wie weten het?

Wij hebben het binnen de familie alleen vertelt aan onze wederzijdse ouders en zus/broer. Daarnaast weten 4 van mijn goede vriendinnen het. Mijn man heeft het alleen zijn baas vertelt ivm het vrijkrijgen voor de bezoeken aan het zh, maar niemand van zijn collega's weet het (gelukkig is zijn werk gemakkelijk in te delen en valt het dus niet echt op). Ik heb op dit moment helaas geen werk, maar dat maakt dit wel weer ietsje makkelijker.

Wij zitten pas in de MMM (ik heb PCOS) en ik heb zeker wel getwijfeld of ik het zo vroeg al aan mijn ouders zou vertellen. Ik had ze in eerste instantie ook niet vertelt dat ik met de pil gestopt was. Ze hebben een zware tijd achter de rug en ik wilde ze zoooo graag met leuk nieuws verrassen. Maar ja, mijn moeder kent mij als geen ander, en tijdens mijn eerste bezoek aan mijn ouders na het bezoek aan het ziekenhuis zat ze zo naar me te kijken en las ik op haar gezicht dat ze wist dat er wat was. Jullie herkennen dat misschien wel... Toen kon ik het niet meer voor mij houden.

Iedereen vind het enorm vervelend voor ons en leeft enorm mee. Ik heb net de eerste ronde behandeling met hormonen om een eitje te laten groeien achter de rug, maar dat heeft helaas niets geholpen. In januari begin ik daarom met de 2e ronde. Ik heb deze ronde mijn ouders uitgebreid overal van op de hoogte gehouden, maar ik denk dat ik dat de volgende ronde wel wat minder ga doen, want dat vond ik toch wel erg zwaar. Maar misschien was dat ook omdat het steeds slecht nieuws was, en als het de volgende ronde beter gaat wordt dat misschien wel weer anders.

Aan de andere kant vond ik het bijvoorbeeld ook wel weer vervelend dat één van die vriendinnen helemaal niet informeerde naar hoe het ervoor stond... Maar ja, ze zijn allevier toevallig nog/weer vrijgezel dus het krijgen van kinderen staat wel een beetje buiten hun echte belevingswereld.

Ik vind het hele gedoe erg dubbel. Aan de ene kant heb ik er wel behoefte aan om over te praten, aan de andere kant storen de vragen/getoonde interesse mij soms enorm en vind ik het pijnlijk. Ik weet nog niet hoe hier mee om te gaan.

De tip van Nana1980 vond ik heel goed: begin klein en zie daarna hoever je gaat. Voor mij persoonlijk zou helemaal niemand iets vertellen niet werken, want ik moet soms toch ook gewoon mijn verhaal kunnen vertellen.

Sorry voor het lange verhaal, schrijven op het forum helpt bij mij ook om de dingen voor mezelf op een rijtje te krijgen...

Heel veel sterkte!

 

zuss: heeerlijk he die lange verhalen?! ff lekker van je afschrijven! herken t wel hor!!!
en wat een teleurstelling dat de hormonen niet aansloegen! het zal de volgende keer vast beter gaan! en ik denk dat t vertellen dan idd weer anders wordt.
ik vind het dan ook super belangrijk dat je er goed overna denkt (voor alle meiden hier) aan wie je het wel of niet verteld. want sommige vragen enzo kunnen idd pijnlijk zijn maar zoals jij verteld over geen reactie/infomatie/begrip van je vriendinnen kan nog veel pijnlijker zijn. mijn zus bijvoorbeeld heeft 2 prachtige kindjes de eerste duurde ff maar kwam wel op een natuurlijke manier. de tweede volgde al gauw (6wk na de bevalling van nr1) en ze kan zich de mmm gewoon niet voorstellen. en zegt altijd t komt vanzelf,..DAT IS DUS NIET ZO!!! ZUS!! (sorry,..moest er ff uit) en als ik dan weer heen moet,..komt er nooooit intresse alleen als ik dan laat doorschemeren dat ik weer ben geweest en moet wachten op uitslag krijg ik altijd bot smsje : wanneer moet je weer ongesteld worden?! of ben je al ongi?! zo vraag je dat toch niet?!?! dit vind ik erg moeilijk want ze is mn zus!!! en had van haar zoveel steun verwacht! gelukkig heb ik een schoonzus die er door dik en dun voor me is, maar het maakt wel dat ik mn zus dus niet meer op de hoogte houd. en dan vraagt ze wel : waarom heb je niets verteld?! hoorde van mam dat je naar zh was,... tja,...die fase hebben we dus gehad. nu heb ik dus beperkte selectie van wie wel en wie niet. wij zijn erg open maar de personen waar ik van verwacht dat t ze " niet boeit" vertel ik dus niets meer.
er komt gewoon veel bij kijken dames . moeilijke maar ook leuke dingen! en ik wens jullie allemaal heeeeel veel succes

