Al zolang ik mij kan herinneren hebben mijn moeder en broertje last van depressies en paniekaanvallen. Er hebben zelfmoordpogingen plaats gevonden, opnames en andere theorieën. Dit heeft best veel invloed op mijn leven. Vroeger werd ik hier best in mee getrokken. Zo erg dat ik er zelf ook depressief door werd. Op een gegeven moment heb ik na een ruzie afstond genomen en dat heeft mij eigenlijk veel goeds gedaan. De band met mijn moeder is hierdoor erg veranderd, afstandelijker. Nu is het jaren later en ik weet niet goed hoe ik met de situaties om moet gaan. Eigenlijk altijd als ik mijn moeder spreek is de sfeer beladen. Of ze verteld dat het slecht gaat met mijn broertje, of ze zit er zelf doorheen of het gaat qua geld niet goed. Ik luister dan naar haar verhaal en als ik opgehangen heb of thuis kom dan merk ik dat het flink aan me knaagt. Ik voel me schuldig dat ik er te weinig voor ze ben en dat ze zich rot voelen. Ik weet dat mijn moeder echt ontzettend haar best doet en ook probeert positief te blijven maar ik voel me eigenlijk altijd deprimerend als ik daar ben geweest. Zeker nu met een kleine wil ik me niet te veel mee laten slepen. Maar als je dan hoort dat je broertje het leven niet meer ziet zitten dan kun je je niet afzijdig houden.. Maar hij weigert hulp dus ik kan eigenlijk verder ook niet doen (volwassen kerel). Ik weet gewoon niet hoe ik de balans hier in moet vinden.. Zijn er meer dames met een vergelijkbare situatie en hebben jullie tips?
Ik heb geen ervaring met specifiek jouw situatie, maar ik wil je wel meegeven dat je überhaupt alleen ondersteuning kan geven als je zelf lekker in je vel zit. Daar hoort ook bij dat je aan kan geven dat het je te veel is, of dat je niet elke keer het over negatieve dingen wil hebben. Soms wil je ook gewoon gezellig een kopje thee drinken en kletsen over waarheen je op vakantie bent geweest bijvoorbeeld. Je mag wel enige wederzijdse interesse verwachten. Je moet je in elk geval niet schuldig gaan voelen, want het feit dat zij eigenlijk ziek zijn, kan jij natuurlijk helemaal niets aan doen! Sterkte!
Je moet onthouden dat je hun familie bent en niet hun hulpverlener. Je kunt er dus niet altijd voor ze zijn. Denk aan jezelf, bewaak je eigen grenzen en laat de echte hulp over aan de professionals. Als ze daar niet voor open staan is het hun probleem en niet dat van jou. Dat is moeilijk, want het is toch je familie, maar zorg ervoor dat hun probleem niet dat van jou wordt. Sterkte en een dikke knuffel!
lastige situatie. ik heb ook familieleden die psychisch ziek zijn. Ik voel mij ook altijd schuldig na contact. Maar ze zijn ziek. Ik denk dat Pepijnn en Nacho goede tips hebben gegeven.
Ik ben zelf hulpverlener binnen de ggz. We zien vaak bij onze patiënten dat familie over belast is. Er komt ook veel op jullie schouders terecht. Bij de grote instellingen in jou regio zitten vaak steunpunten voor familie. Ook heb je steunpunten voor familie die los van de instellingen werken. Ypsilon is een hele bekende https://www.ypsilon.org/?page=19096971 Wie weet kan je daar lotgenoten vinden en steun bij mensen die het zelfde mee maken.