Hoi allemaal, Even mijn hart luchten! Ik ga jullie niet lastigvallen met uitgebreide details, maar probeer toch een beetje uit te leggen waar ik mee zit. Mijn bevalling is erg heftig verlopen en de dagen in het ziekenhuis waren geen pretje (mede door de behandeling van de verpleegsters). De dagen na de geboorte van mijn dochter waren ook heftig, omdat ze na thuiskomst weer opgenomen moest worden in het ziekenhuis. Gelukkig geen ernstige dingen. Tegelijkertijd was mijn moeder erg ziek en is uiteindelijk gestorven aan de gevolgen van kanker (maart 2011). Ik heb een zware en lange depressie gehad en ben daarvoor bij een psycholoog in behandeling geweest. Op het werk liep het daardoor niet lekker, ik kon mijn werk door de depressie gewoon niet goed doen. Maar er werd steeds weer aangedrongen om snel weer het werk op te pakken. Uiteindelijk ben ik in een herplaatsingstraject terechtgekomen. Daar zit ik nu nog in en ik ben op zoek naar ander werk. Ik merk dat ik weer wat meer depressieve klachten krijg, ook evenwichtstoornissen die erger worden als ik me druk maak. Ben niet tevreden met mijn lijf, wil 10 kg afvallen. Ben veel moe en heb weinig energie en niet zo'n goede conditie. Schoonmoeder geeft aan dat ik mijn houding moet veranderen, ik maak me namelijk erg druk over kleine dingen en over de opvoeding, kan moeilijk dingen loslaten. Klinkt niet echt vrolijk he.... Zo, dat verhaal is eruit. Graag hoor ik van jullie reacties. Maakt niet uit wat. Maar ik vind het fijn om reacties te krijgen van jullie en tips. Ik ben op dit moment bezig met solliciteren naar een nieuwe baan. En ik voel gewoon dat ik een frisse start moet maken, maar hoe doe ik dat?
Wat vervelend allemaal. Hopelijk gaat het nu weer helemaal goed met je kleine? Een frisse start is misschien inderdaad een goed idee, maar zorg er daarbij dan wel voor dat er niet teveel druk op staat. Een nieuwe baan vinden in deze tijd tijd is niet gemakkelijk en dat zou dan ook zomaar nog een tijd kunnen duren. En dan heb ik het nog niet eens over de mogelijke afgewezen sollicitaties. Verder.. sport je? Dat is heel erg belangrijk om je goed te voelen (en ook nog eens reuzehandig bij het kwijtraken van die 10 kilo) Toen ik slecht in mijn vel zat, raadde mijn huisarts me aan te gaan sporten. Ik heb gekozen voor hardlopen en ja dit heeft mij heel erg geholpen. Je maakt zo endorfinen aan waar je je absoluut beter van gaat voelen. Echt een absolute aanrader! Gewoon doen!
Bedankt voor je reactie. Sporten is inderdaad goed, maar ik ben nog op zoek naar motivatie.... Met mijn dochtertje gaat het gelukkig super! Wat het solliciteren betreft, het is inderdaad geen goede tijd. Maar op mijn huidige werkplek voel ik me gewoon niet lekker meer.
Misschien samen met een vriendin gaan sporten zodat jullie elkaar kunnen motiveren. Ik hoop voor je dat je snel weer beter in je vel zit.
Hallo meis, Dat is niet niks wat je allemaal hebt meegemaakt he, niet vergeten hoor! Ikdenk dat je gevoel heel normaal is. Een kindje (weet niet of het je eerste was) is altijd een hele verandering, en dan ook nog eens je moeder verliezen.... allebei heel ingrijpend en dan ook nog eens vlakbij elkaar! Toch logisch dat jij je ff moet herpakken !! Ik denk ook dat een nieuwe start helemaal niet verkeerd is, als jouw gevoel je dat ingeeft moetje datzeker proberen! Al lukt het niet meteen met solliciteren, dat je eraan bezig bent geeft misschien al een soortvan rust. Geniet lekker van je kindje en hopelijk heb je wel veel steun van je man. Heel veel sterkte xxxxx
Het is inderdaad mijn eerste kindje. Maar ze wordt al bijna 3! Gelukkig heb ik veel steun, ook van mijn man. Maar soms ben ik gewoon te streng voor mezelf en forceer ik alles, omdat ik vind dat het tijd wordt dat ik me beter voel. Bedankt voor je reactie.