 

Wij hebben ervoor gekozen om aanvankelijk niemand het te vertellen. Toen ik meerdere afspraken tijdens werktijd moest maken heb ik het aan 2 personen op mijn werk vertelt, om smoesjes ed te voorkomen.
Ik had wel al eerder de behoefte om met familie en vrienden erover te kunnen praten, maar mijn vriend niet, dus we hebben het een tijd helemaal niet besproken. Nu blijkt dat er naast slecht sperma bij mij ook iets aan de hand is en ik misschien nog geopereerd moet worden hebben we besloten de ouders en misschien nog broers en zussen in te lichten. Mijn schoonouders hebben we nu gehad, dat viel erg mee. Ze bleken zelf ook vruchtbaarheidsproblemen te hebben gehad. We waren bang dat, met name mijn schoonmoeder, erg zou piekeren, maar vooralsnog lijkt dat mee te vallen.
Als dit forum er niet was dan had ik het voor mijzelf niet getrokken om niemand iets te vertellen, ik ben een prater en mijn vriend vind dit onderwerp lastig om over te praten.

Ik ben dus klein begonnen zoals sommigen hier adviseerden, en dat bevalt ons prima. We willen ook niet als zielig gezien worden of zo. Bij vragen over wanneer kinderen enzo reageren wij altijd met nu nog even niet oid. Dan stopt dat wel weer.

 

Lastig dillema dit. Wij lopen er ook nog steeds mee te worstelen. Een aantal familieleden en vrienden weten het inmiddels en de reacties zijn heel verschillend. Van sommige waar ik het 't minste van had verwacht, krijg je soms de fijnste reacties en daar kan ik dan veel energie uithalen. Maar de rotopmerkingen (niet rot bedoeld door diegenen, maar komt op mij rot over) krijg ik juist van degene waar ik het niet van verwacht had en dat vind ik erg moeilijk.

Je moet je beseffen dat veel mensen geen idee hebben hoe het is om in zo'n traject te zitten en wat het met je doet. Maar ja, dat kan ik verstandelijk wel maar qua gevoel ligt het vaak heel anders en ben ik toch weer gekwetst door de onwetenheid en botheid van anderen.

Mijn schoonzus is sinds kort zwanger en dat vind ik heel moeilijk. Met kerst zit ik twee dagen tussen de zwangeren (schoonzus en vriendinnen) en de kans is groot dat ik net daarvoor of tijdens dat weekend ongi word. Ik zie daar dan ook best tegenop. Heb dat ook uitgesproken naar m'n schoonmoeder toen we het over deze IUI hadden en toen zei ze 'Ja maar je kan jezelf ook niet in een hokje verstoppen voor de rest van de wereld'. Voor mij voelt dat dan echt alsof ze me een aansteller vindt en dat doet zo'n pijn. Mag ik er misschien moeite mee hebben om die 'roze wolk-verhalen' aan te horen als ik zelf al 1.5 jaar bezig ben zonder succes?!

