hoi mijn "vriendinnen" wonen allemaal een eind bij me uit de buurt. nu is er iemand die wel wil afspreken maar ik kan dus altijd naar daar gaan rijden mét mijn twee kleine kinderen, een uur rijden . Ze vraagt dus wel om af te spreken maar als ik dan voorstel om naar hier te komen krijg ik geen reactie of van "sorry maar gaat niet" en vervolgens wordt het op de lange baan geschoven. haar kinderen zijn ouder dan die van mij. En zo zijn er nog mensen die ik nog amper zie of ik moet zelf hemel en aarde bewegen . En ik ben dan nog zo "goed" om deze" vriendschappen" te behouden, eigenlijk niet omdat ik zelf veel aan heb maar omdat ik bang ben om niemand meer over te houden. ik heb niet zo veel vrienden , en al zeker geen mensen die ik echt vrienden kan noemen en soms voel ik me eenzaam . Dus hijs in in een weekend, als mijn man thuis is en we eigenlijk tijd willen voor ons gezin, de twee kinderen in de auto om naar daar te gaan rijden ... ben het eigenlijk zat momenteel. durf er niet over praten uit angst voor ruzie. Moest het even kwijt.
heel herkenbaar hoor. Ik heb gelukkig mijn werk en opleiding nu, maar mijn leven staat ook bepaald niet bol van contacten en sociaal leven. En de vriendinnen die ik heb zitten jammer genoeg ook ver weg. Zijn er nu ook nog maar 2, waarvan ik er 1 zelden spreek.
Ik heb zelf ook niet veel echte vriendinnen. Ik besteed liever tijd aan deze paar mensen dan aan alle vage kennissen. Ik weet dat ik altijd op ze kan rekenen en omgekeerd geld dat ook en dat vind ik veel belangrijker. Ik zou dus investeren in de mensen die wel de moeite voor je nemen. Zeker als het anders ten koste gaat van je gezin. Mijn gezin is echt het allerbelangrijkste en alle anderen passen zich daar maar aan aan.
o dat herken ik zo erg mensen willen ook altijd ik kom maar anders om amper tot niet heb er hier 3 en dan zijn er veel vriendinnen die er maar 1tje hebben maar ze het te veel moeite vinden om te komen of ze zeggen ja ik zit met hun slaap tijd eh sorry hoor hier ook dochter van 1 jaar en als zij wilt slapen leg ik ze daar wel in bedje jammer altijd bah
jeetje, als het zo van mijn kant moest komen, dan kwam het niet meer denk ik. Het moet toch over en weer gaan. Ik heb een aantal gewone vriendinnen en 2 hele goeie. Die kan ik ook altijd bellen en wonen ook allebei redelijk in de buurt (20 min. met de auto) Maar dat komt echt van 2 kanten, als ik toevallig 2 dagen niks van mij laat horen, dan hangen zij aan de tel. Langsgaan gaat ook altijd in overleg en om en om meestal.
Zo herkenbaar!! Hier gaat het om een vriendin nog geen kwartier met de auto rijden maar ze heeft geen auto. Met het openbaar vervoer is het goed te doen en ook op de fiets ben je er zo. Maar zij gebruikte het excuus dat zij geen auto heeft en ik wel om steeds bij haar af te spreken. Ik heb dit al eens aangekaart maar dan zei ze.....nou dan houdt het op toch?! Maar omdat ik haar vanaf mijn vierde al ken vond ik dat zonde..... Maargoed achteraf gezien had ik het toen al af moeten kappen. Op een gegeven moment zagen we ze alleen op verjaardagen en dan nog....hadden zij regelmatig iets anders als die verjaardag bij ons was terwijl man wel een auto had. Ik ben gaan nadenken over wat de vriendschap eigenlijk nog inhield, niets dus en heb haar toen gezegd dat het me beter leek dan maar te stoppen zo had het geen zin. Ik heb daarnaast een vriendin, alleenstaand met 2 kinderen die verder weg woont en gewoon met het openbaar vervoer komt.
