Zijn hier mensen die dermate overspannen zijn geraakt dat ze niet meer konden werken? Of die een partner hebben gehad waar dit mee gebeurd is? Hoe uitte de overspannenheid zich? Hoe lang ben je uit de running geweest en hoe kwam je er bovenop? Als je het vervelend vind om hier te schrijven, dan lees ik je verhaal ook graag in een PB. Alvast bedankt!
Jep! Mijn man hier! Na jaren extreem onregelmatig werken ( nachtdiensten van 13 uur. Gevolgd door de dag erna bijv een dag dienst) En onder hoge druk werken met een hoop gezeur is Hij 8 mnd in de ziektewet geweest erdoor Het uitte zich door heel veel dingen! Slapeloosheid overmatig piekeren zweetaanvallen Hartkloppingen iedere dag kokhalzen terwijl er niets uit kwam Het nooit uitgerust voelen al lag ie de hele dag op bed Dat waren de meer fysieke klachten Dan de gewone zorgen natuurlijk als nergens geen zin meer in hebben Mensen of visite Ed ontlopen Bang zijn dat iedereen denkt wat een aansteller en dat soort dingen meer! Hij heeft ook echt die tijd (8mnd) nodig gehad
Hij kwam er bovenop door veel uit te rusten en leuke dingen te doen (ook al had ie daar helemaal geen zin in) En gesprekken met een therapeut via de huisarts Ze hadden hem ook medicijnen voor geschreven maar omdat ie dat liever niet wilde dus nooit ingenomen
Niet overspannen maar een burn-out. Dingen vergeten Slecht slapen Agressie Huilen om van alles Maagpijn Afvallen Dood en doodmoe Niets meer willen doen Nachtzweten Hartkloppingen Vreselijke hoofdpijn Spierpijn overal Huilend van het werk wegrijden en er huilend heengaan Concentratiestoornissen Diarree Trillen Altijd koud hebben Misselijk Zelfvertrouwen weg Niet meer kunnen nadenken En nog zoveel meer. Ik heb 3 maanden helemaal niet gewerkt en ben het langzaam op gaan bouwen met een aantal uur per week en aangepaste werkzaamheden. Na 10 maanden werkte ik weer 36 uur (ipv 40). Heb enorm veel gelopen met de honden. Zoveel dat ze op een gegeven moment niet eens meer mee wilden Ze keken me dan echt aan van: Faaaak , alweer naar dat ***bos..... Gaf mij enorme ontspanning.
Mijn man is flink overspannen geweest en het blijft een gevoelig punt. Bij hem uitte zich dat met name in compleet gespannen spieren in zijn nek en schouders. Zo erg dat we in een hele drukke tijd op ons werk een keer met vrienden uit eten gingen en hij ineens heel duizelig werd. En hij voelde de rechterkant van zijn gezicht niet meer en zijn rechterarm niet meer (dof gevoel). Wij meteen naar de eerste hulp, want er werd gedacht aan een tia. Bleek dat er een zenuw bekneld zat. Vanaf dat moment is hij denk ik 3 maanden thuis geweest. Hij had al een andere baan en zijn nieuwe werkgever ging er goed mee om. Hij kon er later beginnen, minder uren werken etc. Andere dingen die hier boven staan had hij ook hoor: - altijd moe - prikkelbaar - geen zin meer in de leuke dingen. Naar de kroeg met vrienden is al te veel gedoe. Hij heeft er nog steeds last van. Het gaat echt wel beter hoor, maar het blijft een ding. Zijn lichaam kan geen onderscheid maken tussen goede spanning en slechte spanning. Hij loopt ook nog steeds bij een psycholoog. Verder bouwt hij veel ontspanningsmomenten in. Hij is absoluut niet zweverig, maar probeert twee a drie keer per dag te mediteren/ mindfullness te doen. Succes! En als het niet om je zelf gaat, maar om je partner mag je me PB-en. Ik heb zelf ervaren dat het echt niet makkelijk is om samen met iemand te leven die overspannen is.
