hoi allemaal. ik ben claudia, 22 jaar en nog een beetje twijfelend als het gaat om zwanger worden. mijn (inmiddels) man is er wel degelijk aan toe. ik blijf zelf nog een beetje hangen op mijn leeftijd.. misschien iets te jong. we hebben alles wel goed voor elkaar, mooi huisje e.d. maar ik kan de stap om de pil te laten staan nog niet echt zetten. ik hang al een tijdje rond op het forum, dus ik dacht laat ik mij eens registreren, kan ik mijn verhaal een keer kwijt. iemand ervaring hiermee? wel getwijfeld toch gedaan?
Geen ervaring mee. Wel met het feit dat mijn vriend er nog niet klaar voor was (4 jr op gewacht). Als je er nog niet klaar voor bent dan moet je wachten. Je bent nog jong. Misschien dat je er over een jaartje (of 2) anders over denkt. Wat bij mijn vriend het "probleem" was, was dat hij er nog niet klaar voor was. Bang voor het onbekende en voor de volgende stap. Het idee dat je leven lang verantwoordelijk bent voor een ander mens... je kind(jes). Uiteindelijk kwam hij ermee dat hij heel graag kindjes wilt. Hij is er klaar voor. Wat ik wil zeggen is: geef het de tijd. De tijd om eraan te wennen. De tijd om de stap te zetten.
Ik was 22 toen mijn man het graag heel graag wilde, hij was 32. pfff ik wist dat ik mama wilde worden, maar nu? vond het doodeng. De eerst keer klussen zonder pil, vond ik best zenuwachtig, maar ik dacht heb nog maanden. Neen, meteen raak, toen ik de test in handen had wist ik het....ik wil dolgraag mama worden. Ik zeg niet dat jij het moet doen hoor, maar beetje twijfelen is heel gezond.
Mijn man was altijd heel stellig 1 kind voor me dertigste. Ik was er nog niet zo zeker van of ik wel kinderen wilde. Vrienden van ons kregen kinderen en langzaam begon het bij mij ook te kriebelen. In Januari hebben we toen besloten om na de zomer de pil te laten staan. Nog even lekker doen wat je wil ,en ik wilde wat kilo's kwijt omdat ik al te zwaar was (ging toen opeens heel makkelijk). Wij zijn begonnen in 2006 was toen 24. Als ik nu terug kijken en weet wat ik nu weet heb ik spijt dat ik niet eerder ben begonnen.
oh heerlijk deze reacties allemaal. daar deed ik het voor.. moet gewoon even een oppepper hebben denk ik. praat er heel veel over met mijn man.. dat is natuurlijk ook fijn. mij lijkt het wel leuk om jong moeder te worden.
Joh, ik was 36 toen ik stopte met de pil en vond het doodeng!! Heel mijn leven zou veranderen, wilde ik dat wel echt, blablabla... En nu gaan we voor een 2e en hebben we nog wel eens twijfels. Het is gewoon eng, je weet niet wat je te wachten staat. Ik kreeg een goeie tip; als je twijfelt, gewoon doen, het valt dan echt niet tegen. En alle clichés zijn gewoon waar, je kan je niet voorstellen dat je zoveel van je kindje kan houden. Maar dat weet je pas als je baby er is. En tuurlijk is het niet allemaal rozegeur en maneschijn, ik heb me ook wel eens stik benauwd gevoeld ( ben gestopt met werken en nu fulltime moeder). Maar ik zou willen dat ik de mogelijkheden had gehad toen ik jonger was, want ik vind moeder zijn heerlijk en had dat nooit gedacht vroeger! Dus als ik jou was, zou ik het wel weten! Twijfelen hoort erbij! (alleen als je echt doodsbang ervoor bent, dan ben je er denk ik nog niet aan toe, je moet geen mega knoop in je maag hebben als je je pil weggooit) bar
Hee Bar! Heerlijk hoe je dat allemaal verteld. En in de eerste zin die ik las had ik zoiets van ja.. Jij was 36 toen je stopte met de pil en was ook doodsbang. Iedereen twijfeld wel denk ik, en als ik dat nu doe, doe ik dat ook als ik 36 ben zeg maar. Ben sowieso een grote twijfelkont hoor. Maar waar ik veel aan denk is dat ik bang ben voor het onbekende. Wat er gaat komen. Of alles wel goed komt qua financien, werk, e.d. De zwangerschap zelf lijkt me prachtig! Vind dat altijd zo mooi om te zien bij andere vrouwen.. Alleen wat er na komt.. Na de bevalling, dat maakt me angstig. Maar ik geloof ook dat als je 9 maanden lang je kindje in je buik hebt dat je er langzamerhand zo van gaat houden dat je na de bevalling denkt van.. goh dat ik daar nou zo over twijfelde.