hallo mijn "probleem" is dat ik altijd denk dat mensen mij niet graag hebben. erg weinig zelfvertrouwen dus. altijd als ik iemand ontmoet ben ik bang dat ze achter mijn rug om negatieve dingen van mij zouden zeggen of denken. Ik heb ook het gevoel dat mensen niet zo snel naar mij toe komen bv aan school, ik ga zelf wel eens bij een groepje staan maar ze komen niet naar mij (heb er een paar keer op gelet). we wonen in een streek ver van mijn geboortestreek wat het er al niet makkelijker op maakt. ik ben eigenlijk best wel een sociaal iemand , babbel snel eens oppervlakkig met mensen, maar denk dat ze mij soms maar een rare vinden . kan er soms ineens iets uit flappen wat anderen misschien niet doen. Maar diepere contacten leggen, echt vrienden maken gaat heel moeilijk , er zijn maar weinig mensen die me echt kennen . en eigenlijk ben ik ook wel graag op mezelf, maar ik ga me dan op den duur zo anders voelen , zo abnormaal , want het lijkt wel of iedereen zo'n mega sociaal netwerk heeft en ik niet, en mijn man nog minder. Ik heb wel een aantal mensen waar ik eens mee kan afspreken hoor, maar het komt toch wel erg vaak van mijn kant en ik denk dat er maar weinig mensen tussen zitten waar ik echt iets aan zou hebben, die ik zou bellen als ik het moeilijk heb. en dus blijf ik maar investeren in die mensen die ik "heb", om te voorkomen dat er niemand meer over zou blijven. erg eigenlijk , ik weet het. pfoe klinkt wel erg dramatisch he, zo erg is het niet hoor, maar het kan wel al eens helpen om dit neer te pennen ... lang leve ZP
heel herkenbaar hier zijn wij nu ook elke x de gene die er heen rijden ook 1 uurtje en dan denk ik ook ja hallo is dit het wel waard? ben nu 5 maand geleden verhuisd maar kom op ik zeg dan maar zo echte vriendschap komt van 2 kanten niet van 1
alsof ik mezelf lees een jaar geleden. ik heb nu (heb ik een aantal maanden voor nodig gehad hoor) voor mezelf besloten dat ik alleen nog maar energie steek in mensen die dat ook in mij doen, zonder te oordelen of verwachten dat ik elke dag in de houding spring. Ik heb een goed nagedacht wie mij de moeite waard vond/vind om tijdens mijn ziek zijn/revalidatie naar mij toe te komen (meerdere keren) of om me te helpen. dat waren er buiten mijn familie om er 3, de buurvrouw/vriendin, 1 vriendin die ik al 20 jaar heb! die kwam zelfs schoonmaken ondanks dat ze 3 kids heeft en 1 vriendin en haar man die gewoon langs kwamen, zelfs toen ze in onzekerheid en pijn zat vanwege een buitenbaarmoederlijke zwangerschap, de schat. Wij zijn altijd degene die ergens heen gaan, nou vinden we dat meestal geen punt want wij zijn graag op weg, maar het viel mij vies tegen hoe weinig mensen onze kant op komen als wij niet die kant op gaan. Nou blijkbaar ben ik dan de moeite niet waard, klaar. ga ik geen energie meer in stoppen. vrienden zijn voor mij mensen die onvoorwaardelijk voor je klaar staan, die er voor je zijn als je ze belt, die je niet constant bekritiseren, je rustig een maand niet kan spreken als je het beide druk hebt en het gewoon weer goed is als je elkaar spreekt. Dus als jij je niet volledig op je gemak voelt en je eraan irriteert kan je het een keer uitspreken, ook dat moet kunnen op normale manier als je vrienden bent en als er dan niets veranderd lekker laten gaan, je bent meer waard!
