Ja bij ons wijzen ze er ook op dat we ons niet schuldig moeten voelen dat er geen tijd is voor een wandeling of een spelletje doen, daarvoor zijn familie en vrijwilligers. En juist die familie heeft jaren geleden al hun zorgen uit handen gegeven (mochten bij een opname zelfs de eerste 6 weken geen contact met hun kind) en "mijn" doelgroep is bij de vrijwilligers niet erg populair.. jammer!
Ja maar het beleid is nu , ook door de overheid gestimuleerd dat familie meer moet gaan helpen..... en ik vind dat ook goed, er is gewoon te weinig personeel en te weinig geld, er komen steeds meer ouderen..... het is niet op een andere manier op te lossen.
Ik ook vz i.g en ook merk de achteruitgang al jaren. Geen tijd meer hebben, alles op de klok, audits die gehaald moeten worden (want ja een sticker op de deur zegt meer over de kwaliteit natuurlijk dan de ervaring vd mensen grrr) Veel "ik kom zo, even wachten, hebt u een momentje?" de definitie van die term varieerd dan ook van 5 min tot 30 min. Zooo zielig voor de al zo afhankelijke client. Ik stap nu over naar thuiszorg. Oke het is ook op de klok, maar nog steeds op een ruimere klok als in het vp huis. Ik ben bij die client en wordt niet gestoord terwijl ik daar zorg verleen, geen gezuster en geen telefoon die je tussen de bedrijven door ook nog op moet nemen. Ik ben er voor die client alleen. Vind mn vak nog steeds prachtig, maar vermoed dat als ze in den haag zo doorgaan dat er geen hond meer in de zorg wilt en gaat werken.. Als ik nu opnieuw 16 zou zijn was ik ook niet gegaan.. Daarnaast heb ik wel erg veel respect voor de ouderen die nog steeds netjes en beleefd blijven en je na je 10de excuus van die dag een aai over je bol geven en zeggen; meis jij doet je best, je kan er niks aan doen.. U bent lief.. Dan weet ik weer heel even waar ik het voor doe..
Ik werk in een verzorgingshuis voor ouderen met een visuele beperking waardoor wij extra geld krijgen per bewoner. Wel afhankelijk van de ZZP natuurlijk, maar door de visuele beperking krijgen we dus extra geld van het CIZ. Ik werk dus een dienst van 7.00 tot 15.30, dat is een verantwoordelijke dienst, dan deel ik medicijnen, doe wondverzorging, artsenbezoeken en andere regelzaken. Op andere dagen werk ik een dienst van 7.00 tot 14.30 en dan verzorg ik dus alleen maar. In die dienst zit ook tijd ingepland(!) om met een bewoner wat te gaan doen. Hetzij post voorlezen, hetzij boodschappen doen enz. Gewoon, waar de bewoner op dat moment behoefte aan heeft. Het kan ook zijn dat ik zomaar de linnenkast opnieuw in sta te ruimen, omdat die in de loop van de tijd een enorme zooi is geworden. Zo lopen er dus nog 2 collega's rond, (dat zijn dan vaak Helpenden) die ieder ook minstens 1 bewoner hebben ingepland staan. Dat wil dus zeggen dat er iedere dag 3 bewoners zijn die hun eigen ingeplande tijd krijgen met een verzorgende/helpende. Aan het einde van de (werk) week zijn er dus 20 bewoners aan de beurt geweest. In het weekend bekijken we gewoon wie er behoefte heeft aan wat extra tijd en aandacht. Overigens is deze tijd wel afhankelijk van de zzp die iemand heeft, vanaf een zzp4 (dacht ik, kan ook 3 zijn) heb je hier als bewoner recht op. Wij hebben relatief veel mensen met een lagere zzp omdat de visuele beperking dus ook een rol speelt in het al dan niet thuis kunnen wonen en voor jezelf kunnen zorgen. Je kunt je voorstellen dat iemand die al zijn hele leven blind