He Meiden, Wij zijn sinds mei 2008 bezig met zwanger worden. Helaas heeft het nog niet zijn vruchten afgeworpen. omdat ik wat klachten heb worden we doorgestuurd. Verwijzing kan ik deze week haleb. Afgelopen week hebben wij onze oduers hiervan op de hoogte gesteld. Ook een vriendin en mijn schoonzus zijn op de hoogte. Omdat onze omgeving weet dat we een sterke kinderwens hebben en we net een half jaar getrouwd zijn krijgen we vaak vragen en/of dubbelzinnige opmerkingen. Daarom hebben we besloten om vrienden en familie die er na vragen of opmerking maken eerlijk te vertellen dat we de MMM in gaan. De eerste 2 reactie's hierop waren fijn en voor ons was het een opluchting. Hoe gaan jullie hier mee om? Vertellen jullie het ook of juist niet en waarom?
In eerste instantie hebben wij het maar een paar mensen verteld en langzaamaan meer mensen. Toen ik mijn kijkoperatie kreeg hebben we eigenlijk de meste mensen geinformeerd omdat ik vond dat mijn familie op de hoogte moest zijn als ik geopeerd werd. Ik moet zeggend at ik me beter voel nu meer mensen het weten en we niet elke keer DE VRAAG krijgen. Mensen houden nu over het algemeen rekening met onze gevoelens.
Hoi, Wij hebben het gelijk aan iedereen verteld, maar iedereen wist al dat we met kindren bezig waren. Verder vind ik ook dat het prettig is dat mensen het weten want ik kan overal mij verhaal kwijt. LIefs Romy
Toen mijn mannetje en ik voor de eerste keer naar de uroloog waren geweest en het allemaal wat duidelijker was wat ons te wachten stond zijn we het gaan vertellen. Eerst aan de directe familie en goede vrienden maar nu zijn we ook open tegen bv collega's mensen die wat verder weg staan. We vinden allebei dat er veel te weinig over gesproken word en je zal merken heb je het met mensen over dan zijn er heel veel mensen die iets vegelijkbaars of hetzelfde mee hebben gemaakt. Dat geeft voor ons veel steun.
Wij hebben het 3 weken geleden verteld aan onze ouders en aan mijn zusje vorige week (niet aan zijn broers/zus nog) We zijn nu ruim een jaar bezig en om ons heen krijgt echt iedereen kinderen. Dus iedereen vraagt aan ons wanneer het bij ons zover is. In het eerste jaar vond ik dat niet erg, maar nu we de "magische" grens van een jaar zijn gepasseerd deed me dat echt soms pijn. En nadat we de uitslag kregen dat het op de natuurlijke manier zeer waarschijnlijk niet gaat lukken hebben we t direct savonds verteld. Was echt een opluchting en voel me er veel rustiger onder. Ik zou het wel het liefst aan iedereen willen vertellen, maar mijn vriend wil dat op dit moment nog niet. Zou t ook wel willen vertellen op mijn werk ivm onderzoeken enzo, maar durf nog niet zo goed. Dus wacht eerst nog maar even het eerste gesprek bij de gyn. af!
Wij hebben het aan niemand verteld. Ik wist dat een stel in mn familie ook een beebje willen (is inmiddels zwanger) en ik wil ze niet beperken in hun enthousiasme en blijheid. Bovendien heb ik ook geen zin in de "och, wat sneu" reacties. Ik ken mn familie.
Zo zie je toch dat iedereen daar anders mee omgaat! Je moet inderdaad doen waar je je zelf het rustigste bij voelt. Toen het na een jaar niet lukte ben ik er gewoon open over geweest tegen familie, vrienden en op het werk (vanwege afwezigheid ziekenhuisbezoeken) .Tuurlijk hang je het niet aan de grote klok, maar ik vind het fijn dat mensen weten waar we mee bezig zijn en ons daar eventueel ook steun bij kunnen bieden want dat heb je nodig! Succes in de MMM!
