Goedemorgen allemaal! Allereerst wil ik melden dat dit een luxeprobleem is en dat ik zeker en vast besef dat er veel mensen zijn die helaas niet eens deze keuze kùnnen maken. Ik stuur dan ook alle respect en hartjes uit naar deze mensen! Ik denk dat ik vooral op zoek ben naar mensen die ook met deze twijfel zaten en welke knoop ze uiteindelijk doorgehakt hebben (eender welke!). Onze dochter wordt in februari 3 jaar. Ik ben 27, mijn vriend 34. Vroeger, voor we zwanger waren, zei ik altijd dat ik maar één kind wou (ben zelf enig kind) en mijn vriend wou er graag twee (hij heeft een oudere broer). Intussen hebben we blijkbaar onze wensen omgewisseld zal je maar hebben hè. Ik probeer ongeveer de situatie te schetsen zonder er een te lang proza van te maken. Spoiler samenvatting: ik wil graag een tweede, maar ten vroegste midden 2019 ofzo pas beginnen (in hoeverre je het kan plannen). Voor mijn vriend hoeft het niet per sé meer. Zéker niet nu. Maar ook niet "nooit" voorlopig, hij is er nog niet echt uit lijkt mij. Als ik zeg "ah dus dan een vasectomie nu?" dan lijkt dat hem precies toch nog wat té definitief Op dit moment kan ik het zelf ook nog niet aan en soms ben ik bang dat ik het nooit zal aankunnen. Onze dochter sliep en slaapt tot op heden slecht. Ze is (voor wie openstaat voor de hokjes en labels) hoogsensitief, strong willed en ik weet niet of er nog labels aankomen. De eerste herkende ik zelf al heel snel omdat ik er zelf nog voor therapie gevolgd heb. Ik vind het allemaal erg pittig en ook confronterend om dit bij haar zo fel te zien. Er waren al tig momenten dat ik haar zie als de ideale zorgzame grote zus, maar ook al tig+1 momenten dat ik denk "wow had er nù nog een baby bijgeweest dan had ik het niet gered". Maar goed, het helpt dat er geen haast bij zit en dat ik mezelf nog gerust een jaar de tijd wil geven om te zien wat er nog verandert. Dan hoef ik nu ook mijn vriend niet onder druk te zetten want hij kan een tweede op dit moment ook niet aan. Ik heb al veel pro's en con's in mijn hoofd zitten. De pro's heb ik al geuit aan mijn vriend, de con's die uiten hij en mijn (groot)moeder dikwijls genoeg. Zeker de laatste, zij zien er liever geen meer bijkomen. Want met eentje kan je overal naartoe, met twee is dat niet meer makkelijk, dan komt je weer twee jaar niet buiten, je kan het nu al niet aan, ... enkele quotes. Ze gebruiken ook het dingetje "tja dan moet je schoonmoeder doopmeter zijn". Dat gaat in mijn leven echt niet gebeuren, maar dat zou de logische stap zijn. Alsof ik daar niet onderuit kan ofzo. Schatten zijn het hoor en ze doen alles voor ons, maar soms een tikkeltje negatief. Wat ik zelf denk: + ik kan me niet inbeelden dat ik nooit meer zwanger zou zijn, dat we echt maar één kind zouden hebben + al het babygerief van onze dochter staat er nog, we kunnen niets wegdoen + het kriebelt vaak (maar ook soms niet) + ik heb nooit een broer/zus gemist, tot ik volwassen was. Nu lijkt het mij echt een verrijking en een hulp (ik besef ook dat niet iedereen goed overeenkomt met zijn broer/zus, maar dat weet je nooit). Ook wanneer wij er niet meer zijn of hulp nodig zouden hebben, valt het niet op één iemand (opnieuw zelfde voorwaarde als vorige zin natuurlijk) - financieel zou het toch een domper zijn, we zijn er nu