Ik blijf dus elke keer worstelen met dit soort reacties en weet niet goed wat ik ermee moet...........

 

@Mariska: dat is dus precies de reden waarom wij helemaal niemand iets hebben verteld.
(lang leven dit forum!! want zonder had ik dat niet gered)
Dat extra verdriet zou ik er niet bij kunnen dragen, het is al zwaar genoeg.
Komt natuurlijk ook bij dat ik uit ervaring weet hoe onze omgeving kan reageren (erg bot, onnadenkend en totaal niet meelevend/invoelend)
Denk dat dat ook meespeelt in de keuze wel of niet vertellen.

 

Wij hebben het m'n schoonouders verteld uit praktisch oogpunt. Soms moet ons zoontje daar heen als wij naar het ziekenhuis moeten, dus is dan wel handig om te vertellen. Daarnaast vonden we het fijn om het met iemand te kunnen delen. Dit gaat meestal goed, maar soms dus niet.

Verder weten een paar mensen (familie, vrienden) het die min of meer in hetzelfde schuitje hebben gezeten. Daar krijg ik veel steun van en je merkt dat zij snappen hoe zwaar het is.

Maar vanwege die rotopmerkingen heb ik het aantal mensen dus ook heel bewust niet verteld. Een vriendin van me (die in 1 keer zwanger was) zei tegen een andere vriendin die na een jaar proberen eindelijk zwanger was, dat al die meiden er gewoon te veel mee bezig zijn. Tja, daar krijg ik dus moordneigingen van!!!
Dat soort mensen ga ik dus helemaal niks vertellen, want die snappen er toch niks van.

 

Wij zijn idd ook klein begonnen...toen ik stopte met de pil heb ik dat 3 goede vriendinnen verteld en toen we al een tijdje bezig waren heeft mijn vriend het aan een goede vriend van hem verteld.
toen we in de mmm kwamen hebben we dat hun dan ook verteld.
toen we met iui begonnen heb ik het mijn baas en een paar naaste collega's verteld ivm met lastminute vrij vragen.
en we hebben het aan de ouders van mijn vriend verteld.
mijn ouders hebben het al zwaar genoeg dus die hebben we niks verteld en nu is vorige week mijn vader overleden dus ga het mijn moeder zeker niet vertellen ze is al verdrietig genoeg.
ondertussen hebben we al de 5de iui gehad en krijg je af en toe toch meer behoefte om er over te praten. dus hebben we het er ook met vrienden over gehad die zelf via icsi een baby hebben. en we hebben het aan nog een ander stel verteld. hun vroegen of we op bezoek kwamen maar wij wisten dus niet precies wanneer de iui zou zijn dus konden pas heel laat zeggen of we konden of niet en we waren het smoesjes verzinnen eigelijk behoorlijk zat.

maar we gaan het denk ik niet aan de grote klok hangen dat hoeft van ons allebei niet.
maar ik merk wel dat we steeds minder zin hebben om ons in bochten te wringen ivm de zkh bezoeken.
mijn vriend wil zowiezo niet dat iedereen het weet omdat hij mindergoed zaad heeft en hij "schaamt" zich toch wel een beetje hij is bang voor opmerkingen van andere mannen. zo van och kun je het zelf niet zal ik het dan maar ff doen..
dus mensen waar we niet veel mee hebben zullen we het ook niet vertellen.

de mensen die dicht bij ons staan weten het nu dus daar hoeven we niks te verzinnen als we naar het zkh moeten of als we ons rot voelen.
als we steun nodig hebben zijn hun er voor ons, maar we hebben aangegeven dat we geen zin hebben in constant vragen. we komen zelf wel als er iets is.
dit werkt voor ons erg goed af en toe krijg ik een sms of zo van een vriendin dat ze aan ons denken of dat er een kaarsje brand. erg fijn.

doe wat voor jullie goed voelt.