Toen ik stopte met de pil vond ik het ook allemaal eng hoor omdat je gewoon onzeker ben over wat er dan allemaal gaat veranderen en je een hele verantwoordelijkheid krijg enzo! En ik bleef "bang" en dacht ik jeetje ik wil heel graag een kindje waarom dan zo bang? maar dat is normaal hoor omdat je niet weet wat je te wachten staat! Je zou ook alvast kunnen stoppen met de pil maar wel gewoon veilig vrijen zodat in ieder geval je cyclus normaal op gang kan komen dan heb je dat iig al! Ik was 23 toen ik stopte met de pil en eerste cyclus duurde al 52 dagen en daarna was ik gelijk zwanger en 24 toen ik bevallen was. Nu ben ik volgende maand 27 en me zoontje al 2.5 en ben ik weer best bang en twijfel ik weer heel erg terwijl je zou denken nou je weet wat het is en wat er gebeurd en wat veranderd er nog? er komt er 1 bij! maar toch vind ik dat best een beetje eng ook omdat ik een moeilijke bevalling heb gehad en moeilijke tijd erna maar daar ga ik je niet mee opzadelen haha. Van de zomer durfde ik dan toch de pil aan de kant te gooien en ben weer in aug gestopt maar tot nog toe maar 2 keer ongi geweest eerste cyclus 36 dagen en de tweede 72 en nu zit ik inmiddels op dag 52 maar heb nu wel een positieve ovutest gehad dus zal nu ongeveer op een cyclus van 64-67 dagen uitkomen! Wat ik wil zeggen is stel dat je er straks ineens wel voor wil gaan en je een vervelende cyclus heb kan het nog wat langer gaan duren dus je kan altijd alvast de pil aan de kant doen en veilig vrijen....(is maar een idee hoor je bent pas 22 dus wie weet super vruchtbaar) En ik weet dus zelf dat ik heel bang bleef en toen ik een positieve test had heel zenuwachtig van oh nu is het echt!! maar daarna vond ik het echt geweldig en groei je er vanzelf in! Als je echt geen kinderen zou willen dan zou je er ook niet over nadenken dus dit is niet het gevoel van wil ik het nou wel? of wil ik het nou niet? nee dit is gewoon omdat je onzeker ben omdat je niet weet wat je te wachten staat en dat is een volkomen gezond gevoel hoor! En denk dat alle (aanstaande) moeders dat wel hadden! Succes met je beslissing meid! (tjee wat een lang verhaal haha sorry )
Ik ben zelf ook 22 volgende maand 23. Ik wilde er wel al voor gaan toen ik 19 was, mijn vriend echter nogniet. Dus ik heb een aantal jaartjes gedult moeten hebben, hier ben ik nu wel heel blij mee. En tjah, de "prefecte" timing bestaat niet hoor.. Wij hebben ook al jaren alles lekker voor elkaar, maar toch hebben zich wat dingen voorgedaan tijdens deze zwangerschap die we niet hadden kunnen voorspellen of hadden verwacht beter gezegt. Je moet gewoon je gevoel volgen als jij je nog niet lekker voelt bij het stoppen met de pil en er niet 100+% achter staat, niet doen dan! Een zwangerschap vraagt echt heel veel van je geestelijk en lichamelijk en hoe het verloopt weet je ook niet van tevoren. En als je nu al twijfelt is dat bijna een garantie voor een nog onzekerder gevoel tijdens je zwangerschap en dat is echt niet leuk, aangezien er al superveel op je af gaat komen dan waar jeje niet vantevoren op kan voorbereiden. Geef jezelf de tijd zou ik zeggen een jaartje extra wachten zal je echt geen spijt van krijgen. Basseer je keuze niet op je leeftijd want als het eropaan komt is leeftijd helemaal niet van een belang als het gaat om een kinderwens, het is het belangrijkste dat je er echt 100% voor gaat. Liefs en veel succes met je keuze!
Wat weer heerlijk om te lezen. Wist niet dat dat zo fijn kon zijn dat iemand even haar ervaringen met je deelt.. haha. Ik denk er elke dag aan aan kinderen. De ene dag denk ik 'JA, nu laat ik de pil staat..' Toch slik ik hem weer en de volgende dag denk ik weer 'Nee, ik wacht nog even met kinderen' Maar inderdaad misschien wel verstandig om de pil te laten staan en veilig te vrijen. Dan kan ik ontpillen. Denk op het moment dat ik ECHT zwanger BEN. dat ik wel blij zal zijn. wel nog het 'bange' gevoel voor het onwetende. Maar inderdaad je groeit er vast vanzelf in.
