Mijn ouders zijn gescheiden en sindsdien heb ik nooit meer contact gehad met mijn vader. Dat is nu al een jaar of 7 geleden. Ik ben nu zwanger van de eerste. Ik heb zo het gevoel dat hij wel eens contact zou kunnen zoeken onder het motto van "ik ben toch de opa". Ik zit hier niet op te wachten. Wat mij betreft heb ik geen vader meer. Maar nu zijn er een heleboel mensen om me heen die zeggen: Tja, het is toch je vader, hoe dan ook. Ook mijn oma (mijn vaders moeder) leeft nog en met haar heb ik prima contact. Ook zij heeft moeite met hoe ik er over denk, want het is toch haar zoon. Andere naaste familie vind dat we eens een keer zouden moeten praten. Maar ik wil het niet, niet na alles wat er destijds gebeurd is. Ben ik nu egoïstisch als ik zeg dat het voor mij niet hoeft? Onthou ik mijn kind straks een opa? Is het een sprookje door te doen alsof hij niet meer bestaat? Lastig!
Geen idee, ik weet niet wat er destijds gebeurd is. Dat kan heel zwaar wegen (en weegt heel zwaar) in je besluit. Dus ik als lezer van je bericht kan niet zeggen of het egoistisch is of niet omdat ik niet alle ins en outs van het verhaal ken.
Nee hoor, is niet egoïstisch. Als jij hem niet in je leven wilt, dan moet je het zo laten. Je hoeft hem niet te verzwijgen tegenover je kindje, hij is er tenslotte maar je hoeft hem niet toe te laten omdat anderen vinden dat dat nodig is.
Hoe dan ook hij bestaat, daar kun je niet omheen. Ik kan niet oordelen of egoïstisch is, ik weet niet wat er is gebeurd. Ik heb na de scheiding an mijn ouders problemen met mijn moeder gehad. Met mijn schoonouders hebben wij (en de rest van de Fam.) een hoop gedoe gehad. Maar beiden keren heb ik me ingezet om het contact te behouden. Met mijn moeder is dit gelukt, met mjn schoonouders niet. Maarvdit kwam door mijn die niet meer wilde.
Ik vind het egoïstisch van de mensen om je heen die zeggen het is je vader bla bla. Tuurlijk is het je vader maar je hebt het wel zonder hem moeten doen en nu het mooie moment in je leven is van een kindje krijgen wil hij ineens contact? Ik weet natuurlijk ook niet de ins en outs maar heb er wel ervaring mee. Heb zelf mijn vader al meer dan 22 jr niet meer gezien. Alleen was het bij mij andersom. Ik zocht contact en hij zag ervan af. Je moet het echt alleen bij je eigen gevoel zoeken, en niet denken ontneem ik mijn kind dan z'n opa.. Toch blijft het lastig en wens ik je sterkte met het maken van een keuze!
Misschien maak ik het mezelf moeilijker dan het is, want hij heeft nog geen contact opgenomen. Ergens hoop ik dat dat zo blijft. Maar mocht het wel gebeuren, dan slaap ik er wel meer dan één nachtje over om er over na te denken zeg maar! Bedankt voor jullie reacties. Ik vind het toch heel fijn om van "buitenstaanders" (lees als niet familie zijnde) te horen wat zij er van vinden, ook al kennen ze de voorgeschiedenis niet. Het is zo moeilijk om hier met familie over te praten.
Ik heb dit soort situaties ook van dicht bij meegemaakt en kwam eigenlijk tot het volgende besluit. Wat als blijkt dat degene waar het om gaat ineens ziek blijkt te zijn en er straks niet meer is, heb je er dan spijt van dat je geen contact hebt gehad al die tijd? Is het antwoordt "ja", dan moet je zorgen dat je het contact weer probeert te herstellen. Is het antwoord "nee", dan lekker zo laten en ieder je eigen weg vervolgen. Het mag dan je vader zijn, maar alleen jij kunt oordelen of je nog met hem door 1 deur wilt, wil je dat niet dan is dat jouw keuze en wat anderen daar van vinden doet er niet toe.
Je moet doen waar je je zelf het beste bij voelt, en niet wat een ander van je verwacht. Wat ik al zei, ik ken de voorhistorie niet en kan dus eigenlijk niet zeggen of het egoistisch is of niet. Daarvoor ontbreekt voor mij net even dat stukje info. Ik hoop dat, mocht hij contact met je opnemen, je een beslissing kunt nemen waar je zelf voor de volle 100% achter kunt staan.
Ik zou vooral op het moment dat je vader contact opneemt, zijn verhaal willen horen. Waarom neemt hij contact op, hoe kijkt hij aan tegen het verleden nu, enz enz. Dan kun je aan de hand daarvan beslissen wat je verder wilt. Je schrijft verder niet waarom je het contact verbroken hebt, (is voor ons ook niet belangrijk verder), maar ik kan me voorstellen dat als er dingen gebeurd zijn in jullie contact die niet OK waren, op wat voor manier dan ook, hij daar op een gegeven moment mogelijk ook spijt van heeft gekregen en werkelijk inziet wat hij fout heeft gedaan en hoe hij moet veranderen. Dat zou voor jezelf EN voor je kindje toch jammer zijn, als je wel weer iets goeds op zou kunnen bouwen, en je dat zou missen.