is, makkelijker omgaat met het ouder worden dan iemand die op zijn 70ste ineens blind word en lichamelijke beperkingen krijgt. Dat gezegd hebbende merken wij ook dat de zorg op zich zwaarder word. Waar wij een paar jaar terug nog vooral met onze handen op de rug stonden te verzorgen (dus meer begeleiden) staan we nu steeds vaker met een washandje in onze handen. Maar eerlijk gezegd, vond ik het eerste over het algemeen meer tijd kosten per bewoner dan het tweede. Nu zijn het gewoon meer bewoners die fysieke hulp nodig hebben en dus ben je daar op een dag langer mee bezig. Nog een toevoeging: Ik heb hiervoor jaren in een verpleeghuis gewerkt en ook anderhalf jaar in het ziekenhuis en ik weet hoe hard daar gelopen word en hoe weinig je werkelijk kunt doen in de tijd die je hebt. Ik ben dan ook helemaal gelukkig met het werk wat ik nu heb, waar ik in een late dienst nog eens even met een 103-jarige kan gaan zitten beppen (zonder me schuldig te voelen tegenover een andere bewoner) omdat ze dat zo gezellig vind....
Dat is 1 van de redenen dat ik gestopt ben. Gelukkig verdient mijn man voldoende zodat ik fulltime mama kan zijn. Ik moet wel zeggen dat als het niet zo belastend was geweest en het nog leuk was geweest, ik er waarschijnlijk voor had gekozen om nog 1 dag te gaan werken. Maar ik wil het echt niet meer. Ik zag het ook gewoon als overleven zo'n dag i.p.v dat ik met plezier naar mijn werk ging. Het is echt zonde want 10 jaar geleden had ik nog onwijs veel plezier in mijn werk...
Dat ligt er maar net aan hoe druk een route is en hoe mensen op hun punten staan. De route die ik had, waren mensen erg gehecht aan hun tijden. Ooit zo ontstaan en dan is het lastig om dat weer wat bij te sturen. Als je dan iets had wat er tussen kwam, moest je ook wel aanpoten. Daarnaast ook zat avonden met 2 vingers in mijn neus en dan mis ik juist weer de dynamiek van een afdeling. Als ik nu weer aan het werk ga in de zorg kies ik voor geriatrie waarbij er op een afdeling kleinschalig wonen na wordt gebootst, dus dat je ongeveer 8 mensen hebt waar je de verantwoording en zorg voor draagt. Dan heb je wel weer de voordelen van een instelling dat je bv niet de was van mensen staat te strijken (daar heb ik echt grondige hekel aan)
Wel heel herkenbaar wat ik hier allemaal lees. Mijn heftigste ervaring was op de revalidatie. Daar heerste een enorme tijdsdruk omdat 19 zorgvragers en soms 20 klaar moesten zijn voor 10:00uur/10:30. Mensen hebben daar vaak afspraken bij de fysio of andere disiplines. Je moest zo ontzettend veel in de gaten houden. Stond ik met nog 2 andere gediplomeerde en 1 goede helpende (want het is niet om de helpende, maar daar heb je ook goeie en 'slechte' in) dan was het gewoon leuk werken. Had je de pech als enige gediplomeerde te staan of werkte je met collega's die de pc veel boeiender vonden en zogenaamd continu moesten regelen, dan had je pech. Ik merk gewoon dat het zoveel uit maakt hoe je collega's zijn ingesteld en het was van mij echt een zwak om daar goed en slim mee om te springen. Ik heb periode's gekend dat ik het vuur uit mijn poten liep. Of dat ik op mijn werk kwam en de 'rotzooi' van mijn voorgangers zag liggen en dacht 'help'. Ik heb een keer gehad dat een zorgvrager gewoon nog op een kale matras lag, met de po eronder, niet afgedekt "vergeten"....Ik kwam rond 13:00 uur binnen, de vraag was toen echt 'hoe lang heeft ze zo gelegen', te erg gewoon...