eindelijk wat doorheen nu de kinderopvang wegvalt (in BE gaan ze naar school vanaf 2,5jr en dat is zowat 98% goedkoper per maand). We kunnen nu wel even bijsparen maar het schrikt toch wat af. Wel zou ik een nieuwe auto moeten kopen, wat nu niet gaat. - ik ben zo bang om weer een huilbaby te hebben en inderdaad mezelf weer 2 jaar kwijt te zijn. Ook ging de borstvoeding pas goed na een jaar, alles ervoor was vaak een regelrechte hel. Het idee dat weer te moeten doorploegen... - ook de bevalling maakt me bang, de eerste keer liep maar op het nippertje goed af. Should I push my luck? (haha "push", pun not intended) Ok euhm. Het is nog redelijk lang geworden hierboven diepe buiging voor wie de tekst doorploegd heeft! Zoals ik zei, het is niet dat ik nù een knoop wil doorhakken, integendeel. Maar ik lees graag hoe het er bij jullie aan toe ging/gaat
Ik heb je hele verhaal gelezen er is een hoop te reageren, maar wat ik in ieder geval al wil zeggen is dat ik iedereen zou aanraden om voordat je aan nog een extra kind begint (of dat nou tweede derde of vierde is) je eerst het gevoel moet hebben, zo het gaat echt heel relaxed nu. Ik heb echt weer tijd over of het gevoel dat er ruimte is voor meer belasting. Ik heb dat voordat ik aan een tweede en voordat ik aan een derde begon zo ervaren en toch blijft het dan behoorlijk pittig in eerste instantie als er nog een kindje bij is gekomen. Zolang je dat gevoel van tevoren nog niet hebt, zou ik zeker niet aan nog een kindje beginnen
Ik heb het gelezen en wil eerst zeggen dat alleen je partner en jij er iets over kunnen en mogen zegen. Ik begrijp echt niet dat anderen zoals je moeder of schoonmoeder er iets mee te maken zouden moeten hebben (tenzij jullie totaal ongeschikt of onverantwoordelijke ouders zouden zijn maar daar lees ik niets van). Hou dus op je twijfel met hen te bespreken. En kap hun opmerkingen direct af! Verder zie ik een sibling echt als een verrijking in het leven. Daar zou ik gezien de leeftijd ook niet te lang meer mee wachten. Nu hebben ze nog wat aan elkaar. En groeien meer samen op. Een bevalling is iedere keer anders. En het is (over het algemeen) even vervelend maar ik zou er in jouw geval niet de keus voor Een 2e vanaf hangen. Ook niet van een andere auto. En bedenk dat ieder kind anders is. Juist ook binnen hetzelfde gezin. Dit kindje is weer een nieuw persoon en totaal anders dan je dochter. Ik zou er gezien je diepe gevoel dus voor gaan. En zeker niet lang wachten. Het moet nog eerst lukken en dan nog 9 maanden verder.
Hmm lastig. Wel een paar dingen: - een broer of zus is een verrijking - elke bevalling is anders (1e trauma; 2e super) - elk kind is anders maar ook weer niet (ik zie veel ‘vervelende’ trekken bij allebei terug, zit nou eenmaal in de familie) - in mijn ervaring zitten Belgen er vaak wat ‘materialistischer’ in en dat lees ik ook zo beetje bij jou. Ik zou niet aan geld/status/perfectie/grootouders denken - waarom kom je niet buiten met 2 kinderen? - flesvoeding ipv borstvoeding en niet proberen een perfecte moeder te zijn, scheelt ook - huilbaby: mijn eerste sliep met 8 mnd door (geen huilbaby), tweede ook 8 mnd (maar wel huilbaby, maar niet meer elke nacht fles). Dus dat hoeft ook niet terug te komen. - kijk goed naar wat je aankan! Succes met de keuze!!
