hoi meiden 4 jaar geleden is mijn neefje van ons afgenomen wat zeer zwaar was voor de hele familie. Nu was hier in 2009 een rechtzaak over die wij gewonnen hebben. nou ja gewonnen de dader zou gestraft worden in ieder geval. Nu was hij in hoger beroep gegaan en die heeft paar dagen geleden weer dezelfde uitspraak gekregen. allemaal mooi en wel maar B is er niet meer en zullen we ook nooit terug krijgen. maar vooral nu sinds dat ik zelf een kind heb blijf ik er langer bij stilstaan. 15 jaar voor een mensenleven pff waarvan 3 sowiezo uitgezeten dan. Maar doordat ik er weer mee geconfronteerd word ben ik ook niet bepaald aangenaam gezeldschap. ik ben humeurig, kan voor het kleinste ding uit de slof schieten en mijn man vooral moet het dan verduren terwijl het zijn schuld helemaal niet is. we hadden dit jaar ook het verlies van zijn zus dus hij snapt me wel. Ik ben ook tegen mijn schoonbroer uitgevlogen wat ik normaal nooit zou durven (wat eerlijk gezegt wel opluchte) Daarom zou ik graag willen weten wat jullie je in zo een situatie zouden doen? ik weet dat ik verkeerd zit met tegen hem mijn woede uit te werken maar voor ik het weet maak ik van een mug een hele olifant. daarjuist weer Hij had het licht niet uitgedaan in de badkamer en normaal zeg ik hem gewoon van uitdoen in het vervolg maar nu ben ik dan echt uitgevlogen tegen hem. achteraf had ik wel zo iets van ben ik nu echt voor zo iets dom zo beginnen schelden? maar dan is het te laat dus wat zou ik het beste kunnen doen? ik praat wel met mijn man over mijn gevoelens maar het lijkt niet te helpen
jeetje wat een verhaal meid! pff! kan me voorstellen dat het je erg hoog zit! ik kan je niet zeggen wat je moet doen,dit hoort denk ik ook bij het verwerkingsproces en gezien er hoger beroep is aangevraagd duurt het ook langer voor je je er bij neer kan leggen. denk dat het geen slecht idee is om eens ergens om prof. hulp te vragen,want he tis niet de bedoeling dat je relatie en gezin hier onder gaat lijden. praat veel met je man en leg hem uit dat het niet aan hem ligt maar dat je je boosheid en verdriet niet goed kwijt kan op dit moment.hij zal je vast begrijpen en steunen.. dikke knuffel meid en veel sterkte met het verwerken van het verlies van je neefje
Heftig verhaal, wil je allereerst veel sterkte wensen met alles.. Ik denk dat het juist wel goed is om alles er even uit te laten.. Is er iets waarin je die emoties misschien ook kwijt kan? Bijvoorbeeld het zingen van nummers die voor jou een sterkte betekenis hebben (hoeft niet per se met betrekking tot dit onderwerp te zijn), of je eens uitleven op een boksbal.. Weet zelf eigenlijk ook niets verder..
dank je dames me2: nee idd ik wil ook niet dat mijn gezin hier onder lijdt. En het hoger beroep is paar dagen geleden geweest dus dat is achter de rug maar voor mij is 15 jaar niet genoeg. nu weet ik niet hoeveel het normaal is ofzo dusja. Mijn man snapt me wel maar ik weet ook dat het voor hem niet fijn is om zo behandelt te worden Micchan: tja even voelt het goed maar daarna is het weer hetzelfde dan lijkt het wel alsof ik vanbinnen aan het koken ben. Normaal ben ik te soft en laat ik over me lopen maar nu is het weer het hele tegenovergestelde en ben ik eigenlijk weer te snel kwaad
Je bent boos. Heeel begrijpelijk natuurlijk. Maar je geeft daarmee die man de macht over jou leven. En dat mag je niet laten gebeuren. Je moet het loslaten, maar ik vermoed dat je dan denkt dat je daarmee 'zegt' dat het oke is wat hij heeft gedaan of dat je daarmee je neefje tekort doet. Dus hou je vast aan die woede. Bedenk wat je neefje had gewilt voor jou en jou leven. Laat die man niet ook jou leven nemen. Je hebt meer controle over die boosheid dan je denkt, het is je eigen beslissing om eraan vast te houden en ook je eigen beslissing om het los te laten.
Dit is eigenlijk heel normaal, je zit in een rouw verwerking. Men gaat er altijd vanuit dat rouwverwerking start na de dood van iemand en binnen een half jaar over is. Maar vaak geeft het veel meer tijd nodig en zeker na zo'n rechtszaak wat eigenlijk een (voor jou) ontevreden afsluiter is van een periode. Je bent gewoon in rouw en 1 van die fases is woeden. Maar ik begrijp dat je niet wilt dat je gezin er onder leidt. Is er jullie Slachtofferhulp aangeboden? Misschien kan je daar eens contact mee opnemen
Toen was er idd slachtoffer hulp aangeboden aan de ouders. Ik heb er niet bij stilgestaan omdat (ex)schoonbroer en zus me nodig hadden. De dader had ook op dat moment verkering met mijn zus dus stond schijnheilig mee te huilen idem bij de begrafenis. En die gedachte alleen al zet me op kookpunt.
Wat naar voor je zeg. Je kunt bij een maatschappelijk werker praten ivm rouwverwerking. Vaak als je het met mensen om je heen over hebt, en zij vinden het op een gegeven moment genoeg worden, hebben zij zoiets van "get over it". Terwijl jij nog in het proces zit om het te verwerken. Dan krijg je die negativiteit er ook nog eens bovenop. Sterkte in ieder geval!
ja idd en omdat het maar een neefje is hebben de mensen dat wel heel snel. het is toch niet je eigen kind heb ik toen in die tijd wel eens gehoord maar praat er tegenwoordig ook alleen met mijn man over.
jeetje wat een heftig verhaal ik weet je geen raad te geven maar wil je wel onwijs veel sterkte toe wensen denk wel het normaal is dat je zo reageerd denk jou manier van verwerken hele dikke knuffel