Ja snap ik hoor, maar ( ik studeer zelf klinische psychologie) vaak is dat juist het moeilijkste, het accepteren en dus loslaten en niet forceren. Je kan pas vooruit als je echt accepteert en er even aan toegeeft dat het nu niet goed gaat. Daar moet je de tijd voor nemen. Klinkt misschien een beetje zweverig maarh oop dat je het snapt heb zelf een periode door stress maanden met chronische hoofdpijn gelopen, ik bleef ook steeds doorgaan en probeerde niet te zeuren, maar als het niet gaat, gaat het niet
Ik snap wat je bedoelt. En dat accepteren is nu precies mijn probleem inderdaad. Dat heeft vooral met het werk te maken. Ik ben al een lange tijd ziek geweest en ben bang dat er opmerkingen over komen dat het nu weer niet goed gaat. Maar ik moet zeker voor mezelf kiezen en zeggen dat het nu even niet gaat. Bedankt!
Daar kun je helaas lang naar zoeken.. Gewoon doen. Jezelf een schop onder je kont geven en gaan! Download bijvoorbeeld eens de start to run podcast. Daarmee begin je héél rustig op een tempo dat voor iedereen haalbaar is en je merkt snel vooruitgang. Dat maakt je trots op jezelf en voila je motivatie..
ook ik ben net uit een depressie die anderhalf jaar heeft geduurd..... In het begin verzette ik me ook tegen mijn gevoelens. En waarom? Omdat de buitenwereld je niet begrijpt en wil je jezelf maar pushen om maar weer mee te doen met het normale tempo om ''normaal'' gevonden te worden. Maar met een depressie lukt dat natuurlijk niet! Op een gegeven moment heb ik me over gegeven aan mijn sombere gevoelens en al het andere losgelaten. Dat is mijn heling geweest! Ga maar door het diepste dal, het zal je inzichten geven. Laat anderen je maar niet begrijpen, je begrijpt het zelf af en toe zelfs niet, totdat je weer uit het diepste dal omhoog krabbelt en inzichten krijgt. Je schoonmoeder helpt ook niet mee door te zeggen dat je je houding moet veranderen, je weet zelf niet eens hoe! En buiten dat heb je er de puf niet voor om jezelf een schop onder je hol te geven, daar zijn de andere gevoelens te overheersend voor. En dat er gezegd wordt dat je je druk maakt om de kleinste dingen herken ik ook heel erg. Ik deed dat ook, dat komt puur door de gevoelens van frustratie en omdat je depressief bent worden kleine dingen waar iemand anders zich niet druk om zou maken voor jou wel heel groot. Ik was in mijn slechtste periode al blij dat ik de dag door was gekomen en ook mijn kinderen nog aangekleed had, zelfs dat was eigenlijk te veel. Ik huilde om alles, de kleinste dingen...en dan echt hartverscheurend, zo somber voelde ik mij. In zo'n periode moet er echt niet iemand tegen je zeggen dat je jezelf bij elkaar moet rapen en een schop onder je hol geven. Dat kan je dan echt niet. Als ik jou stukje zo lees gaat het wel beter met je maar ben je er nog niet klaar voor om je oude leventje weer op te pakken......echt,...laat de gevoelens toe en accepteer ze, hoe rot het ook is en kan zijn. Accepteer dat anderen je niet volledig begrijpen, laat ze maar. Accepteer jezelf maar wie je bent, ook nu in deze periode met sombere gevoelens, dit ben jij. Luister naar je gevoel en je zal zien dat het langzaam beter gaat en je er uit komt met nieuwe inzichten.... sterkte, ik weet hoe je je kan voelen... Ps: Die frisse start kan je alleen maken als je jezelf helemaal goed voelt! Een nieuwe baan, een ander huis, slanker lijf etc maken je even blijer, maar als de kern van je gevoelens niet goed verwerkt is zal je je nog steeds hetzelfde voelen na de korte periode van ''blijdschap'' die een verandering met zich mee brengt. Maar als je zover bent, is een frisse start een prima plan en daar heb je dan ook alle kracht voor! Geduld en acceptatie gaan vaak samen...
Jeetje Mutsie, wat heftig dat je dat ook hebt gehad. Ik vind het echt super wat je schrijft, het klopt allemaal precies. Heftig is dat he, dat je blij bent als je de dag al doorkomt. Gelukkig heb ik het diepste dal al gehad. Maar superbedankt voor de hele fijne en o zo ware woorden!!