Wij hebben het in het begin alleen aan hele goeie vrienden, mijn ouders (zijn ouders niet) en mijn baas en 1 collega verteld. Inmiddels weten bijna de meeste mensen het wel en dat is aan de ene kant prettig omdat je idd je verhaal kwijt kan. Maar ik merk wel dat nu we een tijdje bezig zijn, de interesse bij sommige mensen wel minder wordt. En dat is soms ook wel weer pijnlijk. Wij hebben afgelopen weekend weer ff een dipje daardoor gehad...
Wij hebben het aan niemand verteld. Maar wanneer we gezond zwanger zijn gaan we wel vertellen dat dit via een donor is gebeurd. Dit omdat we open willen zijn tegen ons kindje.
wij hebben het na een half jaar aan onze ouders verteld. Na een jaar ook aan onze vrienden. Sinds afgelopen oktober, sinds ik in het ziekenhuis heb gelegen, konden we er eigenlijk niet meer omheen en weten ook onze collega's en een aantal kennissen het. Ik ben er ook vrij open in en vindt dat me dat erg helpt. Vooral mijn collega's die ik elke dag zie, begrijpen nu beter waarom ik soms een slechte dag heb en niet lekker in mijn vel zit. Ik hoef er nu ook niet meer omheen te draaien en dat scheelt een hoop energie.
Wij hebben pas zo'n 1.5 jaar later aan onze ouders verteld. Dit omdat ik een kijkoperatie kreeg.. En een paar maanden later na onze 2e IUI hebben we het aan onze broers en zussen verteld. Toen hadden we echt de behoefte om het te delen. Daarbuiten weet niemand er iets van. En we zijn ook niet van plan om het te vertellen..
Hoe mooi om te zien dat we het allemaal op ons eigen manier doen. Bij ons weet ook iedereen het die om ons heen staat, en dat zijn naast famlie en vrienden ook collega's. Ik vind het fijn dat mensen weten waar we mee bezig zijn. Las al eerder dat iemand vond dat de "buitenwereld" er te weinig van weet. Daar ben ik het wel mee eens. Iedereen is echt oprecht geintresseerd en veel mensen verbazen zich erover dat er zoveel achter zit. Misschien wordt er op deze manier toch meer begrip gekweekt voor mensen in de mmm. Ook vandaag na de punctie voelt het als een warm bad, al die lieve reacties en iedereen die meeleeft. xx
Wij zijn bezig met zwanger worden sinds november 2007. Eerst hebben we het aan niemand verteld alleen aan goede vrienden en ik kon er met m'n toen zwangere buurvrouwen over kletsen. Toen na 11 maanden de mmm in gingen hebben we dat niet meteen aan meer mensen verteld maar toen bleek dat ik PCOS had en ik clomid ging slikken hebben we het ook aan onze ouders, broers/zussen verteld. Helaas kregen we niet echt zo de warme steun waar we op gehoopt hadden. Wel eventjes maar de meesten vragen daarna nooit meer of heel af en toe hoe het gaat ofzo. Dat is best pijnlijk. Ik ben ook niet het type om onze ellende van de daken te schreeuwen. Inmiddels beginnen we aan onze 5e ronde met Clomid en steun kunnen we meer dan ooit gebruiken. Heb het inmiddels ook aan een collega verteld, nou ja, een klein beetje van het verhaal. Hij reageerde wel heel lief. M'n andere collega's ga ik het echt niet vertellen denk ik want ik zie ze zo vaak. Dan ben ik bang dat ze op me gaan letten enzo of ik al een keer zwanger ben en dat lijkt me niks. Ik wil wel gewoon door gaan met m'n leven. En de gevoelens die ik heb over het zwanger worden vind ik echt te intiem om te delen met hen. Behalve dan met die ene maar dat is meer een vriend eigenlijk. Ik hoor van meer hier dat mensen op den duur geen belangstelling meer tonen. Waar komt dan dan door vraag ik me steeds af? Is het het taboe? Ik wil ook niet bedelen om wat meeleven maar heb het wel hard nodig af en toe!
