Hoi dames, eindelijk is het moment daar; het nieuwe jaar gaat aanbreken! Het jaar waarin ik hoop ons eerste kindje te mogen verwelkomen. We zouden in januari een half jaar op reis gaan, maar door omstandigheden is dit verkort naar 6 weken. Nu heeft mijn vriend altijd gezegd dat hij graag kinderen wil, en na veel 'gezeur' van mijn kant zouden we het er tijdens de reis over hebben en 'misschien' wel na de reis stoppen met de pil. Maarja, nu is de reis een heel stuk korter en als ik nu met hem praat over kinderen zegt ie steeds dat ie nog wel een paar jaar wil wachten.. maar ook zegt ie dat hij als we 'later' kinderen hebben hij heel graag ook dagen vrij wil om voor ze te zorgen! :s Voor mij in ieder geval heel verwarrend omdat ik zoooooo graag nu wil!! Tis ook zo dat we er nooit echt goed voor gaan zitten, want hij wil het er eigenlijk liever niet over hebben omdat we er toch nog niet voor gaan... het goede gesprek stond dus gepland (hebben we zo afgesproken) tijdens de reis. Mijn punt: ik ben erg bang dat hij me straks teleur gaat stellen. Straks gaan we er serieus over praten en zegt hij dat hij er echt nog niet aan toe is ofzo? Hoe hebben jullie dat met jullie vriend/man aangepakt? En hoe is dat verder gegaan? Tnx meiden
@ Babsies: Ik denk dat het heeeeel belangrijk is dat je er echt SAMEN klaar voor bent. Een kind krijg je niet alleen en het zal een grote impact hebben op je leven. Misschien moet hij nog een beetje wennen aan het idee? Je zou kunnen vragen wat het verschil is voor hem tussen dit jaar stoppen of over een aantal jaar. Succes meid!
Hoi Rittjuh, bedankt, dat is helemaal waar! Hij zegt ook dat 'als we er voor gaan, kan ik me er helemaal in storten'. Dan vind hij het ook pas leuk om het erover te hebben zegt ie. En ik heb hem die vraag al eens gesteld, hij vertelde dat hij eigenlijk eerst z'n carriere op de rit wil en hij wil nog een nieuwe studie gaan doen. Maarja, dat gaat idd nog minstens 5 jaar duren! Maar nogmaals, ik ben het met je eens hoor, daarom vind ik het ook zo belangrijk om er met hem over te praten en eruit te komen... maarja, tis zo moeilijk he
kun je een ''deal'' sluiten? Dat je stopt met de pil (alvast ontpillen enzo...) maar nog even condoom ofzo gebruikt?? Sorry dat ik wat ''praktisch'' denk, want ik besef dat het ook een emotionele kwestie is, maar misschien helpt dat je vriend een beetje over de brug en kun jij lichamelijk je al wat voorbereiden. Ik weet zelf namelijk dat je lijf ook even tijd nodig heeft om te ontpillen en (zie banner): zwanger ben je ook niet zomaar....(hoewel sommige mensen geluk hebben..)
Hoi nana, daar had ik idd ook al even aan gedacht. Mocht hij zeggen dat hij ook wil, maar het wel te snel vind dan kan ik dit idd voorstellen! Tnx voor het meedenken
ik zou idd pas beginnen met proberen zwanger worden als jullie er allebei klaar voor zijn. het kan je leven echt helemaal veranderen. ik zou eerst met de pil stoppen en dan met condoom doen. zodat als julie beginnen dan dat ontpillen maar hebben gehad. ik snap dat als jij een kinderwens hebt dit ook heel erg moeilijk voor je is. maar ik geloof dat bij ons juist mijn man toe was aan kinderen en dat dat voor mij even wennen was. uiteindelijk was ik er ook snel achter dat ik graag kinderen wou. het heeft toen nog 2 jaar geduurd voordat ik echt zwanger was. nu was ik eerder klaar dan mijn man voor een tweede. maar omdat het hier niet zo makkelijk gaat zijn we weer vroeg begonnen voor een 2e maar dat heeft jammer genoeg nog niet mogen gebeuren dus we wachten dat nog even rustig af. ik zou gewoon goed met het praten en de vragen stellen die je graag wilt weten? liefs
Mijn vriend twijfelde eerst ook hoor, omdat hij bang was dat we het qua geld niet zouden redden. Nu hij weet dat dat wel zo is, gaat hij er helemaal voor. En bovendien kan het ook nog zomaar een jaar duren voordat je zwanger bent en daarna moet het kindje nog 9 maanden groeien. Dus voor je het weet, ben je zo bijna 2 jaar verder. Veel succes Babsies!
Tnx meiden! Ja soms weet ik het gewoon even niet meer.. die stomme klapperende eierstokken ook Maar inderdaad, samen erover praten is de enige manier om tot die beslissing te komen.. dus dat gaan we gewoon doen.