Ja, het is heel heftig.....af en toe kon het me ook allemaal niet meer schelen en kwamen de ergste gedachten bij me op.....ik schrok wel van die gedachten...Het is bij mij begonnen zo rond november 2010, mijn zoon was toen net 3 maandjes oud...Ik heb me lang schuldig gevoeld tegenover mijn kinderen, ik was niet de moeder die ik wilde zijn. Nu heb ik dat geaccepteerd, ik was immers ziek en kon er niets aan doen. Het is echt een periode die je als het ware moet uitzitten. Het diepste dal is zooo heftig, ik wil daar nooit meer heen! Maar ik kan nu zeggen dat ik er uit ben en weet je,.....Ik voel me zoveel rijker! Ik bekijk en benader dingen nu anders en ben gesterkt...... Het is totaal niet leuk en erg zwaar, maar uiteindelijk komt het je ten goede. Ik geloof dat je dit ook met een reden doormaakt...Ik voel me in ieder geval fijner nu en zekerder en sterker, maak me niet meer zo druk om wat anderen vinden....heerlijk! Bij mij kwamen ook nog dingen uit het verleden naar boven in die periode die ik moest verwerken. Maar nogmaals,....luister goed naar je gevoel en forceer niets en al helemaal niet omdat anderen vinden dat het nu wel lang genoeg heeft geduurd! De enige die dat kan bepalen ben jij zelf, alleen jijzelf weet hoe je je daadwerkelijk voelt. Luister daar alsjeblieft naar! Er bestaat geen tijdslimiet voor een depressie. Alleen jijzelf kan dat aangeven. Wees lief en goed voor jezelf.....Dat verdien je!
Ik herken het ook. Precies zoals hier beschreven is. Je bent waarschijnlijk nog aan het klimmen en daar horen ookmups en downs bij. Bij mij hebben medicijnen erg geholpen. Ik heb het heel lang niet gewild, maar het geeft mij zoveel rust.
Medicijnen.... ik wil het ook eigenlijk niet. Maar soms denk ik er wel over na of het misschien beter is. Ik vind het trouwens fijn om te weten dat ik niet de enige ben en van anderen hun verhaal te horen! Maar natuurlijk is het niet fijn dat jullie je ook zo hebben gevoeld.
Hea meis, Ik zit ook niet zo lekker in mijn vel na mijn bevalling en komst van mijn lieve dochter. Ik heb zoveeeeeel gehuild! En ik me maar afvragen wat er mis met mij is. Ik heb er een topic over geopend hier op zp. En kreeg hele lieve reacties met veel herkenning. Ik weet ook wat voor inpact de verpleging in het ziekenhuis op je kan hebben. Ik heb bijv 20 min in de douche gestaan te wachten op verpleging die me was vergeten nou ik stond te trillen van zwakte op mijn benen. Stond ik eindelijk weer in de kamer (nog bloot) loopt ze zo weg zonder gordijn dicht te doen kraambezoek van iemand op de gang keek me zo aan
ik vind het knap van je dat een frisse strart wilt maken door naar een nieuwe baan te gaan zoeken. maar ben je er wel aan toe?? je zegt dat je dochter bijna 3 is en je je nog niet goed voelt. ik vraag me dan af of je wel moet gaan solliciteren, kun je miss niet beter eerst aan jezelf werken? ik heb een zoon van bijna 1,5 jaar, veel problemen(zkh) ik zal met dat verhaal niet je topic vol gooien. wat ik je wel over die periode kan vertellen is dat we te vaak te horen kregen dat ze twijfelden aan zijn overlevingskans. dat tikt er erg in, veel ziekenhuis. en jahoor ik storte in (pnd) nu probeer ik sinds 1,5 maand weer te gaan werken omdat 20 december einde 2 jaar is en ik dus ontslag krijg wanneer ik niet weer mijn contract uren werk. het lukt niet echt goed, dus ik hou rekening met de WIA. niet leuk maar weet nu ook dat het in dat geval goed is en nodig. ik heb medicijnen voor de na weeen van de pnd, van veel kleine dingen ben ik al van slag. kortom ik denk dat je goed moet bedenken of je er bent met een frisse start. lukt het niet dan is het geen schade hoor!
Tegen depressie / somberheid gaan hardlopen. Is onderzocht en werkt echt. Moet je wel 3 keer per week doe. Motivatie je beter voelen. k snap dat de drempel hoog kan zijn maar je voelt je na het rennen echt anders dan ervoor.
Ik sta nu op het punt om te gaan sporten, dus die motivatie heb ik al gevonden. Wat het werk betreft begrijp ik wat je bedoelt Robijntje, maar doordat ik in een herplaatsingstraject zit moet ik solliciteren. En omdat een baan binnen een andere functie bij het bedrijf waar ik nu werk waarschijnlijk moeilijk is, ben ik verplicht buiten het bedijf te solliciteren. Dus een andere baan is sowieso aan de orde. Bedankt voor de reacties!
Wat voor sport ga je doen? Ik volg het basisschema op www.runinfo.nl , is heel makkelijk zelfs ik (!!) kon het