Je onthoudt je kind niets, want als hij opgroeit weet hij niet beter. Je onthoudt jezelf ook niets, want van jou hoeft het contact klaarblijkelijk niet meer. Laat je gevoel niet beïnvloeden door je familie! Wat Lin80 zegt is ook een goeie: je voorstellen dat hij er op een dag niet meer is, en of je dan spijt zou hebben. Ik denk dat je op die manier een hele goede keuze voor jezelf kunt maken. En daar hebben anderen niets mee te maken. Ik heb zelf weer contact gezocht met mijn moeder toen ik zwanger was; ik had haar toen al 5 jaar niet gezien. Bij mij was het antwoord op de vraag of ik spijt zou hebben als ze zou overlijden: ja. Daarom heb ik het contact weer aangehaald. Ik denk dat het met moeders ook anders is dan met vaders. Als je zelf moeder wordt, heb je je eigen moeder hard nodig. Meer dan je vader. Dat speelde bij mij ook mee.
Ik heb een aantal jaren geen contact met mijn vader gehad (allerlei redenen). Erg pijnlijk geweest en ik was er toen ook van overtuigd dat hij geen plek in mijn leven meer verdiende. Toen ik 25 was, kwam het contact heel langzaam meer op gang en toen mijn man in beeld kwam ging dat nog sneller (mijn man is een goede bemiddelaar, blijkbaar). Nu, 5 jaar later, is het contact zelfs heel goed geworden, zeker nadat mijn vader me uit zichzelf vertelde dat hij weet dat hij grote fouten heeft gemaakt en dat het niet vanzelfsprekend is dat ons contact is hersteld. Nu ik een zoon heb, ben ik nog blijer dat ik mijn vader in mijn leven heb, want oh, wat is mijn zoon gek op zijn opa (hihi! krijg gewoon een brok in mijn keel ) Wat ik eigenlijk zeggen wil: ga voor jezelf eens op een rijtje zetten wat er allemaal voor redenen zijn dat je geen contact hebt, en vooral of dat echt onoverkomelijk is. Als er een kans is dat je het je vader kunt vergeven, dan zou ik het zeker proberen, want het kan een heel waardevolle verbetering in je leven zijn. Ik spreek echt uit ervaring....
Dat is zeker een gedachte die ik in m'n achterhoofd kan houden. De vraag of ik spijt zou krijgen als hij er niet meer zou zijn? Nee, ik geloof het niet. Vorig jaar heeft hij via m'n tante laten weten dat hij een tumor had in z'n hoofd en dat hij er na een zware operatie misschien wel niet meer zou zijn. Dat bleek achteraf enorm mee te vallen. Het was een routine operatie en na 2 dagen mocht hij naar huis. Het was iets goedaardigs. Maar toen had ik dus idd geen behoefte om hem dan toch maar op te zoeken. Maar misschien is dat straks wel anders als ik zelf moeder word. Ik durf het niet te zeggen.
Dat is inderdaad een goeie... Mijn man zat in een soortgelijke situatie. Voor hem was het zo, dat hij het prima vond om helemaal geen contact hebben. Maar bij hem was er gelukkig geen druk vanuit de familie (z'n zusje had nog wel wat contact met hun vader) . Onze meiden zijn opgegroeid met een 'opa en oma' en een 'oma' - en dat was gewoon normaal voor ze. Klaar. M'n oudste is dan ook vernoemd naar haar (in onze ogen) enige opa en de jongste vernoemd naar de oma's. maar zoals gezegd: Het werd geaccepteerd en het scheelt dat de familie van m'n man erg klein is... En m'n man is er altijd heel fel en duidelijk in geweest wat hij wilde en vond en dat er verder geen discussie over gevoerd hoefde te worden.
Ik denk niet dat ik hem zou vergeven, maar ik zou mijn kind wel een leuke opa gunnen. Daarom vind ik het zo lastig. Héél fijn dat het bij jou goed gekomen is. De tijd zal het in ons geval leren.
o meid het is net of ik mn eigen verhaal lees dus moet toch echt ff reageren! Heb ook al 9 jaar contact meer met mn vader en toen ik zwanger van Tim was en bevallen heb ik uiteindelijk onder druk van familie(van moeders kant nb) toch een geboortekaartje gestuurd. Nou heb geen reactie terug gekregen,wat ik de eerste week onbegrijpelijk vond maar nu eigenlijk stiekum wel blij mee ben. Want ik wil ook helemaal geen contact,het is goed zo. Hij is uiteindelijk zelf uit mn leven verdwenen en na verschillende pogingen van mij kant heb ik me toch een emmer stront over me heen gekregen.Daar heb ik helemaal geen zin meer in,heb nu mn eigen leven ZONDER vader/opa. Dus denk er idd goed over na.Ik heb me ook meerdere malen die vraag gesteld van wat als hij overlijdt? Ik geef toe,ik zal best een dagje van slag zijn maar heb een heel stellig gevoel nu,dat ik daarom geen contact meer wil. Sterkte meid!
het ligt er voor mij aan wie dat contakt verbroken heeft. als moeder jou bewust bij je vader weggehouden heeft en het hem onmogelijk heeft gemaakt contakt met jou op te bouwen dan vind ik dat hij wel het recht heeft. als hij het zelf heeft laten verwateren,dan heeft hij zijn kansen gehad en zou ik er ook niet op zitten te wachten.