Mijn zusje attendeerde mij op een oproep in tijdschrift vriendin die opzoek waren naar trotse JONGE mama's (20-23) en ik heb ons verhaal ingestuurd.. Ik ben N. (23), partner van R. (29) en een trotse jonge moeder van ons zoontje Naud (2). Ons gelukkige leven Ons verhaal begint in november 2008, ik ben dan net 19 jaar jong geworden. R en ik kopen dol verliefd ons eerste huis. Na ons gesetteld te hebben vonden wij in februari 2009 dat een kindje meer dan welkom zou zijn en besloten te stoppen met de anticonceptie. Vol vertrouwen gingen wij dit nieuwe avontuur samen tegemoet. Een kindje zou alles compleet maken. Niet wat we gehoopt hadden Helaas was een zwangerschap niet vanzelfsprekend voor ons. Elke maand hoop, maar het verdriet als we weer niet zwanger bleken te zijn. Vooral ik werd hierdoor heel onzeker. We zijn beide jong en gezond, wat is er mis? Waarom lukt het niet? Ik ben een vrouw, ik hoor toch zwanger te kunnen worden? Verdriet en onmacht namen de overhand. De grote stap Uiteindelijk 1 jaar en 2 maanden later, in april 2010, besloten we naar het ziekenhuis te gaan. We kwamen in de medische molen terecht. Een molen vol onderzoeken, gepland vrijen en talloze emoties. Na een aantal onderzoeken kwamen we erachter wat er mis was. Helaas bleek de zaadkwaliteit van R niet optimaal en daarbij werd elke zaadcel direct afgebroken zodra het in contact kwam met mijn baarmoederhals. 2 maal hebben wij een samenlevingstest gehad, waarbij geen enkele levende zaadcel terug gevonden werd. Wat een verdriet overviel ons. Ze graag wilden wij een kindje van ons samen. Terwijl iedereen om ons heen zomaar zwanger leek te worden, moesten wij maar afwachten wanneer onze droom in vervulling zou gaan. IUI Samen met de fertiliteitarts besloten we dat IUI een goede optie voor ons zou zijn. Aangezien ik wel een mooie cyclus had met een goede eicelrijping. Bij Intra-Uteriene Inseminatie worden opgewerkte zaadcellen kunstmatig in de baarmoeder ingebracht. Gelukkig was er in ons ziekenhuis geen wachtlijst en in juni 2010 was het al zover . Ik kreeg een recept met injecties mee en moest mezelf injecteren met hormonen. Dit was om mijn eicel te laten rijpen en mijn eisprong te plannen. De ochtend van de IUI was ik ontzettend nerveus. Ik ging met lood in mijn schoenen richting ziekenhuis. Eerst moesten we het potje sperma inleveren op het laboratorium en daarna naar de afdeling gynaecologie voor de daadwerkelijke behandeling. Ons geluk kon niet op Al een aantal dagen na de behandeling begon ik klachten te krijgen. Ik had onwijze rugpijn en was extreem moe. Tien dagen later was daar de positieve test! Wat een geluk! Zelfs nu krijg ik kippenvel als ik terug denk aan dat moment. Het was ons gelukt, we waren zwanger. Na zoveel maanden hopen en dromen groeide er nu een prachtig wondertje in mij. Bij 6 weken hadden we de eerste echo en dat zag er gelukkig allemaal prima uit. We moesten nog eenmaal terug naar de fertiliteitarts. Ook de tweede controle was perfect. Vanaf nu mochten we voor de controles naar de verloskundige en mijn zwangerschap verliep voorspoedig. Niet alles kon perfect blijven gaan Eenmaal aangekomen in het laatste trimester werd het natuurlijk zwaarder. Maar rond 35weken kreeg ik plotseling enorme jeuk over mijn hele lichaam en dat 24uur per dag. Zelf had ik al van alles geprobeerd om de jeuk te minderen, maar helaas mocht het niet baten. Na contact met mijn verloskundige, die op haar beurt weer overleg pleegde met de gynaecoloog, moest ik naar het ziekenhuis voor onderzoek. Hier bleek dat onze kleine boef tegen mijn lever aanlag. Dit kon op dat moment nog geen kwaad, maar het was wel hoogst vervelend. Toen ik precies 37weken zwanger was begon mijn inleiding. Wat een spannend moment! Wij zouden snel