Ik heb afgelopen weekend in de 6e week een miskraam gehad. Ik wist het pas een week en we hadden het nog aan niemand verteld (behalve huisarts en verloskundige). Ik vind het wel erg jammer en ben af en toe emotioneel, maar kan er redelijk mee omgaan en goed met mijn man delen. Lichamelijk heb ik weinig klachten, dus ook niet ziek hoeven melden op mijn werk. Aan de andere kant merk ik ook dat ik behoefte heb om het met anderen te delen. Maar ik twijfel zo. Dan weet namelijk iedereen dat we een kindje willen en gaat daar voor mijn gevoel op zitten wachten. Wat is jullie ervaring? Aan wie vertelden jullie het? Hoe reageren mensen hierop?
jeetje meis wat erg voor jullie! Ik ben er naar de buitenwereld best open over geweest!Heb het ook op me werk verteld en kreeg toen een paar dagen vrij om een beetje bij te komen!Merk nu ook dat ze anders(met meer respect)met me omgaan.Ook mijn ouders en schoonouders en schoonzussen enzo weten het!Dit omdat er op dit moment over niks anders dan kinderen krijgen gepraat werd en nu is het iets minder omdat ze rekening met me houden!zo kan ik nu ten aller tijde mijn verhaal kwijt,en mensen houden meer rekening met je gevoel(ik was mega schaggie) succes en doe gewoon waar je je "goed"bij voelt! maar weet wel dat als jij er open over bent je ook meer steun van anderen krijgt omdat ze weten wat er speelt liefs en een knuf
Hoi jente, allereerst veel sterkte met het verlies! ik had mijn ouders het min of meer bij toeval verteld, was nog niet de bedoeling maar mijn moeder was scherper dan ik had verwacht, verder mijn schoonzus wist er ook van, dus toen ik mijn mk kreeg heb ik hun ingelicht, ook zouden wij zaterdags gaan gourmetten bij onze vrienden, die heb ik afgebeld en verteld wat er was gebeurt, zij vonden het best wel een schok natuurlijk, zij wisten niet dat ik zwanger was, en ook niet dat we er mee bezig waren, dus kregen ze 2 dingen in 1x te verwerken. Hier op mijn werk heb ik het aan mijn leidinggevende verteld omdat ik een paar keer nog op controle moest en ik dan natuurlijk de uren vergoed krijg anders moest ik telkens vrij nemen! En een paar hele goede collega's die merkten dat ik wat stilletjes was en er naar vroegen, maar niet aan iedereen! Mijn man heeft het aan wat naaste collega's verteld omdat hij die middag met mij naar het ziekenhuis ging! Ik was er in eerste instantie niet blij mee dat er al zoveel mensen in onze omgeving het wisten, maar mijn man heeft me daarin over de streep getrokken, hij zei "waarom zo geheimzinnig doen, het is toch geen schande wat er gebeurt is? " en hij had gelijk ik heb veel steun gehad aan mensen in onze omgeving en merk dat mensen er heel fijn mee omgaan, ik heb gewoon wel eens behoefte om er over te praten, niet dagelijks maar zo af en toe! Wel vindt ik het een nadeel dat je nu natuurlijk wel vragen krijgt omdat mensen op de hoogte zijn van dat je zwanger wilt worden, maar daar kan ik goed mee omgaan, het is nu meer een algemeen feit geworden dan iets van ons tweeen! Je moet doen wat je gevoel je ingeeft, en niet doen wat anderen vinden! succes Jette
Ten eerste veel sterkte... Ik ben er ook erg open over geweest , ben wat dat betreft ook een open boek. Ik heb erg veel steun (gehad en nu nog steeds) van de mensen om mij heen.. Er zijn aardig wat zwangeren om me heen en als ze vragen of ik er nog niet aan toe ben zeg ik ook dat het een keer mis is gegaan... Dat zeg ik natuurlijk niet tegen iedereen maar wel tegen mensen die ik goed ken.. Drie dagen voor mijn MK hadden we het tegen (schoon)ouders, zussen en broers verteld. Ik was ook erg 'blij' dat ik ook dit verlies met hun kon delen.. Maar zoals Jolien ook zegt, je moet doen wat goed voelt voor je.. Voormij stond de wereld even stil en was wel fijn dat een aantal mensen er ook even stil bij stonden.. Liefs Jellie
Ben er ook open in geweest naar mijn ouders, schoonouders, broers, schoonzussen. Ook mijn directeur wist het en een vrouwelijke collega. Heb hele fijne reacties gehad. Begrip en medeleven. Niet dramatisch hoor maar wel begrip en dat helpt heel veel. Anders loop je met een zo'n zwaar gevoel onder je arm. En waarvoor. Even je verhaal kwijt. Het lucht zo op. Ook voor mij maakte het verschil man of vrouw best wel uit. Natuurlijk deel je het met je partner (belangrijkste). Maar het met een vrouw delen is ook weer heel erg prettig. Praat vaak anders. Melanie