Niet overtuigen hij moet er zelf achter staan zonder dat jij hem moet overtuigen, dit moet je samen doen. Succes
Inderdaad, kijk uit met "overhalen". Dit is mijn verhaal; Mijn vriend en ik wouden ook erg graag kinderen, ik kon niet wachten en hij had nog wat "twijfels". Niet over óf hij het wou, maar wel of hij er nu al klaar voor was. Op zich hebben we alles goed voor elkaar hoor, beiden een vaste baan, groot huis en, ook niet onbelangrijk, een super stabiele relatie. Toen we het in oktober eens hadden over gezinsuitbreiding kwam ik ook met argumenten als dat een gemiddeld toch al gauw een half jaar tot een jaar duurt voor je zwanger bent. En daarna moest het kindje nog 9 maanden in je buik groeien natuurlijk. We hebben toen de knoop doorgehakt. En wat bleek? Eerste ronde meteen zwanger! Je begrijpt dat het voor m'n vriend wel even slikken was toen hij het nieuws hoorde. Zijn eerste reactie was "Zo snel al?" Niet dat hij er minder blij mee is hoor, hij kan niet wachten tot hij iedereen mag vertellen dat hij papa wordt! Heel veel succes met jullie besluit. En een hele fijne vakantie uiteraard!
Linn, de situatie die je beschrijft voordat jullie ervoor gingen is bij ons precies hetzelfde.. het gaat niet om of hij er klaar voor is (want hij wil wel graag) alleen het wanneer... dus ik hoop dat het bij ons net zo mag verlopen als bij jullie! Gefeliciteerd met je zwangerschap!
Herkenbaar verhaal.... mijn eierstokken klepperden al een tijdje (in totaal 4 jr geklepperd) en mijn vriend wilde nog niet. Eerst het een en ander op orde hebben (waaronder een groot huis.....appartementje had makkelijk gekunt). Puntje bij paaltje was mijn vriend er gewoonweg NIET klaar voor.... tja.. mannen he?! Ik heb altijd gezegd dat ik mijn relatie niet op het spel ga zetten, omdat ik er al klaar voor was en hij niet. Ik wilde hem niet wegjagen, dus ik heb gewacht...........4 jr lang..... (was niet makkelijk wat betreft gevoel)). Uiteindelijk brak er iets bij hem en was hij er WEL klaar voor..... Nu gaan we er samen voor en dat is zoveel leuker! Jaag hem niet weg en heb geduld..... JA... dat is moeilijk, maar mij hielp het dat hij uiteindelijk wel graag een gezinnetje wilt hebben, maar op dat moment nog niet. Hij zei niet: Ik wil NOOIT geen kinderen! Sterkte ermee.
Hallo, Ik heb ook al minstens 2 jaar een kinderwens en mijn vriend was er nog niet aan toe.. Ik had veel moeite om dit te accepteren maar wist wel dat we moesten wachten tot dat hij er ook aan toe was. Wel ben ik in mei 2009 al met de pil gestopt omdat ik 'pilmoe' was en graag wilde weten of mijn lichaam het zelf ook nog kon.. Ik ben enorm blij dat ik toen met de pil gestopt ben want ik ben pas naar een half jaar weer ongesteld geworden, en daarna een heel onregelmatige cyclus ( ik wil je niet bang maken, het kan ook heel anders hoor ) Afgelopen april, hebben we samen besloten om er voor te gaan.. Helaas nog niet zwanger, maar ik was al heel blij dat hij het ook wou. Succes meid!
He meiden, bedankt nogmaals voor jullie reacties! Het is fijn, al die herkenning. En geruststellend te lezen dat de meeste van onze mannen toch wel overstag gaan! @hopenopeenwonder: bij ons precies hetzelfde, alleen wonen wij nog op een flat (met genoeg ruimte overigens). Veel plezier met klussen @Mbeeb: tnx, dat is wel een goeie idd. Hopelijk wordt jullie wens gauw vervuld!
Misschien is dat wel gewoon iets van de vrouwen. Wat mij betreft hadden we een of 3 geleden al mogen beginnen. Maar mijn vriend was er toen niet klaar voor. Ook ik heb netjes gewachten en het af en toe eens ter sprake gebracht. Tot hij begin dit jaar kwam met de vraag voor hoelang ik nog de pil had. (helaas) Had ik net gehaald voor een half jaar. Dat heb ik opgemaakt en nu zijn we echt begonnen. (eerste ongi moet nog komen) Ik zou je ook aanraden om 'gewoon' te wachten tot hij er ook klaar voor is. Zou wel aansturen op een goed gesprek over de kinderwens. Anders ga je elkaar strask misschien verwijten maken. Sterkte.