Daar zit ook wel weer wat in. Klinkt misschien dom maar ben ook vaak bang wat mensen gaan denken als ik 'als 22 jarige' met een dikke buik rond loop. Terwijl mensen mij soms nog aanspreken met 'meisje' en hoe is het met je, heb je een vriend of woon je nog thuis? Zulke dingen weet je wel.. Maar ben dus al getrouwd, en woon samen.. Huisje boompje en zelfs een prachtig beestje. Dus wat dat betreft ben ik wel volwassen. Maar als ze je nog aanspreken met 'meisje' zet je dat ook wel weer aan het denken.
Hihi, denk dat twijfels heel normaal zijn hoor, had ik iig wel! Was 22 toen de pil de deur uit ging, mijn vriend en ik waren toen een maand of 3 samen, woonden wel samen, maar in een studentenhuis. Bij ons heeft het uiteindelijk 18 maanden geduurd voor het raak was, en ben daar achteraf gezien wel blij om, want inmiddels hebben we een koopwoning (zijn verhuisd toen ik 33 weken zwanger was), en eigenlijk alles wel voor elkaar (al ben ik nog wel aan het studeren). Ons meisje is nu 4 maandjes . Tja, en toen de test eenmaal positief was (en ook weken daarna) had ik nog wel eens twijfels hoor, wil ik het wel, kunnen we het wel, doen we hier wel goed aan? Maar ook echt wel dingen dat ik iets had van, waar ben ik aan begonnen?! M'n beste vriendin is nu zwanger, en die heeft ook hetzelfde. Ze wilde al 6 jaar zwanger worden, maar haar man had het er nog niet aan toe. Nu is ze zwanger, en heeft ze ook haar twijfels Tja, als je echt denkt dat je er nog niet aan toe bent, niet doen, maar anders..
Wat mensen misschien gaan denken, daar moet je je helemaal niet mee bezig houden!! Als jij weet dat je moeder wilt worden en je eigenlijk alles wel voor elkaar hebt, zoals je zelf zegt, zou ik er gewoon voor gaan. Je twijfelt aan hoe het zal gaan na die 9 maanden, maar daar kom je pas achter als je zover bent!! Zoals Chai zegt, de perfecte timing bestaat niet, je moet je gevoel volgen en als je er niet 100% achter staat niet doen. Sta je er wel 100% achter, dan succes met klussen
Ik heb zelf een jong koppie dus sommige mensen denken dat ik 17 ben ofzo. De ene keer hoor ik mevrouw, de andere keer meisje dan u, dan je... Ik denk dat ik dat nog wel houd tot me 30ste, dus om daar nou op te gaan wachten. Ik heb juist erg positieve reacties gehad op mijn "jonge" leeftijd en koppie sinds ik zwanger ben. Mensen die je niet kennen en dus denken dat je nog een meisje bent zijn sowieso niet belangrijk genoeg om te laten bepalen of je wel of geen kindje wilt lijkt mij toch? Mensen zeuren altijd wel hoor dan ben je weer te oud, dan weer te jong. Sommige zullen vast denken "oh daar loopt een zwangere tiener", maarja ze denken maar. Ik denk dat je meningen en vooroordelen van vreemden of mensen die niet dichtbij je staan echt niet moet laten meetellen. Toen een van mijn vk's me voor het eerst zag zei ze ohhh wat leuk je bent nog zo jong. En ze was verbaasd dat ik alweer bijna 23 ben, nou ze vond het echt super leuk juist dat ik ervoor gekozen heb jong moeder te worden en zoeen jong koppie heb. Ik vind het trouwens zelf niet jong, 16 dat is jong..
Denk vooral dat je zeker niet zwanger moet geraken om je man te plezieren. Er zijn vast zat meiden van jou leeftijd die er al wel klaar voor zijn, heeft dus niets met je leeftijd te maken. Gelukkig kun je er wel goed met je man over praten, kan best begrijpen dat als zijn wens erg groot is het ook niet altijd makkelijk voor hem is. Heb zelf in de situatie gezeten dat mijn vriend er niet klaar voor was. Ben erg blij dat ik wat dat betreft nooit heb gepussed. Voor je het weet krijg je ook wel de kriebels. En dan is het toch makkelijk dat je je vriend niet meer hoeft te overtuigen.
Hoi! Ik heb hier ook een topic geplaatst een tijd geleden. Ook ik was aan het twijfelen, al wist ik ergens dat ik heel graag wilde. Mijn man wilde ook erg graag, maar vond mezelf nog erg jong ( ben 21) Toch heb ik al mijn twijfels opzij gezet, en niet meer getwijfeld! Wel even schrikken toen het na een maand gelijk al raak was! Maar ik ben er zo blij mee!