Hoi Jette, Allereerste heel veel sterkte met je verlies. Ik heb het tegen niemand verteld, omdat ik onze kinderwens als verrassing wil houden. Maar ik merk wel dat het soms heel moeilijk is. Een collega die bij mij op de kamer zit is net zwanger en praat er natuurlijk volop over. Soms heb ik echt zin om haar af te snauwen . Verder zou ik het graag aan mijn moeder willen vertellen, maar ze maakt zich ook altijd heel snel zorgen. Bovendien lijkt het me leuk om straks (als het hopelijk wel goed gaat...) haar gezicht te zien als we over onze zwangerschap vertellen. Maar soms heb ik echt zin om eens lekker bij haar uit te huilen . Vooral als ze vraagt of er iets aan de hand is. Het "voordeel" is wel dat het mijn vriend en mij nog dichter bij elkaar bracht in zekere zin, omdat het nu echt iets van ons tweeen is. Heel veel sterkte ermee! Liefs Ilse
Bedankt voor jullie lieve reacties. Ik vind het echt prettig om te horen hoe anderen hiermee omgaan. Ik heb nu met mijn man afgesproken dat we als het te sprake komt en ik heb (of hij) behoefte het te vertellen dan is dit prima. Maar dit zal waarschijnlijk aan weinig mensen zijn, want ik vind het nog steeds niet prettig als iedereen weet dat we voor een tweede gaan. We hebben totaal geen haast en we horen al regelmatig de vraag "wanneer komt er een tweede?" Dit zullen ze dan misschien niet meer vragen, maar elk zwangerschapstekentje zal in de gaten gehouden worden. Daar heb ik echt geen zin in. Laat ons maar rustig "oefenen". Gelukkig was ik rond de miskraam vrij en had verder geen afspraken. Hierdoor was ik niet gedwongen om iets tegen collega's te zeggen. Dat zijn meestal niet de mensen waar ik de belangrijkste, emotionele dingen mee wil delen. Ook voel ik mij lichamelijk goed en wordt niet superemotioneel als het over baby's e.d. gaat. Daardoor valt het niet zo op en wordt ik als het ware niet "verplicht" om het te vertellen. Liefs, Jente
Van mijn eerste miskraam wisten ouders, zussen+aanhang en mijn baas het. Tweede miskraam eigenlijk iedereen omdat het heel snel na de eerste miskraam was, ik was er kapot van én ik heb er 22 weken mee gelopen (vruchtje was al veel eerder overleden) je moet doen wat je niet laten kan. Heb je het nodig om er met anderen over te praten moet je dat gewoon lekker doen (lucht op). Je kunt deze mensen ook vragen niet meer te opdringerig doen over zwangerschap ('ben je al zwanger?') Heb ik ook gedaan. Wij vonden het ook niet leuk dat iedereen het wist.. gaan ze ineens allemaal naar je buik kijken enzo! Bleh!
heej, Ik heb na 8 weken en 5 dagen een echo gehad (afgelopen do) en er was geen hartslag te zien. Vandaag met lood in mijn schoenen naar mijn ouders om het tevertellen. Ze reageerden zo lief. Ik ben nu dus heel blij dat ze het weten. Ik voel me daar goed bij. Ik denk ook dat het voor iedereen anders is.
Wij zijn ook heel open geweest. Ik vind het fijn om mijn verhaal te kunnen doen. Het is niets om je voor te schamen. Je kunt er tenslotte niets aan doen. Doe hetgene waar je je zelf het beste bij voelt. Sterkte !
Ik ben er ook erg open over geweest, maar had 2 dagen ervoor iedereen op de hoogte gebracht dat ik zwanger was. Het positieve ervan is dat je van veel mensen hoort dat ze hetzelfde hebt meegemaakt en dat die mensen je ook erg goed begrijpen en ook nog lang erna vragen hoe het met je gaat. Groetjes Minka
Ik ben ook heel blij dat ik het heb gezegd. Moest vandaag eigenlijk werken maar daar heb ik even helemaal geen zin in dus blijf lekker thuis. Ik ben nog steeds aan het wachten tot het vruchtje afkomt maar volgens mij zit het prima dus ga zo ff ziekenhuis bellen. Ik vind het ook fijn dat dan ook niet iedereen meer van die geweldige opmerkingen gaat maken: willen jullie geen kinderen? Ik ben 31 en wij zijn al 14 jaar bij elkaar dus iedereen vind het zo´n beetje tijd worden. nu hoop ik dat ze daar even rekening mee houden
Ik kon er uit eindelijk niet omheen toen ik zwanger was wou ik het liefst het voor me houden maar mn vriend was zo blij dat uiteindelijk een paar mensen het wisten Mn baas moest ik het ook wel vertellen heb 9 weken in de zw gezeten omdat ik 9 weken lang bloed verloor en 2 maal in de week naar het zh moest voor echos enz Ben nu heel blij dat ik mn verdriet heb kunnen delen en weet zeker dat we dit niet met zn tweeen hadden gekund
Ik zit nu ook een beetje met dit dilemma... Niemand wist nog dat we zwanger waren; dat hadden we morgen op de verjaardag van mijn vader willen vertellen, dan was ik 8 weken. En as. zaterdag hadden we het de vrienden willen vertellen, op de verjaardag van mijn man. Nu dus maar besloten om voorlopig even niets te vertellen, moet het nog even laten bezinken... Misschien dat we volgende week wat mensen inlichten...
