Wij houden het ook "bewust" bij 1 kindje. Nou zijn er wel meerdere factoren die meespelen. Ik zou best een 2e willen maar dan wil ik er een paar jaar tussen hebben en dat kan voor mijn gevoel niet meer omdat ik nu 38 jaar ben. Die paar jaar ertussen zou ik wel moeten ivm een zeer slechte rug en na jaren bijna alleen maar plat te hebben gelegen kan ik niet voor 2 kleine kinderen zorgen. En nu hebben we een gezond kindje maar we weten natuurlijk niet of de volgende ook gezond zou zijn (dat weet niemand natuurlijk maar het risico is wel groter omdat ik dan ouder ben en omdat ik het lichamelijk niet aan zou kunnen om voor een gehandicapt kindje te zorgen). Wij nemen dan liever het risico niet en gaan genieten van dit lieve mannetje! En dan hebben we nog mijn partner die 1 wel echt prima vind (zelf is hij ook alleen opgegroeid).
Ik vind het heel normaal en verstandig als mensen vanwege de financiën het bij één kind houden. Zelf wil ik wel graag nog één (of twee) kindjes maar dat moet wel echt kunnen qua kosten! Ik heb zelf in mijn omgeving wel gezien dat mensen er heel makkelijk over dachten (of niet zo goed nadachten, dat kan ook) en dan vervolgens voor hulp en geld bij hun omgeving moesten aankloppen. Of dat kindjes echt in armoede opgroeien. Tja, dat vind ik gewoon echt niet verantwoordelijk van die ouders. Natuurlijk weet je nooit wat er kan gebeuren. Wij verdienen nu prima, maar dat kan over een jaar zomaar heel anders zijn. Maar toch... je kunt ook sparen of een inschatting maken of je het wel/niet kunt dragen. Verder heb ik laatst een artikel gelezen over enig-kinderen en die waren over het algemeen heel positief over hun jeugd. Kwamen niks te kort, waren net zo sociaal als andere kinderen, etc. Dus zielig of nadelig om enig kind te zijn? Neuh, denk dat dat erg meevalt.
Wij houden het er ook bij 1. Al zou ik wel weer heel graag het gevoel willen hebben om zwanger te zijn. Ik zou het lichamlijk niet kunnen. Ik ben zelf chronisch ziek. We kunnen nu rond komen. En met een 2e er bij gaat dat echt niet lukken.
Dat laatste over als er iets met je kleine zou gebeuren is ook geen garantie hè. Ik zou dan nog banger worden om niet 1 maar beide te verliezen. Helemaal als het om een ziekte oid gaat. Oude klasgenoot ging met haar broer en gezamenlijke vrienden op vaak vakantie, kregen dodelijk ongeluk. Ouders in 1 klap beide kids kwijt en helemaal niets meer.. Doemdenken moet nooit een reden zijn om je keus op te maken. En hoe sneu ook voor vriendlief, kindjes wens je samen. Ik zeg 100% willen is 100% ervoor gaan. Maar is dat geen 100% niet doen! Het gaat om een mensje waar je een leven lang voor gaat zorgen of zorgen over hebt
Ik snap zeker wat jullie bedoelen, als ik er voor kies ( of onverwachts toch zwanger worden ) zou ik er zeker 100% voor gaan. Maar ik zou als ik het zou willen er minimaal 6 jaar tussen willen laten en dan zou ik net met een opleiding bezig zijn etc.. Een baby is echt leuk, maar helemaal van voor af aan beginnen? Terwijl ik alleen maar leuke herinneringen heb aan mijn dochtertje toen ze nog echt een baby was. Ik zou er echt wel voor gaan ook al raak ik 'per ongeluk' zwanger. Alleen wat me bezig houd zijn de dingen die ik al heb gezegd.