Het ding is, ik bespreek de twijfel nooit met hen. Ze weten dat ik het zelf nu niet eens wil, maar ze vinden het zelf altijd nodig om erover te beginnen. Ik noem het "antitweedekindpropaganda" en ze zijn er best goed in. Meestal reageer ik er niet op en laat ik ze wat uitrazen. Dat is ook echt zo. Mijn vriend zegt dat hij gelukkig is met 1 kind nu maar als we er dieper op in gaan zijn het toch vooral de praktische dingen die ook bovenkomen. Gisteren hebben we er nog eens over gepraat (ik wou hem vooral duidelijk maken dat hij zich niet onder druk moet voelen maar dat ik het nog even open wil laten) en hij zei ook dat het nu net wat leuker begint te worden nu ze wat ouder wordt. Het soort uitjes/spelen/mogelijkheden... Geen idee, ik snap niet vanwaar ze het halen. Het is praktisch iets meer geregel waarschijnlijk? Ik sta er zelf zo niet tegenover. Dankjullie wel voor de reacties! Zoals hierboven gezegd heb ik het gisteren nog eens aangehaald bij mijn vriend. In elke zin zet hij "voorlopig". Voorlopig moet het voor mij niet, voorlopig is het voor mij genoeg, ... Ik zei, jamaar, laat die voorlopig eens weg. Wat als ik jou zou zeggen, je mag van mij gerust een vasectomie doen. Hoe zou je dan reageren? "Ja nou voorlopig ..." Neeeee. Mannen, je moet er wat mee. Dat scenariodenken is vooral aan mij besteed vrees ik. Hij zei zelf, ik zou het eerder voor jou doen. Maar dat wil ik niet. Ik zei hem dat hij het ook écht zelf moet willen. En dat hij daar echt wel de tijd voor heeft om dat voor zichzelf uit te maken, ik wil er op dit moment ook nog niet aan beginnen..
Ik zou juist wel eigenlijk de mening van mijn moeder serieus nemen. Tenminste als je een goede relatie hebt met haar. Wat is de relatie verder met je moeder en schoonmoeder? Moeten ze jullie vaak bijspringen? Ze kennen jullie natuurlijk goed en je geeft zelf letterlijk in je openingsbericht aan dat je het nu niet aankan. Zo lang dat gevoel blijft, zou je wat mij betreft echt niet aan nog een kind moeten beginnen, hoe jammer en verdrietig je dat op andere vlakken ook kan (en mag!) vinden. En ik denk dus dat op dat punt je moeder gelijk heeft.
Voor iedereen is het anders en iedereen heeft andere overwegingen. Ik wist sowieso dat ik het nooit bij 1 kind wilde laten. Toen mijn dochter 1,5 jaar was had ik steeds vaker het gevoel van: hier kan ik 1tje bij hebben. Toen man ook zo ver was, was het gelijk raak. En ja, onze jongste is heel anders dan onze 1e. Veel zorgintensiever. Net ook te horen gekregen dat hij heel sensitief is en we gaan logopedietraject in. Slapen gaat op dit moment redelijk maar met een nacht doorslapen knijp ik mijn handjes dicht. Is het pittig? Ja zeker is het soms pittig. Kom ik nog buiten? Tuurlijk! Ga zelfs soms een winkel in met twee kinderen. Wat doorgaans makkelijker is: Bij de 2e baby zit je er snel weer in. Hoe het gaat met voeden en al die andere zaken. Je herkent makkelijker wat niet lekker loopt en je probeert sneller dingen uit waardoor vaak sneller de oplossing gevonden is. Het is allemaal niet meer zo nieuw, je maakt je minder druk. In combinatie met een ouder kind kan het zwaar zijn maar je vindt je weg er in. Iedereen moet de eerste weken wennen en bedenken hoe het allemaal moet. De bevalling... ja daar moeten we toch allemaal doorheen. Hoe de eerste ging zegt NIKS over de tweede. Ik had voor een eerste een redelijk vlotte bevalling (8-9 uurtjes) en ik dacht bij de tweede dat de baby er heel vlot zou zijn, mijn moeder was ook zo vlot bevallen van de tweede, etc. Nou haha, dat duurde mooi 20 uurtjes. Maar waar ik bij de eerste kapot was en 2 nachten in het ziekenhuis moest blijven liep ik bij de tweede na een paar uurtjes alweer rond. Makkelijker gezegd dan gedaan: parkeer je wens. Je weet dat je een 2e wil. Praat er zo nu en dan over met je vriend. 2 neuzen dezelfde kant op is wel zo handig Spreek een datum af (ergens in het volgende jaar) wanneer jullie er een goed gesprek erover hebben. Zien jullie het dan al zitten of wacht je liever nog wat langer? Gebruik die tijd om te sparen. Jullie zijn beiden op zich nog jong en als het beter is kunnen jullie nog prima even wachten. Misschien komt er vanzelf een moment dat jullie er nog 1 bij zien rondlopen en gaan jullie ervoor. Misschien zakt het gevoel af en komt er toch geen 2e. Het MAG beide. En stop met dit soort dingen te bespreken met (schoon)ouders. Zij hoeven jullie kinderen niet groot te brengen en ervoor te betalen toch?