Ik heb in juli een mk gehad en ben nu "gezond" zwanger Ik ben toen heel open geweest omdat het voor mij heel prettig was, ik hoefde geen rekening te houden met mijn woorden en kon gewoon open en eerlijk zijn, ook kreeg ik allemaal verhalen van mensen die ook ooit een mk gehad hebben en toen kwam ik erachter dat het wel heel vaak gebeurde en vooral niet iets is waar je voor moet schamen. 2 weken geleden was ik uitgerekend en heb het toen wel even moeilijk gehad en toen ook de steun gekregen van alle mensen toen ik "weer" zwanger was heb ik het wel maar aan een paar mensen verteld en ik kreeg heel veel steun omdat het wel heel moeilijk is in het begin, vooral als het aantal weken eraan komt waar het de vorige keer mis is gegaan. Toen ik het bij 12 weken aan iedereen vertelde was iedereen heel blij en kreeg ik veel steun omdat iedereen bekent was met mijn geschiedenis. Ik heb niet het idee gehad dat mensen op mij aan het letten waren of ik weer zwanger zou zijn, sterker nog, ze vroegen er juist niet naar maar zoals hier al vaker is aangegeven je moet doen waar je zelf het prettigste bij voelt, alhoewel ik denk dat het meer impact heeft dan je nu denkt. sterkte ook in de toekomst
Ik heb er zelf behoefte aan gehad om erover te praten. Heb daar ook geen spijt van, het hielp bij mijn verwerking. Het is wel zo dat mensen het dan weten en er zijn er ook die inderdaad na een tijd gaan vragen of je al weer zwanger bent. Heel begrijpelijk want iedereen om me heen leefde en leeft nog steeds met me mee. Ik ga er dan ook maar uit dat ze het uit puur enthousiasme vragen. Ik antwoord wel altijd subtiel dat ik het ze wel zal vertellen als het zover is dus dat ze er niet naar hoeven te vragen. Ik geef ook eerlijk aan dat dat voor mij heel lastig is als ze dit steeds doen, omdat ik het de eerst volgende keer misschienn niet zo snel wil vertellen als ik zwanger zou zijn. Maar goed ieder voor zich natuurlijk. Sterkte
Wij hebben na de 1e mk niemand wat verteld. We waren ook niet op vakantie dus om ze nu te bellen.... Na mijn 2e mk hebben we het de ouders en broers/zussen verteld, ook gelijk van beide keren. Van mijn kant werd er alleen maar commentaar gegeven waarom we het niet direct verteld hadden. Dat heeft me veel verdriet gedaan en nog....
Echt prettig om jullie reacties te lezen en te horen wie jullie vertelden over de miskraam en de reacties die jullie kregen. Het enige wat mij er echt van weerhoudt om over mijn miskraam te vertellen, is dat men dan weet dat wij weer een kindje willen en op elke verjaardag enzo gaan checken of ik filet americain eet of dat ik ergens geen trek in heb. Het heeft gelukkig niets met schaamte of iets te maken. Lichamelijk voel ik mij gelukkig inmiddels prima en het vloeien is ook gestopt. Gelukkig geen curretage nodig. Inmiddels weten twee goede vriendinnen over mijn miskraam. Zo kan ik toch mijn verhaal kwijt en als ik weer zwanger ben, kan ik het snel delen en snappen ze direct waarom de eerste periode dan spannend zal zijn en kunnen ze meeleven. Misschien dat ik het als het toevallig ter sprake komt wel noem aan heel goede vrienden of familie. Dat zijn dan ook mensen die er met tact mee omgaan. "kabouter klus" ik herken die momenten dat je van plan was om anderen over je miskraam te vertellen. Wij hebben ook van die dagen waarop we het bepaalde mensen wilden vertellen. Ook zat ik vaak te denken "op de bruiloft van die collega ben ik bijna uitgerekend" "op mijn verjaardag ben ik net bevallen" etc. Dat zullen wel rare momenten worden. "Tientje", goed om je stukje te lezen. Het is misschien wel waar dat mensen er juist niet naar vragen als ze van je miskraam weten. Nogmaals, geweldig al die reacties en we gaan er in ieder geval geen groot geheim van maken. Als ik erover wil praten, doe ik dit gewoon. (zo'n forum helpt trouwens ook echt om je verhaal kwijt te kunnen en ervaringen te delen) Jente