Kom ik weer aan met school en zoon .. Sorry alvast daarvoor .. Maar soms heb je de menging nodig van andere .. Mijn man is niet de biologische vader.. Zoon en Ik hebben 2 jaar lang alleen gewoond.. We ware aangewezen op elkaar .. Het was zoon en ik.. Ik werkte niet en zoon zat niet op de opvang ... Gewoon wij 2tjes dus .. Nu zegt school dat het toen begonnen is ( hij zat nog niet eens op school ) maar goed hun zeggen dus dat mijn zoon op dat moment een 'volwassen ' rol op zich heeft genomen (we praten over een kind van 1,5 toen he ) en dat hij steeds het gevoel heeft dat hij voor Mij moet zorgen .. Het is mama voor mama na .. Mama is zijn wereld zijn veiligheid en niks anders .. Ook omdat ik te veel voor hem doe.. Lees: brood maken drinken vaak Pakken kleren klaar leggen enzo .. En omdat zoon veel uit mijn handen wil pakken bijvoorbeeld opruimen vaatwasser in/uit ruimen en nog meer .. En het feit dat hij zonder te mopperen zijn kamer opruimt enzo en mij Nooit een grote mond geeft .. Hun zeggen dus dat hij doet dat thuis niet omdat jij zijn moeder bent en jou niet wil belasten met school zaken en dat hij het afreageert op school .. Maar op de na schoolse dagbehandeling deed hij ook gewoon normaal .. En het is pas half groep 4 begonnen .. Dat gooien ze op zijn leeftijd .. Conclusie ze zeggen dat zoon zich naast mijn man heeft geplaatst en naast mij heeft geplaatst .. Zoon wil niet voor zich zelf zorgen maar voor mama .. Ja zoon en ik hebben een sterke band .. Ijzer sterk maar is dat zo ongezond dan ? Nu gooien ze ineens na 2 jaar Op de opvoeding ? Willen ze huisbezoek dus gesprekken thuis .. En ALLES over mijn verleden hebben .. Letterlijk zeiden ze ' het zal zoon niet schade maar jou misschien wel ' Ik weet niet zo goed wat ik Hier van moet denken ? En dat na pas 2 jaar .. Oh ja overschrijven naar nieuwe school Kan niet zeggen ze omdat hij een indicatie moet hebben .. Maar hij zit al op speciaal onderwijs .. Ze kapte het ook af .. Echt zo van niet zeuren jij .. Ook zeiden ze letterlijk ' je moet niet achter zoon staan maar achter school ' ik weet het echt niet meet .. Zal het aan mij liggen dat hij het zo moeilijk heeft op school ? Begin aan alles te twijfelen .. Kan wel Janken gewoon .. Dat Ik zoon dit heb aangedaan ? Is nog wel meer gezegd hoor .. Maar is echt te lang .. Voelde alsof ik Op m'n kop heb gekregen dat ik van mijn ex partner af ging en dat ik alleen met zoon heb gewoond ..
Oh ja vergeet ik nog toe te voegen .. Ook het feit dat hij 10 knutsels voor mijn verjaardag geeft gemaakt baart hun zorgen .. En dat ik vaak zeg dat ik trots op hem ben zeggen hun ' dat bedoelen we .. Omdat jij zegt dat je trots bent op hem dat hij je alleen maar bog trotser wil maken en jou nooit teleurstelt enzo ' en ook dat de hele school moest weten dat zijn mama jarig is dat baart hun ook zorgen .. Sorry maar is dat zo erg ? Dat misschien de navel streng nog vast zit en hij weet ' mama lost het wel op 'en dat hij weet dat mama er voor hem altijd is .. Is dat ongezond ? Hebben we een ongezonde situatie ( onbewust ) gecreëerd voor zoon ? Mijn hoofd staat op ontploffen gewoon nu ..