Hier was er niet zozeer twijfel over een tweede. Onze dochter is nu 5 en ook hoogsensitief met een sterke eigen wil. Mijn zwangerschap van haar was ellende, bevalling met flink wat complicaties en trauma voor mij, borstvoeding was een worsteling, ik kreeg een depressie en dochter was een huilbaby. In mijn hart was absoluut plek voor een 2e, maar om die hele hel nog eens vrijwillig door te gaan, met nu aanwezige dochter en haar soms pittige buien erbij, nee dat zag ik echt niet zitten. Ik had een koperspiraal, maar desondanks bleek ik vorig jaar rond deze tijd ineens al 7 weken zwanger te zijn... Dat was dus wel even slikken. Maar een echo, goed gesprek en wat relativering verder, besloten we dat het toch zo heeft moeten zijn en zijn we er gewoon voor gegaan. De zwangerschap was wederom geen pretje, maar qua misselijkheid (HG) tig keer beter dan bij de oudste. Ik zag vreselijk op tegen de bevalling, maar deze kwam spontaan op gang. In 7 uur ging ik van gebroken vliezen zonder enige weeën, naar een kindje in mijn armen. Geen pijnstilling nodig gehad (oké, toen ik het wilde, was het al te laat...) en niet gehecht/geknipt/gescheurd. Minimaal bloedverlies en geen complicaties. Een uur na de bevalling zat ik een broodje te eten en een half uur later stond ik te douchen. Zo bizar, vergeleken met de eerste! Borstvoeding begon goed, zoontje hapte goed aan. Maar ik kreeg zelf flashbacks van de bv-periode van de oudste en werd hypernerveus zodra hij een beetje onrustig werd aan de borst. Toen zijn we gaan combinatievoeden met borst en fles, want dat gaf mij de rust die ik nodig had. Op den duur stagneerde daardoor (begrijpelijk) de productie, en inmiddels zijn we volledig over op de fles. Zoontje is een tevreden baby, huilt enkel als er iets is. En door beter op mezelf te letten, kon ik deze keer gelukkig een depressie voor blijven. Kortom: alles kan zó ontzettend anders zijn bij de 2e. Laat dat je dus niet tegenhouden.
Hier zit helaas onbewust 4,5 jaar tussen de kinderen. Misschien is dat voor jou fijner. De oudste zit op school en je hebt dan tijd voor de jongste. Tuurlijk blijft het zwaar omdat je de kleine veel mee moet nemen. En het was ook weer wennen, omdat we onze vrijheid weer gewend waren. Maar het wordt weer makkelijker en we doen ook veel uitstapjes 1 op 1 met de oudste. Dat is ook erg leuk. Dus de ander blijft dan thuis bij de jongste.