Dat vind ik ook goed. Ik heb het liefste de families die er met hun neus dik bovenop zitten. Die mensen worden over het algemeen ook fatsoenlijk verzorgd. Erg om te zeggen, maar dat is wel mijn ervaring en ik heb op best veel verschillende plaatsen gewerkt. Collega's irriteren zich daar vaak dan aan, vinden ze niet reëel en bla bla bla...nou ik heb ze graag. Maar ze moeten niet alleen klagen, wel echt mee werken. Daarbij vind ik ook dat je als familie een bepaalde zorgplicht naar elkaar toe hoort te hebben. Zorghuizen zijn niet uitgevonden om je ouders neer te ploppen zodat je zelf niets meer hoeft. Vind dat het daarin mensen ook te gemakkelijk is gemaakt.
Dat mag ook wel, moet je niet te beroerd zijn om je geldtas te trekken. Alleen dat willen mensen niet, die willen voor een dubbeltje op de eerste rang. En dan nog een grote mond nageven als dat dus niet lukt....
Ik werk als verpleegkundige in een kleinschalige woonvorm. Heerlijk werken met 6 bewoners. Alle tijd om ze te helpen, alleen als er 2 tegelijk naar het toilet moeten zal er eentje moeten wachten. Ik geniet van mijn werk, deel zelf de tijd in...kan alle bewoners elke dag douchen als ze dat willen. Wij staan alleen op een groep trouwens en moeten ook eten koken 's avonds en de was doen en boodschappen halen.
Ik werk in een instelling voor mensen met een verstandelijke beperking. Werk zelf op de woongroep dus merk er niet zo heel veel van. Ja dat we minder budget hebben om de woonkamer aan te pakken enzo maar goed dat heeft niets te doen met de clienten. De dagbesteding is wel aan het krimpen en dat merken we doordat de groepen daar groter worden en minder personeel staat. Pfffff net 40 minuten geleden een client overleden en dan merk je echt de zorg want tja wij zijn de mensen die voor hun zorgen.
Ik geniet wel van mijn werk op een pg afdeling maar vind het door de werkdruk erg zwaar. Het probleem is dat ik begeleidster ben van een groep van 12 personen maar ik moet ook mee helpen met de zorg. Wat dus betekend dat ik bewoners in de ochtend veel alleen moet laten. Verder ben ik ook nog evver, moeten we bestelligen doen, huisartsen bellen, toiletgang, omgaan met onrustig/angstig/agressief gedrag, de was, mdo, activiteiten en zijn we een open afdeling dus je ogen moet je altijd open houden, ik deel het eten uit en help de bewoners met eten, einde van de dag komen er ook nog schoonmaakwerkzaamheden bij kijken etc.
Hier ook iemand in de zorg (revalidatie). Allereerst die vervelende papier winkel. Te veel managers te weinig handen aan het bed. Continue veranderingen in het dossier omdat dat beter zou zijn. In de praktijk is het vaak alleen maar lastig. Maar jah als je de hele dag op kantoor zit en geen idee hoe het er in de praktijk aan toe gaat moet je wat bedenken. Mensen krijgen een bepaalde indiciatie waarin de zorg staat omschreven. Toch moet je veel zorg verlenden wat niet onder die zzp valt. Je zegt toch niet tegen de mensen; u mag dat zelf doen hoor, worden we niet voor betaald en daarvoor is u zzp te laag. En verder de patient zelf. De laatste jaren steeds minder begrip. Alles moet hier en nu. Lijkt soms wel een hotel. Een dank je wel kan er vaak niet eens meer af. Sommige mensen vragen niet eens meer maar commanderen; doe dit en doe dat. 10 jaar terug kwam ik regelmatig met kleine dingetjes thuis als bedankje. Ik zou niet weten wanneer nu de laatste keer is geweest. Nu doe ik mijn werk niet voor die extra dingen hoor.
mama van marit, heb je niet het idee dat het dan ook aan degene ligt die de ZZP aanvraagt? Wat mij tijdens bijscholing opviel is dat je ook moet weten hoe je dat doet. Het is vaak best mogelijk om een goeie ZZP aan te vragen, maar dan moet je dus wel weten hoe het in zijn werk gaat.