Hier ook inderdaad Burnout, althans het begon als beginnende overspannenheid en is overgegaan in burnout. Ik ben een maand of drie volledig thuis geweest en toen eerst maar eens een uurtje koffie drinken op kantoor. Daarna voorzichtig aan proberen wat meer te werken. Helaas kreeg ik er ziekte van Pfeiffer overheen. Dat heeft me wel een behoorlijke terugslag gegeven. Toen weer een periode volledig thuis. Al met al ben ik denk ik na 11 maanden weer volledig beter gemeld. Klachten: mega vermoeid veel hoofdpijn ontwijk gedrag Verder weet ik het niet zo heel goed meer, aangezien het inmiddels 12-13 jaar geleden is.
Ik ben overspannen geweest ( nog net geen burn out gelukkig) Volledige paniek Hartkloppingen depressief ( 2 dagen gelukkig maar) Et cetera... Ik kon een maand lang helemaal niks doen....en gelukkig was mijn man toen ook 6 weken vrij...ik kon hele dagen op bed liggen en heb mezelf langzaam weer opgepakt... mediteren, muziek, rust en yoga... Na 2 maanden kon ik alles wel weer...maar na 4 maanden was ik er pas echt weer. Als het een burn out was geweest had het wel langer geduurd... dus ik ben op tijd door mijn lichaam gewaarschuwd
Hier: Hoofdpijn, slapeloosheid, zweten, trillingen, gewoon blinde paniek om niets, extreem veel vergeten, depressief. 3 maanden thuis gezeten, toen weer gaan werken, dacht dat het wel weer goed gaat maar momenteel weer heel veel stress door privé en werk en merk dat ik langzaamaan een terugslag krijg..
Hier een burn out gehad in 2010. Reden was de ziekte van mij man, niet weten hoe daarmee om te gaan, werd mantelzorger, daarnaast redelijk wat uren werken en huishouden en een kleine van 11 maanden. Ik ben toen 3 maanden volledig uit de running geweest. Was erg moe en kon alleen maar huilen om alles de hele dag.
Ik heb een burn out gehad. Dit is heel langzaam ontstaan sinds de geboorte van onze dochter. Alles ging moeizaam, ze sliep amper en we hadden veel zorgen. Ook al voelde ik mezelf afglijden, hielpen mensen waar ze konden, het was niet tegen te gaan. Want na 1,5 jaar geen gewone nachten doorslapen, veel wakker zijn met je kindje, raak je gewoon op. Toen ze ruim 1,5 was, was ik echt helemaal op. Ik las over burn out op Online therapie met je eigen online psycholoog - Interapy en ik was geshockeerd dat het klopte. Dat was begin 2014. Ik ben gestopt met werken (lang en geen standaard ziektewet verhaal) en ik ben twee maand thuis geweest. Ik ben bij interapy in therapie gegaan. Het was een enorm zware periode en ik sliep bijna standaard al om 18:00/19:00 uur. Ook voor mijn man was het heel zwaar. Mijn moeder probeerde 1x per week de kinderen op te halen zodat ik een dag rust had. Ik probeerde dan alleen rustige dingen te doen. Ontspanningsoefeningen, douchen, tv (ligt eraan wat want ook dat gaf soms stress). De telefoon ging in die periode op stil, want zelfs een trilletje kon me stress geven. Mijn klachten: hoofdpijn, gespannen kaken, schouders, buik, billen, nek. Hyperventileren (veel zuchten en gapen hierdoor), druk op de borst, slecht slapen, veel huilen, enorm moe zijn, enorm prikkelbaar, enz. Daarna ben ik heel langzaam weer een beetje begonnen met mijn nieuwe werk als gastouder. Ik denk dat ik er zeker wel een jaar druk mee geweest ben, die burn out. Niet op dezelfde heftige manier als de eerste 3/4/5 maanden, maar toch wel therapieën volgen, werken aan jezelf, jezelf staande houden. In de afgelopen twee jaar ging het op en af. Soms wist ik het allemaal niet meer, soms zag ik het zonnig in. Maar met enige regelmaat had ik een soort terugval. En soms nu nog wel eens, want mijn Stressklachten (oa hyperventileren) kunnen heel makkelijk terug komen. Ik blijf er dus op en af mee bezig voor mijn gevoel. Sterkte, als jij of je partner dit ook heeft.
