Hoi allemaal, Het is onwijs lang geleden dat ik hier iets geplaatst heb. Maar ik zit op een punt dat ik het even niet meer weet, dus alle tips en adviezen zijn welkom! We hebben twee prachtige meisjes (6 en half en 4 jaar), waar wij heel dankbaar voor zijn. Nu de jongste naar school is, is er meer ruimte en vrije tijd voor mij (ik werk maar 8 tot 12 uurtjes), dus ja ik moet bekennen.. dat is heel fijn. Tegelijk ook veel tijd om na te denken over wat ik wil met mijn leven. Ik heb het moederschap altijd als hoogste doel gesteld in mijn leven en wilde vroeger altijd een groot gezin. Manlief heeft een pittig tijdschema (werken en studeren). Financieel zijn wij stabiel en mogen we niet klagen. Ik wilde eigenlijk toen de jongste 2 jaar was al door voor een derde. Manlief wilde toen niet omdat hij erg druk was en hij ervan wilde genieten en dat anders niet zou kunnen in zijn beleving. Ik heb altijd gezegd niet echt een nakomertje te willen omdat ik dan altijd dacht al teveel gewend te zijn aan een bepaalde vrijheid. Dus eigenlijk had ik mij er helemaal bij neergelegd: twee is goed, wij zijn compleet, veel vrije tijd en quality time met elkaar, ruimte voor een eventuele carriereswitch etc. Maar nu... manlief is over 2 jaar klaar met zijn studie en opperde een aantal maanden geleden even dat hij het nog wel zag zitten zo’n derde als het voor ons weggelegd is. Ik weet het dus echt niet!!!! Aan de ene kant denk ik ja!!! Ik heb altijd een groot gezin gewild. Ik ben nog jong (net 28), de meiden zouden het geweldig vinden, ik heb er de tijd voor. Ik heb zelf maar 1 broer die ik niet vaak zie en spreek en hou zo van een volle eettafel. Aan de andere kant denk ik nee!!! De slapeloze nachten, weer iedere dag overgeven (bij alletwee de zwangerschappen dagelijks gehad), weer zwangerschapscholestase (ook twee keer gehad) en dus heel veel jeuk, weer een ingeleide bevalling, is het kindje wel gezond?? om nog maar niet te spreken over buikgriepjes, slaaptekort, en verstoring van het O zo rustige evenwicht op dit moment. Heel veel twijfels dus.. maar alle bezwaren daargelaten, de wens en twijfel blijft ergens sluimeren. En ergens overheerst de gedachte: ‘ik ga er wel spijt van hebben als ik het niet doe, en nooit spijt van hebben als ik het wel gedaan heb ook al zal het soms pittig zijn’. Dus lieve dames.. ervaringen? Adviezen?
Herkenbaar is je verhaal zeker. En het antwoord op je vraag kan ik je niet geven. Ik zit zelf in een gelijksoortige situatie en wij hebben wel besloten om ervoor te gaan. Na de zomervakantie weliswaar want anders weer kotsmisselijk onderweg en in de hitte (mocht het in één keer raak zijn dan). Bij mij was het vooral het gevoel dat de doorslag gaf. Dat wanneer ik een baby op schoot heb op kraamvisite, ik nog niet kan denken: "leuk voor jullie, maar niet meer voor mezelf". Tegelijkertijd weet ik dat dit echt de allerlaatste wordt en wil ik er maximaal van "genieten" voor zover het mogelijk is en wil ik het daarom ook niet overhaasten...
Heel herkenbaar! Wij hebben nu uiteindelijk besloten om er wel voor te gaan. Vooral omdat ik er voor mijn gevoel anders spijt van zou krijgen en er dan het gevoel zou blijven dat er eentje zou ‘missen’. Dat neemt niet weg dat ik nog steeds bang ben dat de zwangerschap zwaar kan zijn, dat ik of de baby iets overhou aan de bevalling (heb een keizersnede gehad), dat we weer een jaar amper slapen, dat de baby misschien niet gezond is, nou ja, wat jij ook allemaal zegt. En als je al twee kinderen hebt wil je ook niet dat het ten koste gaat van hen. Maar het grootste deel van de bezwaren is tijdelijk en de jaren zonder zwangerschap en babytijd zijn als het goed is veel meer dan die eerste tijd. En de kans dat alles gewoon goed gaat is nog steeds verreweg het grootst, zeker als je al twee gezonde kinderen hebt. En wie zegt dat het mooie evenwicht wel blijft als er niet nog een kindje komt? Je weet nooit van tevoren hoe het leven loopt. Heel veel succes met de beslissing, volg je hart!