Meiden, Even mijn verdriet in het kort proberen uit te leggen. Toen ik 29 weken zwanger was, werd ik gebeld door mijn moeder. Niets vreemd want die belt wel vaker Echter, deze keer met slecht nieuws. Mijn oom was dood in huis gevonden...Zelfmoord ! 48 jaar, knappe man om te zien, veel vrienden, dus je vraagt je af....WAAROM ? Ik ben hier zo erg van geschrokken, dat ik meteen buikpijn kreeg. Een dag later moest ik op controle in het ziekenhuis en daar de situatie duidelijk gemaakt. Bij onderzoeken bleek meteen dat ik niet meer naar huis mocht, en misschien niet eens bij de begrafenis kon zijn van mijn oom. Ik had weeen en er was iets met mijn baarmoedermond, de helft is langs me af gegaan. Ik werd opgenomen, en nog dezelfde avond met spoed naar het WKZ gebracht in utrecht. Daar lag ik dan, 29 weken zwanger en een grote kans dat mijn kindje geboren zou worden. Familie die thuis een begrafenis aan het regelen waren. Wou graag bij mijn vader zijn die zijn broer was verloren, en bij opa en oma die hun zoon op die leeftijd nog moesten verliezen. Mijn vader had het heel druk met van alles en nog wat te regelen, en om mijn opa en oma goed op te vangen, dat hij helaas niet elke dag met mijn moeder naar utrecht kon komen. Gelukkig had ik veel steun aan mijn man. Met 29,1 zijn mijn vliezen gebroken, dus het ging spannend worden. Gelukkig mocht ik toch naar de begrafenis van mijn oom, maar het bleef kritiek. Dus moest er veel geregeld worden met het ziekenhuis in Tilburg. De begrafenis is als een roes aan me voorbij gegaan, ik weet dat er +/- 600 mensen aanwezig waren...en er was heel veel verdriet. Toen de begrafenis voorbij was, moest ik weer meteen naar het WKZ, En afscheid nemen van mijn familie die helemaal stuk van verdriet waren.. Uiteindelijk is onze dochter met 32 weken geboren ( spoedkeizersnede ) Nu is ze 17 maanden, en lijkt het wel alsof mijn vedriet er nu pas uitkomt. Ik mis mijn geweldige oom elke dag meer, kijk naar zijn foto's...luister naar de liedjes die op de uitvaart zijn gedraaid. Mijn oom keek enorm uit naar de geboorte van onze dochter, en de bruiloft van mij en mijn man. Toch werd het leven hem blijkbaar te zwaar. Rouwen kost tijd, ik weet het...Maar hoe kan ik dit een plekje gaan geven...Ik zit met zoveel vragen waar ik nooit meer een antwoord op ga krijgen. Soms geloof ik niet eens dat hij dood is, we mochten namelijk geen afscheid meer nemen ( door de manier waarop hij zelfmoord had gepleegd ) Het is een lang verhaal geworden, maar ben benieuwd hoe jullie met rouwverwerking omgaan ? Liefs, Ilona
Ik lees even mee, kan je helaas geen antwoord geven. Een heel goede vriend van mij heeft hetzelfde gedaan, op de dag dat hij 39 werd...leek gelukkig, nooit gemerkt dat er ook maar iets aan de hand was en toen dit... Ik weet dus helaas precies wat je doormaakt! Het enige wat ik weet is dat na het ongeloof en het verdriet, een enorme woede in me zit waar ik mee worstel! Heel veel sterkte meis!
Oh meis, heel veel sterkte met het verlies ! En die woede herken ik ook, ik snap niet hoe iemand het kan doen. Geen afscheidsbrief, helemaal niets ! Hij leek weer zo gelukkig. Hij had al eerder pogingen gedaan, en was een hele poos in de war. Maar die periode leek voorbij. Het is moeilijk, en ik denk dat ik ook echt hulp nodig heb om het een beetje los te laten. Mijn verdriet lijkt elke dag groter te worden. Meis...nogmaals sterkte !
gecondoleerd en sterkte allereerst.Mijn oom heeft ook zelfmoord gepleegd toen hij 42 was.Als familie was het heel zwaar voor ons maar wat voor mij hielp was er heel veel over praten met mijn familie.
Ja ik praat nu alleen met mijn man, iedereen binnen de familie gaat er op zijn eigen manier mee om. Zoon lijkt het leven als een groot feest te zien. Mijn vader lijkt in een andere wereld te leven. Mijn vader heeft hem moeten indentificeren en is daar nogal van geschrokken. En tja opa en oma, 81 en 82 jaar oud...die mensen kunnen het verlies totaal niet aan ! En mijn man is een beetje koel, die begrijpt het verdriet wel....maar is er heel nuchter in. Als ik de dvd opzet van de begrafenis, huil ik tranen met tuiten...mijn man ziet zichzelf dan op de dvd de kist naar buiten dragen en zegt dan " zo dat was zwaar joh " mijn oom was een echte bodybuilder...Hij snapt op dat moment niet dat ik kapot ga van verdriet. Ik vind het vervelend ( omdat jullie hetzelfde mee hebben gemaakt ) maar ook fijn dat ik hier mijn verdriet kan delen.