Ik heb in mijn leven één burn-out gehad en een zware depressie. Nu ben ik licht overspannen. Mijn signalen zijn erg duidelijk altijd: - extreem moe - uiterlijk verwaarlozen - terugtrekken - hartkloppingen en last van opgeblazen gevoel - spierpijn - slecht kunnen slapen - extreem zweten ook al doe ik niets - stemmingswisselingen Na al die moeilijke periode's ben ik er eigenlijk aan gewend geraakt. Terwijl ik enkele jaren geleden dagen en nachten bij elkaar huilde, kan ik nu niet eens meer huilen. Laatste keer dat ik heb gehuild kan ik mij niet eens herinneren. Het is omgeschakeld naar een dof gevoel van binnen en agressie. Sterkte, je weet pas hoe ernstig het is als je het zelf meemaakt.
Bedankt voor jullie reacties. Nog een vraag: hoe kregen jullie de diagnose en door wie werd deze gesteld? Huisarts, bedrijfsarts, psycholoog?
Bij mij waren er een aantal dingen aan de hand, ik ben extreem perfectionistisch, ik was sinds m'n bevalling hormonaal een ramp, hormonaal lag alles compleet overhoop, ik wilde alles wat betreft mijn kind zelf doen, reorganisatie op t werk. Dat alles bij elkaar was gewoon te veel. Mezelf geen moment rust gunnen. Mijn ergste klachten waren; - extreem vergeetachtig - heel erg moe - enorm slecht slapen - heel veel malen in m'n hoofd en dat niet kunnen stoppen - enorm humeurig (heeft mij bijna m'n relatie gekost) - hartkloppingen - nergens meer toe kunnen zetten, alles was te veel Ik kwam in november in de ziektewet en was begin mei weer volledig aan t werk. Diagnose gesteld door de huisarts. Gesprekken gehad met de praktijkondersteuner van de huisarts maar daar had ik niet zo veel aan. Heb heel veel met mijn zoontje gefietst, heel veel naar buiten gegaan. M'n voeding aangepast en ben aan de cerazette gegaan, ik slikte op dat moment geen anticonceptie omdat ik daar altijd heftig op reageer maar deze pil bevat geen oestrogeen en dat werkt voor mij blijkbaar wel. En ben mindfullness gaan doen. Niet zo zeer om de mindfullness zelf maar meer zodat ik verplicht een uur per week aan mijzelf moest besteden. En ben heel erg na gaan denken hoe ik zelf dingen kon veranderen.. Ben dingen meer uit handen gaan geven, denk niet meer dat mijn manier de enige goede manier is, etc. Ik heb goddank helemaal geen last meer van bovenstaande klachten, ben weer helemaal mijzelf maar merk wel dat ik er gevoelig voor ben. Gelukkig kan ik het nu herkennen als t wat minder gaat en daar dan ook meteen naar handelen.
Wat ga je met de verhalen doen ? ? Krijg nl niet de indruk dat je op zoek bent naar iemand met dezelfde ervaringen, maar dat je een onderzoek(je) doet of er iets over moet schrijven. Maar goed dat kan aan mij liggen. Is overigens ook niet erg, maar denk wel dat het handig is om het dan te vermelden. Krijg je mogelijk toch andere verhalen
Ah ok ... Sterkte dan hopelijk heb je iets aan de verhalen hier. Belangrijk om je klachten serieus te nemen en bv met de huisarts te bespreken
Mijn man is naar de huisarts gegaan. Uiteindelijk. Dat is dan ook meteen mijn advies. Denk niet te lang dat je het zelf wel kunt oplossen. Ik denk dat de reden is dat mijn man er nu nog steeds last van heeft komt, omdat hij pas na jaren naar de psycholoog is gegaan. Sterkte en knuffel.
Bedankt voor jullie reacties! Ik ben al bij de huisarts geweest en ga nu ook iedere week naar een psychiater, maar het gaat toch steeds slechter. Ik heb me deze week voor het eerst volledig ziek gemeld vanwege mijn klachten. Ik kan het niet goed uitleggen en het heeft nog geen naam. Maar ik denk dat het het meest op overspannenheid lijkt. Vandaar mijn vragen. Jullie verhalen hebben mijn vermoeden wel bevestigd en ik vraag me af hoe lang dit rotgevoel nog moet duren en wat ik moet doen om weer gewoon mee te kunnen doen met alles.. het werken, sociale contacten, gewoon naar de supermarkt kunnen zonder in de war te raken. Maar goed, bedankt nogmaals voor de verhalen. Het heldert wat op.