papa en mama zijn. Helaas bleek dit een beetje anders te verlopen. Na 6 dagen inleiden (katheter, gel, infuus, breken van de vliezen) was er nog steeds geen baby. Wat waren dit 6 lange dagen. De keizersnede Er werd besloten over te gaan op een keizersnede. Wacht eens even Dit is niet wat ik voor ogen had. Niet zelf zwanger kunnen worden en dan ook nog eens niet zelf kunnen bevallen? Wat voor een vrouw ben ik?! Met tranen in mijn ogen, maar ook doodmoe van de afgelopen 6 dagen stemde ik in met de arts en werd de operatiekamer klaar gemaakt. Op 19 maart 2011 om 17.42 uur werd onze prachtige zoon Naud geboren. Hij was 3615gram, 50cm en kerngezond! Naud heeft van mij een TROTSE JONGE MOEDER gemaakt en ik geniet nog elke dag van hem. Ondertussen is hij 2 jaar en een eigenwijze peuter. Met 19jaar de medische molen in om onze wens in vervulling te laten gaan, bewuster kun je niet kiezen voor een kindje. Ik had dan ook niet anders gedaan als het nogmaals over zou moeten. Ik hou met heel mijn hart van mijn gezin. Liefs, N
Leuk dat je jouw/ jullie verhaal hebt ingestuurd. Heftige tijd maar gelukkig een prachtige zoon mogen krijgen. Ik lees jullie geluk en liefde in je post, geniet er lekker verder van!
Wauw kippenvel! Misschien niet natuurlijk zwanger geworden en bevallen zoals je gehoopt had maar de liefde die je uitstraalt in je post maakt dat jij echt een natuurlijke moeder bent waar een kind enorm trots op mag zijn!!
Ik vind heel erg voor jou dat je niet zelf kom bevallen. Ik kan erover mee praten. Ik zou waarschijnlijk nooit zelf mogen bevallen. Dat vind ik toch een verdrietig idee. Ik vind het trouwens heel mooi geschreven!
Eens met Shopaholic. Je hebt dit heel mooi geschreven en zo te lezen ben je een van nature perfecte moeder! Dat is echt niet minder omdat je niet zelf zwanger kon worden en bevallen.
Mooi geschreven Nikske! Ik hoop dat jouw verhaal uitgekozen wordt zodat ook een keer de andere kant van het jonge moederschap gezien wordt (wanneer er bewust voor gekozen is). En anders heb je een prachtig verhaal voor Naud voor als hij groot is
Mooi geschreven Al vraag ik me af of vriendin blij is met het feit dat je het hier neerzet? Mogelijk zou dateen reden kunnen zijn het niet te plaatsen
wauw wat een complimenten, zeker om te lezen dat mijn post zo goed overkomt bij iedereen ben ik erg blij mee! kleintje88: mijn verhaal was hier sowieso al bekend bij verschillende topics, daar is deze site voor.. Hoezo denk jij dat Vriendin daar misschien niet bij mee is? (heb ik helemaal niet bij stilgestaan)
Omdat het verhaal dan al ergens is gepubliceerd.. En afweten van de situatie is anders dan wanneer je het verhaal helemaal zo uit typt.. Ik heb zelf ooit vroeger in de Yes gestaan en daarbij werd met klem gezegd het niet te publiceren ergens voordat het daadwerkelijk in het blad stond.. Nu is het bij jou denk ik nog niet zeker of get erin komt? Maar mochten ze het tegen komen dan zou het misschien kunnen dat ze dan zoiets hebben van oh dat staat daar al.. Misschien ook wel niet hoor maar toen met de Yes mocht er absoluut niks openbaar gemaakt worden!
oké daar wist ik niets van, ik dacht dat hun het sowieso wel zouden herschrijven naar een goed verhaal / eventueel interview.. ik weet inderdaad nog niet of ik het word, we zullen moeten afwachten
Kippenvel hoor. Mooi verhaal, zeker! Zelf was ik zo trots op mijn 2e bevalling dat ik mijn verhaal naar het blad Kinderen had gestuurd. En ik kwam er ook nog in! Bij de rubriek Pas bevallen. Ze bellen op om het hele verhaal nogmaals met je door te nemen en dan maken ze er zelf een verhaal van. Die mailen ze je en dan kan je akkoord geven. Tenminste, zo ging het bij het blad Kinderen. Ik denk dat je een hele goede kans maakt om in het blad Vriendin te komen.