Wie werkt in de zorg en kan en wil mij helpen met iets wat ik moet doen op school?

Ook al werk je in de zorg, je blijft een mens. voor de stervende mensen is het ook niet prettig als je ijskoud bent.
je mag best je gevoelens tonen, zolang ze maar niet overheersen.

Juist doordat je mensen verzorgd, sommige jarenlang, krijg je een band. Je ziet mensen van zo dichtbij dat het je onmogelijk niks kan doen als iemand overlijdt.

Bij ons word soms ook gehuild als er een bewoner is overleden, we zijn allemaal erg betrokken.
zorgen doe je vanuit je hart. Ik zeg altijd: Op het moment dat alles me koud laat, is het tijd om een andere baan te zoeken.

 

ik heb gewerkt altijd in de zorg. als je nergens geen gevoel bij hebt zou het naar mijn idee niet goed zijn. ik heb nooit gehuild bij het overlijden van een zorgvrager maar nu huil ik sowieso al eigenlijk nooit. maar bij sommige die er al heel lang zaten en waar je een goede band mee had was het zeer zeker af en toe moeilijk. hun afwezigheid op de afdeling, hun humor, of juist hun eigenaardigheden. kijk als ik thuis kwam en ik had iets heftigs meegemaakt, vertelde ik het tegen mijn man/moeder. daarna nam ik bv een douche maar ging dan wel verder met mn eigen dingen en zette het dan van me af. als je het op deze manier doet is er niets mis mee en ben je denk ik goed bezig. ook ging ik "graag"naar begrafenissen van bepaalde mensen als ik de kans had. zo kon ik op mijn manier dan afscheid nemen. die begrafenissen waren voor mij wel anders als begrafenissen van mn eigen kring. ander gevoel erbij. vandaar dat ik graag ook tussen aanhalingstekens zet. ik hoop dat je dan snapt wat ik ermee wil zeggen

 

Maak de dood bespreekbaar. ZorgLive

 

Tuurlijk heb je verdriet en t blijft een leven!

Maar mijn 'huisregel' bij begravenissen etc

'Toon niet meer verdriet dan de familie'

Heel kort een moeder was de laatste tijd nie meer zo betrokken waardoor sommige collega's iets hadden van wij kennen dr beter wij hebben voor dr gezorgt etc....
Maar familie blijft familie...

Werk bij mensen met een beperking

Nu ff via me tel als je meer info wil moet je ff pb sturen zet ik de laptop aan haha

 

Het blijft moeilijk! Heb zelf op de afdeling oncologie stage gelopen en heb dus veel patiënten zien overlijden. Omdat mensen lang en vaak of zo'n afdeling terug komen krijg je er een bnd mee.
Het beste is om proffesioneel te blijven bij de familie en patiënten, maar je mag best je emoties aan je collegas en eigen familie laten zien.
Mijn motto was vaak van als je er mee zit, praat er over!
Doe je nu dus goed!

 

Wij hadden wel altijd een herdenkingsbijeenkomst 1x per jaar, maar daar was vanuit familie/nabestaanden weinig animo voor. Wij zijn ermee gestopt.

Als collega's vangen we elkaar op, de een heeft er meer moeite mee dan een ander. Wij zijn er gewoon voor elkaar.
Je mag ook best aan nabestaande laten merken dat het je wat doet, als jouw verdriet maar niet overheerst. Ik heb ook wel eens iemand met tranen in mijn ogen gecondoleerd. Tja ik ben ook maar een mens....
Vaak ben ik verdrietig omdat de nabestaanden zo'n verdriet hebben. Dat zeg ik dan meestal ook: "vind het zo erg voor jullie."

 

Ik heb echt een band met de mensen maar heb in mijn tijd dat ik in de zorg werk ( 13 jaar) maar 1 keer gehuild om n client. Dit kwam omdat ze vrij plotseling was overleden en het was zo'n schat van een vrouw, nog steeds als ik aan haar terug denk krijg ik warme gevoelens nu ook ik zorg voor een vrouw die erg naar mijn hart ligt, ze is hoeft voreger een hoge functie gehad is nu erg dement. Heeft hier soms ook het besef van, ik heb echt contact met haar en weet nu al dat ik haar ga missen als ze straks komt te overlijden.
Voor mezelf vind ik de laatste momenten van de zorg erg belangrijk, het blijven "contact" houden met de client maar ook met de familie.
Het klinkt misschien raar, maar ik mis het afleggen ook, ik vond dat voor mezelf echt een afsluiting van de zorgverlening naar die client toe.
Ik praat ook altijd met diegene als ik diegene ga wassen ook al is hij/zij niet meer bij bewust zijn. Ik praat ook veel met de familie over hoe ze was toen ze net bij ons kwam wonen of wat typisch iets voor haar was. Noem maar op.

Ik wil in de toekomst iets gaan doen in de richting van stervens begeleiding alleen weet ik nog precies hoe ik het wil gaan doen.

Igg een lang verhaal in het kort, want ik kan nog wel heel lang over door gaan

 

Ik werk in het ziekenhuis op een afdeling met chronische patienten die 3 keer per week komen. Er overlijd regelmatig iemand en dat blijft mij raken. Wel probeer ik altijd professioneel te blijven. Er gaan altijd een aantal collega's naar de begravenis toe. 1 keer per jaar is er een herdenkingsbijeenkonst. Als je meer wilt weten pb je maar

 

Oja als je nog vagen hebt mag je mij ook altijd nog pben

 

Als er bij ons een bewoner sterft word er een dienst gehouden en vanaf overlijden tot aan de uitvaart gewaakt bij de bewoner.
Ik zelf heb wel verdriet en ga ook naar de dienst. 1x per jaar met allerzielen herdenken we alle bewoners (en collegas ) die gestorven zijn.
We hebben op ons terrein ook een uitstrooi plaats ..

 

Waar ik werk(PG woongroep) overlijden er ook regelmatig bewoners, wij dragen dit als team en bespreken ook wat ons verdrietig maakt. Ook overleggen wij in het teamoverleg na het overlijden de situatie, soms zijn we tegen dingen aangelopen die we willen bespreken en die we bij een eventueel volgend overlijden weer kunnen verbeteren.
Heel eerlijk gezegd zie ik niet bij ieder overlijden tranen binnen het team, vaak is het meer een bevrijding voor de bewoner, ze hebben hun leven geleefd, van alles mogen meemaken en dement worden is voor de meeste een kwelling geweest, dus vaak is het goed zo, dat geeft de familie vaak ook aan.
Maar daarintegen proberen we wel met de familie nauw samen te werken in de laatste levensfase, we betrekken de familie erbij(wanneer zij dit willen), bij vragen halen we de arts erbij, wij lopen vaak binnen en geven soms een schouder om uit te huilen wanneer dat nodig is. Na het overlijden geven wij meestal de laatste zorg en wij stellen dan aan de familie ook de vraag of zij dit samen met ons willen doen.
Iedere bewoner bij ons heeft een eigen slaapkamer en zij worden meestal na overlijden ook op hun eigen kamer opgebaard.
Dat is erg prettig, zo hebben wij zelf als team ook nog de kans om afscheid te nemen van "onze" bewoner.
Tijdens de uitvaart is de contactverzorgende (EVV-er) aanwezig.
En 6 weken na overlijden hebben we een nazorggesprek met de familie, hierin bespreken we hoe de familie de laatste levensfase en het overlijden hebben ervaren en of ze nog op of aanmerkingen hebben. Ook is er de kans om nog met de arts te spreken.