Even van me afschrijven hoor... wat er met haar aan de hand is?? Ze is zo enorm op oorlogspad en is boos op werkelijk waar alles en iedereen. Er is ook een boel gebeurd het afgelopen jaar zoals een scheiding (mn zus) pap ziek geweest, haar zwager slecht gelegen en een roddel tante in de familie. Ik begrijp dat wel, maar het is ook een keer genoeg, toch? Want in priciepe is alles weer goed behalve die tante, dat is recent. En dan rakelt ze alles maar dan ook alles weer op... En dan sms't ze weer of ik thuis ben. Wil ze op de koffie komen maar ipv koffie begint ze te spuien. Niet haar hart luchten maar echt spuien. Vanmorgen dus weer zo. Komt binnen, ik ben de was aan het vouwen en het eerste wat ze zegt is "waar is je strijkijzer" En binnensmonds "sjongenjonge" omdat ik dus de was vouw ipv strijk. Echt typisch háár manier om te ontladen. Had ze spaarzegeltjes voor de pannen, kan ik mn spaarkaart zo 123 niet vinden dus: "hm, als je er zo mee omgaat dan maak ik die en die wel bij met zegeltjes" dus hup... de zegeltjes gaan in haar portomonaie. Ik zit tijdens haar klaagzang (die over alles en iedereen gaat) te bedenken hoe ik dit nou eens een halt ga toeroepen. Wat ik uiteindelijk niet durf... Net is mijn vriend even bij mijn broer en schoonzus geweest en legde het gebeuren voor. Nu is mijn moeder dus óók alleen maar aan het spuien en mopperen als ze daar is. Echt.. ik kan 100den voorbeelden opschrijven... die uiteenlopen van verjaardagscadeautjes tot de roddeltante. Ik begin zelfs al te denken dat ze depri is.... óf haar suiker niet goed is. Maarja, ik denk dat het het beste is, als we eens een goed gesprek hebben met z'n allen (dus ook broer, schoonzus en zus) Maarja... dan zitten we met de timing... want door zoiets zijn dan dus écht haar hele sinterkaalsplannen en kerstplannen verpest... zo is ze dan ook weer Ik weet niet waarom ik dit schrijf... maar het lucht wel even op... Thanx lady's
Ik denk dat je het beste een goed gesprek met haar kan aangaan. Jammer voor haar dat het Sinterklaas, Kerstmis of Nieuwjaar is. Zo is er altijd wel iets waardoor je het uit moet stellen. Wat er met haar aan de hand zou kunnen zijn, geen idee. Maar weet wel dat het vervelend is. Daarom is een gesprek het beste, zo snel mogelijk. Misschien lucht het haar ook wel op. Anders gaat ze de feestdagen ook niet fijn in lijkt me. Succes!
Jemig, idd een goed gesprek kan geen kwaad denk ik! Sterkte! Ook beetje lullig van die zegeltjes (al is het maar iets kleins)..
Zeer herkenbaar! Van mijn stiefmoeder dan... van mijn eigen moeder herken ik dit niet. Maar stiefmoeder is één bonk chagrijn momenteel, en alles en iedereen moet het ontgelden (vooral ik, als in- en inslechte stiefdochter ). Ik denk altijd maar zo: het zal de overgang wel zijn.
Daar dacht ik ook aan is je moeder niet in de overgang?? Wat je opnoemt klinkt ook best wel veel wat ze mee gemaakt heeft in het jaar. Ik zou zeggen nodig haar uit voor een dagje iets leuks even ontladen. Kijken of dat effect heeft. Ach ja en beter een moeder die wat moppert dan helemaal geen moederBedoel het niet zo zwart wit)
Bedankt voor jullie reactie's meiden! Ja, het gaat dan ook écht over lullige dingen zoals zegeltjes of de was vouwen ipv strijken. Op het moment stoort ze zich aan alles en iedereen omdat ze duidelijk niet goed in haar vel zit. De overgang kan het niet zijn. Die heeft ze al achter de rug jaren geleden. Het is ook niet niks wat er allemaal is gebeurd in een jaar. Maar het lijkt alsof ze niet uit die negatieve spiraal kan komen. Zo wil ze ook graag op vakantie maar omdat mijn vader er amper op reageerd wil ze al niet meer. Mijn vader heeft vorig jaar een tia gehad en is daardoor nog rustiger geworden als dat hij al was... nog spraakzamer. Maar van de andere kant... wat hij ook zegt... ze is niet snel tevreden en nu dus al helemaal niet. Dus ik vind het begrijpelijk dat mijn vader soms liever zijn mond houd. Ik heb har daar al eens op aangesproken want het deed mij pijn dat ze soms zo over mijn vader praat... hem afvallen... Ik ben pas een dagje wezen winkelen met mn moeder en toen was het erg gezellig. Maar er hoeft ook maar dít te gebeuren en het is weer mis. Wat ik ook erg vond, maar haar heb vergeven, is dat ze sjagarijnig aan mn ziekenhuis bed zat toen ons mannetje was geboren (hij lag op de couveuseafd) Er kwam amper een woord uit. Toen zat ze met de scheiding van mn zus. Ik denk inderdaad dat we eens met haar moeten praten. Met z'n allen is misschien ook geen goed idee. Moet zich niet aangevallen voelen natuurlijk. Ze zal deze week nog wel eens langskomen denk ik.... ik hoop dat ik het dan aan kan kaarten als ons zoontje op bed ligt