In juni was het zover: zoon was 2,5 jaar en de kriebels begonnen weer. Ik kon niet wachten om aan een tweede te beginnen. Door omstandigheden een half jaar moeten wachten (met pijn en moeite... heb de dagen gewoon afgeteld). En nu zit ronde 1 erop. En ik ben niet zwanger en dat vind ik niet erg. Momenteel ben ik door meerdere dingen een beetje overspannen (vooral werk en bijkomende studie). Afgelopen weekend ingestort en ik voel me niet beter nog. Het idee dat ik nu zwanger zou zijn benauwd mij enorm. Ben gigantisch bang dat ik door een baby mijn nieuwe baan ga mislopen. Studie is erg erg erg belangrijk voor mij... en icm zwangerschap zou ik dan minimaal een half jaar eerst thuiszitten en dan pas aan het werk kunnen in een nieuwe baan mét nieuwbakken baby. Zie ik niet zitten eigenlijk. Daarbij het risico op uitvallen tijdens de studie door weet ik veel wat. Daarbij is het zo makkelijk... 1 kind. Zoon is 3 jaar nu en langzamerhand krijgen we weer wat tijd voor onszelf. Heel fijn. Hij is lief en makkelijk, we hebben enorm geboft. Financieel redden we het makkelijk nu en we kunnen ons helemaal richten op hem. Hoe zal dat met een tweede zijn? Kunnen ze met elkaar overweg? En natuurlijk ga je weer helemaal terug in de luiers etc., maar dit is allemaal tijdelijk (zeg ik steeds tegen mezelf). Daarbij zie ik mezelf niet als moeder van 1 kind.. ik heb altijd het beeld gehad van 2. Kijk, als het niet lukt, is het anders, maar dan hebben we het tenminste geprobeerd. Ik gun mijn zoon ook een broertje of zusje. Ik ben zó bang dat ik enorm spijt krijg als we het niet zouden proberen. We zitten niet in de luxe situatie dat we nog jaren kunnen wachten.. dit zet ook wel enigzins druk op de ketel. Misschien zijn het de omstandigheden. Werk, studie, baby.. wat is belangrijker. Ik ben nooit een carrièrevrouw geweest, maar met deze studie zou ik eindelijk iets hebben bereikt, en dat is zo belangrijk voor mij. Heel verhaal. Sorry. Ik ben best wel in de war. Weet gewoon niet wat te doen. Ik wil mensen niet ergens mee bezeren (ik weet dat een zwangerschap niet te plannen valt en je gewoon een groot geluk hebt als het gaat en dat hier dames zijn die 1 of zelfs geen kind hebben... ik voel me dan zo'n verwend nest met een luxe probleem). Dus trek het dan ajb niet persoonlijk aan. Zijn er vrouwen die zich herkennen in mijn twijfels?
Ik denk dat veel vrouwen eerst heel graag een baby willen. Als het dan (bijna) zover is dan wordt het werkelijkheid en komen de twijfels. Heel herkenbaar hoor. Niet qua carrière, maar wel qua leeftijdsverschil 2 kindjes. Hier zit er 4,5 jaar verschil tussen. We hadden onze vrijheid weer aardig terug. Toch hield het ons niet tegen. Het is het waard!
Ik herken het deels. Zoals je weet zijn wij al een tijdje bezig voor een 2de. Wij willen het dolgraag. Maar soms heel soms dan krijg ik de kriebels, dochter slaapt eindelijk door met 2 jaar. Alles is veel makkelijker, word steeds leuker en het is gewoon gezellig met zijn 3tjes. Maar ik zie ons ook niet als 1 ouder kindje, wij willen graag een broertje of zusje voor S. En dan denk ik hoe snel zijn deze jaren voorbij gevlogen, enorm snel. Enige waar je misschien naar kan kijken voor je eigen is misschien minder te werken? als dat wat extra lucht geeft.
Ik herken het deels. Ik ben inmiddels mama van 2 kindjes, 6 en 2 jaar. Met alleen onze dochter waren we echt een drie eenheid, het voelde al zo compleet, was makkelijk en gezellig! Nu een broertje er bij, het was wel even wennen hoor als ik eerlijk ben... niet alles draait meer om dochter maar ineens alle tijd en aandacht verdelen. Ik vind het nu helemaal geweldig om 2 mooie kindjes te hebben, ik kan het zeker aanraden, ook om te zien wat ze aan elkaar hebben. Nu wordt mijn dochter steeds zelfstandiger en mijn mannetje is nog zo klein, het is goed zo voor ons ook met dit leeftijdsverschil. (Ik ben trouwens ook zwanger geweest tijdens mijn studie. Wel zo ‘gepland’ dat ik mijn diploma zou hebben voor de UD.