk zwanger. Zij gaan nu bijna bevallen en ik zit hier nog te klungelen(na 9 maand zwanger, mk). Ik heb ook echt mensen van wie ik het kan verdragen en anderen echt niet..ik kan ook niet altijd zeggen waarom... Ik kan ook gewoon niet meer blij zijn..ben het beu om blij te zijn voor een ander, houd alle potentiele blijheid liever zelf. Een vriendin is bevallen een dag nadat ik wist dat ik zwanger was. Ik belde de eerste keer met haar over haar bevalling, zoontje enz terwjl ik men eerste bloeding in men zwangerschap had. Nadat ik al men moed bijeen verzameld had om naar haar babyborrel te gaan, moest ik annuleren omdat het bloeden terug veel erger was( omdat het vruchtzakje er maar niet afkwam, curretage bleek uiteindelijk nodig). Ik moet er geen tekeningetje bij maken dat ik geen zin heb om haar te zien, haar zoontje haar gezinnetje.Kzit zelf gewoon te diep. Gelukkig begrijpt ze het maar ik kan het natuurlijk niet blijven uitstellen he.. Ik heb ook het gevoel dat iedereen rond mij snel zwanger is..heb ook heel veel vriendinnen met kinderen waarbij ze bij beide kinderen van de eerste keer zwanger waren. Bij mijn mk zeiden die dan ook "ik kan je niet echt helpen want ik heb dat nooit meegemaakt". Dan vind ik het zo oneerlijk dat het voor de ene allemaal zo makkelijk gaat en voor de andere een zwaar proces XXXX
Hier ook heel erg herkenbaar...Er zijn er nu een aantal zwanger, en een aantal hebben net hun 1ste of 2de kindje En bij ons wil het niet echt lukken...En dat is best frustrerend En ik vind het dan heel erg moeilijk om een superblije reactie te geven...
hoi meiden, ook ik wil even op dit topic reageren. ik had dit verschrikkelijke jaloerse gevoel ook toen ik hoorde dat de vrouw van mijn ex zwanger was, maar dit was meer omdat hij altijd tegen mij gilde, ik wil geen kinderen. maar wat ik dus niet wist is dat ze al in de MMM zat. Toen ze met 10 weken een mk kreeg vond ik het verschrikkelijk voor ze en voelde ik me bijna schuldig dat ik dat verschrikkelijke jaloerse gevoel had gehad. ik gun het echt iedereen van harte om zo'n klein wondertje in hun armen te mogen sluiten, maar af en toe steekt het toch wel als ik een zwangere vrouw zie. (ben nog niet gestopt met de pil omdat mijn mannetje nog even wilt wachten)
ik ken het gevoel ook heel goed. waar ik helemaal niet tegen kan is dat er mensen zwanger zijn die helemaal geen kinderen willen en dan zeggen ach het was een ongelukje enwe zien wel hoe het loopt. wij zijn 2 jaar bezig en het gaat soms steeds meer pijn doen. hebben pas geleden een mk gehad en dan krijg je soms best nare reacties. en dan moet je horen dat sommige echt alles doen wat verboden is.
1979kik : De eerste maanden ben je nog blij en babbel je mee want "hey binnenkort hoor ik er ook bij" en dan duurt het en duurt het. KLopt...daarna ben je nog wel blij maar stiekem een beetje sip omdat je t zelf nog niet mag meemaken, nu een jaar later, vele rare cycli, heftig ontpillen en noem maar op...kruip ik in mijzelf weg. Ga even mee in hun blijdschap en dan trek ik me terug, ga laatste maand echt niet graag bij bepaalde mensen (lekker snel zwanger meestal) langs. Soms jaloers of boos, zoals mijn ex die kinderen HAAT en 2 ongelukjes in 2 jaar op de wereld zet. Hij wilde niet eens kinderen, wat zegt hij erover; het is niet anders.. Vooral jaloers op mesnen die per ongeluk of heel onhandig een aantal goedbedoelde opmerkingen plaatsten, die blijven maa hangen in mijn hoofd. Maar de boventoon wordt gevoerd door verdriet..het intense verlangen naar het vasthouden van je schatje, het geven van liefde op een manier die alleen naar je kind toe kan...dat doet op den duur gewoon zeer dat verlangen. Waarom wordt ik zo op de proef gesteld en niet anderen? Heb ooit een filosofiecongres bijgewoond, daar was een dame die een lezing hield over haar boek. dit ging over dat moeders eigenlijk al hun ongeboren kindje kennen en er een band mee hebben. Sommige vrouwen dromen er ook over. Of voelen de nabijheid van hun "toekomstige"kindje als ze er sterk aan denken. vind ik een mooie gedachte. dikke knuffel voor alle lieverds hier op het forum! wat zij njullie een enorme steun, dankjewel!
Helena, heel herkenbaar deze gedachte. Ik vraag het me ook heel vaak af waarom nou juist wij degene zijn die zo op de proef gesteld worden. Waarom behoren wij niet gewoon tot die mensen bij wie kinderen krijgen zo vanzelfsprekend is. Waarom moeten nou juist wij weer deze pijn en verdriet meemaken. Waarom, waarom, waarom.... Maar ja, zo is het gewoon en eerlijk gezegd wens ik niemand anders dit verdriet toe.