Kan je hier goed over praten met je familie? Want dat lijkt me het aller belangrijkste! En als dat niet voldoende helpt, zou ik echt niet te lang twijfelen om hier eens met een professioneel iemand mee te praten, misschien is je huisarts al genoeg, of heb je een doorverwijzing nodig... Maar de samenloop van 2 heftige dingen is wel heel erg veel om zomaar te kunnen verwerken, een familielid verliezen en je dochtertje die geboren werd in diezelfde periode...
Ja, toen onze dochter na weken ziekenhuis eindelijk thuis kwam ben ik met de huisarts gaan praten. Het condoleren en feliciteren lagen heel dicht bij elkaar, en dan was er nog de angst omdat onze dochter prematuur was en een moeilijke start had. Verdriet om mijn oom. Ik zat behoorlijk met mijn gevoelens in de knoop. En dat eigenlijk heel mijn zwangerschap. Toen ik 6 weken zwanger was stierf een andere oom aan kanker. Toen ik 3 maanden zwanger was stierf er een vriendin aan kanker ( 22 jaar ) . Toen ik 4 maanden zwanger was stierf er een goede kennis aan een aneurysma ( 31 jaar ) De zelfmoord van mijn oom was de druppel die de emmer deed overlopen. Hij was mijn held, en ook die was er niet meer. Ik heb een tijdje medicijnen gehad, maar voelde me net een zombie. Ik vond dat ik het verdriet zonder medicijnen een plaatsje moest gaan geven. Ik geniet elke dag van onze dochter, maar er blijft een donkere wolk boven mijn hoofd hangen. Dus misschien toch maar eens terug naar de huisarts
En het klinkt heel gek, sorry daarvoor. Wij zijn bezig voor een 2e wondertje, maar ik ben zo bang dat ik tijdens mijn zwangerschap weer mensen ga verliezen waar ik zoveel van hou. Ik slaap er gewoon slecht van
Ik kan je (gelukkig, denk ik) geen advies geven, maar desondanks, wil ik je ontzettend veel sterkte wensen! Digi knuffel!!
wow meid, wat een verhaal! Bij mij is mijn stiefvader, die mij 20 jaar heeft opgevoed overleden toen ik 9 weken zwanger was. Daarna is mijn liefste tante die ik bijna elke dag sprak op 49 jarige leeftijd overleden. 6 Weken na mijn tante mijn opa....en tussendoor ook nog mijn buurvrouw waar ik bijna elke dag wel ff contact mee had. En dit gebeurde allemaal binnen anderhalf jaar. Ik heb het allemaal in een roes beleefd....alles voor kennis geving aangenomen. En heb soms het idee dat het allemaal niet echt gebeurt is. De echte klap is bij mij nog niet aangekomen.
Hallo Ilona, Ik herken wel een beetje wat je voelt. Toen ik net bevallen was heeft de beste vriend van mijn broertje zelfmoord gepleegd. (37 jaar) Mijn lichaam zat nog vol met hormonen, het gevolg van dit alles is dat ik slapeloze nachten kreeg ( ging fantaseren over zijn daad) Uiteindelijk heeft iemand mij aangeraden EMDR te doen (je kunt googlen www.emdr.nl) Ik had ook een traumatische bevalling dus ik kon met deze therapie 2 vliegen in 1 klap doen Ik raad het iedereen aan, lees het maar. Heel veel sterkte en succes! Kari
M'n vader overleed toen ik 6 weken zwanger was. Ik heb me maar zo sterk mogelijk proberen te houden, ik was bang dat ik anders een miskraam kreeg. Gelukkig ging alles goed, maar toen onze zoon er eenmaal was, kwam het verdriet ook meer. Alleen al het idee dat m'n vader onze zoon nooit kon zien, en aanraken, daar heb ik nog steeds moeite mee.
heel veel sterkte hiermee.. misschien klinkt dit heel gevoelloos.. maar mijn opa heeft ook geprobeerd zelfmoord te plegen in mijn zwangerschap (medicijnen niet meer genomen, toen een hersenbloeding .. dat wist hij.. en weken ziekenhuis.. na 8 weken is hij overleden.. nog voor de bevalling) natuurlijk vond ik het heel erg dat mijn opa er niet meer was (mijn andere opa is ook overleden 2 weken voor hem. maar dat was geen zelfmoord dus dat vond ik nog veel erger) maar ik dacht zo.. die man wilde zelf niet meer leven.. en ik vind dat iedereen die keuze mag maken.. wel of niet leven? het is natuurlijk heel erg voor de nabestaande, maar als een mens doodongelukkig is (want dat moeten ze wel zijn dan).. moeten ze dan alleen maar blijven leven voor de mensen om hun heen? dat vind ik niet.. ik vind dat iedereen deze keuze mag maken.. hoe moeilijk dat ook is... misschien als je dat een beetje denkt? dat het voor die beste man misschien beter is zo... dan je het dan een beetje kan beginnen te verwerken???