Ik heb ook lang getwijfeld en zelfs tijdens mn zwangerschap dacht ik soms "hóe ga ik dit doen" En nu is ze er; en loopt het allemaal soepel. Ik zou dr niet meer weg kunnen denken. Volg je hart
Dankje voor je reactie! Wat mijn schoonmoeder betreft, de relatie met haar is zo slecht dat ik zelfs expres tegendraads zou gaan doen maar zij verandert telkens van mening dus daar valt toch geen lijn op te trekken... Wat mijn moeder betreft, wij hebben een goede band maar wij staan als zwart en wit tegenover elkaar als het over de opvoeding van een kind gaat. Zij heeft ook echt gelijk, ik vind zelf óók dat ik nu nog niet klaar ben voor een tweede. Dat ziet zij ook. Maar zij begint dan redenen aan te halen om ook gewoon nooit nog aan een kind te beginnen, terwijl ik wel nog opensta voor een tweede als onze dochter wat ouder is. Dankje voor je uitgebreide reactie! Je hebt ook zeker gelijk. Dat van die datum volgend jaar vind ik wel een goed idee. Ik hou er niet van dat er nu zo een grijze zone is waarin ik niets weet. Op die manier zou ik wel wat rust kunnen krijgen tot die tijd. WOW! Het verhaal over jouw dochter is ZO herkenbaar... Dat geeft inderdaad erg veel hoop voor de toekomst. Het hoeft inderdaad niet zo te zijn allemaal maar het schrikt toch ergens af hè. Ik had ook nooit gedacht dat het zoveel invloed zou hebben op ons, een hoogsensitief kind, al wist ik dat de kans enorm groot was gezien ik het ook heb. Maar dat sterkewildingetje erbij, dat botst echt enorm. Dankjewel voor je reactie. En virtuele knuffel voor de helaas onbewuste jaren die ertussen geslopen zijn... Ik ben er inderdaad wel van overtuigd dat dit voor ons een goede oplossing is. Onze dochter zit nu sinds september wel op school (vanaf 2,5 in BE) maar we willen het nog wel wat afwachten. Ik denk dat niemand er bij ons blijer van zou worden mochten we nu de sprong wagen. Zo is het eigenlijk hè. Ik hoop alleen dat mijn vriend zijn hart ook nog een beetje meedraait
Hier een rot zwangerschap gehad en een trauma bevalling, 10mnd daarna nog BI klachten. Eerste 6 weken huilbaby die 18-21 uur lang gilde op een dag. Dat stopte direct toen we Frisolac voeding gaven. (minder lactose) toen alleen nog reflux en de vele verkoudheden. Vrij pittige meid, wil alles zien en meemaken, de wereld veroveren binnen 1 dag en we moesten haar echt flink afschermen en stap voor stap dr wereldje vergroten. Is nu een ontzettend lieve ondeugende meid, zonnetje in huis, heel bijdehand al praat ze nog weinig. Als ze 2 zou worden zouden we rustig gaan zitten en bepreken of we t nog zagen zitten een tweede, met hetgeen wat we meegemaakt hadden. Nou ja, dat moet nog gebeuren en nr 2 is al onderweg dus dat overleg kan vervallen. Je bent met je eerste wijzer geworden, je weet welke klachten je had en wat je daar evt tegen kan doen. BI werd destijds niets gedaan, ik ken bijv de weg naar bekkenfysio nu wel dat laat ik me geen tweede keer gebeuren. Idem voor de bevalling, dat doen we echt geen tweede keer zo. Er uit is rotter dan er in maar je hebt verschillende gradaties daar in. Financieel wordt t wat opletten, kan wel maar kost ook wat. Kind alleen is maar alleen. Goede vriend kwam te overlijden en had maar 1 zoon (zoon is van onze leeftijd) en hij stond er alleen voor. Zn vader had veel vrienden o.a. ons dus kon hij toch nog op mensen terugvallen. Zolang ze opgroeien en jullie er beiden nog in goede gezondheid zijn kan enigskind prima, wanneer een van jullie wat gaat mankeren staan ze toch alleen met hun verdriet of zorgen. Zeker met de zorg zoals ze dat nu in NL hebben geregeld. Zegt niet dat ze niet alsnog volwassenen kunnen worden die elkaar alleen met kerst een kaartje sturen bijv. Ik kom uit gezin van 3 en mantelzorg voor mijn ouders ligt bij mij, idem voor mn man met zijn ouders. Ruimte: pas verhuisd dus dat lukt wel Vrijheid: dat wordt wel weer even wennen maar ik denk dat ik daar makkelijker mee om kan gaan dan mn dochter nu ik de waarde van een draagdoek ook ken. Onrust in de eerste periode: we beginnen gelijk met frisolac geen andere voeding meer. Tis toch een standaard voeding dus geen enkel bezwaar. Reflux leefregels gooien we er preventief ook gelijk bij, vreet geen brood en kan geen kwaad.