Maar welk gedrag laat jouw zoon dan zien op school? Ik kan me voorstellen dat het heftig is om zulke dingen te horen, maar mocht het zo zijn dat het op school echt niet goed gaat met hem dan is het natuurlijk wel goed dat ze daarin willen helpen. En misschien wordt het dan niet zo aanvallend bedoeld als hoe het bij jou binnenkomt, logisch het is je kind, maar willen ze onderzoeken en ondersteunen wat voor jouw zoon het beste helpt.
Ik denk dat het voor jou een goed idee zou zijn om zelf, uit jezelf naar een instantie te stappen. Dus een instantie die je zelf uitzoekt en niet 'aan de kant' van school staat. Je kunt naar de huisarts gaan en je laten doorverwijzen naar iets voor psyschische hulp voor kinderen. Of naar een opvoedingssteunpunt. Als je er niet uit komt wie of wat, kun je ook naar maatschappelijk werk gaan. Op die manier kun je jouw verhaal doen bij iemand die het hele standpunt van de school niet kent. En die kan met je meedenken hoe jij met de school kunt omgaan. Zie het als een soort van advocaat die aan jou kant staat. En misschien heeft je zoon ergens wel echt een probleem, maar kan iemand anders nog eens een keer kijken wat er dan is en hoe je het aan kunt pakken. Het belangrijkste is dat je niet alleen als persoon staat, tegenover zo een hele school met alles wat ze aan expertise in huis hebben.
Ik denk dat je het anders moet zien. Je krijgt niet de "schuld" dat je je zoon alleen moest opvoeden? De school geeft alleen aan dat in die periode mogelijk een situatie is ontstaan waardoor je zoontje anders met zijn moeder omgaat dan andere kindjes. En dat dit gedrag bepalend kan zijn. Ook al voel je je, heel begrijpelijk, nu aangevallen. Probeer er met een open blik na te kijken. Klein voorbeeldje: ik ben ook maatjes met mijn kindjes. maar ik ben de ouder, zij het kind. Ook in de omgang met elkaar. We zijn geen beste vrienden, en ze hebben eerder ruzie met me dan dat ze me steeds pleasen. Bij jullie is dat misschien toch anders gegroeid.
Ik hebook een paar vraagjes - welk (afwijkend)gedrag laat je zoon op school zien? - wat voor soort onderwijs zit je zoon? - hoe oud is je zoon? - welke hulpverleners op school komen met dit gesprek/deze beweringen (docenten/gedragswetenschapper/orthopedagoog) Onthoud ook dat de school dit soort dingen aanpakt om een kind te helpen en niet om ouders te pesten hè.
Wie is 'school' in dit verhaal? Ik neem aan dat zo'n conclusie komt van een psycholoog die onderzoek heeft gedaan? Of heeft de juf dit zelf bedacht? Over het overschrijven naar een andere school; ben je op een nieuwe school waar je je zoon naar toe wil laten gaan gaan praten of zegt de oude school dit?
In je verhaal zitten wel een aantal dingen die idd zorgelijk KUNNEN zijn voor een kind. Jongens die een tijd 'de man in huis' hebben moeten spelen... Geen moeder/kind relatie, maar meer gelijkwaardig... Alles doen om mama gelukkig te maken... Het klinkt alsof hij jou aanbidt. Dat is misschien niet 100% jouw schuld, maar wel een potentieel probleem. Ik zou zeker verder in gesprek gaan met school. Zij kunnen, zeker omdat ze derde partij zijn, het vaak wat objectiever bekijken. Voel je niet gelijk aangevallen. Ze bedoelen he vast goed. Het welzijn van je zoon komt op de eerste plek. Bevalt het niet, het traject dat ze willen inzetten, dan kun je altijd alsnog afhaken. Probleem-gedrag (wat het ook precies is, al doet dat niet eens zo ter zake) is op jonge leeftijd het beste in de kiem te smoren.