Oh zo gaat dat ook met mijn zus, en eigenlijk ook de rest van mijn familie. Die wonen allemaal 60 kilometer verderop en altijd als we iets afspreken moeten wíj rijden. Want oh wat is het toch ver rijden. Jaa, voor ons is het minder ver, da's waar.. Ze presteerde het om te zeggen dat ze mijn zoon nooit mocht zien omdat wij een zondag geen zin hadden om daarheen te rijden. Ze wilde weleens iets met de kleine jongen doen! Let op; we hadden haar de week ervoor uitgenodigd om met ons mee naar de dierentuin te gaan, bij ons in de buurt. Nee daar hadden ze geen zin in. Ik ben er simpel in, barst maar. Ik ben nog liever alleen dan met mensen die geen moeite voor me willen doen.
Ik vind dat dit soort dingen best om en om kunnen gaan. Als je elkaar graag wilt zien vind je heus wel een weg. Oke zit iemand erg krap bij kas of is ziek, en geeft dit eerlijk aan, dan zullen wij echt niet de beroerdste zijn en een keer extra rijden.
Het is echt net alsof ik het er zelf heb neer gezet zo herkenbaar... Nou, dan ben jij in ieder geval niet zo raar meer of ik ben niet zo raar meer, want we zijn inmiddels met zn tweeen Dus of we zijn dan beide een beetje 'raar' of we zijn niet meer zo uniek omdat we niet meer de enige in ons soort zijn, volg je tnog?
Moet je eens in het buitenland gaan wonen, kijken hoeveel van die vrienden die enthousiast "vakantieadresje!" roepen daadwerkelijk de moeite nemen om eens langs te komen (na meer dan eens voor specifieke periodes te zijn uitgenodigd) of op te bellen. Vroeger hadden ze tijd genoeg om af te spreken maar het lijkt wel of ze het er allemaal stukken drukker op hebben gekregen sinds ik weg ben zelfs als ik in nl. Ben moet ik nog overal achteraan bellen om af te spreken. Maar ze zeggen het wel allemaal leuk te vinden om ons te zien en zo vaak ben ik niet in nl dus dan bel je maar weer.. Stom hè Meis mensen die zelf niets willen investeren in een relatie daar heb je niets aan. Ik vind dat vriendschappen er zijn om energie uit te putten door elkaar wederzijds te helpen, als het alleen maar energie kost dan kun je er verder toch niets meer mee, ben je beter af zonder die mensen ook al verlies je daar in sociaal opzicht een paar contacten aan. Nieuwe mensen komen daar wel weer voor in de plaats waarvoor het wel weer de moeite waard is. vriendschappen verliezen hoort erbij, is een teken dat jij als persoon groeit of in een andere fase komt. En veel vrienden die evolueren nu eenmaal niet op hetzelfde tempo met jou mee. Dat is niet hun schuld of jouw schuld maar het is gewoon tijd om verder te gaan. Daarom is het ook zo verdomd moeilijk om vriendschappen voor het leven te vinden. Zo en nu ook mijn eigen advies nog opvolgen
Herkenbaar hoor. Alleen andersom. Ik heb vrij veel migraine en kan vaak niet weg. Ik vind het dan erg leuk wanneer mensen langs komen, als ik aan het herstellen ben. Maar weggaan kost dan te veel energie. Bovendien wonen veel vriendinnen verder weg, en ov is dan voor mij geen optie. Helaas begrijpen mensen dat niet, en kreeg ik laatst te horen dat ik een waardeloze vriendin ben, omdat ik een verjaardag af moest zeggen. Ondertussen wa ik aan het creperen van de pijn en aan het pendelen tussen bed en toilet. Wat doe ik liever Ik heb denk ik 2 vriendinnen die zullen altijd komen als ik bel, we kunnen rustig afzeggen, als we elkaar een tijdje niet spreken is het ook goed. Van mijn kant zal ik ook mijn best doen om er te zijn, helaas is dat niet altijd weggelegd voor mij. Maar ik ben er ook makkelijker in geworden, laat makkelijker los. En soms kan dat best vervelend of eenzaam voelen. En in het buitenland wonen, ja vrienden van ons gaan volgend jaar emigreren... Ik heb al aan haar gevraagd of ze denkt dat ze veel contact houd met vrienden uit NL. Ik denk zelf namelijk dat het verwaterd, en dat je in het begin nog wel belt, maar later zijn het kaartjes op verjaardagen en met kerst. Financieel zal het ons ook niet lukken om ze op te zoeken, en zij kunnen ook niet zomaar terug naar NL. Dus ik vrees ervoor..
