Ik denk dat ik het wel zou willen doen voor mijn zus als het voor haar echt niet zou lukken... Maar aan de andere kant, of je zo gemakkelijk een kindje kan afstaan na 9 maanden zwangerschap en dan ook nog de kleine zien opgroeien terwijl je er zelf niks van kan zeggen of doen lijkt me veel te moeilijk! Dus beetje dubbelop... Dus ik zou het denk ik niet kunnen! Hoeveel ik ook van mijn zusje hou! Moeilijk hoor!
niet dus. Ik vind niet alleen het "eitje" en het "zaadje" bepalend. Je bouwt toch een emotionele band op tijdens je zwangerschap.Daarna afstaan? Ik zou het niet kunnen. Zeker nu moet ik er niet aan denken, deze zwangerschap is zwaar voor me, maar ik hou mij vast aan het idee, om stranks weer een kleintje te hebben, blijft een wonder, en dan zijn alle kwaaltjes en vermoeidheid goed te dragen. Dus NIET afstaan.
Ik heb altijd geroepen dat ik het wel zou doen. Ik heb nl. een paar jaar voor een echtpaar gewerkt waarvan de vrouw onvruchtbaar was geraakt door een fout van de gyn. Ze raakte hierdoor zo depri dat ze tot 3 keer toe heeft geprobeerd om zelfmoord te plegen (ze had een adoptieprocedure gestart maar dat liep niet helemaal lekker i.v.m de leeftijd van haar man, hij was 35 jaar ouder als haar). Ze leed er echt vreselijk onder. Ik heb haar toen ook aangeboden om een kind voor haar te dragen (niet met m'n eigen eicel maar die van haar zelf). Zelf wou ze dat niet omdat ze bang was dat ik het kind uiteindelijk zelf wilde houden. Als ik toen had geweten wat ik nu weet had ik het nooit aangeboden. Niet alleen omdat je idd een band met je kindje ontwikkeld maar het is ook nog eens doodvermoeiend zo'n zwangerschap (niet verkeerd bedoeld hoor) en ik heb tot nu toe een makkelijke zwangerschap gehad zonder misselijkheid en b.i etc. Je moet opletten op wat je eet, je hormonen veranderen, het vergt ontzettend veel energie van je, en dan heb ik het nog niet eens over de lichamelijke klachten, slaapgebrek etc. Ik vind het echt zwaar! Maar voor mijn zusje zou ik het zeker doen! Zonder twijfel! Als zij niet gelukkig is, ben ik dat ook niet. (Die oude werkgeeftster heeft inmiddels een dochtertje van 3 die ze met 6 mnd. heeft kunnen adopteren. Ze lijkt echt sprekend op d'r moeder die nu echt dolgelukkig is )
overduidelijk een JA... Voor mijn zus, die in de MMM zit. 1 must: mijn eigen gezin moet compleet zijn
Ik zou het ook niet kunnen. 9 maanden de kleine in de buik gehad en er dan afstand van moeten doen, het lijkt me heel moeilijk.
Sorry maar ook ik zeg nee. Hoe kan ik een kindje (ondanks dat het mijn eicel niet is en niet mijn mans zaadcel) 9 maanden in mijn buik dragen, het kindje beleven en voelen schoppen..daarnaast de lasten van de zwangerschap..vervolgens baren..en dan afstaan? NO WAY.. Daarbij vind ik het een naar idee dat er een zaadcel van een andere man in mijn lichaam zou zitten hehe..de eicel ok..maar die zaadcel no thanks.. Ik denk daarom ook dat, ondanks dat ik dat nooit zou doen (mits het om medische redenen is) een abortus 'makkelijker' - emotioneel- is dan je kindje ter adoptie afstaan.. Ik zou er niet aan moeten denken zeg..