Haha dat had ik ook hoor dat ik dacht; ojee ik ben pas 23 straks hebben mensen voor oordelen en wat zullen me ouders zeggen....zullen ze me niet te jong vinden?(toen was ik al zwanger he toen ik dat dacht) ik vond dat best eng maar we hadden al paar jaar relatie en woonden al een jaar samen in een koophuis dus we hadden alles al goed voor elkaar. Toen we het eenmaal verteld hadden en we alleen maar positieve reacties kregen toen was die onzekerheid helemaal weg. Maar daar moet je je dus helemaal niet druk om maken hoor, je hebt alles voor elkaar je bent zelfs al getrouwd!! (dat ben ik nog niet eens haha) Je moet gewoon doen waar je jezelf het beste bij voelt! Succes
Beetje twijfel is niet erg denk, maar als je er echt nog niet aan toe denkt te zijn dan wacht je toch nog even? Het is een beslissing die ik niet zou overhaasten Op mn 22e was ik ook getrouwd en helemaal huisje boompje beestje, en ja we wilden heel graag kinderen maar nog niet nu. Op een gegeven moment waren we er ineens helemaal aan toe samen en zijn we er voor gegaan. Ik vind het toch altijd een beetje een gevoelskwestie, het wanneer aan kinderen toe zijn. (wat trouwens niet wegneemt dat mocht ik eerder zwanger zijn geworden, het helemaal welkom was geweest en het ook goed was gekomen hoor!)
Iedereen heeft dus wel twijfels. Dat is wel een gerustgevend gevoel. En inderdaad een voordeel dat mijn man er echt al helemaal aan toe is. Mocht ik mijn twijfels opzij hebben gezet dan hoef ik inderdaad hem niet meer te overtuigen haha. In onze vriendengroep is ook de één na de ander zwanger. En als ik dan de kleine zie na de bevalling zijn al mijn twijfels weg, maar een dag later zijn ze er weer. En Chai, ben blij dat jij ook wat jonger lijkt dan je bent en toch wel leuke reacties hebt gekregen. Weet in ieder geval honderd procent zekers dat mijn ouders dolblij zullen zijn, ook mijn schoonouders, en onze vrienden zeggen ook steeds: "moet je niet al wat vertellen'' dus de mensen dichtbij mij zien het allemaal wel gebeuren, en dat is ook wel een fijn gevoel. Mijn ouders zijn er ook zeker wel aan toe om opa en oma te worden. dat is natuurlijk wel weer een andere fase in hun leven en dat lijkt ze prachtig! Mijn opa en oma leven ook nog en het lijkt me ook wel weer leuk als mijn opa en oma hun achterkleinkind nog kunnen zien en vasthouden. Maar daar moet je een kinderwens natuurlijk niet op basseren.
Ik heb al jaren een sterke kinderwens, wilde altijd al jong moeder worden, maar mijn vriend (ondertussen ook man) wilde er nog mee wachten. Ik begon voor mezelf ook wel steeds "excuses" te verzinnen om nog even te wachten en om mezelf ervan te overtuigen dat ik er ook nog niet aan toe was... Eerst een vaste baan met vast contract, eerst nog mijn motorrijbewijs halen, eerst trouwen, heb ondertussen ook een paard gekocht waar ik nog de nodige plannen mee heb. Op 1 januari hebben we de condooms de deur uitgedaan (was al wel sinds 2008 gestopt met de pil) en gaan we er dus echt voor en ondanks dat het iets is waar ik al jaren van droom begin ik het nu ook wel doodeng te vinden hihi. Ik wil eigenlijk veranderen van baan, wil dit jaar mijn paard op wedstrijd uitbrengen, we gaan beneden verbouwen waardoor ik bang ben dat er straks te weinig geld overblijft om alles aan te kunnen schaffen voor ons kleintje. Maar hey, zo is er altijd wel iets te verzinnen om ermee te wachten. Zelf verwacht ik eigenlijk niet dat het meteen raak zal zijn ivm mijn zeer onregelmatige cyclus, maar denk toch steeds "oh shit, wat nou als het wel in 1 keer raak is"?? Maar ondanks dat ik het aan de ene kant dus inderdaad best eng vind, vind ik het aan de andere kant ook wel superspannend en weet ik eigenlijk wel zeker dat dit is wat ik wil! Als ik jou was zou ik wel alvast stoppen met de pil, ik ben heeeeel blij dat ik dat toen alvast gedaan heb. En als je er echt aan toe bent, dan weet je dat! Volg je gevoel en laat je niet "dwingen" door je man zijn wens. edit: ik ben trouwens 25 en mijn man over een klein maandje 30