Ja het gebeurt gewoon meestal ongemerkt. In het begin belde ik ook nog veel met mijn vriendinnen, ook allemaal gouden beloftes dat ze in de zomer langs zouden komen etc. En toen ik er later weer naar vroeg was het oh nee want ik ga al daarheen, en een ander nee nee ik kan niet hoor deze zomer.. Achja het is natuurlijk wel erg jammer maar aan de andere kant denk ik ach zo gaan die dingen nu eenmaal, uit het oog uit het hart. Ik pas niet meer in hun dagelijks leven, dat is nu gevuld met andere dingen. En zij passen niet meer in de mijne, met mijn dochtertje kan ik niet zomaar even zeggen oh ik kom een weekendje naar nederland, of ik blijf even bij jullie slapen een nachtje. Er zijn nog maar een paar mensen waar ik regelmatig contact mee heb. Een van mijn 'beste' vriendinnen is dit jaar mijn verjaardag vergeten, en dan ben ik pas anderhalf jaar weg Ik heb nu een nieuwe strategie, ik geef aan wanneer ik in nederland ben en dan laat ik ze zelf de stap maken om een datum te prikken om af te spreken. Zelf doe ik er al geen extra moeite meer voor. Overigens als iemand je een waardeloze vriendin noemt terwijl ze weet dat je soms aan huis gebonden bent Die zou ik echt nooit meer aankijken..
Hier ook heel herkenbaar.. Ik had ook heel rijk sociaal leven, maar daar is haast niets meer van over! Ik ben dan ook naar een dorp verhuisd, moeilijk te bereiken met OV (velen geen auto), dus begrijp ook wel dat bijna niemand langs komt. Maar zelfs broertje en zusje zijn pas na een jaar voor het eerst langs gekomen, vlak na de geboorte van mijn dochtetje. Hier is het ook bij gebleven. Maar zelf verwachten ze dat je iedere keer langs komt, en het liefst nog overal naartoe brengt. Ik doe het niet meer.. Maar een paar jaar geleden was het eigenlijk al begonnen. Ik ging heel veel feesten, had veel vrienden/kennissen, en het was altijd super gezellig. Maar op gegeven moment was ik er wel een beetje klaar mee, ik ging niet of nauwelijks nog uit, wilde graag dat mensen belden ipv 's avonds laat ineens op de stoep staan, en was niet meer zo 'wild' als zij nog waren. Kennlijk was ik toen niet interessant meer, noemden ze me een burgertrutje (hahaha), of leken ze zelfs te balen dat je gewoon een goed leventje aan het opbouwen bent.. Maar wat ik nou jammer vind, is dat ik de neiging krijg hetzelfde te gaan doen. En dat terwijl ik familie en vrienden, een sociaal leven gewoon zo belangrijk vind. Maar ik heb geen zin meer energie te steken in mensen waar ik totaal niets van terug krijg. Dat werkt iedere keer weer zo teleurstellend, dat ik het liever helemaal niet meer opzoek. Maar vind het wel erg moeilijk!
Ik herken zo veel in wat je verteld.. Wij wonen aan de andere kan van de wereld en ik weet het kost veel geld om langs te komen , maar zeg dan niet van we komen snel langs.. Mijn schoon zus heeft niks laten weten op bijde verjaardagen van mijn kids , en vrienden zijn er echt nog maar een paar... En van mensen wie je het niet verwacht houden heel goed contact en blijven vragen waneer we tijd hebben voor de skype... Denk maar zo , vrienden komen en gaan en je moet toch echt voor je eigen geluk gaan en dat niet van andere aflaten hangen..