5 jaar gelede zou ik volmondig JA gezegd hebben, maar nu 2 keizersnedes verder en al een behoorlijk beschadigde baarmoeder, zou ik toch NEE moeten verkopen. Ik "mag" van de gyn nog hooguit 1 zwangerschap uitlopen ivm littekenweefsel in de baarmoeder, bij de bevalling van Leo was hem opgevallen dat ik een erg dunne baarmoederwand heb. Eventueel zou ik wel eicel donor willen zijn voor een zus of heel dierbare vriendin. Groet van Kiki
ik zou het absoluut niet doen. je krijgt een band met de baby. ik zou het niet over mijn hart kunnen verkrijgen om de baby na 9 maanden en de geboorte weg te geven.
Ik zou wel eicel donor willen zijn voor mijn zus/schoonzus of beste vriendin maar zelf het kindje dragen en dan afstaan NO WAY! Liefs Claudia
Hmmm, moeilijke vraag, mijn zusje heeft diabetes en wil mede daarom geen kinderen aan de ene kant zou ik haar ook zo'n gelukje willen wensen en aangezien mijn oudste zus vervroegd in de overgang is geraakt met 26 is zij geen o[ptie, dus blijf ik over, maar.... het enige is dan, zou ik het na 5 kinderen nog kunnen opbrengen lichamelijk?
maar hoe zit dat dan met een eicel donatie? Dat lijkt mij ook vreemd..want dan is het toch inprincipe jouw kind. Jij bent de moeder..en degene die de zaadcel doneert de vader. lijkt mij ook wel iets heel emotioneels..je bent toch de moeder van het kind dan ondanks dat je het niet gedragen hebt.. Maisy wat erg voor je zus, vervroegd in de overgang Is adopteren een optie voor haar?
gulay, ik denk dat meningen daar over verdeeld zijn. Een moeder is iemand die het kindje verzorgt, opvoed, liefde geeft enz.. in mijn ogen is iemand dan moeder.. biologisch gezien ben je de "moeder" maar ik denk dat veel vrouwen daar niks bij voelen (aangezien er veel vrouwen zijn die eicellen doneren)
Hmmm..moeilijk..Donor zijn zou ik wel doen, maar draagmoeder..ik heb geen idee eigenlijk.. Zou het nu zelf even niet aankunnen na deze zware zwangerschap..
daar heb je gelijk in natasja.. maar alsnog zou ik er niet aan moeten denken dat er een kindje rondloopt wat uit mijn eicel komt
@gulay, gelukkig was zij ook jong moeder geworden en had zij al 2 dochtertjes, zij zijn nu 17 en 12, mijn zus is inmiddels 34. Het viel allemaal heel ongelukkig, ze was net getrouwd met een hele lieve jongen en hij had nog geen kinderen en ik was net bevallen van Sterre die dag, dat ze het hoorde. Maar goed we zijn een flink aantal jaren verder en het is goed zo. Het heeft zo moeten zijn dat ze jong moeder werd blijkbaar!
Gelukkig maar..maar het is natuurlijk wel jammer..zeker omdat haar man ook wellicht graag kinderen van zichzelf had gewild. Maar ik geloof ook dat alles een reden heeft..en het is misschien makkelijker (voor haar iniedergeval) dat ze al 2 prachtige kindjes heeft..
Ik weet ook helemaalniet of ze nog meer kinderen had gewild hoor, ze werd gewoon aldoor niet ongesteld ineens en dacht dus aldoor dat ze zwanger kon zijn, heleboel testen gedaan maar niks. Toen hebben ze bloed geprikt en bleek ze in de overgang, ze was opzich niet bezig om zwanger te worden volgensmij. En idd ze heeft 2 hele lieve meiden, dat is echt een geluk! Ze heeft het wel zwaar gehad hoor want je krijgt kwaaltjes enzo die nog lang niet bij je leeftijd horen, hormonen en alles in de war, opvliegers etc.
hehe ik ken het.. Mijn moeder zit momenteel in de overgang..en wij worden gek van haar opvliegers..haha Dan staat de deur wagenwijd open (ijskoud!) dan de verwarming op heet hihi Als ze dan al begint te draaien en haar vest uittrekt roept iedereen al : OPVLIEGER!