Eindelijk even de tijd om mijn bevallingsverhaal te beschrijven. Ik heb veel geduld moeten hebben ma na precies 42 weken is ons dochterje Charissa ter wereld gekomen, en wel op zaterdag 1 maart. De woensdag nacht ervoor begonnen de eerste pijnlijke harde buiken. Allemaal voorwerk bleek achteraf, maar na 41,5 week zwanger zijn was ik zo opgewonden dat er eindelijk wat regelmatig optredende krampen plaatsvonden dat ik er helemaal hyper van was en geen oog dicht heb gedaan. Steeds tellen hoe lang er tussen 2 weeen zat en hoe lang ze duurde. Donderdag overdag bleven de weeen constant in kracht en intensiteit, en het was allemaal erg goed te doen. Af en toe bekroop mij het idee dat dit slechts voorwerk was, maar toch hoopte ik stiekum dat ik al het echte werk was. Donderdag nacht werden de weeen heftiger en duurde langer, en ik heb vrijdag ochtend de verloskundige gebeld. Ik had die vrijdagochtend een afspraak in het ziekenhuis vanwege het overtijd zijn, maar omdat ik het idee had dat ik nu toch echt bezig was en nog net thuismocht bevallen vroeg ik me af of ik de afspraak moest laten doorgaan. De verloskundige adviseerde me wel te gaan, zodat een CTG en echo meer uitsluitsel zou geven over hoe ver ik al was. In het ziekenhuis aangekomen werd ik an het CTG gelegd. Er was duidelijk sprake van weeenactiviteit, maar nog wel onregelmatig in kracht en tijd. De echo liet zien dat ik netaan nog voldoende vruchtwater had. De gynacoloog heeft me vervolgens getoucheerd en toen kwam de domper, mijn baarmoedermond was wel verweekt maar slechts half verstreken, dus zat nog gewoon dicht. Teleurgesteld naar huis gegaan, die thuisbevalling in bad ging dus echt aan mijn nues voorbij. Belinstructies meegekregen van het ziekenhuis, en toen naar huis. Vrijdagmiddag werden de weeen steeds heftiger en trokken steeds meer naar mijn rug toe, op een gegeven moment kwamen ze om de 4-5 minuten en duurde meer dan en minuut, dus vrijdag vroeg in de avond weer naar het ziekenhuis, weer CTG en toucheren, nu een volledig vertreken baarmmoeder zonder ontsluiting, terwijl ik toch al behoorlijk heftige weeen had, en inmiddels al meer dan 30 uur niet geslapen. Weer naar huis gegaan, dit keer met een pijnstillende tablet en een slaappil. Thuis gekomen lekker in bad gegaan, beide pillen genomen, maar de weeen werden steeds heftiger en pijnlijker, ech behoorlijk zware rugweeen, die ik alleen op kon vangen door rond te lopen. Mijn lief vond het niet verantwoord zo een bevalling in te gaan omdat hij het niet zag gebeuren dat ik die nacht nog zou kunnen slapen. Dus midden in de nacht weer naar het ziekenhuis. Ben toen opgenomen en heb een pethidine injectie gehad om wat te slapen. Deze hielp enkele uren, dus heb iets kunnen slapen. 's ochtends 8 uur weer getoucheerd, toen krap 2 cm ontsluiting, dus werd ik naar een verloskamer gereden. Vanwege de heftigheid van de weeen kreeg ik om 11 uur bij 4 cm ontsluiting een ruggeprik, wat een verademing. je voelt nog zeker weeen, maar de heftige pijnpieken zijn verdwenen. Mijn weeen kwamen inmiddels om de 3-4 minuten, en er werd besloten om extra oxytocine bij te geven om de weeen wat krachtiger en frequenter te maken. Om 8 uur 's avonds had ik 9 cm, en om 9 uur eindelijk VO. Alleen op dat moment waren er nog 3 bevallingen gaande en moest ik wachten met persen totdat ik begeleiding had. Pas om kwart over 10, na 1 uur persweeen opvangen kwam er begeleiding en mocht ik beginnen met persen. Na 1.5 uur persen bleek dat mijn kleine schat de spildraai niet goed gemaakt had en haar draaien lukte niet goed. Ik kon kiezen, de verwachting was dat ik nog ongeveer 45 minuten tot een uur nodig zou hebben om haar zelf te baren, maar ik kon ook kiezen voor een vacuumverlossing. ik was zo verschrikkelijk uitgeput dat ik het laatste heb gekozen. Tijdens een perswee werd de vacuumpomp geplaatst, wat deed dat pijn zeg. daarna werd ik verdoofd voor de knip, ook geen pretje. Van de knip zelf heb ik niets gevoeld gelukkig, en na 2 persweeen werd charissa geboren om 23:40 's avonds. Zo'n prachtig moment als je kleine wondertje dan op je blote buik word gelegd, en het is waar wat ze zeggen, alle pijn en ellende is vergeten, zelfs het hechten kon me niet meer deren. Alhoewel ik er op het moment van de bevalling anders over dacht, ik zou het nu zo weer over doen als het moest, het is het allemaal meer dan waard!