Wij hadden besloten dat zodra we echt een behandeling nodig zouden hebben dat we het bekend zouden maken aan familie, en dat hebben we een paar dagen geleden ook gedaan, vind het wel prettig, kan er nu gewoon over praten enzo als ik/we dat wil(len).
fijn om te horen dat meerdere het vertellen ana de buitenwereld. Vind ook dat er te weinig over gesproken wordt. We waren is bang op negatieve reactie's ofzo als we het zouden vertellen, maar het voelt nu inderdaad echt als een warm bad.
Alleen nu iedereen het weet, voel ik me soms wel bekeken als we het over kinderen hebben enzo. Want iedereen bij ons (behalve de vrijgezellen) hebben kinderen.. Dus altijd word er wel over kinderen gepraat. Soms voel ik mezelf dan niet op mijn gemak.. maar probeer er niet veel op te letten, want daar zorg ik zelf dan voor terwijl dat niet zo is.
Ja, dat heb ik nu ook! Wij hebben het, rond de tijd dat we voor het eerst naar het ziekenhuis gingen, aan onze naaste familie verteld. Ze gaan er heel goed mee om gelukkig maar toch... Ik ben echt zo'n figuur van 'doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg'. Ik wil absoluut niet 'het zielige meisje' zijn. M'n moeder bijv. die zegt dan tegen me dat ze het bewonderend vindt dat ik er zo goed mee om kan gaan nu m'n zusje een dochtertje heeft. Leuk om te horen (en ze bedoelt het absoluut goed!) maar ik vind het zo overdreven. Voor mij is het de gewoonste zaak om blij te zijn met m'n bloedeigen nichtje! Ik wil ook dolgraag een kindje maar ik kan het ook goed scheiden. En zo voel ik me inderdaad best bekeken... Dat vind ik dus wel een nadeel van het vertellen aan de naaste omgeving. Je hebt, vooral voor je gevoel dan, een soort 'stempel'. Maar ik denk dat we daar ook allemaal weer anders in zijn. Ik lees hier ook van meiden die het heel fijn zouden vinden als er juist méér aandacht zou zijn. Ik voel me er weer fijner bij als iedereen zo 'gewoon' mogelijk doet en me niet teveel bijzondere aandacht geeft. Maak je eigen overweging, meid! Doe waar jij het prettigst bij vindt! Ik verkies overigens het wél vertellen absoluut boven het niet vertellen .
Oh wat grappig! Bij ons waren ze ook echt verbaasd over hoe goed wij het hadden verborgen. Nooit iets laten merken omdat we gewoon 'normaal' deden. Nu nog steeds.. Iedereen doet ook heel normaal tegen ons, alsof er niets aan de hand is. Denk dat als ze anders deden, ons meer aandacht gaven of in het bijzijn van ons de kleintjes minder aandacht gaven of minder over kinderen gingen praten ik het veel erger zou vinden. Maar dat komt ook voornamelijk omdat wij ook gewoon normaal doen, wij geven op deze manier de anderen ook de ruimte om normaal te doen. Maar het is gewoon soms moeilijk om dat gevoel weg te werken.
wij hebben het ook aan bijna niemand verteld. alleen tegen mijn werkgeefster , een collega tevens vriend van mijn vriend. zijn ex-vriendin weet het ook. alleen niet van de ecd. en de moeder van mijn vriendin tevens donor. dit is omdat mijn vriendin het prettig vond om erover te praten. ze accepteerd onze keuze om het stil te houden. wij houden het bewust stil, omdat ik niet wil dat er de hele tijd over gesproken wordt. ook naar onze ouders toe. als ik straks zwanger mocht raken vertellen we dat dit d.m.v van ivf met eiceldonatie is gegaan.
Hoi, wij hebben het juist wel aan iedereen verteld als we bv. naar het zk moesten dan zeide we: we moeten naar het zk want het wil niet echt lukken en als er dan mensen waren die verder vroegen dan vertelden we het verhaal. Nu we met de 1e poging bezig zijn vragen sommige: en voel je al wat? ook kregen we een smsje 1 dag voor we naar het zk gingen voor de insemenatie met; succes we duimen! tot nu toe geen vervelende reacties e.d. gehad.. (even afkloppen..) X