Ja en nee. Revalidatie zorg is complex. De ene dag is de andere dag niet. Ook de situaties van de patienten kan snel veranderen. Wij werken alleen met zzp 7 t/m10 geloof ik. Wat ik wil zeggen dat het allemaal mooi is die zzp's maar wat heeft de patient er aan en wat hebben wij er aan? Ik bedoel allemaal papier werk voor het binnen halen van geld. Het belangrijkste is dat de patient de zorg krijgt die hij/zij op dat moment nodig heeft en zichzelf niet kan verlenen. Daarbij kijk ik dan echt niet naar de zzp.
Ik werk in een kleinschalige woonvorm voor (beginnend) dementerende oudern. Totaal 21 mensen in 2 huiskamers dus dat valt mee. Gewoon 5 woonhuizen naast elkaar, doorgebroken en het doel is het zo echt mogelijk op een thuis te laten lijken wat dus ook wel klopt. We moeten ook koken en boodschappen doen, hebben qua inkopen dus wel lekker vrijheid en er wordt ook weleens heerlijk patat besteld. Qua zorg ook niet zo heel erg zwaar, wel enorm veel lopen,ook trappen.
Ja, dat is waar. Ik keek ook niet in de map wat voor een zzp iemand had, maar ik was wel altijd nauwkeurig met het opnemen van de situatie. Als iemand veel tijd vraagt, keek ik wel naar hoe dat kwam. Daar hoort dan wel op aangepast te worden vind ik. Hier merk je dat niet, dat klopt, want je staat met de personen met wie je staat en dat is echt niet één meer omdat alle zzp's hoog zijn (zou eigenlijk wel moeten). In de thuiszorg zie je dat gelijk terug in de minuten die er voor iemand staat. Daar merk je dat dus wel. Leuk is anders.
wij hebben geen papier werk van de zzp , hoeven dat allemaal niet bij te houden gelukkig.....wat wel goed aan de zzp is is dat het grenzen geeft aan wat wij doen kunnen.....en dat familie de rest in moet kopen..... of via vrijwilligers..... want totale zorg kunnen wij niet leveren, bij ons is er bijvoorbeeld nooit tijd om met de bewoners naar buiten te gaan.... ja door een abster.... maar die word bij ons ook al ingezet bij de maaltijden en zlefs in de zorg... wassen als activiteit.... en nu moeten de absters plaatsmaken ( ontslag) en komt er een verpleegkundige ( nivo4 in het team). verder klopt de zzp niet, want als een bewoner recht heeft op zoveel uur zorg moet je hem dat ook geven.... dat is vaak niet haalbaar..... want er zijn weer andere dingen bij andere bewoners die meer urgent zijn..... en meer personeel is er inderdaad niet.... bij ons maken ze een schatting van de gemiddelde zzp uren per jaar, daar is onze bezetting op gebazeert. dus nu hebben wij opeens veel mensen in zzp7, de rest zit in 5..... maar de personele bezertting gaat niet omhoog, want er zijn ook maanden dat er veel minder in 7 zitten.....
ik werk ook in de zorg, maar dan als projectsecretaresse en helaas wordt mijn functie wegbezuinigd en ben ik dus eind augustus mijn baan kwijt. Er moet bij ons in het ziekenhuis 150 fte uit, dus ik ben niet de enigste helaas. Ik hoor wel van de afdelingen dat het werk niet echt leuk meer is, omdat hetzelfde werk nu met minder mensen gedaan moet worden.