Nou eerlijk gezegd niet getwijfeld want wilde nooit een tweede kind maar 8 jaar nadat mijn zoon is geboren hebben we toch nog een dochtertje gekregen. En beste keuze ooit! Ineens kreeg ik toch weer kriebels en zijn we ervoor gegaan. En voor mijn zoon is het geweldig want al die jaren alleen en nu een zusje. Hij is zo dol op haar en zij op hem, echt een verrijking geweest voor hem. En het leeftijdsverschil ervaar ik echt niet als nadeel, eerder als voordeel. Overdag tijd voor mijn dochter, zoon kan alleen naar school dus geen gesjouw met die kleine meid. Min zoon doet lekker zijn eigen ding met vrienden en als we wat met hem willen doen splitsen we op of we zoeken iets wat ze allebei leuk vinden (zwemmen bv).
Ik wilde toen ik jong was helemaal geen kinderen, later 1 kind en nu heb ik 2 kindjes. Oke, wel van 2 verschillende vaders, maar niet minder gewenst. Mijn meiden schelen 6,5 jaar en ik vind dat super fijn. En bijna in alles zijn ze het tegenovergestelde van elkaar. Bij Q was de zwangerschap een drama maar de bevalling stelde niks voor. Bij M was de zwangerschap een eitje, tot 35e week dan (hoge bloeddruk en beginnende zwangerschapsvergiftiging), maar vooral het einde van de bevalling was geen pretje. Veel te veel bloedverlies, ok en een bloedtransfusie waardoor ik nog heel lang super moe bleef. Tja, ze waren de ijzerpillen vergeten. Q is redelijk rustig, achteraf een voorbeeldige baby, nu een rustig en erg gevoelig meisje. M is erg druk en fysiek. Ook echt met anderen expres pijn doen als ze haar zin niet krijgt bijvoorbeeld. Overigens kunnen ze echt niet zonder elkaar. Om 09:30 uur zit M al te zeuren om Q op te gaan halen van school... Bij beide meiden heb ik geen borstvoeding gegeven. Dat vond ik niet bij mij passen, ondanks de druk van de verloskundige. Een collega heeft ook 2 kinderen met een leeftijdsverschil van 6,5 jaar en vind dat ook super fijn.
Wij wilden altijd 2 kindjes, echter toen ons zoontje er eenmaal was wilde we niet meer. Ook een slechte slaper, veel ziek met oorontstekingen en T viel ons gewoon zwaar. Toen gezegd dat we het er een jaar niet over wilde hebben en toen weer eens over gehad. Uiteindelijk wel gezegd te gaan voor een 2e, ik weet zeker dat we net zo gek kunnen zijn op nummer 2 maar ik twijfel nog steeds of we de juiste keuze hebben gemaakt. Alleen vind ik een kind alleen ook zo alleen. En natuurlijk weet ik dat er genoeg gezinnen zijn waarbij het niet lukt om een 2e te krijgen en dan ben je al heel blij met 1. Of gezinnen met bewust 1 kindje, ook prima natuurlijk! Maar voel ons voelde het niet compleet, al kijk ik best op tegen 2 kinderen.
Maar intussen ben je wel zwanger van een tweede, zie ik dat juist @Gwenvd ? Hoe ga je om met die twijfel? En je partner? Ik heb makkelijk praten, of liever gezegd, makkelijk twijfelen, want het is sowieso niet voor meteen, mochten we voor een tweede gaan. Hoe oud is je eerste kindje?
Inderdaad zwanger van de tweede. Heel gelukkig mee maar we vinden het nog spannender dat bij de eerste. Nu weten wat er komen gaat. De oudste is nu bijna 2;5 dus bijna 3 als zijn broertje komt