Ik snap je verhaal niet helemaal. Hoe oud is je zoon? Welk gedrag laat hij zien? En idd wat jaimio zegt, welke functie heeft degene die dit bij je aankaart binnen school? Maar kan me voorstellen dat de band tussen jou en je zoon extra sterk is, dat hoeft niet per definitie slecht te zijn. School heeft echter wel een signalerende functie en is er ook om dit soort dingen aan te geven. Ik neem aan dat ze het beste met je zoon voorhebben en dan staat jouw belang niet op de eerste plaats (hoe bot dat ook klinkt).
Sterkte. En hou je hoofd er bij. Denk na wat je doet. En bekijk het van verschillende punten. Van uit jouw kant je zoon. Van uit school.
Klinkt alsof school denkt aan parentificatie bij je zoon. Google er maar eens naar. School maakt zich kennelijk zorgen en wil dat samen met jou bespreken. Mogelijk kun je dit met school bespreken en ook of je dit herkent. Als er hier sprake van is, zijn jullie er vroeg bij om dit aan te pakken.
Ik was even vergeten dat ik deze post had neer gezet .. Ik zit er ook nog steeds mee in mijn maag .. Ik ga alles ff lezen ..
Ik vind het vooral raar dat ze er pas na 1,5/2 jaar mee komen .. En ik ben er niet mee eens dat ze meteen mijn verleden willen weten (scheiding alleen wonen enzo)
Hij is ooit onderzocht door een Instantie wat trappenberg heet hij was toen net 4 jaar .. Ik dacht eraan om terug naar hun te gaan .. Ook had ik toch stichting MEE die achter mij stond in de zin van mij hielp met alles naar afspraken ging samen met mij .. Ik voelde me toen niet alleen en nu wel .. Ik tegen de hele school ..
Leerachterstanden .. Meer is er toen niet uit het onderzoek gekomen En hij is toen helemaal onderzocht van top tot teen ..
Ik ervaar het zo helemaal niet .. Hij luistert gewoon naar mij .. En gedraagt zich vaak genoeg als een puber en krijgt straf (nu al 1,5 week voor straf binnen )maar als ik Boos op hem word ontploft hij niet en gaat zitten mokken .. Worden de op school boos Of iets dan ontploft hij helemaal .. Maar ook als hij gepest wordt enzo dan ontploft hij daar .. Terwijl hij dat hier buiten of binnen bij zijn broertjes nooit hebt .. Hij helpt mij graag maaaar ook mijn man en mijn ouders en schoonouders ik zie daar niks afwijkends aan ? Of zie ik het echt zo verkeert ? Ja hij is snel bezorgd voorbeeld ik was zwanger van zijn broertje en moest veel In het ziekenhuis liggen .. Hij had het moeilijk maar zijn broertjes ook .. Hij hielp mijn man graag omdat mama er niet was .. Tja of ik ben gek maar ik zie niks afwijkends .. Ik ben niet hun vriendin maar moeder en dat weten ze ..
Mijn zoon moet op de eerste plaats maar dat gevoel heb Ik juist niet bij de school .. Eerlijk die man die dit allemaal vertelde heb ik werkelijk Nog nooit gezien .. Ik geloof ook niet dat ze zoonlief lang kennen .. Dit verhaal speelt al 1,5/2jaar lang enigste wat school doet is zoon maar huis sturen en ja als ik binnen kom lopen is zoon gewoon weer zoon .. 1x heb ik het gedrag toevallig gezien en vroeg de oude iber ( top vrouw was dat ) of ik wilde laten zien hoe ik nu zou handelen .. Maar hij was zo uit zijn woede toen hij mij zag en toen vertelde hun dat het bij hun soms wel uren kon duren voor mij weer terug op ' aarde ' was En dat je mijn verhaal niet snapt dat geloof ik graag want ik snap het ook niet .. Hij zit vanaf zijn 4,5 op deze school en is nu 9 en Nu komt dit er ineens bij..