Wat mij betreft waren we 5 jaar geleden al aan kinderen begonnen, maar toen was de situatie er echt niet naar (huisvesting/financieel). Sinds het wel kan is bij mij de wens niet meer te onderdrukken (ik heb mijn best gedaan --> onmogelijk ). In gesprekken met mijn vriend kon hij goed verwoorden hoe misschien veel meer mannen er over denken: het is behoorlijk 'eng' voor mannen omdat ze geen idee hebben waar ze aan beginnen en lichamelijk geen klok voelen tikken of hormonen hebben die door het lichaam gieren. Die drang ontbreekt dus. wat hij vooral zag was wat er in zijn leven allemaal zou gaan veranderen (minder tijd voor onszelf, 's nachts je bed uit moeten, enz. enz.) omdat de positieve gevolgen gewoon nog onbekend zijn. wat goed/doorslaggevend was om bij ons te bespreken was wat er in de komende jaren zou veranderen in dit gevoel. toen kwam hij er op uit dat dit gevoel waarschijnlijk niet verandert: over een jaar/twee jaar/... is het nog steeds eng/spannend, en dat zal het altijd blijven! dit was eigenlijk heel geruststellend omdat die 'angst' altijd wel zal blijven en we dus niet hoeven 'wachten' totdat het weg gaat. Het zal natuurlijk bij iedereen weer anders zijn, maar sinds we dit besproken hebben, zijn we er samen voor gegaan, en dat laatste is inderdaad wel belangrijk natuurlijk!
Dank je wel! Mijn vriend zegt nu dat hij zich waarschijnlijk nooit klaar had gevoeld om papa te worden, het blijft eng natuurlijk. Maar oh, wat is hij trots Ik hoop ook dat het bij jullie net zo voorspoedig gaat!
volgens mij is overhalen wat anders dan het gesprek wat jullie willen voeren... Je kunt best over de angsten en twijfels praten enz.. waarom zou de ene alleen maar mogen wachten.. wanneer is een moment goed.. Ik was ook eerder klaar voor een 2e. In eerste instantie had mijn man gedegen argumenten.. Dus gaf ik hem gelijk Daarna besloten we de boel op zijn beloop te laten.. En na de mk jan-09 werd mijn man duidelijk hoe graag hij het wilde en zijn we er samen voor gegaan Ik zou in ieder geval het gesprek gewoon aangaan... bij de situatie onbesproken laten voel jij je niet goed.. En zeg nou zelf.. een gesprek heeft nog nooit in een bevruchting geresulteerd
Hey meis, Ook ik denk dat je inderdaad toch gewoon ee goed gesprek aan moet gaan over zijn gedachtes en onzekerheden.. Mijn man wilde het wel heel graag maar vond het ook erg eng etc. Ook ik heb echt wel even goed nagedacht (lukt het financiel, wat wil/kan ik inleveren,zou ik een goede moeder zijn etc.)Kortom ook een bak onzekerheid. En er is maar 1 antwoord en dat is dat je het pas echt weet als je mama en papa wordt.. Geduld hebben is nu ff nodig (hoe vervelend ook) Maar als je samen er voor gaat is het 100 leuker lijkt me! En inderdaad als ik het over mocht doen was ik ook eerder gaan ontpillen heb 65dgn op mn 1e ongi moeten wachten en geen idee hoe t nu gaat lopen. Dus inderdaad je bent in de meeste gevallen ook niet 123 zwanger... Ik hoop dat je mannetje snel zn gevoelens op orde heeft en dat jullie er aan uit gaan komen!
He meiden, tnx voor al jullie reacties, een hoop tips waar ik echt wat aan heb! Ik heb met hem dus afgesproken om eens duidelijk over kinderen te spreken (tijdens onze reis, in ontspannen sfeer ) en hopelijk kunnen we dan die 'loze' korte gesprekjes achterwege laten omdat we precies van elkaar weten hoe we erin staan, das nu nog zo vaag. @Kara: je slaat de spijker op zijn kop! Mijn punt is idd van: hoe overtuig ik hem dat juist NU de tijd is om eraan te beginnen ipv nog langer te wachten. Het blijft namelijk altijd spannend en je weet niet wat je te wachten staat... ik ga dit argument dus ook zeker gebruiken in ons 'gesprek' Vandaag heb ik overigens te horen gekregen dat mijn contract verhoogd kan worden voor onbepaalde tijd, werkte daar als weekendkracht (25%) maar kan vanaf de zomer als parttimer (50%) aan de gang! Dus dat betekend nog meer financiele zekerheid.. hopelijk helpt dit hem een beetje! Als jullie het leuk vinden zal ik tzt laten weten hoe alles verlopen is. Groetjes en ik hoop hoop hoop voor jullie, dat er mijn reis nog meer beebjes in buikjes groeien hier