helaas heb ik het mee moeten maken met een vriend.. die het leven niet meer zag zitten hoe die het heeft gedaan ga ik hier niet vertellen .. en waarom ook niet.. het is heel moeilijk om te begrijpen dat iemand er niet is.. zeker met jou omdat jij 2 dingen tegenlijk had .. de begravenis van je oom en je eigen kindje ik heb er geleerd mee te leven. eindeloos te huilen als je daar zin in heb .. klink gek maa rik praat elke avond tegen hem heel even maar .. maar dan is er wel uit wat ik nog tegen hem wilde zeggen .. schijven heb ik ook een hoop gedaan .. alles van je af schijven .. muziek luisteren die je wilde.. vragen zullen altijd blijven helaas.. en waarschijnlijk zul je er nooit antwoord op krijgen .. enige wat ik zeg is.. praat veel.. desnoods hier. om gegeven moment ga je ermee leven . het heeft inderdaad tijd nodig.. ik doe er nu al 4 jaar over en nog is het niet helemaal verwerkt.. sterkte meid.. !! en praten !!
Als je depressief bent voel je je zowieso doodongelukkig. En als je dan geen hulp zoekt dan raak je er alleen maar verder en verder in. Dan kom je op het punt dat je niet meer wilt. En als je dan er niks meer aan doet, dan komt het punt dat je als enige uitweg zelfmoord nog ziet. Dan heb je gewoon geen controle meer over jezelf. Klinkt heel raar voor mensen die nog nooit depressief zijn geweest, maar het is wel zo. Ik ben ook depressief geweest. En ik kan je zeggen dat ik dat niemand gun. Je voelt je gewoon als een leeg gat van binnen. Ik zat een keer in een reuzenrad en toen ik naar beneden keek, hoorde ik een stemmetje die zei dat ik moest springen. Heb de gedachte gelijk van me afgezet en heb tot we weer beneden waren niet weer over de rand gekeken. Ik heb wel hulp gezocht en er ook wat mee gedaan. Stukje bij beetje krabbelde ik weer wat op. Heb vooral met de donkere dagen weleens weer last van dipjes, maar ik weet nu hoe ik het sombere makkelijker van me af kan zetten. Maar het blijft gewoon een rotziekte die snel grip op je kan hebben als je er niet op tijd bij bent.
Depressieve mensen denken vaak dat ze niet gemist zullen worden door familie en vrienden. Dat er niet van ze gehouden wordt. Ze leven zo in de negatieve wereld dat ze niks willen aannemen. Zo heb ik een meisje dat aan borderline leed kunnen helpen, door mijn eigen ervaringen. Zij zag het leven ook niet meer zitten en dacht dat als zij er niet meer zou zijn dat dit beter was voor iedereen. Niet dus. Zij dacht er niet bij na hoeveel verdriet haar familie en vrienden hiervan zouden hebben. Dat het in principe eerder een egoïstische gedachte van haar was om het leven dan maar te beeïndigen zodat iedereen van haar ellende af was. Zij heeft uiteindelijk op mijn aanraden wel hulp gezocht en ze is een heel stuk opgeknapt en is nu gelukkig met haar partner. Heeft af en toe nog wel haar ups en downs maar dat houd je als je borderline hebt. Maar zij ziet het leven nu weer wat rooskleuriger.
O ja Ilona heel veel sterkte trouwens bij de verwerking. Helemaal vergeten te melden. En zoek idd hulp.
Ik zou je willen aanraden om met een psycholoog te gaan praten. Het zijn ook heftige dingen die je hebt meegemaakt, en ik kan me ook voorstellen dat je de angst en een nieuwe zwangerschap aan elkaar koppelt. Het zijn irreeele angsten, maar ik begrijp wel waardoor je ze hebt. Met een psycholoog kan je bespreken welke therapie je kunt volgen, maar ik denk ook dat EMDR je geweldig kan helpen. Baat het niet, dan schaadt het ook niet. Sterkte!
Heel veel sterkte meid En misschien is het inderdaad goed om toch even hulp te gaan zoeken, even langs de huisarts, die kan je wel doorverwijzen. Hier ook het gevoel dat ik voor de leuke dingen steeds iets in moet leveren. Vorig jaar getrouwd, 2 weken voor de bruiloft twee begrafenissen (oom en een baby). Van het voorjaar belijdenis gedaan, zagen we heel erg naar uit, maar een week daarvoor weer iemand overleden. Toen we bezig waren om zwanger te worden, overleed een maand voordat ik zwanger werd mijn overgrootoma (90 jaar), terwijl ik altijd zo graag gewild had dat ze onze oudste in ieder geval nog zou zien (ze was zo trots dat ze binnenkort 5 generaties zou hebben!). En nu met 19 weken zwangerschap ligt een tante erg slecht. Ik weet dat het puur toeval is, maar ook ik heb me er wel eens schuldig over gevoeld. Probeer erover te blijven praten en accepteer je emoties, die zijn er niet voor niets!